Het is en blijft een hond. Belangrijk, lief, deel van het gezin maar het is "maar"een hond! iig, mijn schoonouders hadden ook een bijter. Ik heb gezegd dat wij niet meer op bezoek kwamen voor ze er iets aan hadden gedaan want hij hapte echt naar de kinderen en ik had ook weleens zijn tanden in mijn enkel. Ze hebben hem eerst gemuilkorfd en toen gecastreerd. Nu gaat het beter maar het blijft oppassen geblazen. Kan me er erg pissig over maken dat ze geen gedragstherapeut hebben ingeschakeld en dat beestje niet zover krijgen dat hij naar haar luistert.
Ik kan je alleen mijn recente ervaring vertellen: Hondje, boomer 6 jaar deed net zo tegen onze zoon. Hondje naar mijn ouders, daar ontspoorde ze verder. Probleem was ook dat mijn zoon vaak bij mijn ouders is. Probleem was dus eigenlijk niet iogelost maar verplaatst. Hondje naar dierenarts, naar martin gaus gedragstherapeut, naar gespecialiseerd veterinair gedragsspecialist. Hondje helemaal onderzocht, lichamelijk en geestelijk. Honderden euro's armer. Hondje weer bij ons terug in huis voor intensieve therapie, 3 soorten medicatie. Dagelijks leven: hond afgezonderd van mensen ivm veiligheid, kind loopt op eierschalen ivm hond. Evaluatie met kliniek in wageningen: hondje is echt ernstig ziek in koppie, ernstige angststoornis en moeilijk tot niet te behandelen. Herplaatsen eigenlijk geen optie. Hondje op 17 juni j.l. in laten slapen in overleg met 2 gedragstherapeuten en 2 dierenartsen. Intens verdriet om het verlies van mijn eerste hondenkindje, maar ook enorm opgelucht. Zij heeft nu rust en in ons huis is ook weer rust. Mijn advies dus: gedragstherapeut inschakelen! Dit is te ingewikkeld om zelf uit te vogelen en te moeilijk om alleen te handelen. Heel veel sterkte gewenst.
Hier geleerd dat een goede hond geen kind/baby zal bijten. Dus wel bijten is weg. Ik zou het risico niet durven nemen dat het nogmaals gebeurd. Het is en blijft een hond en geen mens.
Knap dat je die stap nog wilt proberen, hopelijk haalt het nog wat uit. Hief zou het vertrouwen in de hond compleet weg zijn dat wij er voor zouden kiezen om een ander baasje te zoeken. Denk dat de hond daar ook veel gelukkiger van word want hij blijkbaar al vaal genoeg aan gegeven het niet naar zijn zin te hebben
Dit werd mij ook gezegd door de therapeut. Hij zou wennen, en hij begon haar te beschermen.. Hij gromde soms lichtjes maar liep toen altijd zelf weg. Dit was goed volgens therapeut en hou zou haar dus accepteren en niets doen enkel waarschuwen. Tot vandaag dus.... Heb ze nooit alleen gelaten en zat er dus gewoon bij toen het gebeurde. Snap het nog steeds niet.
Daarom zou ik hem/haar dus weg doen. Zou je het over je hart kunnen verkrijgen dat het de volgende keer wel goed raak is in haar gezichtje? En sommige reageren wel van 'waarom gelijk weg', maar neem aan dat je kind op 1 staat, en daarbij hij heeft nu duidelijk laten merken dat hij het gezelschap van je dochter niet leuk vindt.. Ik denk dat hij/zij het bij een ander baasje zonder kinderen beter zal vinden en 'gelukkiger' zal zijn...
Mijn honden hebben een plekje om zich terug te trekken, heeft er niks mee te maken! Ook honden kun je voorbereiden op komende situaties hoor. Ik heb dit advies gekregen van de gedragstherapeute en zal dat dan ook zeker gaan toepassen want ik wil het dus wel fatsoenlijk aanpakken en mijn hond voorbereiden op wat er komen gaat. Ik wil alle kansen verkleinen dat het mis gaat want wil mijn hond echt niet weg doen maar zoals gezegd zou er toch iets gebeuren dan wordt ze echt wel herplaatst. Toch wil ik alles op alles zetten om dat te voorkomen en dus beginnen we de laatste 3 maanden van de zwangerschap met voorbereidingen, misschien vinden sommigen dat onzin of fout, dit is onze manier van opvoeden en tot op heden gaat het met onze honden goed, en ook de honden die we in het verleden hebben gehad. Ik ben het met anderen eens dat je evengoed nooit honden alleen moet laten met kinderen. Hoe goed en lief ze ook zijn, je weet het nooit, er kan altijd iets gebeuren!
