Voorhoofdsligging (waarschuwing: geen prettig leesmateriaal)

Eerst wil ik nog even zeggen tegen iedereen die nog gaat bevallen, dat mijn verhaal heel uitzonderlijk is en dat de kans dat dit jou gaat overkomen zeer, zeer klein is. Bovendien staat mijn ziekenhuis in Canada, dus daar kom je sowieso niet terecht tenzij je toevallig mijn buurvrouw bent. Dus laat je niet bang maken!

Onze dochter bleek tijdens de bevalling in een voorhoofdsligging te liggen. Een zeldzame liggingsafwijking (zeker bij eerste bevalling) waarbij het kind, in plaats van met de kin op de borst en de kruin voor de uitgang, met de wenkbrauwen voor de uitgang ligt. Een kindje met voorhoofdsligging kan niet vaginaal worden geboren, maar de ligging verandert tijdens de bevalling meestal in een standaard achterhoofdsligging of -veel minder vaak voorkomend en complexer- een aangezichtsligging, waardoor de kans op een vaginale bevalling groter wordt.
Dit is allemaal informatie die we tijdens de bevalling natuurlijk niet hadden. Ik had nog geluk; ondanks weeën die onregelmatig bleven (ik sloeg er af en toe een over) vorderde de ontsluiting vrij normaal. Maar na anderhalf uur persen werd duidelijk dat de voorhoofdsligging niet veranderde. De verloskundigen adviseerden om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Een ruggenprik bij volledige ontsluiting is erg ongebruikelijk, maar gaf nog een kansje dat mijn heupen voldoende ontspanden om de draai nog mogelijk te maken. En zelfs als dat niet gebeurde had ik een ruggenprik nodig voor een keizersnede, al werd dat laatste mij natuurlijk op dat moment niet verteld om mij niet ongerust te maken.

Dus hop, in de auto met persweeën (niet leuk, maar ik ben dankbaar voor het feit dat ik tot op dat moment alles thuis heb kunnen doen) en naar het ziekenhuis. En toen begon het wachten. Na enkele uren wachten met persweeën, zonder ruggenprik en zonder uitzicht op een ruggenprik (men wist niet waar de anesthesist uithing) had ik zoveel pijn zonder hoop op verlichting dat ik om mijn eigen dood verzocht heb en mijn man uiteindelijk een toestemmingsformulier moest tekenen voor een flinke shot morfine. Die hielp nauwelijks, maar ik stopte tenminster met mijn eigen dood te verzoeken. Mijn hele wereld was eindeloze pijn. Inmiddels was ik echter al lang vergeten dat er ook nog iets met een baby was. Gelukkig deed Raketje het nog steeds goed, wat bijna niet te geloven was na alles wat ook zij had moeten doormaken.

Na 4½ uur wachten (ik had inmiddels al 6 uur lang persweeën!) had men de anesthesist gevonden die mij een ruggenprik moest geven. Ik smeekte hem om de prik niet te zetten tijdens een wee, zoals gebruikelijk is, omdat ik mijn lichaam niet stil kon houden tijdens mijn weeën en doodsbang was dat er daardoor iets mis kon gaan. Afijn, de ruggenprik ging goed en bracht de zo vurig verlangde verlichting en iedereen ging even een uurtje slapen, voor zover dat kon. Pogingen tot persen werden op dat moment niet meer gedaan.

Daarna kreeg ik wee-opwekkers omdat de ruggenprik had gezorgd voor het verder afzwakken van de weeën en "mocht" ik persen in de operatiekamer. Intussen kwam er wat medisch personeel binnen. Op dat moment was ik van de wereld en vroeg ik me af wat die lui daar deden, achteraf besef ik dat ik minuten verwijderd was van een keizersnede en dat deze mensen daarvoor opgeroepen waren. Mijn verloskundige zat slaperig naast me (zij was al bijna 24 uur achter elkaar bij ons) en ik probeerde van alles uit met mijn lijf. Ik voelde immers niet echt meer wat ik deed. Goh, zei de gynaecoloog nog, wat heeft ze onregelmatige weeën... De verpleegkundige die de weeën voor mij in de gaten moest houden aan de hand van een monitor, had meestal later in de gaten dat er een wee aan kwam dan ik. Ik voelde vlak voor een wee de druk op mijn onderlichaam toenemen, al had ik geen pijn. Toen ik een visualisatieoefening deed (net doen alsof ik de kleine door de operatiekamer in de ladenkast schoof met mijn spierkracht) zag ik de uitdrukking op het gezicht van de verloskundige veranderen in opgetogenheid. Toen wist ik dat er nog hoop was en dat wat ik deed, werkte. Raketje maakte de draai en kwam in achterhoofdsligging te liggen. Nauwelijks 10 minuten later werd Raketje geboren en op mijn buik gelegd.

