Compleet onverwacht is vanavond de tante van mijn partner overleden aan een hartinfarct. 57 jaar veel te jong. We kunnen het nog niet bevatten en meteen speelt de vraag hoe ga ik dit mijn kinderen vertellen . Heb me tranen ingehouden en heb het gezelschapsspel met moeite afgemaakt en liggen net op bed. Daarna potje gejankt en nu . Het is voor hun een 3e oma. Ze zien haar regelmatig en hebben er vorige week nog op de camping paaseieren gezocht . Ze zijn dol op haar en hadden nog verschillende leuke dingen gepland en dan ineens is het over. Iemand tips . Hadden morgen uitje gepland naar oliemeulen . Twijfel nu wel of niet te gaan maar aan de andere kant denk ik eerst vertellen, laten bezinken, afleiding en savonds weer oppakken . Vooral dochter 6 is erg gehecht en zoontje 4 had ook een leuke band met haar. Ze heeft zelfs 2 jaar opgepast als ik was werken Hoe moet ik dit nu doen
En nog een vraagje. Wel of niet mee naar crematie/begravenis? Ze zijn bijna 5 en 6,5 jaar. Weet het echt allemaal niet meer. Het verdriet van de kindjes morgen
Oei ik zou ze zelf de keus laten wat ze willen willen ze weg ga je weg. Willen ze mee naar de uitvaart mogen ze mee ik zou echt hun zelf de keuze laten
Sterkte! IK zou ze t gewoon morgen vertellen, en aan hun de keuze laten of ze nog naar t uitje willen. Misschien is dat juist wel fijn ter afleiding. En wat eidelweiss zegt, zou ze ook zelf laten kiezen of ze wel of niet naar de uitvaart willen.
Sterkte meis! Wat heftig.. mbt morgen zou ik het doen zoals je het nu bedacht had. vertellen, reactie opvangen/reageren en daarna gewoon gaan. Mits je kinderen zelf aangeven niet meer te willen. wel/niet mee naar uitvaard is echt aan jullie. Kijk naar je kinderen en probeer vanuit hun in te schatten of ze het aankunnen en begrijpen. Lastig hoor! sterkte!
gecondoleerd! Wat met de crematie te doen vind ik heel moeilijk te adviseren als ik jouw kindjes niet ken. In principe zou ik op die leeftijd zeggen: laat hen maar kiezen, maar ik denk zelf dat ik onze dochter niet mee zou laten gaan, maar die is wat gevoeliger op sommige punten en ik denk dat die hier nachtmerries oid over zou krijgen. Maar over het algemeen denk ik dat dit wel kan op deze leeftijd.
Jeetje wat lastig! Ik zou ten eerste eerlijk zijn. Ook al heb je het idee dat het misschien lastig voor ze is. Ik zou ze ook meenemen naar de uitvaart. Zodat ze afscheid kunnen nemen. Ik denk dat ik het ze morgen zou vertellen en daarna gewoon je plan aanhouden. Kinderen moeten het altijd eerst even verwerken en ik denk dat ze nog niet goed snappen waarom ze niet meer weg zouden gaan. Daarna kun je het er savonds over hebben. Maar het kan ook best dat ze het er Misschien niet over willen hebben. Succes ermee!!!
Gecondoleerd! Ik zou zelf aan hun vragen of ze morgen nog zin hebben om de deur uit te gaan. Ik denk dat het wel een goede afleiding voor ze is. Over de begrafenis/crematie vind ik het moeilijk om advies te geven aangezien ik het per kind vind verschillen. Denk er anders nog even goed overna en mocht je besluiten dat ze mee mogen zou ik aan hun de keus laten of ze ook mee willen.
Allereerst gecondoleerd.... Voor de verwerking is t goed om aanwezig te zijn bij de crematie of begrafenis. Ik werk met mensen met een verstandelijke beperking en vele zijn vaak weggehouden bij deze gebeurtenissen. Dit geeft later vaak wat psychische problemen, doordat t niet goed verwerkt is omdat het er ineens niet meer was. Ze hoeven natuurlijk niet de hele dienst aanwezig te zijn. Maar een roos of bloem neerleggen bij de kist is al mooi, mits ze dit willen en durven.
Ik ben aan het denken om te gaan kijken bij de opbaring met hun mits ze er mooi bij ligt en dat ze dan een mooie roos kunnen neerleggen bij haar. Zowiezo met dochter van 6. Ze is erg wijs voor haar leeftijd maar ook een emotioneel en gesloten meisje maar tekend haar gevoelens altijd of schrijft erover ipv praten maar ze zou het niet opkroppen. Zoon van 4 zal het denk ik niet snappen en weet niet of het voor hem verstandig is om mee te gaan, hij zal eerder huilen om ons verdriet en niet weten wat er aan de hand is en dat niet kunnen verwerken. Hij is een jongen die over gevoelig is voor prikkels en praat nergens over. Vaak veranderd zijn gedrag en wordt hij huilerig maar wil niet zeggen wat hem dwars zit. Hij is zelfs getest op autisme wat hij gelukkig niet heeft maar dan weet je een beetje hoe gesloten hij is. Echter weet je nooit wat er in zo'n koppie omgaat en vaak weten ze meer dan wij denken.
