Hoi, (geen idee of dit hier goed staat, ik kon verder niet echt een pijler vinden waar dit goed past) Vraagje uit nieuwsgierigheid. Wanneer waren bij jullie de "tropenjaren" een beetje voorbij? Als je (eerste) kind geboren wordt is het vooral heel erg wennen. Je hele leven verandert, jij verandert, hoe je naar jezelf en je relatie kijkt verandert. Je krijgt een heel nieuw ritme, vooral in combinatie met (gebrek aan) slaap, je dag draait praktisch helemaal om je kind. En dan nog het gevoel van verantwoordelijkheid, en het gevoel geen tijd meer voor jezelf te hebben (als je daar al behoefte aan hebt). Maar er komt op een gegeven moment een omslagpunt waarbij het allemaal wat makkelijker lijkt te gaan. Je bent niet meer continu doodmoe, je kindje kan zichzelf ook een beetje vermaken en je hebt weer wat meer tijd voor jezelf. Je gaat weer wat verder kijken dan je eigen gezinnetje en je wordt weer wat meer "jezelf" of degene die je voor de zwangerschap was. Misschien haal je de sociale contacten/vriendschappen weer wat aan, gaat weer wat meer de deur uit. Ik ben heel benieuwd wanneer dat omslagpunt bij jullie was. Hier was het zo rond twee jaar dat ik niet meer het gevoel had alleen maar "mama" te zijn, maar ook weer een beetje mezelf. (en toen kwam met twee jaar en negen maanden mijn jongste en begon het hele circus weer opnieuw ) Nouja, voor mij is dit allemaal al weer best lang geleden maar ik herken nu, achteraf gezien, dus wel dat omslagpunt. Is dit uberhaupt herkenbaar? En zou het ook schelen of je buitenshuis werkt of thuis bent? En zou het voor vaders hetzelfde zijn als voor moeders? Ik ben benieuwd of ik nou de enige ben die dit zo heeft ervaren. (en nu staat het er misschien wat negatief, maar ik ben heel gelukkig met mijn kinderen hoor, ik zou ze voor geen goud willen missen!)
Ik vind je niet negatief hoor. Ik herken met name je eerste stuk: Je hele leven verandert, jij verandert, hoe je naar jezelf en je relatie kijkt verandert. Je krijgt een heel nieuw ritme, vooral in combinatie met (gebrek aan) slaap, je dag draait praktisch helemaal om je kind. En dan nog het gevoel van verantwoordelijkheid, en het gevoel geen tijd meer voor jezelf te hebben (als je daar al behoefte aan hebt). Maar er komt op een gegeven moment een omslagpunt waarbij het allemaal wat makkelijker lijkt te gaan. Je bent niet meer continu doodmoe, je kindje kan zichzelf ook een beetje vermaken en je hebt weer wat meer tijd voor jezelf. Je gaat weer wat verder kijken dan je eigen gezinnetje en je wordt weer wat meer "jezelf" of degene die je voor de zwangerschap was. Misschien haal je de sociale contacten/vriendschappen weer wat aan, gaat weer wat meer de deur uit. Je omschrijft hier exact hoe ik het voel en zie. Niet dat ik niet blij ben met mijn kind in tegendeel echt zielsgelukkig en hij is zo lief maar ik moet wel echt wennen. MAAR sinds ik weer werk voel ik mij eigenlijk steeds meer mijzelf, gaat alles wat beter, ben ik weer wat minder moe. Nu gaat dat nu nog met ups en downs omdat S. nog klein is en soms nachten ineens denkt mwah ik heb geen zin om te slapen vannacht Maar ik heb wel het ritme te pakken en ben ook weer wat meer bezig met alles eromheen (nou ja we hebben nu een huis gekocht dus eigenlijk ben ik nu vooral daar mee bezig in mijn vrije tijd Wel schipper ik soms nog tussen mijn schuldgevoel. Als ik dan eens op stap ga met mijn vriendinnen ofzo voel ik mij zo lullig naar mijn zoontje dat ik niet bij hem ben.Terwijl ik er echt van oplaad.
He gelukkig, ik dacht al even dat ik de enige was, haha! Ik herken dat schuldgevoel wel van het begin, toen ze nog kleiner waren. Dan zat ik gezellig met m'n vriendinnen te kleppen terwijl ik me tegelijkertijd zorgen maakte over hoe het thuis ging. (ging altijd prima hoor, mijn man kon dat precies even goed). Toen ze gingen doorslapen ging dat gevoel weg en sindsdien ga ik lekker mijn gang als ze slapen en mijn man thuis is. Ik vind dat zo fijn! Overdag mama, 's avonds ik. Jij had dat dus wel eerder al, maar dat komt wellicht doordat je buitenshuis werkt. ik kan me voorstellen dat dat het proces wel versnelt omdat ik echt een paar jaar 24/7 tussen de kindertjes zat. Nu ze allebei naar de basisschool gaan is dat ook weer veranderd. Grappig dat je achteraf die fases zo goed herkent terwijl als je er middenin zit je je niet kunt voorstellen dat het ooit weer anders wordt.
Ik denk toen de middelste twee was, of iets ouder. Toen stopten we met de bv en kon ik me wat makkelijker losweken. Op die leeftijd kan je tenminste een gesprekje voeren met je kind, zijn ze gewoon wat zelfstandiger en kunnen ze zichzelf een beetje vermaken. Psz, zindelijkheid etc, je gaat dan toch wel een volgende fase in. En nu zijn we net weer terug bij af Ik durf het nooit hardop te zeggen, want het klinkt altijd zo ...koud ofzo, maar ik ervaar het ook echt wel als tropenjaren (ik ben ook 24/7 thuis). En ik geniet echt superveel van ze, ik hou nog veel meer van ze, maar ik geniet er ook van als ze even weg zijn (de oudste twee dan nu).
