Hallo, Hopelijk mag ik hier even mijn frustraties kwijt, weet me er nergens anders mee naartoe....voel me echt rot en verdrietig, radeloos. Eerst misschien beginnen met wat info over mezelf en m'n gezinssituatie. Ik lijd al sinds kindsafaan aan angsten en depressies en ben ook hooggevoelig. Ik heb al 2 kindjes uit m'n vorige relatie. Sinds wij reeds 9 jaar uit elkaar zijn, heb ik geen enkele relatie meer gehad tot februari dit jaar. Nu ben ik intussen 27 weken zwanger van m'n nieuwe vriend. Noch hij, noch ik, hebben vrienden noch familie, we hebben enkel elkaar. Mijn vorige zwangerschap liep al niet zo vlotjes, op 5 maanden reeds weeën gekregen, heb toen tot het eind van m'n zwangerschap weeënremmers moeten nemen en platte rust moeten houden, hetgeen me niet echt mogelijk werd gemaakt door m'n man destijds, want hij verwachtte dat ik nog steeds het huishouden en de boodschappen bleef verder doen. De laatste maanden kreeg ik ook nog es last van bekkeninstabiliteit, waar nooit iets aan gedaan was geweest. Nuja, alles goed afgelopen, m'n zoon nog gedragen tot 41 weken, kort na de bevalling geen last van BI meer. Maar nu ben ik reeds rond 17 of 18 weken last van BI beginnen krijgen en sinds zo'n 5-tal weken ga ik bij de bekkenfysio. Er werd me gezegd dat ik een verhoogde kans heb op alweer voortijdige weeëen aangezien ik 't al es had bij de vorige, maar ook des te meer door de BI, dus dat ik 't rustig aan zal moeten doen. Maar alweer word me dat niet echt mogelijk gemaakt. Mijn vriend zat al in collectieve schuldbemiddeling toen ie me leerde kennen en nu dus nog steeds. Omdat hij bij me is komen inwonen is mijn inkomen aanzienlijk verlaagd, het zijne gaat naar de schuldbemiddelaar. De schuldbemiddelaar betaalt de meeste vaste kosten en van mijn inkomen gaat ook bijna alles naar de rest van de vaste kosten. Wij krijgen intussen al maanden 75 leefgeld per week, daar moeten we alles mee betalen voor ons gevieren, eten, drinken, medische kosten, kledij, noem maar op. Dat is zwaar, bijna niet leefbaar, vaak eten we enkel soep met brood. Sommige dagen is de pijn niet houdbaar en kan ik helemaal niks meer, maar mijn huis is een echte vuilnisbelt en niemand hier die es wat meer wil helpen. Ik maak me echt zorgen hoe ik het tot het eind van m'n zwangerschap moet redden als ik nu al zo afzie. Ik weet dat ik meer moet rusten, maar ik krijg de kans niet, hoe vaak ik ook zeg dat ik echt veel pijn heb, hoe krom ik ook loop, hoeveel ik ook loop te huilen. De taken die m'n vriend op zich neemt zijn het vuilnis buiten zetten, de kattenbak verversen, de vaat afdrogen terwijl ik afwas (zelfs dat doet ie nu steeds minder, dan doen de kinderen het in zijn plaats) en heel af en toe es helpen de tafel te zetten of afruimen bij etenstijd of es iets zwaar heffen als ik't vraag. De rest is voor mij, stofzuigen, dweilen, opruimen, papierwerk, de was, koken.... Boodschappen doen we steeds samen. En het moet nu eenmaal gebeuren want als ik dan al es 1 of 2 dagen rust neem, dan weet ik niet waar eerst beginnen, overal ligt rommel, de salontafel mag net zijn afgeruimd en maar een kwartier later moet je de tafel alweer zoeken onder de rommel. Heffen, bukken, het doet me allemaal pijn, soms zelfs gewoon stappen of zitten, maar toch moet ik hele dagen blijven aandringen om wat meer hulp te krijgen. Maar m'n zoontje (bijna 10) heeft een mentale