Ik las gisteren op een forum van de paardenvereniging dat iemand een nieuw adres zoekt voor hun kat van 13 jaar omdat ze een 2e kindje krijgen. Ik snap dat echt niet. Heb onlangs op hyves een heel aangrijpend verhaal gelezen door de ogen van een hond verteld. Ik moest er gelijk weer aan denken. Ik kopieer hem in omdat het op mij heel veel indruk heeft gemaakt. Het heeft niets te maken met zwanger worden maar ik wil het toch met jullie delen. Gisteren zat ik het weer te lezen en mijn skattie zei doe dat nou niet ik moet er zo vreselijk om huilen. Hier het verhaal. Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels. Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp. Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel. Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft. Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik. Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en ze me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde. "Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar. Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik. 　
Labamba:Voordat ik jouw verhaal las zei ik net tegen mijn eigen hond dat hij niet zo moest snurken haha. Daarna het verhaal gelezen met tranen in mijn ogen. Dan kan ik niet bedenken dat ik mijn lieve honden vriend ooit zou weg doen.
@ Labamba: Ik heb het verhaal niet helemaal af gelezen. Vind het veel te zielig... Ik heb zelf 4 katten en kan me niet voorstellen dat ik ze om wat voor reden dan ook zou weg doen! Ik heb eerder een collega gehad die haar katten moest wegdoen omdat ze een kindje kreeg dat erg allergisch bleek te zijn. Dan moet je misschien wel, maar het zou mijn grootste nachtmerrie zijn!
@labrador, mopperen mag best wel eens hoor. @lindedd, mijn ergste nachtmerrie ook hoor als onze beeb maar niet alergisch is. Dan kan ik ook echt wel achter iemand zijn keuze staan dat ze hun huisdieren weg moeten doen maar niet omdat het nu niet meer in het plaatje past. Al zou ik zelf eerst echt alle mogelijkheden bekijken voordat ik een dier naar het asiel breng. Normaal haal ik ze daar.
Pff wat een zielig verhaal en dan te bedenken dat het aan de orde van de dag is. Tuurlijk snap ik wel dat er situaties zijn dat bet niet anders kan maar ik zou er zelf alles aan doen om minn kleine poeze vriend op z'on moment een heel mooi nieuw thuis te geven al hoop ik dat dat nooit het geval zal hoeven zijn. Tich is het mooi km zoiets dan te lezen omdat je op z'on moment beseft wat je zelf hebt. En dat is een heel lief poeze beest dat ik nooit kwijt zal willen.
hey meiden Labamba wat een zeilig verhaal zeg ik kan me ook niet voorstelen dat ik onze poezenkind weg zou moeten doen voor een beebje ik voel verschillende dingen heb last van witte plekkje op m'n tepels af en toe steken in mijn buik een opgezete buik en lage rug pijn ik weet even niet wat ik moet denken fijne avond allemaal
Wat een zielig verhaal... De tranen rolden net over mijn wangen. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik ooit afscheid zou moeten nemen van mijn 2 poezen. Ze zijn nu alles voor me. Echt een heel zielig verhaal... @ ginkel, ik ga zo hard duimen voor je. Ik hoop het zo voor je. @ labamba, het aftellen is begonnen voor jou. Goed vooruitzicht. Hier gaat alles z'n gangetje. De auto is een enorme tegenvaller BSE weten nu nog niet precies hoeveel het kost, maar al zeker 700 euro!! Echt heel pijnlijk geld. Morgen word ik geopenreerd aan carpaal tunnel syndroom. Zie er best tegenop... Wish me good luck. Slaap lekker allemaal. Ps. Sorry dat ik niet op iedereen reageer, maar jullie moeten wel weten dat ik aan jullie denk en dat ik mee lees. Oja zwabbertje, welkom terug. Ik duim ook voor jou meid!!
Nou mijn auto is ook stuk ben net geholpen door de garage en heb vervangend vervoer gekregen. Morgen halen ze hem op en gaan ze hem maken.:x:x:x
Lindedd, alsik jouw advies zo lees, voel ik me daar wel goed bij, dus nog maar even wachten. Komt moi uit, net voor ons weekendje weg met vrienden. Weet ik ook meteen of ik mag drinken. Labrador, weet helaas wat het is 10 maanden wachten, hier is de hoop ook een beetje weg. Labamba, sorry maar ga je stukje nu niet lezen (misschien later) heb namelijk even geen zin in men emoties. Ginkel, ik duim voor. Durf zelf helemaal niks meer te voelen en te zien. Sanne, veel sterkte morgen en duim voor je. Labamba, balen van je auto, zo'n tegenvaller. Hier niks bijzonders te melden eigenlijk
Nou hier weinig nieuws. druk weekend voor de boeg. Vanavond scouting, morgen met vriendin naar eindhoven om er naar de super 90's party te gaan. en zondag optijd naar mijn zus. die woont namelijk onder rotterdam. eindje rijden vanuit hier. weet dus niet of ik voor die tijd nog online ben, maar anders lees ik zondag wel bij. Goed weekend.
