Wel of geen ivf

Wat vervelend dat de IUI niets heeft gedaan voor jullie. Ik heb zelf in het traject voor een eerste kindje eerst 1.5 jaar ovulatie inductie etc (oa met gonal f) gehad wat niets deed uiteindelijk. De teleurstelling was enorm. Ik had wel echt opnieuw hoop toen we IVF mochten starten, maar je kan je niet beschermen tegen teleurstelling of de angst daarvoor helaas. Dat ga je niet kunnen voorkomen. Bij ons was de wens zo groot dat ik mezelf altijd was blijven afvragen; wat als? Daarom toch gestart met de ivf. Ik vond IVF heftiger dan het traject ervoor, maar ook veel duidelijker qua afspraken en tijdslijn etc. Ik heb zelf lange pauzes gehad tussen de punctie en de terugplaatsing, en ken van het forum ook andere dames die door allerlei redenen de terugplaatsing soms uitstellen. Er is dus wel “ruimte” voor pauze en herstel als de embryo’s eenmaal in de vriezer zitten. Ook al voelt het soms dat je op een trein bent gestapt die maar door blijft lopen.

Ik heb geen ervaring met hoe dat voor een 2e kindje voelt qua afweging. Maar er zijn genoeg dames in de MMM fora die dat wel hebben gedaan als je even rondkijkt.

Blijf vooral goed met elkaar praten over jullie hoop, angst en verwachtingen. En veel succes met de keuze maken. Het blijft hoe dan ook een ontzettend moeilijke.

 

Ik wilde zelf juist graag verder naar IVF in plaats van IUI omdat de kansen op een zwangerschap hoger zijn. Ik vond vooral het traject naar een tweede kindje heel zwaar, je hebt veel afspraken die je moet combineren met je werk en een gezin en er is weinig tot geen ruimte hierin omdat het cyclusgebonden is. Maar dat is bij IUI in principe ook het geval. Uiteindelijk kan ik zeggen dat het me het hele traject waard is geweest maar ik heb ook ontzettend diep gezeten en getwijfeld of we nog wel verder moesten gaan. Het kan heel snel gaan maar het kan ook nog jaren duren, je hebt geen enkele garantie op een zwangerschap. Heel veel succes met het maken van je keuze en als je nog vragen hebt, stel ze gerust.

 

Wij hebben na zes iui pogingen voor een derde kindje tien besloten niet met ivf verder te gaan (eerste 2 zijn spontaan). Voornamelijk omdat het om een 3e kindje ging en vooral mijn man anderen stellen die voor een 1e of 2e bezig waren onze plek en tijd meer aan een ander gunde. En wij moesten dan naar een ander ziekenhuis, veel verder weg wat qua werk eigenlijk niet te doen was (we moesten eigenlijk kiezen tussen internationale kansen in ons bedrijf of ivf met een hele grote vraag ofdat dat wel zou lukken). Ik heb geen spijt dat we de beslissing hebben genomen om geen ivf te doen, maar vraag mij nog wel dagelijks af of we het misschien toch hadden moeten doen....

Ga de intake aan in het ziekenhuis, vertel wat je voelt. Misschien kan maatschappelijk werk je helpen of kan je afspreken om zoals hier eerder gezegd het traject op jouw tempo te doen. Ikzelf had voor een 2e kindje wel echt alles geprobeerd, maar ik vond het iui traject emotioneel niet heel zwaar (omdat we toen hoop hadden).

 

Ik heb geen tips maar herken je verhaal zo. Ik zit precies met dezelfde twijfel. Wij zijn al een lange tijd bezig voor een eerste en het valt me allemaal zo zwaar. Ik heb er vreselijk veel verdriet van en de spuiten, afspraken en teleurstellingen zijn iedere keer zwaarder te verwerken. IVF lijkt me nog zoveel moeilijker, met die pittige hormonen. En de punctie lijkt me zo naar. Je zegt het goed met dat het moeilijk is voor iets te kiezen dat het nog zwaarder gaat maken. Wat doen we onszelf wat aan he? Het is wat allemaal.

 

Om even terug te komen op de hormonen, ik heb er soms wel en soms geen last van gehad. Daarbij spuit je relatief kort voor een punctie. Hier altijd maximaal 10-14 dagen (kort protocol). Als je cryo’s hebt en een regelmatige cyclus, dan hoef je dus niet elke maand hormonen te spuiten in tegenstelling tot hormoongestimuleerde IUI. Ik heb in totaal 14 terugplaatsingen gehad uit 4 puncties en nu nog 2 cryo’s over. De terugplaatsingen heb ik allemaal in natuurlijke cyclus gedaan, meestal met ovitrelle maar soms ook helemaal niks. Verder heb ik 2 puncties gehad die goed te doen waren en 2 puncties die ik enorm pijnlijk vond. Erg wisselend dus. Misschien helpt dit nog in jullie overweging.