achterstand en kan fysiek ook niet zoveel aan, dus veel meer dan z'n kleren op te ruimen of es te helpen afdrogen of wat kleine klusjes kan ik hem niet vragen. M'n dochter helpt ook wel met afdrogen, of de wasmand naar beneden of naar boven dragen, maar echt veel meer ook niet. En echt ALLES moet ik vragen, niemand die iets uit zichzelf zal doen, iets opruimen of iets van de vloer rapen, de katten es eten geven, niks. Er komt elke maandag voor 3 uurtjes een gezinshelpster aan huis en vanaf deze week zal ze ook de woensdag 4 uurtjes komen, daar ben ik blij om, dan geraken er toch "enkele" dingen gedaan, maar is belange niet genoeg, maar meer kan ik financieel niet aan. Vaak gebeurt het ook dat er ook die dag niet veel in huis gebeurt, omdat ik het gewoon nodig heb es m'n hart te luchten, es uit te huilen ipv te werken, ik kan er bij niemand anders mee terecht. Mijn vriend heeft het ook niet makkelijk, dat weet ik, hij heeft een dubbele hernia en een prothese in z'n knie waar hij vaak ook heel veel pijn van heeft. Maar ik heb ook pijn! En hij kan nog vrij zware pijnstillers nemen, ook al beweert ie dat ze niet veel helpen, terwijl ik me moet behelpen met een onnozele paracetamol, dat helpt pas niks! Na een uurtje in de keuken te staan koken, kan ik het vaak niet houden van de pijn, zit aan tafel te huilen, kan er soms bijna niet van eten. Mijn zoontje zit op internaat, we hebben niet zoveel extra kledij, dus ik moet zorgen dat alles gewassen is in het weekend dat hij naar huis komt zodat z'n koffer op zondagavond weer kan gevuld worden. Dus ik wacht tot het weekend om al de was van heel het gezin te doen. Nu heb ik zaterdag maar 1 was kunnen doen omdat we ook een halve dag boodschappen zijn gaan doen en daarna nog koken en nadien was ik gebroken, ik kon niet meer. Dus zondag dringend al de rest, 4 machines inladen, uitladen, weer inladen, uitladen, alsmaar bukken en rechtstaan om de was op te vouwen, de afwas van de dag ervoor, koken, alweer afwas. En dat terwijl m'n vriend met pijn aan z'n knie van de hele dag uit zijn zetel niet is gekomen, heel de dag op z'n psp aan het spelen was. Ik begrijp dat ie pijn heeft, maar ik moet desondanks mijn pijn toch ook verder? M'n zoontje kan zich nog niet goed zelfstandig wassen, dus weer maar es gebukt onder de douche om hem te helpen. Ik huil terwijl ik kook, eet, was, opruim, als ik uitgeput ga slapen... En elke dag opnieuw hoor ik m'n vriend ontelbare keren vragen "gaat het?" En elke keer opnieuw antwoord ik "ik heb ongelooflijk veel pijn" of "nee, niet echt" of "heb pijn, maar moet wel hè". Ik heb er al zoooveel over gepraat, zoveel gevraagd aan iedereen om me wat meer te helpen, maar het maakt niks uit. In normale omstandigheden zou ik dit best wel aankunnen, maar met al die pijn, heb ik het gevoel dat ik werk als een paard. We hebben intussen nog niks voor de baby in huis gehaald, ik heb enkel nog een bedje en veel babykledij van m'n dochter en zoon destijds. Maar het bedje moet nog in elkaar gezet worden, de kledij moet na al die jaren op zolder nog gewassen worden, mensenlief wanneer moet ik daar de tijd en kracht voor vinden. Ik voel me zo alleen en eenzaam, opgesloten met m'n verdriet en pijn, zo gefrustreerd, op van de zenuwen en zo ontzettend moe. Zn ik heb nog 3 maanden te gaan.... Sorry voor het lange verhaal, maar ben ten einde raad en moest het even kwijt kunnen.
