Hoi allemaal, ik ben precies een week geleden bevallen van een prachtig meisje en ik ben helemaal gelukkig met haar. De zwangerschap verliep heel goed, de bevalling was ook zo gepiept, heb er eigenlijk niks aan overgehouden (behalve wat bloed daar beneden). Doordat alles zo rustig verliep, denkt iedereen dat ik er direct wel weer bovenop was. En daardoor ben ik me ook zo gaan gedragen. We hebben 5 dagen in het ziekenhuis gelegen omdat ik nog maar 35+5 zwanger was. De baby is vrij kwetsbaar qua temperatuur en we moeten ons best doen om haar gewicht omhoog te krijgen. De zwangerschap en bevalling hebben dus lichamelijk niet heel veel effect gehad maar emotioneel wel. Het was nogal wat. Naar het buitenland verhuisd met 30 weken, huis gezocht, alles moeten regelen, weinig rust voor de laatste weken en ook nog bevallen met 35 weken. Na de bevalling stond ik al vrij snel weer was te draaien, schoon te maken, eten te koken. Visite blijft ook uren. En ik trek het gewoon niet meer. Mijn schoonouders zijn elke keer vreselijk geraakt als ik ze even niet over de vloer wil hebben en dan moet ik helemaal bewijzen dat ik ze niet haat. En even serieus, het kan me nu even gestolen worden wat ze denken. Waar ik heen wil met mijn verhaal.. Ik heb geen verstand van kraamtijd etc. Maar ik vroeg me af of het normaal is dat je zo snel na de bevalling alweer vanalles moet doen en dat visite zo lang blijft en dat er zo veel visite komt. Vraag me af of ik me aanstel. Ben namelijk vandaag helemaal gesloopt, slaap veel en mijn lichaam is op. Ik denk dat ik het niet lang meer trek, maar morgen MOET ik naar mijn schoonouders met de baby (wat ik dus niet wil) en ik merk dat het me de hele dag al bezighoudt. We moeten ook al naar het ziekenhuis morgenvroeg en waarschijnlijk krijgen we weer uren visite s avonds. Mijn vriend heeft ook maar 1 week vakantie, hij krijgt geen vaderschapsverlof.. had liever meer tijd samen gehad en rust.. Verhaal is een beetje lang geworden.. hoop toch dat iemand me kan vertellen of ik me nou gruwelijk loop aan te stellen of dat je een week na je bevalling nog wel rustig aan mag doen
jeetje pff in de kraamweek deed ik niets, in bed of op de bank zorgen dat mn kleine niets te kort kwam en zelf af en toe nog eten tussendoor. pas toen de kraamhulp hier weg was na een week ben ik langzaamaan wat gaan doen. en ik was al helemaal kapot na een dag... laat staan jij! petje af dat je het al zolang vol houd nu. mijn vriend en ik waren voor kraambezoek erg duidelijk. we ruimden gewoon de glazen op haha als hint dat ze moesten vertrekken. mijn zoontje kwam lang om de 3 uur, ook s nachts terwijl het bezoek lekker s nachts door kon slapen haha ik zou gewoon een keer heeeeell duidelijk zeggen tegen je schoonouders dat je net bevallen bent en dit allemaal niet trekt, als ze op bezoek willen komen kunnen ze van te voren ff bellen of het uitkomt en anders niet te lang. of je moet er gebruik van willen maken, dat jij lekker kunt slapen en zij even de zorg over nemen voor je kleine maar weet niet of je daar behoefte aan hebt (ik toen absoluut niet namelijk) voor nu echt meer rust gaan nemen en afspraken afzeggen, jij bent de kraamvrouw met een pasgeboren baby, ze passen zich maar aan jou aan ipv jij aan een ander! even voor de nieuwsgierigheid, waar ben je heen verhuisd? spannende tijd geweest vast. hopelijk vannacht een beetje slaap voor je zodat je je morgen beter voelt! pff wat een lang verhaal zeg
Meid je moet op je strepen gaan staan! Je bent net bevallen dus je moet echt je rust nemen als je daar aan toe bent anders heb je er jezelf mee! En als je savonds geen zin hebt hebt aan visite dat bel je ze gewoon af of je plakt een briefje op de deur dat jullie rust nodig hebben oid. Als mensen dat niet begrijpen, jammer dan. Echt aan jezelf denken hoor, had ik ook meer moeten doen achteraf!