 

Ik sluit me aan bij @Krv . De hormonen zijn vaak “maar” 14 dagen totdat de punctie is. Als je erna over mag en kan op een natuurlijke cyclus, dan valt het misschien wel mee met de hormonen? Ik vond de punctie meevallen. Je kan kiezen voor bijvoorbeeld een infuus met pijnstilling (en dat moedigden ze bij mij ook echt aan, want waarom onnodig pijn lijden) , dat hielp bij mij en ik vond bijvoorbeeld een HSG pijnlijker. Het zal elke keer verschillen en voor iedereen, maar ik zou ivf persoonlijk niet laten voor angst voor medicatie of puncties. En je kan je angsten ruimschoots overleggen zodat ze er zoveel mogelijk rekening mee kunnen houden. De spanning en onzekerheid (waar jullie toch al in zitten nu waarschijnlijk) vond ik het zwaarst, maar dat is met elk fertiliteits traject denk ik.

 

@Beau93, wat ontzettend verdrietig dat het niet wil lukken en jullie nu over ivf moeten nadenken.

Toen wij 12 jaar geleden direct op icsi aangewezen waren, voelde dat heel oneerlijk. We hadden 'maar' 3 pogingen en met iui had je tenminste elke maand een kans. Uiteindelijk zei een vriendin iets waardoor mijn mindset veranderde. Ivf/icsi is korte tijd zeer intensief en natuurlijk is de punctie niet prettig, maar het is niets wat je niet overleefd. Met een beetje geluk heb je een aantal mooie embryo's en uiteindelijk cryo's, wat de kans op slagen dan ook groter maakt dan iui. Zij raakte na 9 maanden iui in 1x zwanger van een verse terugplaatsing.

De bevruchting heeft al plaats gevonden, dat euvel heb je met ivf al gewonnen. Jullie dochter is het bewijs dat daar geen probleem mee is en ook met het zwanger zijn zelf niet. Dat is positief. Ik denk niet dat de teleurstelling groter zal zijn dan na een mislukte iui, je wilt een kindje en elke maand dat dit niet lukt is vreselijk. Het is ontzettend spannend en een mentale belasting, maar is dat nu niet zo? Ik was ergens ook 'blij' toen ik eenmaal aan het spuiten was, want er gebeurde iets en we waren er concreet mee bezig ipv dat we alleen maar konden afwachten en hopen.

Sterkte met jullie beslissing!

 

Het is een lastige keuze en helaas heb je geen garanties. Die onzekerheid is natuurlijk erg pittig. Blijf vooral in gesprek met je partner, deel je twijfels, je hoop, je emoties. Uiteindelijk kom je samen vast tot een beslissing waar jullie mee kunnen leven.

Het is absoluut niet mijn bedoeling om te licht en luchtig over IVF te doen. Zelf heb ik enorm tegen het spuiten en de punctie op gezien. Bang voor hormonen in m’n lijf, bang wat het met me zou gaan doen. Heb er maanden over getwijfeld, wel, niet, wel, niet. Uiteindelijk werd het wel en zijn we begin dit jaar gestart. Het spuiten is me 100% meegevallen en op een paar opvliegers na heb ik geen last gehad van de hormonen. De punctie waar ik als de dood voor was heb ik helemaal niets van gevoeld. Alleen wat menstruatiepijn na afloop.
Het is denk ik de onzekerheid welke het pittigst is, niet wetende of het wat op gaat leveren en zo ja wanneer. Aan de andere kant, die garanties heb je nooit in het leven. Voor ons is het ons eerste kindje en hebben we besloten er voor te gaan. We hebben het proces ervoor over.
Wat mij hielp is de gedachte; ook al levert dit niet het kindje op wat we zo graag willen, dan kunnen we onszelf in ieder geval niet verwijten dat we er niet alles aan gedaan hebben.
Heel veel succes en wijsheid gewenst bij het maken van een keuze..

 

Ik vond IVF 1000x beter dan IUI!
Met IUI had ik het gevoel een heel jaar non stop hormonen te moeten spuiten (heb er 7 gehad). IVF is één keer en je hebt als het goed is genoeg opbrengst om er een tijdje tegen te kunnen
Natuurlijk heb je uitzonderingen, maar meestal heb je echt wel wat embryo's en de kansen op zwangerschap zijn gewoon hoger dan IUI.

Ik durfde nooit over te stappen op IVF, omdat het zo'n eindstation was. Ik wilde minstens 10 IUI's. Maar toch spijt dat ik niet eerder over ben gestapt!