Hee dames! Hoe is het ermee ? Hier nogsteeds af en toe flinke buikpijn, en heb mijn ei als het goed is nog helemaal niet gehad, snap dr dus geen fluit van! Iemand vroeg trouwens vd week hoelang ik ongi was geweest, nou dat was korter als normaal.. 3 dagen! Ik ga me even aankleden, moet zo naar de tandarts voor controle en dan naar m'n werk tot 6 ...! Wens jullie allemaal een fijne (werk)dag toe! Dikke knuffel
vandaag nog precies een week voor de 20 weken echo.. en de tijd gaat snel want ik heb tot en met zondag de hond, labrador, van mijn ouders. dat betekend elke ochtend vroeg de straat op en je bent er toch wel veel mee bezig. mijn zoontje vindt het fantastisch natuurlijk. overal waar ik ga, gaat die hond ook.. morgen nog een dag werken, mijn collega is WEER ziek dus heb het hartstikke druk. op zich wel lekker. gisteren nog een aanvaring gehad met een andere collega die zich werkelijk overal mee bemoeid. heb haar even de waarheid verteld, dat ze me gewoon mijn ding moet laten doen en dat zij zich er niet mee hoeft te bemoeien. Gelukkig begreep de rest van de collega´s en de office manager mijn punt en is het geen issue geworden. ik moet ook eens gaan nandenken wanneer ik met verlof wil gaan. mijn vermoedelijke bevaldatum is 4 maart en ik ben jarig op zondag 22 januari. Dus ik denk dat ik daarna verlof mee.. dat zou inhouden 6 weken van te voren. Het is natuurlijk winter, dus rijden met die sneeuw is ook niets en gevaarlijk. en de vorige keer beviel ik ook 11 dagen eerder... zwangere, wat willen jullie doen? 4, 5 of 6 weken van te voren?
@ Ginkel: Spannend! Ik duim voor je dat het raak is. @ Sanne & Labamba: Balen van jullie auto's. Ik weet niet wat voor auto je hebt Sanne, maar is het nog wel de moeite waard om hem te maken als het minstens 700 euro gaat kosten? @ Zwabbertje: Ben blij dat je wat aan mijn advies hebt . Ik hoop dat je dat weekend niet mag drinken! @ Daf: Fijn weekend alvast! @ Jolanda: Succes bij de tandarts zo meteen, brr ik heb dr een hekel aan . Leuk om te lezen dat we allemaal zulke dieren vrienden zijn!
@Ginkel: spannend hoor nog 4 dagen. Ik zal voor je duimen. @Sanne: Balen zeg je kapotte auto. Ik wens je veel succes vandaag met je operatie. @labamba: Voor jou ook balen zeg van je auto. @Jolanda: Succes bij de tandarts. @joylinn: Ik ben er eigenlijk nog niet echt mee bezig met mijn verlof. Ik denk dat ik gewoon voor die 6 weken ga misschien. Ik heb tegen die tijd nog veel vakantie dagen over en misschien plak ik die er wel voor. Ze moeten toch op en ik krijg in mei weer nieuwe maar dan heb ik nog verlof. @daf: Jij gaat een leuk weekend tegemoet. veel plezier. Iedereen een fijne regenachtige en winderige herfstdag toegewenst. Lekker werken vandaag en vanavond weer aan de poets. Lekker vooruitzicht he!
Ginkel: Spannend!! Jolanda: Succes bij de Tandarts Sanne en Labamba: Baleb van jullie auto's. Tis altijd zonde van hyet geld als die kapot gaat. Jolanda: Toch een testje wagen? Dna heb je zekerhied. Ik ben vannacht ongi geworden :x. Dus weer door naar ronde 9. Gelukkig dit keer wel een kortere ronde.
ja ik heb ook nog 5 weken die ik volgend jaar tot september kan opnemen. ik kom juni weer terug dus dat wordt al lastig.. ik denk dat ik 5 weken van te voren pak, en er dan nog 3 weken achter plak. dat ik begin juni weer begin. dus van 30 januari tot 4 juni... dan heb ik nog 3 weken tot één september om op te nemen. in twee maanden... mmm nog maar ff bedenken allemaal
@ Labrador: Wat balen!! Vind het echt heel jammer voor je. Klein plus puntje dat je cyclus wel wat korter is. @ Sanne: Succes met je operatie vandaag! Ik hoop dat het je mee valt.