Het maakte mij helemaal niets uit! Had toen ik zwanger was al heel sterk het gevoel dat het een jongentje zou worden.. en had nog gelijk ook!
Bij de eerste zei ik altijd dat ik hoopte dat de eerste een jongen was en de 2e een meisje. De eerste was een jongen dus helemaal geweldig. Bij de 2e had ik stiekem wel de hoop dat het een meisje was, omdat ik het leuk zou vinden het verschil tussen jongen en meisje te ervaren... Toen het een jongen bleek was ik niet teleurgesteld maar wel verbaasd.. Inmiddels heb ik helemaal zin in mijn mannengezin. Ik vind het heeel jammer dat ik geen dochter krijg, maar ik wilde graag 2 gezonde kindjes en daarmee ben ik dalijk als het goed is gezegd. We gaan dus ook echt niet voor een 3e omdat ik graag een meid wil.
met men eerste zwangerschap had ik gehoopt op een meisje maar werd een jongen en kan het nu eigenlijk niet meer wegdromen dat ik een zoontje heb het is gewoon helemaal gweldig dacht ook dat ik er in het begin aan moest wennen of teleurgesteld zou zijn maar helemaal nie hij was geboren enje moedergevoelens komen naarboven je eigen instinct nu ben ik zwanger van de 2de en krijg nu een kleine meid maar dan denk ik daar weer bij van goh wat zal dat toch weer wennen zijn een meid in het gezin en lekker tutten maar uiteindelijk zal het denk ik allemaal wel meevallen ....volg je gevoel dan zit je altijd goed... greetz
Ik vind mezelf echt een meisjesmama, dus als we nog een meisje krijgen voel ik me enorm gelukkig. Maar een jongetje lijkt me ook spannend, heel nieuw en anders. Het is mij dus echt om het even. Maar ik wil het wel weten van te voren, juist omdat ik voorbereid wil zijn!
Ik heb altijd eerst een jongetje gewild. Ik weet niet waarom, ik ben misschien gewoon niet zo'n moeder die wil tutten met jurkjes en staartjes enzo. Mn man wilde ook altijd graag als eerste een zoon, dat komt meer voort uit zijn cultuur. Toen ik net zwanger was en mn buik begon te groeien wist mn moeder zéker dat dit absoluut een meisje moest zijn, ze bleef maar zeggen dat ze dat altijd meteen weet en ze heeft het nooooooit mis.... Ze was zelfs al meisjeskleren aan het breien en als we in een winkel waren dan wilde ze alleen maar naar meisjeskleren kijken want ze wist het tóch zeker! Na een tijdje ging ik haar geloven en dacht ik: dan zal het wel een meisje zijn. Ook al zei mijn gevoel iets anders.. tot we met 19 weken een echo kregen bij de vk en zij vrij duidelijk dacht te zien dat het een jongetje is. Toen stonden de tranen in m'n ogen en ook mn man was superblij. We durfden het nog niet helemaal te geloven omdat de vk het niet zeker wist, dus we hebben een week lang met schuldgevoelens rondgelopen. We wilden niet te blij zijn omdat we bang waren om ons dan later teleurgesteld te voelen en dat zou niet eerlijk zijn.. een meisje was immers net zo welkom.. maar 1 week later was de 20 weken echo en daar bleek het toch echt een jongetje. Maar zoals hier al gezegd werd: ook al had ik een duidelijke voorkeur en vond ik dat af en toe best moeilijk, uiteindelijk is het allerbelangrijkste natuurlijk dat de baby gezond is! En mn moeder.. die moest even slikken toen ik haar belde en vertelde dat ze een kleinzoon krijgt. Ze kon haar teleurstelling maar moeilijk verbergen, maar gelukkig is dat wel vrij snel bijgedraaid!
Oooh ik kan me dat zoooo voorstellen! Hier word ik er ook "gek" van van de mensen die gelijk roepen "oh t wordt een jongetje!" Ergens vind ik dat gewoon moeilijk, want ik heb zelf zon gevoel van een meisje.. en t zou gewoon mooi zijn als iedereen dat denkt en mn gevoel bevestigd! hihi Dus nu maar besloten dat t toch al bepaald is en we t toch echt niet eerder zullen weten. we gaan t zien! en ondertussen zal ik wel extra bij de jongensspullen kijken en nadenken over een jongensnaam (meidennaam hebben we al helemaal ) hopelijk wen ik dan alvast een beetje aan t idee..