Mijn neefje en nichtje waren ongeveer dezelfde leeftijd toen mijn oma overleed. Zij hadden een hele goede band met haar. Het was heel gewoon dat ze erbij waren. Zij zijn overal bij geweest en hebben zelfs geholpen met het sluiten van de kist. Het was voor hun ook een stukje afscheid nemen en verwerking. De dood is onderdeel van het leven en ondanks dat het heel verdrietig is dat je iemand moet missen is het heel belangrijk dat je het een plekje kunt geven en een vorm van afsluiting hebt. Zelf heb ik op 6 jarige leeftijd mijn neefje verloren. Met mijn ouders ben ik toen wel naar een soort van condoleantie geweest, maar ik mocht niet mee naar de uitvaart zelf. Ik denk dat dit bij mij ervoor heeft gezorgd dat ik het niet echt een plekje heb kunnen geven, niet echt afscheid heb kunnen nemen. Maar ieder kind is anders. Mocht er bij ons in de nabije familie iets gebeuren dan zou ik mijn kinderen wel meenemen. Mijn kinderen zijn vrij nuchter en ik denk dat ik ze beter een stukje afscheid en afsluiting kan bieden dan iemand die ineens uit hun midden is weggerukt en er ineens niet meer is. Maar ik kan me ook voorstellen dat jij het gevoel hebt dat het wellicht voor je kinderen iets teveel is. Ik zou zeggen, volg je hart en wellicht kun je het met je dochter bespreken wat zij wil.
Hoe het bij kinderen werkt weet ik niet, maar ik heb zelf afgelopen jaar de uitvaart van mijn schoonmoeder moeten missen omdat ik in het ziekenhuis lag na een acute blindedarmoperatie. De uitvaart was 2 uur rijden en dat mocht en kon ik absoluut niet. Ik kan het geen plek geven en vond het ronduit traumatisch dat mijn man zijn moeder aan het begraven was (57 jaar oud was ze) en ik er niet kon zijn voor hem, terwijl het toch wel het meest verdrietige ding in zijn leven is geweest. Ik kan me voorstellen dat het voor je kindjes dus helpt in het verwerkingsproces als ze er bij zijn als ze dat willen. Ik zou ze alleen niet in de kist laten kijken, maar dat komt omdat ik daar zelf absoluut niet tegen kan en er nu nog nachtmerries van krijg als ik dat wel heb gedaan.
Gecondoleerd met dit enorme verlies . Ik vind het een goed idee van je, je dochter afscheid laten nemen wanneer ze (mooi) opgebaard ligt. Wellicht kun je je zoon ook meenemen, als hij durft. Je kunt ze rustig dingen uitleggen, ze hoeven niet stil te zitten en op die manier kunnen ze toch op hun manier afscheid nemen.. Sterkte! x
Wat heftig! Heb geen tips op dit moment, maar wil toch even reageren om hè te condoleren en je heel veel sterkte te wensen!
Gecondoleerd, wat enorm verdrietig voor jullie. Ik zou het morgen vertellen en vragen wat ze willen. Misschien niet het uitstapje wat gepland is maar een uitstapje dichter bij huis om alleen even de gedachten op iets anders te zetten. Bij de uitvaart zijn of niet is moeilijk in te schatten, afhankelijk van je kinderen en afhankelijk van de "dienst" die er is. Is het een "zware" lange kerkdienst dan vraag ik me af of het zinvol is (wat zij er aan hebben). Afscheid nemen kan op verschillende manieren en op verschillende momenten en hoeft niet tijdens de dienst te zijn. Toen mijn schoonmoeder overleed (mijn kinderen waren toen wel een heel stuk jonger) kwamen mijn kinderen pas na de dienst. Iedereen vond het toen heel fijn om de jonge generatie te zien en zij waren een soort van afleiding. Maar wat ik al zei zij waren een heel stuk jonger en het hele afscheid nemen voor hun gold toe nog niet.
Gecondoleerd met dit verlies . Ik ben vorige week mijn vader verloren en ik heb mijn kinderen overal bij betrokken heb ze alles verteld en over het verdriet verteld waarom mensen verdrietig zijn.. Mijn zoontjes 6 en bijna 4 hebben gekeken bij de opbaringsruimte en de kist en zijn ook naar de uitvaart mee geweest. ik persoonlijk vond het heel fijn om mijn verdriet met mijn kinderen ook tot op zekere hoogte te delen. Ik heb er een heel goed gevoel bij. tijdens de dienst herinneringskaarsten aangestoken die nu ook elke avond weer samen aangestoken worden. Kids hoor ik niet over dat het allemaal te eng is geweest. Pas op met keuze woorden. Tante Oma is ziek geworden is misschien angstig voor als ze zelf ziek gaan worden... vertel dat haar hart ziek werd en hoe belangrijk is dit voor je leven... zoiets ?? sterkte.
Wil iets gaan vertellen als " hartje van tante sjannie was kapot en is daarom dood gegaan". Ze is niet ziek geweest ofzo dus heb ze totaal niet kunnen voorbereiden. Ze was nog super fit en actief en ze had wel veel stress de laatste tijd. Zo heeft haar man kanker en is vorige maand geopereerd door middel van stuk long verwijderen en moet deze maand een laatste chemo krijgen voor de zekerheid . Ook is ze haar baan verloren en haar gehandicapte broer verloren aan kanker. Een lichtpuntje was de geboorte van haar eerste kleindochter. Een van haar grootste wens om oma te worden want dol op kinderen was ze zeker. 2 wk terug was ze nog jarig en werd ze dus 57