Het lijkt er inderdaad op dat re rek er even uit is. Neem jezelf serieus, en blijf lekker even thuis van je werk. Plan wat dingen voor jezelf in en zet je zelf op 1. Goed dat je naar de huisarts gaat. En de leidinggevende mag wat mij betreft in een diep donker holletje kruipen. Pff, wat een hork. Misschien heb je iets aan deze site: Paniekaanval.nl :: Benadering van angst door een dokter
Heel goed dat je een afspraak met de ha hebt! Hoop dat je dit weekend al een beetje tot rust kunt komen. Je kunt evt ook eens naar mindfullness kijken, daarbij leer je ook om je gedachten, emoties en gevoelens in perspectief te plaatsen (in vogelvlucht gezegd dan ) Snapt je partner je ook niet (omdat je schrijft dat je familie je niet snapt)? In elk geval stom van ze dat ze het niet snappen!
Lieve Luna, een dikke knuffel voor jou!! Ik sluit me aan bij de rest, luister naar je lijf en naar je hoofd! Goed dat je naar de ha gaat, het klinkt alsof je over je grenzen zit. Ik hoop dat je snel hulp kan vinden die je kan helpen! En natuurlijk dat je ook de nodige steun kan vinden bij Guus en dat jullie hier samen doorheen komen!
Knuf voor jou, kan me ook alleen maar bij de rest aansluiten. Maandag gewoon na je ha gaan en laat je niet gek maken. Je baas spoort niet geheel om zo te reageren. sterkte meid
Hoi Luna, Dit is de tijd om pas op de plaats te maken, geloof me. Het gebeurd niet voor niets, een vriendin van mij kreeg bij dezelfde werkgever paniekaanvallen, ik een burnout. Dat was 6 jaar geleden, maandag ga ik terug naar de psycholoog want het is nog steeds niet helemaal 'over'. Dit soort dingen zitten van dieper dan je denkt en nu is de tijd om te stoppen, aan jezelf te denken en na te gaan wat er aan de hand is. De langer je door gaat, de langer je nodig zal hebben om te herstellen. Het is het echt niet waard. Het huilen zegt al heel veel, dat heb ik destijds 3 maanden lang gedaan, heel naar en vermoeiend, maar alles komt er gewoon uit en dat is alleen maar goed. Je voelt je schuldig, je voelt je stom en een slappeling, en hoe kan dit en hoe moet dat straks met mijn salaris en ons huis. Een ding is zeker, ze kunnen je niet zo maar ontslaan, maar dan moet je wel officieel ziek gemeld worden bij de arbo. Maar goed, je hebt honderden worries die allemaal niet belangrijk zijn. Je gezondheid gaat nu voor anders ben je straks nergens. Ik ben nog steeds zo moe van die tijd, ik was toen helemaal op, en nu nog altijd snel moe. Balen dat ik het zo ver heb laten komen... Je ontdekt nu gewoon wat er aan de hand is. Mogelijk met een psycholoog of een ander iemand. Je moet dus vooral niet over je baas in zitten, of over wat wie dan ook denkt in deze tijd. Mijn vader was er niet voor me, en mijn werk, baas en collega's natuurlijk al helemaal niet. Ze dachten echt dat ik ze in het ooitje nam of zo, niemand geloofde me, heel vreselijk. Uiteindelijk ben ik er beter uitgekomen en kwam er destijds een einde aan een carrière pad van 8 jaar wat ik helemaal niet wilde volgen. Ik deed het voor iedereen om me heen, en niet voor mezelf. Nu is het tijd voor mij en voor wat ik wil. Blijf bij jezelf in dit hoe moeilijk het ook is. Ik wens je veel sterkte. Hopelijk valt het allemaal mee voor je. Groetjes, Charlie