bij de derde had ik wel een hele sterke voorkeur naar een meisje maar nadat de zwangerschap vorderde kreeg ik toch meer de neiging naar weer een jongen
Onze voorkeur ging uit naar een jongen, en dat is het ook geworden..Ik zou ook blij zijn geweest met een meisje, maar wij hoopte echt op een jongen..Als er ooit een tweede zou komen dan maakt me het niet zoveel meer uit..het kinkt cliche als het maar gezond is
ik had heel de tijd het gevoel dat het een meisje zou zijn. Maar tot een week voor de geslachtbepaling dacht ik ineens het kan goed een jongentje zijn. En ja er zit toch echt een piemeltje aan haha. Ik heb heel de dag aan het idee moeten wennen. Ik wou graag eerst een meisje daarna een jochie. Maar na een dag was ik al gewent aan het idee dat we een jongen krijgen en vind het ook super voor me vriend. Ik geniet van ieder moment dat de beeb lekker in me buik zit en beweegt jongen of meisje maakt me eigenlijk niet meer zoveel uit. Ik ben al lang blij dat het kindje helemaal gezond is en dat alles goed verloopt tot op heden
Of het een voorkeur is weet ik niet echt, maar ik ben opgegroeid tussen alleen maar vrouwen, het laatst geboren jongetje in de famillie is ouder dan ik. Dus ik heb nooit iets met jongetjes gehad. Zou niet weten wat ze eigenlijk doen Dus het was min of meer normaal dat ik ook een meisje zou krijgen (uiteraard weten we dit nog niet), en daar was eigenlijk geen discussie over mogelijk. Tot ik zwanger raakte en ineens dacht; ja.. maar het kan ook een jongen zijn :O En mn gevoel zegt ook dat het een jongen is, droom erover enzo.. nog 3 weekjes wachten dan weten we het.. dus kijken of mn gevoel goed is of niet
Geen voorkeur, wel een voorgevoel. Bij de eerste dacht ik al met 5 weken dit is een jongen. Mijn vriend had dat gevoel ook heel sterk. We moesten echt tegen elkaar zeggen: maar het kan ook een meisje zijn hoor, laten we dat niet vergeten. En ja na 42 weken bleek het een jongen. Nu twijfelde ik in het begin heel erg en dacht: misschien is dit wel een meisje. Maar nu praat ik er al weer tegen alsof ik al weet dat het een jongen is. Mijn vriend is ook aan het twijfelen, maar denkt toch aan een meisje. We zullen het zien wie er gelijk krijgt haha.
Bij mijn meiden wilde ik graag jongens. Toen het bij de eerste een meisje bleek te zijn wat we pas wisten bij de geboorte maakte het helemaal niets meer uit, nooit meer over nagedacht. Bij de tweede wist ik het bij de 20 weken echo en moest ik het echt even verwerken, gewoon de knop omzetten zeg maar. Natuurlijk doet het niets af aan het dolblije gevoel van 2 meisjes. Nu hoopte ik eigenlijk stiekum op nog een meisje gewoon waarschijnlijk vanwege het bekende maar blijkt dit een jongen te worden. Ik ben iig heel erg blij voor mijn man, dat heeft ie echt verdiend. Het valt soms niet mee voor hem 2 meiden op te voeden die zelfs niet eens van hemzelf zijn. Ik vind dit dus echt een kadootje voor hem.
Ik hoop stiekem op een meisje ... Mijn vriend maakt het helemaal niet uit wat het wordt.. Natuurlijk is het , het allerbelangrijkste als het gezond is .. Maar toch blijf ik 'stiekem' hopen op een meisje.. Over 2 weken weten we het Dan hebben we pretecho + geslachtsbepaling .
Ik hoop op een jongen. Mijn 2 jongste zijn ook jongens, dat lijkt mij gewoon mooi. Uiteindelijk maakt het niets uit, maar ik zou voor nú een jongen heel leuk vinden!
mijn voorkeur was natuurlijk een gezonde kindje en daarna kwam de rest toen ik klein was zei ik altijd dat ik eerst een zoon wou en daarna pas een meisje enzovoort maar toch toen ik zwanger werd zei ik dat ik een meisje wil ik zou blij zijn met een jongetje maar een meisje is leuker ik droomde over een meisje daarna bij de 20 weken echo kreeg ik het eindelijk te horen me schattige poepie die rond fietste in mamas buik is een meisje!! ik was blij als ik kreeg te horen dat het een jongetje is dan zou ik eerst eraan moeten wennen daarna happy reageren
wij zouden graag een meisje hebben, maar een jongen is ook zeker zo welkom hoor! we zien wel he, het cliche klopt hier echt: als t maar gezond is...
Ik dacht altijd eerst een meisje te krijgen maar het maakte me eigenlijk niet uit, wilde eigenlijk gewoon heel graag een baby of het nou een jongetje of een meisje was!! En we zijn dolgelukkig met onze zoon ik had bij een meisje even gelukkig geweest, beide heeft zijn leuke dingen denk ik
ik hoopte altijd dat ik eerst een jongen en daarna een meisje zou krijgen. Toen ik testte zei mijn gevoel meteen het is een jongen en is idd uitgekomen. Nu hoop ik stiekem dat een 2e een meisje word zou zo leuk zijn maar een jongen vind ik ook net zo leuk als het maar gezond is
ik voelde me ook best wel schuldig dat ik graag een jongetje wou... wij zijn thuis met 5 meiden dus een jongetje voor ons en mijn moeder zou geweldig zijn! natuurlijk hoop je dat je kindje gezond is maar daarbuiten hoop je aan de ene kant ook wel dat die wens in vervulling gaat nou dat was bij ons het geval, we kregen een zoon. mijn moeder was bij de geboorte en riep heel hard JAAA een piemeltje!!!!! voor een tweede maakt het ons nu echt niets meer uit maar ik voelde ook de drang omdat bij ons in de familie jongens meer 'waard' zijn dan meisjes.. hoe raar dat voor sommige mensen ook klinkt.