Nee hoor zeker niet de enige! En toevallig weet ik dat er nog meer zijn (ook hier op het forum) die hetzelfde herkennen Ik denk zelf inderdaad dat het door werken buitenshuis komt bij mij. Omdat je dan eerder in een bekend ritme (daarvoor werkte ik immers ook) wordt gezet. Op je werk kan je dan ook niet mama zijn want ik moet wel gewoon mijn werk doen en ik wil het ook niet steeds over hem hebben dat lijkt mij ook zo suf voor mijn (kindloze) collega's (al denk ik natuurlijk wel aan hem Ik heb zelf dat zodra ik om 17.00 uur de auto weer in stap dat ik gelijk weer echt mama ben en denk aan wat hij moet eten, hoelaat hij naar bed gaat, wat ik nog moet regelen etc. Inderdaad precies dat! Mijn man kan ook prima voor hem zorgen hoor die is zelfs een dag per week thuis. Ik merk dat ik dan heel erg zin heb om iets te gaan doen bijvoorbeeld op stap of zo. En dan ben ik op stap en denk ik hmm ik mis S. Maar dat is dus iets wat minder wordt misschien!
Voor mij voelt het heel anders, ik niet moe en ervaar het niet zwaar. En dan heb ik een tweeling van 6 maanden en hoop ik zsm weer zwanger te zijn. Heb de afgelopen 10 jaar 70 uur per week gewerkt, vloog elke maand intercontinentaal met bijbehorende jetlags en dikke stress om targets. Ben gewend om nooit eens op de bank te zitten. En nu doe ik niks meer aan mijn carrière, dit is mijn nieuwe leven en het is nog steeds wel intensief. Heb alleen geen minuut stress meer in mijn leven wat ik in mijn werk wel had.
Dat speelde bij mij ook mee denk ik, dat ik nog bv gaf tot de jongste 2,5 was, EN niet kon kolven. Dus ze was ook heel erg afhankelijk van mij. Heerlijk hoor, daar niet van, maar af en toe wel een tikje lastig dat mijn man de voedmomenten niet kon overnemen. Als dat wel had gekund was het misschien ook anders geweest. En inderdaad ook zoals Vrolijkheid zegt, als je werkt heb je je aandacht ook een deel van de dag ergens anders. (wat mij overigens ideaal lijkt, werken en moederschap combineren!)
Kan ik me ook best voorstellen als je daarvoor jarenlang een intensieve carriere hebt gehad. Ik ben er alleen niet zo voor in de wieg gelegd geloof ik.
Ik ervaar het wel anders. Natuurlijk herken ik bepaalde dingen die je noemt en ik vond de eerste 1,5 jaar behoorlijk zwaar, maar voor mijn gevoel ben ik nu voornamelijk moeder en vind dat juist heerlijk. Juist even niet met mezelf bezig zijn, dat heb ik al 28 jaar gedaan, even stoppen met zoeken naar 'levensdoelen', ik zie dit als een soort lange sabbatical en kan volop genieten van mijn 'kleine wereldje' (zoals sommige het bestempelen ).
sinds ik met mijn huidige werk ben begonnen, komt het stukje bij beetje weer, ik heb een leuke baan ik doe wat aan sport, verzorg mezelf wat beter. ik heb wel minder tijd voor mijn dochter (ik werk 4 dagen en sport 1 vaste avond buitenshuis) maar de dagen dat we dan samen zijn doen we echt dingen samen, ook omdat mijn man in de weekenden vaak werkt ga ik lekker met haar naar de speeltuin oid of in huis lekker samen spelen. en ik vind het niet koud of naar om zoiets te zeggen, het is juist belangrijk om ook aan jezelf en aan je partner te denken, die relaties zijn net zo belangrijk als dat je kind is, want gelukkige ouders maken gelukkige kinderen.
Ik heb ook zo'n zin om over een week weer te gaan werken. Gisteren was ik voor het eerst een hele dag van huis zonder Dafne en was heerlijk! Tuurlijk miste ik haar, maar dat liever dan de hele dag thuis zijn. Hoeveel ik ook van dr hou, en hoe makkelijk.ze inmiddels is. Want zwaar heb ik het niet meer. Toen ze meer dan 10 uur per dag huilde wel 😊 Ik ben gewoon niet zo'n moederkloek geloof ik.
Gisteren had mijn zoontje een mega jengel dag! Niks was goed. Gevolg was dat ik door de miezerregen rondjes liep door de stad. Ik appte mijn beste vriendin die net moeder is geworden van de tweede en dus ook een dreumes van 2 heeft dat ik een jaar geleden nooit had bedacht dat ik op zaterdag om 10 uur door de miezer zou wandelen omdat mijn kind niet te genieten was Ik wist aan het einde van de dag niet meer hoe ik hem nu nog moest vermaken en ik was blij toen hij om 19.00 uur in bed lag. Ik zat even op het balkon met een drankje toen mijn beste vriendin appte. Die dezelfde soort dag had gehad met een mini en een dreumes die niks wilde. We hadden het erover dat het best vermoeiend is en dat wij het gewoon fijn vinden om te werken Hoeveel ik ook van hem houd ik zou echt geen goede thuismoeder zijn. Ik vind dat echt heel knap van moeders want 3 van zulke dagen en je kunt mij opvegen. Ook ik ben dus denk ik niet zo'n moederkloek