Tjee, wat een verhaal Allereerst vind ik het heel naar voor je dat je zwangerschappen zo zwaar zijn. Ik ben een stukje verder dan jij, en herken die moeheid zeker wel, maar die BI-pijn echt niet, en dat hakt erg in de energie natuurlijk. Ik snap die financiele situatie niet helemaal, ik mag toch hopen dat je straks wel geld hebt om de kleine van te onderhouden? Het was neem ik aan ook een gezamelijke beslissing om voor een kindje van jullie samen te gaan, en hij brengt jou in vrij grote geldzorgen als ik het zo lees. Als je echt zo krap zit, heb je dan geen recht op eten van de voedselbank (ik weet niet of je dat hebt in Belgie?)? Maar het belangrijkste voor nu: je voert best wel wat excuses voor je vriend aan, maar dat hij op een PSP zit te spelen terwijl jij was na was moet draaien en amper kan bukken van bekkenpijn, sorry, maar dat gaat me echt te boven. Hij heeft voor jou gekozen, jij voor hem. Jij zit met de financiele shit van zijn kant, maar hij moet ook opdraaien voor extra klusjes die jouw kinderen met zich meebrengen, vind ik. Want misschien is dat het punt voor hem wel: dat je zoontje niet van hem is? En dus hoeft hij de was niet te doen? Het lijkt er mij een beetje op alsof hij alleen maar die dingen wil doen die ook van jullie samen zijn, maar JIJ bent zeg maar 3 personen (jij EN je kids, eigenlijk 4 met jullie frummel er bij). En tenslotte. Dit zeg ik uit een lange geschiedenis van depressies/angsten... klim uit de slachtofferrol (ik lees veel 'het overkomt mij allemaal', 'het is me niet gegund'). Ik begrijp heel goed dat het zo voelt, maar het helpt je niet vooruit. Neem de leiding die je mist- te beginnen met RUST voor jouw lijf, en dan dus meer bijdrage van jouw kerel in het huishouden. Hij hoort jou als partner te ontlasten. Desnoods maak je een lijst van huishoudelijke dingen die voor HEM heel pijnlijk zijn (met zijn been), en die voor JOU juist pijnlijk zijn (qua bekken). De dingen die jullie beiden niet kunnen, laat je aan die hulp over. De rest verdeel je zo goed en kwaad als het gaat. Sterkte.
jezus meid, wat een verhaal. wil je even een knuffel geven hoor: KNUF!!! doe het toch rustig aan. dan is het maar een rommel thuis, jammer dan. jouw gezondheid en die van je beeb gaan voor!!! fijn dat je gezinshelper nu vaker komt, en probeer misschien met je dochter te praten dat je haar hulp nodig hebt met het huishouden, op een rustig moment (kan me goed voorstellen dat het vaak gefrustreerd er uit zal komen, en het vaak dwingend over komt. probeer het uit te leggen zodat zij het ook begrijpt.) wat je vriend betreft, heel kinderachtig, maar die psp eruit! hier gaat het ook vaak zo, ik ruim op, vriend zit te pokeren online. hij weigert te helpen, dongel eruit, hij krijgt m pas terug als het huis schoon is en ik ook kan zitten. ik begrijp dat jullie beide veel pijn hebben, maar het is niet eerlijk dat alles op jou terecht kan. met zn tweeen gaat het allemaal een stuk sneller en kan je eerder rusten. en stel je prioriteiten goed meid, wat interesseert het jou dat het huis net 24 uur per dag glimt? heel veel sterkte!!