Dit! Wat jij nu hebt, heb ik meegemaakt na mijn eerste bevalling. Schoonouders elke dag over de vloer. Als er visite is die ze kennen, waren ze ook. En resultaat: ik kreeg een lichte depressie. Dus na de tweede bevalling was ik streng tegen iedereen. Ik kreeg zelf niet zo veel visite en dat was al veel genoeg voor mij. Als jij het niet uitkomt, dan geen visite oid. Bevalling is een heftige gebeurtenis, niet alleen voor jouw lichaam maar het is ook een emotienele gebeurtenis. Ik hoop dat jouw vriend achter je staat.
Gefeliciteerd met jullie kleine meisje! En nee, je stelt je niet aan. Een week na de bevalling is nog maar heel kort hoor. En voor iedereen is het herstel ook verschillend. Er zullen dames zijn, die na de bevalling weer alles kunnen en dames die na een maand nog 't gevoel hebben dat er een vrachtwagen over hen heen is gedenderd. Het gaat er om wat jij voelt, in dit geval. Trek grenzen, praat erover met je vriend en wees ook eenduidig en duidelijk hierin. Jullie moeten ook als gezin nog een ritme te pakken krijgen, en dat kost ook tijd en energie. En eerlijk gezegd vind ik dat bezoek (ook ouders en schoonouders) hier best rekening mee mogen en moeten houden.
Bedankt voor alle reacties Voel me wat meer begrepen nu! Ik weet dat ik eigenlijk gewoon grenzen moet stellen en nee moet zeggen. Om een of andere reden kan ik gewoon geen Nee zeggen. Tegen mijn schoonouders omdat ze me een tijdje in huis hebben genomen toen ik zwanger was en hebben geholpen met de verhuizing, babyspullen hebben gekocht etc. Net wel tegen mijn vriend gezegd dat ik liever nog niet ga wandelen met de baby, omdat ze nog onder haar geboortegewicht zit. Heb ook meteen gezegd dat ik niet wil dat hij alsnog naar buiten gaat ofzo, als zijn ouders zeggen dat het best wel kan. Dat doen ze wel vaker. Ze wouden me ook rood en oud vlees laten eten tijdens de zwangerschap 'want dat kon vroeger ook'. Ik merk gewoon dat de bevalling een hele impact heeft gehad, hoe 'makkelijk' het ook was. Heb 5 dagen in het ziekenhuis gelegen (wat voor mij echt traumatisch is door eerdere ervaringen in het ziekenhuis) en ik ben gewoon doodop. Mijn vriend vind ook dat mensen maar naar ons moeten komen ipv andersom, maar natuurlijk geldt dat niet voor zijn ouders. Ze vinden het zelf ook doodnormaal dat wij maar elke dag daarheen komen met de baby. Eigenlijk mag ik niet zeuren, het is gewoon mijn eigen schuld. Ik moet Nee leren zeggen.. Anyway, bedankt voor de reacties allemaal
Oh en wat jullie zeiden over de gevolgen hiervan (te veel doen, als het nog niet lukt).. ik merk inderdaad dat ik al wat dingen begin te voelen. Ben voor de zwangerschap een aantal keren depressief geweest, tijdens de zwangerschap ook. Een aantal dingen herken ik weer, die terug beginnen te komen. Maar mijn vriend is zo para dat ik straks een postnatale depressie ontwikkel, dat ik maar niks zeg. Ik heb gelezen dat een postnatale depressie is dat je ook weinig gevoel hebt voor je kindje enzo. Geen idee of dat altijd het geval is, want dan gaat dat sowieso niet gebeuren. Ze maakt me veel te gelukkig. Het is alles en iedereen, behalve de baby
Ohh meis ik herken dit zo.. Inde grenzen aangeven! Enne gefeliciteerd met je meisje! Weet je trouwens dat er word afgeraden naar buiten te gaan met je baby als ze nog onder geboorte gewicht zit.. Dit Ivm op temperatuur houden enz?!
