Ik denk dat je hier de spijker op z'n kop slaat. Maar het is ook weer niet de bedoeling dat vrouwen écht goed zijn in mannelijke dingen, want dan is een vrouw al snel bazig. Een man die de lakens uitdeelt op kantoor is een leider, een vrouw die dat doet een kenau. Een vrouw die altijd een schouder biedt om te huilen en zelf ook makkelijk spreekt over haar emoties is gevoelig, een man die dat doet is een watje. Vrouwelijke eigenschappen voor mannen zijn een belediging, mannelijke eigenschappen voor een vrouw zijn niet alleen een belediging maar ook nog eens bedreigend. Misschien moeten we de eigenschappen gewoon bekijken zoals ze zijn, zonder er een waardeoordeel aan te hangen of ze een bepaald geslacht toe te wijzen.
Dit. En in navolging daarvan misschien een hele stomme, maar ook het woord: 'schaamlippen'. Ik kan er niets aan doen, maar vind het zo'n stom woord vanwege de implicatie.
Tja, als je er nooit iets van zegt en het altijd wegzet als gezeur verandert er nooit iets. Dan blijft het altijd maar 'lastig' dat werkende vrouwen zwanger kunnen worden en dan tijdelijk niet kunnen werken, terwijl het toch heel belangrijk is dat er nieuwe kinderen geboren worden. En dan blijf je altijd houden dat vrouwen onbewust als het mindere geslacht behandeld worden. Ik denk echt dat we het als vrouw in Nederland heel goed hebben, maar er valt qua kijk op vrouwen en status nog heel wat te winnen. Echt gelijkwaardig is het alleen in theorie.
Na aanleiding van die fijne opmerking van @Manque voel ik toch de behoefte om mijn post verder toe te lichten. Ik lees hier regelmatig berichten van vrouwen die zwanger zijn van hun tweede zoon dat zij het vreselijk vinden om opmerkingen te krijgen met de strekking: rot voor je weer geen meisje. Ik heb zelf twee zoons en kan me niet herinneren dergelijke opmerkingen gekregen te hebben maar het zou ook kunnen dat ik het gewoon niet geregistreerd heb omdat het me niet interesseert wat anderen daarvan vinden. Ik denk dan: waar maak je je druk om? Dat is een stukje persoonlijkheid van mij. Of iemand die hier aangaf het verschrikkelijk te vinden dat iedereen zei dat haar kind zoveel op de vader leek. Dan denk ik: waar maak je je druk om? Voor zover ik weet hebben wij nooit opmerkingen gekregen over dat mijn man, de directeur, minder ging werken om een dag voor zijn kind ging zorgen. Maar het zou ook kunnen dat ik dat gewoon niet geregistreerd of onthouden heb omdat het me niet interesseert wat anderen daarvan vinden. Als mensen tegen mij zeggen wat een goede papa dan denk ik inderdaad, want ik vind mijn man ook een goede vader. Vanuit dat opzicht denk ik inderdaad dat een stukje persoonlijkheid van invloed is op in hoeverre jij geslachtsdiscriminatie ervaart. Als hier vrouwen zijn die zeggen dat ze het prima vinden om in dat hokje te zitten en dat ze het heerlijk vinden thuis te blijven dan staan we allemaal te klappen want hoe fijn, ook dat is een stukje persoonlijkheid en zij ervaren daarin geen geslachtsdiscriminatie . Dus nogmaals, ik zeg niet dat het er niet is, echt niet. Maar ik denk wel dat in hoeverre jij het ervaart en in hoeverre jij er last van heb een stukje bepaald word door wat voor persoon je bent.
We hebben dat ook zeker gedaan hoor maar vaak stond het er ook al automatisch maar ik had er meer moeite mee dat hij werd aangesproken, hij werd gebeld, gemaild etc. In Spanje, Frankrijk en veel meer landen mag je dubbele achternamen geven en is het nooit een probleem. Het is niet dat je straks eindigt met 48 namen Ik kan er gewoon moeilijk tegen dat als een man de naam van de vrouw aanneemt je vreemde reacties krijgt zelfde met het kind maar als het andersom is dan is het romantisch. Ik krijg daar zelf de kriebels van. Iedereen mag het zelf weten maar ik vind dat er in ieder geval de ruimte moet zijn dat je dubbele achternamen moet kunnen geven want het kind is van beide.
Ik ben het eens met het stuk van Mythique. Het heeft heel erg met je eigen instelling te maken of en in hoeverre je het gevoel hebt dat je op basis van je geslacht beoordeeld wordt. Ik denk dat met een positieve houding en een krachtige persoonlijkheid je al veel minder te maken krijgt en/of merkt van geslachtsdiscriminatie.