Ook van mij veel sterkte gewenst! Ik hoop dat je nog de kracht kunt opbrengen om je vriend duidelijk te maken wat de bedoeling is van SAMENwonen en een RELATIE aangaan! Als ik heel eerlijk ben, word ik al niet goed bij de gedachten dat ik met iemand zou moeten samenwonen die zo weinig begrip heeft voor de situatie. Maar voor jou: de kracht kan je maar op één manier opbrengen en dat is door rust te nemen. Laat de boel de boel en ga liggen! En als je iets kan ondernemen, zorg dan dat je die dingen doet, die je het meest irriteren en/of de dingen die met de minste inspanning het meeste resultaat leveren. Probeer ook 's avonds het huis gezellig te maken. In het donker zie je geen troep en zet je gezellig een kaarsje aan. Heel veel sterkte!
Bedankt voor de reacties. Wat de financiele situatie betreft....ik hoop echt dat we't redden als de kleine er is, want het is nu al zo moeilijk. De spulletjes die we nodig hebben kunnen we kopen met de geboortepremie, die ik in januari ongeveer verwacht, al zal het erg basis en het hoogstnodige zijn. En na haar geboorte moeten we zien rond te komen met het kindergeld, ik ben van plan zo lang mogelijk borstvoeding te geven, dus daar kan ik al ietsje op besparen en kleertjes heb ik genoeg liggen voor enkele jaren van m'n vorige kinderen. Misschien heb ik wel recht op een voedselpakket van de voedselbank (ben niet zeker in de huidige situatie maar vroeger als alleenstaande wel 1 keer per maand) maar je moet hier gaan naar de dichtsbijzijnde aan huis. Nu is het zo dat je hier soms 2 tot 3 uren moet aanschuiven voor het jouw beurt is, je krijgt heel weinig mee waarvan meer dan de helft al maanden over datum is, dus na enkele maanden heb ik het opgegeven, want het is nauwelijks genoeg voor 2 dagen. Ik had het zonder hem al niet breed, maar nu is het inderdaad een ramp geworden. Een ander probleem is dat ik een heel bang iemand ben, zelfs als kind al had ik het niet goed thuis, daarna m'n intussen ex leren kennen, waarvan ik 12 jaar lang lichamelijk en daarna geestelijk mishandeld werd, wat m'n angsten nog hebben verergerd. Mijn vriend zegt wel dat hij me zoiets nooit zou aandoen, maar als we ruzie hebben en ik zie de woede in zijn ogen en hoe hij tegen me tekeer gaat, klap ik dicht. Ik doe alles om ruzie te vermijden, ik kan dat emotioneel niet aan. Enkele weken geleden hadden we ook al es ruzie, had daar toen ook al over gepost (http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/170981-lotgenoten-gezocht.html). We hadden het de dag nadien "min of meer" uitgepraat, uuuuuren hebben we gepraat, maar toch lijkt hij niet in te zien dat hij ook in de fout gaat. Het is al enkele keren gebeurd dat ik ontplof en dat ik zeg dat het genoeg geweest is en ik het beu ben zo weinig hulp te krijgen en dat ik vanaf nu es hele dagen de luierik ga uithangen en niks doen en dat ze het vanaf nu allemaal zelf kunnen doen, es zien of ze't zullen redden zonder mij. Maar ook al doe ik dan de hele week niks meer, wel zij ook niet. En dan zitten we daar hè zonder eten, of weer es boterhammen of junkfood. Sinds enkele maanden is 1 van m'n katten onzindelijk geworden, weet niet welke, want we hebben haar/hem nog niet kunnen betrappen, dus bijna elke dag word er in huis geplast, denk je dat er iemand het zal opkuisen? Niet dus. Het moet hier heus niet blinken, maar wel een "beetje" leefbaar. Ik weet echt wel dat hij ook hoort te helpen, alleen is de vraag, hoe? Ik heb al zoveel geprobeert, elke dag opnieuw meermaals per dag, ik ben het zo beu steeds in herhaling te moeten vallen, tevergeefs. Ik durf gewoon niet meer, ik weet als ik me zulke dingen riskeer, zoals psp weg, dat het weer in ruzie eindigt en uiteindelijk niks uitmaakt, want volgens hem doet hij toch al veel. M'n dochter is 12 en volop aan het puberen, enorm opstandig, heb ook al met haar proberen praten, het kalm uitleggen, maar ze trekt het zich niet aan. Och, ze gaat zelfs nu al gaan beweren dat ik haar elk moment wil/kan buiten gooien omdat ze me teveel geld kost. Dat ik haar niet wil, maar de baby wel, dat ze zelfmoord wil plegen, dat ze zichzelf snijdt (trouwens nog niks van gemerkt op haar lichaam). Ze liegt en bedriegt constant, mag al blij zijn dat ze af en toe es helpt.