Dankje Ja dat dacht ik dus ook! Heb t ook tegen mijn vriend gezegd en toen heeft hij het aan een vk in het ziekenhuis gevraagd en die zei dat t best kan.. Toch vind ik het geen fijn idee dus ik blijf nog even binnen met haar. Zo irritant want mijn schoonouders hadden ook een prematuur kindje maar die mochten 25 jr geleden daar alles mee doen dus die vinden dat ik me aanstel. Jammer dan. Mijn kind, mijn beslissing
Ik sluit me aan bij wat de dames hiervoor schrijven. Doe echt wat goed voelt voor jou! Je bent notabene een week geleden bevallen! Eén aanvulling echter, ik zou VL vragen met zijn ouders te praten. Laat hem die confrontatie maar aangaan en voor zijn dames opkomen. Misschien ouderwets, maar als je zelf al aangeeft dat je moeite hebt met nee zeggen, zou ik mezelf deze manier van delegeren gunnen. Bovendien kun je in het voorgesprek met je vriend aangeven dat je echt rust nodig hebt, juist om te voorkomen dat het misgaat. En knoop in je oren: JE STELT JE NIET AAN!!! Zorg goed voor jezelf, dat is goed voor jou en je dochter! Succes!
Dankjewel JD Mijn vriend heeft gewoon zo'n rare relatie met zijn ouders (raar, omdat ik zelf een hele andere relatie met mijn moeder heb misschien).. dus ik hoop dat het zin heeft als ik aan hem vraag om met ze te praten. Donderdag komt bijv zijn moeder hierheen, heb ik uiteindelijk maar gevraagd. En ik weet nu al dat ik zelf niet durf te zeggen dat ze eerst haar handen moet wassen, voordat ze de baby vasthoudt. Hopelijk is dat voor die tijd opgelost, want ik zou het echt haten als het zo loopt.
Lastig hoor, ik weet precies hoe je je voelt. Wij hebben destijds vooraf al e.e.a. duidelijk gemaakt aan de hand van voorbeelden. Bijv. verteld dat van vrienden de visite de handen moest gaan wassen en dat ik ze eigenlijk wel groot gelijk gaf. Nou, ik heb niets meer hoeven vragen, de boodschap was aangekomen Maar ik begrijp precies wat je bedoelt. Je wilt je schoonouders ook niet afvallen, omdat ze best veel voor jullie hebben gedaan. M.b.t. het naar buiten gaan moet je denk ik toch wel op je strepen staan. Voor het ontvangen van de visite zou je bijv. gewoon een streep in je agenda kunnen zetten op dagen dat je geen visite wilt. Je moet het zien als een soort van nee, dan kunnen jullie niet. Het gaat niemand iets aan dat jullie gewoon lekker thuis zijn en je rust pakken toch?!
Oh wat herkenbaar! Ml en ik zijn na vier weken ook best klaar al met de visite! De eerste twee weken teveel bezoek gehad van mn eigen ouders,waardoor ik er nu helemaal geen zin in heb! Volgende keer doen we dat anders. Was ook zo labiel als wat de eerste twee weken. En wat je zegt,een vlotte bevalling wil niet zeggen dat je snel op de been bent. Ik had juist moeite met verwerken omdát het zo snel ging. Kon het allemaal emotioneel niet bijbenen. Pak je rust waar je kan,want dat is nou eenmaal al moeilijke met een kleine in huis. Jij en je dochter zijn nu even het belangrijkst. Laat de rest maar wachten. Iemand zei tegen mij: we kunnen als het goed is nog ruim 80 jaar van hem genieten. En zo is het ook!