Ontzettend bedankt voor al jullie reacties. Ik had meer reacties verwacht die de mening van mijn leidinggevende zouden bevestigen. Achteraf gezien denk ik ook dat ze best wat meer rekening had mogen houden met het probleem op dat moment. Ik had op dat moment gewoon even begrip nodig en geen wijzende vinger. Mijn moeder is net geweest en ik heb met haar goed gepraat, gelukkig begrijpt ze me ook. Samen met haar ben ik ook tot het besef gekomen dat er meer aan de hand is. Ik ben mezelf echt aan het zoeken in mijn nieuwe leven. Het klinkt heel erg stom, maar ik was altijd een ultra slanke en best leuke meid om te zien. Door mijn zwangerschap ben ik lichamelijk en emotioneel erg veranderd en juist onzekerder en kwetsbaarder geworden dan ooit tevoren. Maandag om 10.00 uur staat de afspraak bij de dokter en daar ga ik me goed op voorbereiden. Het feit dat ik me onbegrepen voel door mijn familie heeft natuurlijk ook te maken met de toestand waarin ik nu verkeer. Je voelt je hoe dan ook onbegrepen, wat mensen ook zeggen en doen. Het is fijn om reacties te lezen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en er ook wat aan gedaan hebben. Ik denk dat als ik straks wat hulp heb gekregen en nu ik me voorgenomen heb om wat meer over dingen te praten en ook mijn omgeving wat sneller in te lichten, het over een tijdje wat beter zal gaan en ik ook zelf weer wat meer kan gaan genieten van het leven. Bedankt allemaal! Ook voor de knuffels en de lieve woorden.
Hey meid, Wat ontzettend balen voor je ! ( heeel zacht uitgedrukt) Vind het niet leuk hoe je leidinggevende gereageerd heeft! Praat inderdaad met je huistarts en trap jezelf niet de grond in hoor! Het kan iedereen overkomen!!! Hopelijk kom je er snel uit meid.. En als ik wat voor je kan betekenen! Liefs
Ik lees nu je laatste bericht pas.. Jeetje , moet je nagaan wat zoiets met je kan doen! En ik begrijp je gevoel voor een groot deel wel, lees zelfs dingen terug, die ik precies hetzelfde heb! HEEL veel succes maandag, hopelijk gaat het je helpen! x
meid, wat vind ik dit vervelend voor je.. ik heb een paar weken terug precies hetzelfde gehad. ben nu weer met mate aan het werk. maar het onbegrip is het vervelende. mijn werkgever denkt nog steeds dat het onzin was/is. De enige die me serieus namen was de huisarts en mijn ouders, de rest denkt dat het ´aanstellerij´ is omdat er van de buitenkant niks te zien is! Ik baal er nog steeds van dat ik geen gebroken been oid heb, dan word je tenminste serieus genomen! Maar inderdaad, het zit veel dieper als alleen je werk. Dat was gewoon de druppel toen. Ik was er bij mezelf van overtuigd dat ik lichamelijk iets mankeerde, had zoveel pijn en moe en huilen en stemmingswisselingen. Maar het zat dus allemaal van binnen. De huisarts kon ook niet erg veel voor me doen moet ik eerlijk zeggen, hij zei dat ik moest kijken welke dingen écht belangrijk waren. En een lijstje voor jezelf maken. Ik schrijf nou af en toe ook mijn gevoelens op om die dan aan mijn vriend te laten lezen, zodat hij begrijpt wat ik voel. Want als je het aan iemand vertelt, krijg je tijdens het praten een reactie terug, waardoor je toch niet echt kunt zeggen wat je wil zeggen. Als ik nou momenten heb dat ik weer ´gek´ word omdat iets niet lukt of ik iets niet durf dan denk ik ´schijt aan, gewoon doen, ik kan dat´ ik zet m´n verstand op 0 en mij lukt het dan wel.. ik zeg niet dat het voor jou ook zo zit hoor maar het valt natuurlijk te proberen... heel veel sterkte! Dat heb je zeker nodig!