Mijn vriend maakt zich weleens druk of hij genoeg voor mij en mijn zoontje doet en betrokken genoeg is (hij doet zelfs meer dan genoeg!) Toen was er iemand die tegen hem zei ‘ach, het is toch vrouw eigen om meer voor de kinderen te zorgen’ Ik was echt flabbergasted door deze opmerking. Vooral omdat de persoon in kwestie weet dat ik naast mijn, blijkbaar vanzelfsprekende, taak als moeder ook een eigen bedrijfje heb. In deze tijd is het toch ‘stel eigen’ om de taken zo goed mogelijk te verdelen als beide partners werken lijkt me.
Dat je met een sterke persoonlijkheid misschien beter kunt omgaan met de geslachtsdiscriminatie, dat kan ik me voorstellen. Maar discriminatie an sich is niet subjectief, je kunt dat benoemen, er zijn rechters die daar uitspraken over doen en dat doen ze op basis van feiten en regels, dat is geen kwestie van hoe zij dat voelen of iets dergelijks. En om nu te stellen dat iemands vermeende pessimisme de oorzaak is van het ervaren van geslachtsdiscriminatie, dat is iemand schoppen die al gevallen is. Dan geef je die persoon er ook nog eens zelf de schuld van dat die gediscrimineerd wordt. Doet me denken aan de veelgehoorde vraag aan vrouwen die aangerand zijn: "Oh ja? Maar wat had je aan dan?"
Persoonlijk heb ik nog nooit nadelen ondervonden van mijn vrouw-zijn. Eerder voordelen, ook op de werkvloer. Ik vind het eerder irritant dat er meteen vanuit gegaan wordt dat mijn man gebrekkig Nederlands spreekt omdat hij een achternaam heeft die bijna niemand uit kan spreken (en zo moeilijk is het echt niet). Het is niet dat hij dagelijks gediscrimineerd wordt hoor, hij is daar zelf ook helemaal niet mee bezig, maar ik kan me er wel aan irriteren. Of dat hij wordt aangesproken als hij bier of wijn drinkt. 'Goh, mag jij dat?' in die trant. Terwijl wij helemaal niet gelovig zijn. Je kan toch prima dat soort gedachten voor je houden. Maar nogmaals, dat is eerder iets dat mij stoort. Net als dat ik er echt wel in kan komen dat discriminatie omdat je vrouw bent dagelijks voorkomt. Het verbaast mij ook enorm dat moeders mij komen vertellen dat ik 'geluk' heb met drie dochters. Ja, natuurlijk zijn we enorm blij, maar die moeders verzuchten vervolgens dat jongens 'zoveel moeilijker' zijn.
Helemaal mee eens! Een sterke persoonlijkheid zorgt er voor dat je discriminatie en vooroordelen niet persoonlijk opvat en je er niet door laat weerhouden. Maar dat betekent niet dat het een wenselijke situatie is waar iedereen zich bij neer zou moeten leggen. Ook anno 2017 hebben vrouwen nog dagelijks last van het glazen plafond! https://magazine.intermediair.nl/issue/05-01-2017/de-lagen-van-het-glazen-plafond/ En dat is, hoe je het ook wend of keert, echt discriminatie.
Voor de dames die aangeven dat het voornamelijk vrouwen gezeur is, wil ik adviseren je eens te verdiepen in de emancipatie van de vrouw. Ik bedoel dit echt niet rot, laat dat even duidelijk zijn. Maar probeer eens te kijken naar hoeveel kleine stapjes zaten tussen het begin van de emancipatie en vandaag de dag. Die kleine stapjes zorgen tezamen voor een groot resultaat; alle rechten die je nu als vrouw hebt. Op dit moment gaat het in de westerse wereld om heel verschillende dingen; van besnijdenis (mannen en vrouwen) tot gelijk loon. Hoe klein sommige issues soms lijken, er hebben mensen zich hard gemaakt voor jouw rechten. En er valt nog zoveel te verbeteren! Overigens ben ik niet zozeer iemand die perse op de bres springt voor alleen vrouwen, maar ook voor holebi's, transgenders, en andere achtergstelden. Gelijke rechten, daar gaat het om!! Als iemand zegt dit oprecht gezeur te vinden, dan respecteer ik het feit dat het je mening is, maar dan vraag ik me af in hoeverre je weet wat ervoor nodig is geweest om je het leven te geven wat je nu hebt; met keuzes en vrijheid.
'Schaamhaar', 'schaamdelen', 'schaamlap' zijn allemaal genderneutraal (om maar eens een 'moderne' term te gebruiken). Je kunt het ook overanalyseren natuurlijk. Bekijk het van de positieve kant: gelukkig noemt men de clitoris niet 'eikel'.