Veel succes gewenst, je bent niet alleen in je gevoel!

 

Ik heb vandaag de 6e IUI gehad. Dit is de meest veelbelovende poging. 2 eitjes, mooi baarmoederslijmvlies en goed zaad. wij hebben aanstaande donderdag ook het IVF gesprek. Ik heb 2 spontane dochters en nu zijn we al bijna 2,5 jaar en 3 miskramen verder. Wij willen dolgraag starten met IVF.

 

Voor ons was ivf dé oplossing. Met nieuwe man ruim 3,5 jaar bezig geweest voor een 2e kindje (zelf proberen, ovulatie inductie, iui.. allemaal zonder resultaat) en toen snel zwanger dmv ivf. Toen ons zoontje gekregen en met onze laatste cryo nog een dochtertje.
Ik besef ook dat wij heel veel mazzel hebben gehad en dat dit eerder uitzondering is dan regel. Maar wilde dit wel even met je delen. Ik was ook wanhopig en dacht dat het toch nooit zou lukken maar ik wilde wel alles geprobeerd hebben zodat we niet zouden denken "wat als.. ".

Heel veel succes met jullie keuze.

 

Wij hebben bewust gezegd: geen ivf. Als het een 1e kindje was hadden we de stap wel genomen. Maar nu niet. Ik had met de gyn dat ook vastgelegd en ook eind datum vastgelegd waarop wij helemaal zouden stoppen. Ik was ook gewoon klaar om verder te gaan met het leven en te focussen op wat we wel hadden.

Maar goed, alsnog zwanger geraakt gelukkig. Maar wij hadden wel een duidelijk eind punt. Ivf was absoluut geen optie

 

Wij zijn ondertussen ruim 3 jaar verder sinds we begonnen te proberen voor een derde. We hebben vorig jaar 3 iui pogingen gedaan, waarbij helaas duidelijk werd dat naast mijn niche van 2 keizersnedes ook het zaad van mijn man niet goed was. We zouden 6 iui pogingen mogen doen, maar het ziekenhuis is gestopt na 3. We kregen toen de keuze om ICSI te gaan doen, omdat het zaad nieteens voldoende was voor IVF. We hebben al 2 kinderen (2014 en 2016)die wel spontaan zijn verwekt (zelfs nog een vmk in 2013 en allemaal in 1x raak) en hebben er toen voor gekozen om niet verder te gaan met behandelingen. Voor mijn man was IUI namelijk eigenlijk als een stapje te ver en ICSI ging al zijn grenzen voorbij. Zelf zei ik ook dat ik niet verder zou gaan dan IUI maar merkte dat ik mijn grens telkens verlegde (eerst zouden we ook geen IUI doen). Nu ging het voor ons over een 3e. Mocht het voor de eerste geweest zijn waren we wel verder gegaan met behandelingen, wellicht voor een tweede ook. We zijn nu 5 maanden verder sinds de knoop is doorgehakt (8 maanden sinds de laatste iui) en ik heb met vlagen nog steeds het gevoel dat ik toch ICSI had willen proberen.

 

@Ajuuparaplu knuffel ook voor jou ❤️ Hier ook veel ellende gehad met de niche (en een man met slechte zaadkwaliteit). Zou je eventueel alsnog ICSI willen overwegen of is het echt afgesloten voor jullie? Lijkt me zo lastig om die knoop definitief door te hakken.

 

Ik heb de deur op een kiertje voor ICSI, maar voor m'n man niet iets om te overwegen. En dat hadden we op voorhand ook besproken. De IUI hebben we al gedaan, was over zn grens maar deed hij toch. Verder gaat hij niet en ik heb ook altijd gezegd dat dat een stap te ver is omdat we al 2 gezonde kinderen hebben. Ik respecteer zijn keuze net zoals hij mee is gegaan met de iui om het toch een extra kans te geven. Ook 3 maanden na de laatste iui heeft hij nog zaad ingeleverd om te kijken of de kwaliteit beter werd om iui nog een kans te geven. Laatste was 170.000 na opwerking... Lang niet voldoende voor iui. Ondanks dat ik ik de deur op een kier heb staan voor ICSI is het voor hem een echte nee, dus de gezamenlijke beslissing is dat dit het is..
Helemaal definitief nog niet omdat de kans niet 0 is, maar we geen anticonceptie gebruiken. Maar met de tijd gaat hij zich laten steriliseren, maar daar zijn we nog niet. Ik merk dat ik het steeds meer los kan laten. Ik heb vlak voor m'n nod nauwelijks nog hoop. Soms eventjes, maar het wordt steeds een beetje makkelijker.