Ja, lastig, heel lastig! Ik heb zelf met 2 kinderen 3 jaar in de schuldsanering gezeten en daarvoor 2 jaar in budgetbeheer. In het begin had ik maar 40 euro per week om alles van te doen. de kleding kochten we van de kinderbijslag (doen we nog steeds trouwens). Ik vind 75 euro per week best veel in die situatie. Het inkomen van mijn, inmiddels, man werd wel meegenomen in het budgetverhaal maar alleen in die zin dat hij gewoon de helft van de vaste lasten hoefde bij te dragen zodat ik meer kon aflossen. Ik zou dat nog even nakijken hoe dat bij jullie zit hoor! In principe is het niet jouw schuld en moeten jullie de vaste lasten delen, de rest moet je gewoon zelf kunnen houden. Begrijp ik een beetje uit je verhaaltje dat je in belgië woont? Ik ben zelf nooit bij de voedselbank geweest, ik vond nl dat er vast meer mensen waren die het nog moeilijker hadden. Lichamelijk weet ik ook hoe je je voelt, misschien moet je je vriend eens voorhouden wat er gebeurd als jij door alle stress, pijn etc strikte bedrust krijgt voorgeschreven en dat je tegen hem zegt dat dat ook zal gebeuren als je zoveel alleen moet doen. Verder, kunnen jullie geen indicatie krijgen voor thuiszorg? lijkt me in deze situatie erg wenselijk. Informeer eens bij de je huisarts en verzekering en eventueel bij de sociale verzekeringsbank voor bijzondere bijstand hierin. en verder is het natuurlijk zwaar klote dat je geen familie en vrienden hebt om op terug te vallen...
hey meis, ik woon in de buurt van Kortrijk... als ik je af en toe moet komen helpen met wassen en plassen laat het maar weten, is echt geen probleem en hoef je je absoluut niet over te schamen... zat zelf ooit eens in die situatie... Anders stuur me maar een PM grtjs, cindy
ik meen het ook ik ben zelfstandig in opstart, heb dus nog zeeën van tijd en Gent ligt 20 min van me weg.... ik hoop dat ze reageert!!!
Wat is eigenlijk de reden dat je bij die man blijft? Lees nergens liefde? Bij elkaar blijven omdat je het alleen eng vind? Hij ook 'goede' momenten heeft? Dubbele hernia is ook te verhelpen. Hij heeft ook pijn maar pijnstillers en geen baby in zijn buik die voor jou zorgen en pijnen opdraait! Je dochter van 12 praat over zichzelf snijden en zelfmoord...ik vind dit erg, een kind van die leeftijd hoort nog niet eens op de hoogte te zijn betreffende snijden....Neem de touwtjes terug in eigen handen, stel ultimatums aan jezelf en je partner of weet dat dit zo nog jaren voort kan duren. Jou leven en daar is niemand verantwoordelijk voor maar jij hebt wel verantwoording naar je kinderen! Misschien is het zelfs beter om aan te geven dat je je dochter tijdelijk niet aan kan en vreest voor haar toekomst zodat ze wellicht rust kan vinden in een pleeg gezin, hoe moeilijk ook. Vasthoudenop deze manier kan grote schade brengen en jou dochter, aan je zoon, aan je ongeboren kindje en aan jezelf. Maak een keuze en draag de consequenties.