@Tamale bedankt, lief van je. @Ons kleintje, daar heb je ook weer gelijk in. Maar als ik dan het verhaal van Blondi lees hoop ik dat er wel echt wat mee gedaan wordt. @Blondi, wat vervelend, het klinkt heel herkenbaar allemaal. Wel vervelend dat de dokter er zo weinig mee heeft gedaan want er zijn zoveel mogelijkheden, psychotherapie, haptonomie, yoga, psychologie, medicijnen. Als jij er nog last van hebt, zou ik echt weer gaan en je niet laten afschepen meid. Ik ben mezelf dit weekend niet echt beter gaan voelen. Ik merk dat ik het meeste last heb van schaamte en het feit dat ik op mijn werk mezelf zo voor schut heb gezet. Ik hoop niet dat dit gevolgen gaat hebben voor mijn plek daar. Ik was eigenlijk sinds vorig jaar ook doorgegroeid naar een hogere functie en zou er echt kapot van zijn als ik teruggezet zou worden. Maar dat zijn aannames, dus daar ga ik even niet vanuit. Maar ik schaam me gewoon om mijn collega's weer onder ogen te komen. Maandag bij de dokter ga ik in ieder geval vragen of hij me wil doorsturen naar een specialist en of ik tijdelijk medicatie kan krijgen om in ieder geval mezelf beter te voelen. Ik heb de laatste dagen wel goed kunnen slapen, sinds ik niet meer alleen rondloop met de frustraties dus dat scheelt. Het lijkt zelfs wel al alsof ik al wat makkelijker los kan laten.
Ik heb even vluchtig gelezen!! Meis, we zijn allemaal mensen. Soms heb je even een periode waarin het je gewoon allemaal teveel begint te worden. Ik werk in de zorg, en ook wel te maken met agressief gedrag, denk wel wat minder dan in jou geval. Maar als je eenmaal kinderen hebt sta je heel anders in het leven. Jammer dat jou leidinggevende niet begripvol reageerde. Vind dat je daar ook best een gesprek met haar over kunt hebben. Goed dat je naar de huisarts gaat. Ik begrijp dat je baan op dit moment heel erg belangrijk voor je is. Maar misschien moet je ook wel gaan nadenken of je dit werk nou echt wel wilt voortzetten, en of je het nog aan kunt. Het is een pittig beroep, en misschien is het tijd om een stapje terug te zetten? Je weet natuurlijk de oorzaak van de paniekaanvallen niet. Die zullen echter toch ergens weg moeten komen. Ik hoop dat je daar samen met je huisarts achter kunt komen en dat je samen naar een oplossing kunt zoeken. Sterkte meid!! Voel je niet rot, en schaam je ook niet! We zijn allemaal mensen, en we hebben allemaal gevoelens. Daar ontkomen we niet aan.
Fijn dat je zo'n begripvolle leidinggevende hebt? is ze dan van steen? het zou fijn zijn dat ze wat inlevingsvermogen kon tonen, want je bent ook maar een mens. Schaam je niet!!!
Ik zou me er niet voor schamen. Je zal wel veranderd zijn na de geboorte van je zoon, en ziet nu de dingen anders, wat helemaal niet zo gek is. Je chef of leidinggevende had in ieder geval even met je kunnen praten, en vragen wat er was, ipv te zeggen dat je daar maar tegen moet kunnen. Zet alles eens even op papier, wat je tegenstaat op je werk. En succes bij de dokter maandag! neem het papiertje dan mee. Mensi.
Lieve Luna, hoe is het vandaag gegaan? Dikke knuffel voor je! Het klinkt afgezaagd, maar stel jezelf, je gezinnetje met Juulz voorop. Jullie zijn nu echt zelf even het belangrijkst! Dikke knuffel en laat het me weten als ik wat voor je kan betekenen meid! Liefs, Josien
Nog bedankt voor de lieve reacties. Josien, jij ook. Wat ontzettend lief. Ik ben dus bij de dokter geweest en hij heeft me fluvoxamine voorgeschreven. Ik ben dit ook meteen gaan gebruiken maandag maar weet nog niet of ik dat voort ga zetten. Ik wordt er namelijk ontzettend moe van, echt zo erg dat ik hier bijna in slaap val op mijn werk. Verder heb ik een zeer verdoofd gevoel. De dokter dacht zelf dat ik momenteel overbezorgd ben en te bang ben dat er dingen gebeuren waardoor ik niet voor Juliën kan zorgen. Verder ook dat ik overspannen ben. Over 2 weken kan ik met iemand in gesprek.