Hoi meiden, Gisteren op mijn werk heb ik voor het eerst een gevoel gehad wat ik nog niet had na mijn curettage. Het was gewoon erg gezellig op de werkvloer en we hebben wat afgelachen, mijn collega's weten van mijn curettage. Tijdens het lachen kreeg ik opeens een akelig gevoel en dacht ik 'mag je eigenlijk wel lachen, je hebt pas een missed abortion gehad'. Daarna voelde ik me echt schuldig, schuldig ten op zichte van het vruchtje wat ik ben verloren wat ons eerste kindje had moeten zijn. Ik moet zeggen dat het gister precies 2 weken is geleden dat ik ben gecuretterd maar het gaat gewoon heel goed met mij, ik heb het echt geaccepteerd en wil weer verder gaan. Wie herkent dit schuldgevoel ook en hoe gaan jullie ermee om? Liefs.
Ik heb het ook hoor. Veel zeiden tegen mij dat de klap na de curettage groot zou zijn. Maar ik beleef het ook niet zo. Gister dacht ik ook is alles wel goed met mij? Ben ik er nu al overheen? Weetje meid misschien komt het omdat wij de bui al hadden zien hangen voor de curettage en er ook naartoe hebben geleefd. Voel je niet schuldig de scherpe randjes zijn er misschien af maar je eerste kindje zul je nooit vergeten. Ik heb voor mijn dochter ook kleertjes gekregen voor mijn eerste kindje dat ook eindigde in een miskraam. Toen ik al een tijdje zwanger was van mijn dochter heb ik ze uit de kast gehaald. Nog steeds denk ik altijd terug aan mijn eerste zwangerschap.
Hoi Aylin, Misschien heb je inderdaad gelijk, we waren al een beetje voorbereid. De 'klap' heb ik ook niet gehad nee. Het gaat gewoon goed. Het is zwaar ja, maar het leven gaat wel door. Ik kan verdrietig blijven maar daar schiet ik niks mee op. Tuurlijk zal ik altijd blijven denken aan mijn 1e zwangerschap, dit zou tenslotte onze eerste worden. En dat doet wel pijn. Maar ik kan er niet in blijven hangen. Het leven bestaat uit huilen en lachten toch.... Veel liefs meid.
Ook ik herken dat. Ik heb het nu niet echt meer, maar soms moet ik mezelf knijpen en tegen mezelf zeggen, je hebt een kindje met 11 weken verloren...tis nog steed alsof het me niet echt is overkomen ofzo...
Hoi Vanilia, ik herken het wel een beetje hoor. Ben zelf momenteel nog aan het wachten op de eigenlijke bloeding. Maandag kreeg ik het slechte nieuws, en heb echt wel 3 dagen getreurd. Toch merk ik dat ik het voor mezelf min of meer geaccepteerd heb dat het zo niet heeft mogen zijn, en dat ik er niks mee opschiet met te blijven steken in mijn verdriet. We moeten onszelf ook weer wat goede moed gunnen, vind ik. Het is wel zo dat, wanneer ik er eventjes niet meer aan gedacht heb en ik me erop betrap dat ik wat opgewekter ben, ik daarna wel weer even een moeilijk moment heb en ook wel denk van "hoe kan je nu zo opgewekt zijn, ben je al vergeten wat er gebeurd is?". En ja, dan heb ik ook wel even wat schuldgevoel, maar ik troost me er dan maar mee dat ons vlindertje ook niet zou willen dat ik triestig zou blijven. Het is maar goed dat de mens zo in elkaar zit dat hij toch langzaam aan weer een stapje vooruit zet, anders zou ons leven nu al zo goed als voorbij mogen zijn he... Lachen is ook een stuk van de verwerking hoor, daar ben ik van overtuigd! Liefs, Sunnyke
Lachen, huilen, emoties boosheid dit alles hoort bij het verwerkingsproces. Het is maar goed ook anders zouden we idd bijna ons hele leven in de put zitten.
Oh ja! Heel herkenbaar! Ik durfde bijna niet te lachen, maar het is juist ook een vorm van therapie heb ik achteraf gemerkt. Meid, mijn vingers zijn gekruist voor je... Liefs, Josien
Lieve meiden, Gelukkig ben ik niet de enige. Ik merkte inderdaad juist dat lachen me goed deed en ik me weer een beetje de oude begon te voelen. In het begin van een miskraam voel je alleen maar intense verdriet en daarna weet je niet zo goed hoe je je moet gedragen of voelen. Maar lachen is inderdaad een goede therapie! Josien, bedankt. Ik gun het jou ook heel erg meid. Liefs.
Lief van je meid... Ik hoop dat je cyclus ook weer snel op orde is en dat je daar ook snel wat zicht op hebt. Heel veel succes! Liefs, Josien
Ik vind niet dat je daar wat achter moet zoeken hoor... Ik vind het juist heel gezond dat je zo goed weet te relativeren na je missed abortion. Iedereen verwerkt dat op zijn of haar eigen manier en ik vind die van jou niet vreemd/apart ten opzichte van anderen.
ik heb 2 keer een miskraam gehad en van mezelf toon ik nooit mijn emoties ik blijf voor de buitenwereld altijd lachen , mijn vriendinnen en man wisten niet eens hoe ze met mij om moesten gaan . als ze vroegen hoe het ging lachte ik breeduit en zei heel nonchalant ja het gaat goed hoor!!! en zo lachte ik wat af , maar vanbinnen ging ik kapot en huilde wat fa als ik alleen was nu 9 maanden verder ben ik er nog niet overheen maar voor de buitenwereld hou ik me groot en sterk. \Dus het is niet erg als je lacht op je werk soms is het juist goed om even je gedachtes opzij te zetten en schuldgevoel hoef je al helemaal niet te hebben want wij weten allemaal en jij ook hoe een vrouw zich vanbinnen voelt na een miskraam , # wens je heel veel sterkte
Ik denk dat er niks mis is met lachen. Als je maar niet gaat lachen omdat het moet of omdat je denkt dat anderen vinden dat je moet lachen. Jouw gevoel mag er zijn, wat dat ook is. Verdriet en een lach kunnen ook bij elkaar. Elk mens gaat er op zijn eigen manier mee om en er is geen goed of fout. Luister naar jezelf, wat voor jou ok voelt, is ook ok. Hier ging het 2 weken geleden mis, ik heb de maandag (toen ik nog niet eens zeker wist dat het mis was maar al wel heel sterk dat vermoeden had), enorm verdriet gehad. Voelde me zo naar. We hebben het vruchtje op kunnen vangen en een afscheidsritueeltje gedaan. En dat voelt mooi en ok. Het is ook goed zo. Ik denk er nog wel aan, maar heb voor mn gevoel het verdriet voornamelijk die maandag al gehad.