Ik vind het knap dat je al zoveel hebt geprobeerd, maar dit zou voor mij de druppel zijn. Ik ben gebeten door een hond toen ik een jaar of 6 was, gebeten in mn gezicht mijn bovenlip lag er uit. Ontelbare hechtingen operaties en jaren verder zijn de tand afdrukken van de hond nog te zien als ik lach. Het is een lijdensweg geweest voor mij maar ook voor m'n ouders.
Waarom zeggen sommigen dat deze hond slecht is opgevoed als je de hond niet kent? Omdat het een chihuahua is? Vraag ik me gewoon af. Mijn boomer was uitstekend opgevoed, meerdere cursussen met goed gevolg afgelegd. Helaas is ze op 2 jarige leeftijd gegrepen door een gestoorde rottweiler en sindsdien is het berafwaarts gegaan. Ondanks alle moeite die wij er naderhand met gedragstherapeuten en medicatie in hebben gestopt. Ze had al een angststoornis, genetisch bepaald, niks met opvoeding en gedrag te maken. De traumatische ervaring heeft dit verergerd en ervoor gezorgd dat het uiteindelijk niet meer te behandelen was. Ik zeg niet dat het bij deze chihuahua net zo is, maar wij kunnen toch door een scherm heen niet zien of deze hond ziek is, of slecht opgevoed is? De hond moet in ieder geval strikt apart van het kind worden gehouden tot de gedragsterapeut de hond uitvoerig heeft kunnen beoordelen. veiligheid van het kind gaan altijd voor. Altijd. Ik zou ook een medisch onderzoek laten verrichten. Honden kunnen ook aggressief en/of angstig gedrag gaan vertonen bij bepaalde aandoeningen of afwijkingen in het bloed. TS: bepaal wel NU alvast hoever je wilt gaan qua moeite en geld. Op een gegeven moment zul je de keuze moeten maken tussen therapie, herplaatsen en in het ergste geval (en hier gaat echt eerst het een en ander aan vooraf, want DA's euthanaseren een hond niet zomaar) in laten slapen.
Maar wat heb je samen dan gedaan met die gedrags therapeut? Alleen gepraat of ook daadwerkelijk oefeningen gedaan met de hond?
Er lopen een hoop gekke mensen rond en ook een hoop gekke honden... Mijn collega is ook hondengedragsdeskundige (hebben de grootste praktijk in de omgeving) en die zegt zelf ook dat sommige honden gewoon niet bij kinderen in de buurt horen. Die kun je gewoon nooit 100% vertrouwen hoe goed je ze ook traint. Tja, neem je dan de gok? De vergelijking met een broertje dat bijt vind ik nogal vreemd, je kunt een hondenbrein absoluut niet vergelijken met die van een mens, die trainbaarheid is totaal anders. Ik ben stapel op dieren, stapel op onze teckel, maar als hij zou grijpen gaan mijn kinderen echt voor. Ik vind dat het mijn plicht is mijn kinderen te beschermen tegen gevaar...