Nogmaals bedankt voor de reacties. @Nachtzon: superlief van je om dat voor te stellen, echt waar, krijg er tranen van in m'n ogen. Ik kan er niet op ingaan, maar toch super bedankt. @Napoleon: Ik woon idd in België, van ons gezamelijk inkomen worden alle vaste kosten betaalt, buiten die 75 leefgeld per week, schiet er zelfs niks meer over om schulden af te lossen, dus dat ligt voorlopig stil, soms heb ik nog ietsje meer over van het kindergeld om es wat meer eten van te kunnen kopen, maar das alles. Thuiszorg is hetzelfde als gezinshulp, dus meer dan 7 uren die ik nu krijg, kan er niet vanaf. @tonka: Hij houdt heus wel van me en ik ook van hem, hij lijkt gewoon niet te beseffen dat hij te weinig helpt. Hij zegt wel 10 keer per dag hoe graag ie me ziet, hoeveel ie van me houdt en dat hij me nooit meer kwijt wil en ik voel ook dat ie 't meent. Dit gevoel heb ik nog nooit meegemaakt. En wat m'n dochter betreft, een pleeggezin is uitgesloten, daar is ze 2 jaar geleden in terecht gekomen gedurende 2 maanden nadat ik werd opgenomen met een zware depressie. Het is net sinds toen dat haar gedrag drastisch de verkeerde kant is opgegaan en ik haar bijna niet meer herken als het meisje dat ze daarvoor was. Ik beweer niet dat ik haar niet aankan, ze is gewoon wat rebels nu, misschien groeit dat er wel uit na de puberteit. En denk ook niet dat ze hier haar rust niet kan vinden, ze komt niks tekort en heb haar altijd liefdevol en begripvol opgevoed, weet ook niet goed waar ze die dingen allemaal haalt.
.... tja, misschien een lullige vraag, maar was dit kindje gepland? Het is nu al zo en jullie zullen er nu inderdaad het beste van moeten maken met de middelen die je hebt... maar is niet echt een ideale situatie, niet alleen voor de toekomstige beeb maar ook voor je andere 2 kinderen... Buiten dat vind ik het erg dapper van je dat je alles wel toegeeft en zelf ook wel ziet dat het zo niet kan en hoop echt dat je hulp kan vinden in alles. Hoelang duurt die schuldsanering nog? als hij nou niet bij jullie inwoont, heb je dan meer geld? is het niet een optie dan dat hij bij jullie "weg" gaat en op zich zelf gaat met z'n schuldsanering? in NL is het zo dat een alleenstaande moeder met uitkering e.d. maximaal 3 nachten per week een "vriend" mag hebben te "logeren" is dat misschien een tijdelijke oplossing voor jullie? hij kan dan 3 nachten per week blijven en zal de rest in zijn eigen huis moeten zijn....? als het daar financieel beter van word voor jou en je kinderen is het misschien een gedachte waard? en kunne je kinderen het wel goed vinden met je nieuwe vriend? En misschien dat je dochter eens met iemand, een buitenstaander, moet praten wat er bij haar speelt dat ze dit soort dingen zegt? want als jou aandacht straks de eerste tijd iets meer bij de kleine ligt moet ze zich natuurlijik niet achtergesteld gaan voelen... ik hoop echt voor jullie dat jullie eruit komen en je weer wat gelukkig mag worden!