De verloskundige zei kort daarop dat de kleur haar niet beviel en nam Raketje mee. Korte tijd later was Raketje gelukkig weer op verhaal en kon ze huid op huid met papa.
In de uren die daarop volgden had ik een kreng van een verpleegkundige die vond dat ik drie uur na de geboorte van Raketje geen recht had op ontbijt omdat ik "nu andere prioriteiten had". Ondanks het feit dat Raketje sliep in mijn armen en ik al meer dan 24 uur niets had gegeten en krachten wilde opdoen om de borstvoeding goed te starten, heeft ze het bassinetje niet naar me toegebracht of me mijn broodje in mijn hand gegeven. Zelfv kon ik op dat moment nog geen kant op wegens niet uitgewerkte ruggenprik en mijn man was op dat moment niet bij me omdat het niet goed met hem ging en hij frisse lucht nodig had. Toen we een paar uur later voorlichting kregen over babyverzorging via een TV-scherm en dezelfde verpleegkundige na het badje het haar van mijn moord en brand schreeuwende Raketje ging kammen omdat "dat netter staat", hadden mijn man en ik het helemaal gehad. Raketje en ik waren goedgekeurd en we wachtten alleen nog op de Rhesusprik die ik moest krijgen, wat uren duurde. Toen we, aangekleed en wel, aankondigden dat we gingen vertrekken en morgen wel terug zouden komen voor de prik, was ie opeens per direct beschikbaar. Vervolgens moest ik formulieren ondertekenen waarop stond dat ik de filmpjes had gezien en wist hoe ik de diverse onderdelen van babyverzorging moest aanpakken en hiermede het ziekenhuis onthief van aansprakelijkheid als er iets mis zou gaan. Ik had 2 minuten film gezien maar heb braaf getekend. Ongevoelige sukkels. Toen zijn we naar huis gegaan.

Inmiddels zijn we bijna 15 maanden verder. De bevalling was erg traumatisch voor ons en we worden nog steeds dagelijks geconfronteerd met de emotionele gevolgen ervan. Raketje is een geweldig kind en vanaf het allereerste moment genoten we geweldig van haar en doen dit nog. Zij is alles dubbel en dwars waard, en we overwegen zelfs om aan een tweede kindje te beginnen. Ooit.

 

Dank voor de reacties! Deels heeft het wel al een plekje. Zo weet ik bijvoorbeeld dat de beslissingen die door ons, de vk en de arts zijn genomen allemaal deugden en hebben bijgedragen aan een uiteindelijke goede afloop zonder zelfs een spoed-ks nodig te hebben gehad.
Ook schijn ik nogal een bikkel te zijn geweest en heeft de vk het vast nog steeds over deze bevalling, want standaard was die ook voor haar niet. Bovendien werd op Raketjes geboortedag haar zoontje 1 jaar. Ik had best met haar te doen dat zij de hele nacht aan mijn bed had gezeten en daarna nog eens leuk haar zoontjes verjaardag moest vieren. Het hoort vast bij het vak, maar een zwaar vak is het!

Ik ben trouwens nog helemaal vergeten te zeggen dat de bevalling ook een mooi moment had: Dat was het moment waarop Raketje werd geboren en ik haar voor het eerst zag. Het was net alsof op dat moment mijn hele verleden werd herschreven en maar 1 doel had: Leiden tot de gebhoorte van Raketje. Mijn man had het zelfde gevoel. Pure magie temidden van alle drama

Snacks hadden we trouwens wel bij ons. We hadden een ziekenhuistas en daar zat alles in. De tas stond aan het andere eind van de kamer (met zelfs mijn telefoon erin zodat ik ook niet iemand kon bellen) en ik lag op bed met een nog grotendeels verdoofd onderlijf

Ik zeg wel eens tegen mijn man: De volgende wordt een stortbevalling