Ik vind dat je erg beoordelend bent terwijl je mij en onze hond niet kent!!! Als je denkt dat ik iemand ben die zomaar eventjes een Stafford heeft aangeschaft dan vergis je je daar lelijk in! Weet heel erg goed waar ik aan begonnen ben en heb de beste opvoeding gegeven die mogelijk is gericht op dit ras! Ik zou nooit zomaar een hond verpesten en kan me ontzettend kwaad maken over jouw commentaar maar het is duidelijk dat jij gewoon ook zo iemand bent die denkt dat elke Stafford niet te vertrouwen is en duidelijk geen verstand heeft van het ras! Mocht je zelf een Stafford hebben dan zou je zeker niet zo reageren want geen enkele hond wordt vals geboren! Onze hond is de liefste en grootste knuffelkont die er bestaat en we doen er alles aan om dat zo te houden! Mijn honden zijn consequent opgevoed en weten heel erg goed wat wel en niet mag, ze liggen hier alleen altijd op de bank op een kleed en dat moeten we nu gaan afleren voordat het kindje komt, dat betekend niet dat ik mijn honden niet consequent opgevoed heb, alleen dat er bepaalde dingen anders moeten nu er een kindje op komst is. Dus niet oordelen over iets waar je geen weet van hebt in mijn huishouden. Dit is het laatste wat ik hierover zeg want heb geen zin in een discussie, vindt het erg cru dat jij zo kan reageren terwijl je totaal niet weet hoe onze hond is die werkelijk het tegenovergestelde is van vals en bijtgraag zoals sommige honden!
Oei ik zou ook schrikken. Mijn eerste reactie zou ook zijn hond eruit, maar dat is van mijn kant makkelijk gezegd,het is mijn hond niet. Ik zou nog eens een goede gedragstherapeut laten komen en tot die tijd de hond afgescheiden van het kind houden....geen risico meer nemen.
Hoe verdrietig ook maar ik zou onder geen beding het risico op herhaling willen nemen. Ga op zoek naar een ander baasje.
Dit hadden wij ook met onze engelse bull. Toen Siets begon te tijgeren was hij erg zenuwachtig,snauwde als de kleine te dicht in de buurt kwam. Hij had al een eigen plek die hij opzocht als het genoeg was,en heb Sietse van begin af aan geleerd dat die plek voor de honden is. In deze tijd liet ik ze geen moment alleen of uit het zicht wat mij veel energie heeft gekost hoor,maar zijn vruchten afwerpt nu. Sietse weet dat hij Chopper met rust moet laten,en als de honden aandacht of een aai willen komen ze wel naar hem toe. Hij geeft ze dagelijks samen met ons hun eten nadat wij gegeten hebben en hij helpt met de verzorging...
Zoek voor het hondje een lief ander baasje Niet eens voor jou...maar voor het hondje. Je bent niet een honden mens ( anders wist je wel wat je moest doen) Je hebt geen zin en tijd om er iets aan te doen...dus kies voor een goed alternatief Voor het hondje beter. Zoek dan iemand die verstand heeft van honden en van honden houdt.
Nou dat komt direct een stuk beter over, ik reageer wat fel omdat ik me erg kwaad kan maken dat mensen de Stafford direct veroordelen terwijl, als je ze goed opvoedt, het geweldig lieve honden zijn! Misschien reageerde ik daarom wat fel. We hebben haar gewoon heel erg goed opgevoed en bewust ons heel erg verdiept in het ras voordat we haar in huis deden halen, we hebben bewust nooit bijtspelletjes en trekspelletjes gedaan en juist gezorgd dat we haar streng deden opvoeden. Ze is vreselijk lief en zelfs onderdanig aan onze mopshond terwijl dat een oude hond is die veel slaapt, ze is lief naar alle mensen en andere dieren buiten. Zal nooit eens uithalen en maak me dan ook echt niet druk met een kindje op komst. We hebben genoeg kleine kinderen in de familie, ze is wel wat druk maar ze weet ook heel erg goed haar eigen plekje, die heeft ze in onze woonkamer en in onze slaapkamer. Misschien had ik het ook verkeerd uitgelegd maar we willen haar 3 maanden voor de komst van de kleine gewoon afleren op de bank te springen en natuurlijk onze andere hond ook maar goed, die kan niet op de bank springen, die tillen we er altijd op dus dat is geen probleem. Ze kan dingen goed afgeleerd worden want ze sprong in het begin ook graag bij ons op bed, dat deed ze na 1 week ook niet meer, ze is erg leergierig. Dat advies met die pop heb ik werkelijk gekregen van een gediplomeerde gedragstherapeute en ik ging er dan ook vanuit dat het wel een serieus advies was. Misschien dat we dat dan toch niet moeten doen maar wil haar gewoon graag voorbereiden op wat er komen gaat en zou anders niet weten hoe ik dat moet doen? Is voor haar ook vreemd als ik ineens vanuit het niets een baby in mijn armen heb.