ik vind het heel naar voor je maar ik vind het ook wel raar dat je dan de hulp van nachtzon afwijst .. lijkt me dat je juist nu alle hulp met twee handen moet aangrijpen.. Verder is het misschien niet een optie om hem ff ergens anders in te schrijven ??? zodat jij tenminste normaal je eigen inkomen hebt?? hoe ik het hoor.. is het ook pas een 10 maanden dat jullie met elkaar zijn.... misschien hadden jullie beter ff kunnen wachten met een kleine tot de financiele situatie beter was?? of tenminste de leef omstandigheden ... aangezien je zelf al aangeeft dat je veel moeite hebt met je opstandige dochter.. en zelf in een web lijkt vast te zitten met depressies en angsten?? begrijp me niet verkeerd ik wil je niet afzeiken maar ik begrijp het niet zo goed. zelf ook geen vorobeeldige relatie maar wel al een aantal jaar in me relatie en financieel heb ik de zaken op orde wat mij dan wel heeft doen besluiten voor een kindje te gaan. maar genoeg over mij ,,, is dat inschrijven of dat hij tijdelijk ergens anders gaat wonen niet een optie?? al is het alleen op papier??? dan zijn jullie financien ten minste wel gescheiden en hoef jij niet zo te leven door zijn schulden... aangezien hij die al had voro jou vind ik niet dat jij en je kids daaronder zouden moeten leiden ,,, om nog ff terug te komen op de hulp... je kiest nu op dit moment denk ik niet voor jezelf maar moet je ff voor je kleintje op komst gaan denken en de hulp die je word aangeboden gewoon aannemen dan maar ff niet om jezelf en je vent denken maar ff voor de kleine voor je het weet zijn die 40 weken over en komt je kind ter wereld in een onleefbare ruimte zoals je zelf beschrijft. lijkt me niet erg handig. Verder zijn er sites op internet waar je gratis dingen kan ophalen voor de bv babykamer ik zal ff kijekn hoe die site ook alweer heet .... heel dapper van je dat je hier je verhaal doet en nogmaals ik wil je niet afzeiken maar probeer een oplossing te zoeken voor je en voor mezelf te begrijpen hoe je in zo een situatie terecht kan komen.... Gratis op te Halen www.gratisoptehalen.nl
Misschien is samen wonen nu geen optie als jullie appart wonen krijg jij gewoon een uitkering normaal gesproken niet dat het zoveel is maar je kan er wel van rond komen , misschien stom dat ik het zeg maar als jou vriend zo,n pijn heeft dat ie de hele dag op de psp kan spelen pfff word er alleen maar beetje pissed van.................. :x
Nog ff de vragen beantwoorden.... Begrijp me niet verkeerd, m'n vriend is heus wel een lieve schat, en sinds ik hem ken zijn mijn depressies enorm vermindert, maar ik zal er allicht heel m'n leven wat gevoelig aan blijven. En we hebben veel meer goeie momenten samen dan slechte, alleen als het dan es slecht gaat, voelt het (naar mijn gevoel althans) echt door en door verkeerd en heb ik het heel zwaar en moeilijk. En ben ervan overtuigd dat ie veel van me houdt maar hij lijkt gewoon echt niet te beseffen dat hij te weinig helpt in het huishouden, het lijkt niet tot hem door te dringen. We zijn inderdaad nog maar zo'n 10 maanden samen en het kindje is door ons beiden heel erg welkom, alleen iets eerder dan gepland, had ook helemaal niet verwacht zo vlug al zwanger te worden. Ik heb ook al vele jaren nog een kinderwens en aangezien mijn leeftijd (37) wou ik ook niet te lang meer wachten. We hadden vooraleer hij hier officieel kwam inwonen al es berekend hoe de financiele situatie er zou uitzien moest hij een andere woning zoeken. Maar de prijzen voor een huurhuis liggen hier heel hoog en dan nog de aansluiting voor gas, elektriciteit en water...we zouden