Nou dan zal ik wel een "slechte moeder" zijn....Hier smeert papa altijd alle boterhammetjes, gooit de kleren regelmatig in de was, met schoenen en kleding kopen MOET hij mee, anders wordt ik knettergek, Ik denk helemaal niet aan juffendag/verjaardagen, heb géén enkel idee welk kind van welke moeder is, zelfs geen idee hoe 3/4e van alle kinderen in de klassen van mijn kinderen heten. Mijn man gaat elke avond na het avondeten met ze naar de speeltuin. En ik ben vorig jaar zelfs 2 hele weken naar het buitenland op vakantie geweest zónder man en kinderen. uiteraard zat dingen die ik wel doe: de traktaties, ik organiseer hele grote kinderverjaardagen en vul de tassen 's morgens, leg hun kleding klaar etc. Maar om dus heel eerlijk te zijn doet mijn man, als hij thuis is, veel meer met en voor de kinderen. Als hij er niet is, doe ik het uiteraard, maar is echt niet zo dat ik, omdat ik vrouw en moeder ben, alles alleen moet doen: we hebben samen kinderen gekregen, wij voeden ze samen op.
Ik denk dat hiervoor dan voornamelijk de oudere generatie verantwoordelijk is, daar dit allemaal in hun tijd evolueerde. En laat dat nou juist de generatie zijn waarover talloze klaagtopics geopend worden hier op ZP en elders in de trant van 'wat mij nou overkwam vandaag: ouwe lul drong voor in supermarkt' of 'die oudjes van tegenwoordig hebben geen respect' etc etc...
Ik heb de discussie gestart maar nog niet eens een bijdrage kunnen leveren! (Ergens is dat ook helemaal niet nodig want de bijdragen hier zijn erg interessant). Ik kan wel zeggen wat emancipatie voor mij inhoudt: dat ieder geslacht kan doen en laten wat hij/zij wilt zonder dat daar oordelen aan vast zitten. Een vrouw moet mogen werken zonder te horen dat zij zo een slechte moeder is. Een vrouw moet thuis kunnen blijven bij de kinderen zonder dat zij hoort dat zij zo geen deel uit maakt van de maatschappij omdat zij niet werkt. Voor mannen idem dito. Het gaat er niet om dat vrouwen hetzelfde moeten doen als een man (dat kan ook niet want beide geslachten zijn nou eenmaal anders, laat mannen maar eens kindjes uitpoepen) maar dat we de keuze hebben om ons leven in richten zoals we dat zelf willen. Zonder genderrollen-gezeur!
Maar die keuze hebben we toch al lang en breed? Kijk, mensen zullen altijd hun oordeel klaar hebben over wat een ander doet, om welke reden dan ook (afkeer, jaloezie, onbegrip etc). De kunst is om daar gewoon boven te staan. Het maakt niet uit wat de maatschappij vindt van jouw persoonlijke keuze, en die van jouw familie, het gaat erom of het voor jou en jouw naasten OK is.
Ik sluit me hier volledig bij aan.. Ik krijg een beetje jeuk van opmerking als 'vrouwen kiezen vaker voor zorgberoepen omdat dit van ze wordt verwacht'. WIE verwacht dat dan? En hoe uit die verwachting zich concreet? Er studeren jaarlijks meer vrouwen dan mannen in financiële en rechtenstudies, en ook steeds meer op TU's en IT-studies. Ik werk in deze sectoren en word op geen enkel vlak anders behandeld dan mannelijke collega's. De meeste collega's (zowel mannen als vrouwen) werken flexibel om de breng en haaltijden van kinderen heen. Mijn man werkt parttime, kookt dagelijks, staat 3x per week op de schoolplein en is mede-hulpouder in de klas. Op alle vlakken is ie echt geen uitzondering en niemand ooit over gehoord. Wij voelen beiden geen enkele verwachtingen of druk vanuit 'de maatschappij', en zou niet weten in welke vorm die moet komen. MAAR wij dienen wel als voorbeeld voor onze kinderen. Zij leren de normen, waarden en rolmodellen meestal van hun ouders. Daar kunnen we 'de maatschappij' geen schuld van geven. Die zijn we zelf..
Niet iedereen beheerst die kunst om daarboven te staan. Niet alle mannen durven ingaan tegen het idee van hun makkers of bazen dat vrouwen maar voor de kinderen moeten zorgen. Niet alle vrouwen staan sterk genoeg in hun schoenen om opsLag te eisen. Ik verbaas me erover hoezeer hier toch ook het idee leeft van de maakbaarheid van je leven. Als je het goed hebt, dan heb je daarvoor gewerkt. Als je het slecht hebt, in dit geval: als je gediscrimineerd wordt, dan heb je dat aan jezelf te danken omdat je pessimistisch bent of toelaat dat mensen je zo behandelen. Ik word verdrietig van zo'n instelling. Want het is toch echt al lang en breed bewezen dat de maatschappij zo niet werkt. Maar het is exact die instelling die maakt dat onze maatschappij verhardt: iedereen moet het voor zichzelf maar uitzoeken. Pak je problemen aan en zeur niet. Want als ik jouw probleem niet ervaar, dan hoef jij dat dus ook niet te ervaren. Het is immers een kwestie van keuze. Wel nee, dat is het dus niet.