nauwelijks 100 meer gehad hebben per maand. En daarvoor het risico lopen overgedragen te worden bij mijn sociale woonmaatschappij was het niet waard. Mijn kinderen kunnen het in ieder geval heel goed vinden met hem, al vanaf het begin eigenlijk. Tja en mijn dochter, zij zegt deze dingen niet tegen ons, integendeel, buiten het wat opstandig gedrag, de constante ruzie met haar broer en de weinige hulp, doet ze tegenover ons alsof er niks aan de hand is. Maar kennelijk beweert ze zulke dingen tegen haar klas-en schoolgenootjes. Ik heb al vaak gezegd dat ze overal met mij kan en mag over praten of als ze liever es met iemand anders wil praten in alle vertrouwen als ze het ergens moeilijk mee heeft, dat dat ook kan en mag. Maar ze blijft beweren dat er niks scheelt en dat niet nodig heeft. Mijn vriend moet nog 7-8 jaar in schuldbemiddeling, dus nog zo lang wachten op een kindje, ik dan ook al es 45 tegen dan, zie ik niet echt zitten. Waarom ik niet op Nachtzon's voorstel inga, is gewoonweg omdat ik niet weet hoe ik dit moet gaan uitleggen aan m'n vriend. Hij is regelmatig thuis en ook vaak onverwachts, dus hij zou het vlug genoeg merken. In ieder geval iedereen bedankt voor de steun, het doet al deugd m'n hart es te kunnen luchten @Nachtzon: ik heb je een pm terug gestuurd maar ben niet zeker of het aangekomen is, want zie het niet bij m'n verzonden berichten staan.
Kut dat e in deze zituatie zit zeg! Maar zou het zo erg zijn als je vriend weet dat je hulp krijgt van Nachtzon? Het zou hem toch ook helpen! Weet natuurlijk jullie verdere situatie niet...maar het lijkt mij dat het voor hem ook lekker is als alles aan kant is. Dan komen jullie beide lekkerder in je vel te zitten! Het lijkt me stug dat hij dat af zou wijzen! Of hij moet een heel groot ego hebben dat hij dat niet wil... Maar dan nog! Als het jou daarmee helpt! Je draagt wel zijn kindje natuurlijk! Hoeveel jullie ook van elkaar houden....het is niet de bedoeling dat die daar onder lijdt!
ik zit me hier echt op te fokken als ik dit lees. als ik jou was pakte ik die psp af en schopte hem van de bank af. als jij met die bi door blijft huppelen op deze manier kom je dadelijk misschien wel in een rolstoel. En dan??? kun jij niks meer en hij doet niks.
Pff wat een verhaal, Belangrijk is om positief in het leven te blijven staan. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je kinderen. Hoe verwacht je medewerking te krijgen van een kind als je zelf slecht gehumeurd bent? Je dochter kan misschien gezellig uit logeren gaan bij een vriendinnetje, dat geeft je wat rust. Een keer iets leuks gaan doen met je gezin is ook belangrijk. Het hoeft niet duur te zijn. Smeer wat boterhammen, neem wat fruit een een fles drinken met wat bekers mee en zoek een bos op. Hier kunnen jullie even lekker uitwaaien. Er zijn genoeg mogelijkheden voor een dagje uit met weinig tot helemaal geen kosten. Heb je al eens geprobeerd een poetsrooster te maken voor het hele gezin? Iedereen heeft daarin zijn eigen taken. Zo hoef je niet te discussieren over wie nu wat doet. Plan een overleg in met je hele gezin en laat iedereen zich voorbereiden door alvast wat klusjes op te schrijven waarvan ze zelf denken dat zij dat gemakkelijk kunnen doen. Alles wat dan overblijft kan je evenredig verdelen over je gezin en je huishoudhulp. Het financiele plaatje is niet gemakkelijk, maar er zijn genoeg websites waarin lotgenoten met elkaar delen hoe zij rondkomen met heel weinig geld. Misschien dat je daar wat handige tips vandaan kunt halen. Kijk maar even op google. Meid ik wens je heel veel sterkte toe!