Kinderwens maar vriend nog niet

Ik denk dat je het het beste gewoon aan kunt kaarten bij je vriend. Dit omdat ik het ook moeilijk vond om erover te beginnen tegen mijn vriend. Wij wonen nu een tijdje samen en willen ook nog het een en het ander verbouwen en zijn zelfs nog om ons heen aan het kijken voor een nieuw plekje. Ik dacht ook dat mijn vriend hier nog niet mee bezig was of tenminste nog wel even zou willen wachten. Omdat ik doorbraakbloedingen had zou ik naar de ha voor een nieuwe pil of in ieder geval even een gesprekje en toen zei ik voor de 'grap' anders stop ik er toch gewoon mee ha-ha. En toen reageerde mijn vriend heel serieus, hebben we een ontzettend goed gesprek gehad en ik ben diezelfde avond nog gestopt met de pil.

Hiermee wil ik zeggen, je kan niet voor een ander denken. Misschien pakt het wel heel positief uit als je je gevoel hierover uitspreekt en misschien ook wel niet maar dan heb je tenminste zekerheid en kan je met je vriend bespreken wanneer hij dan denkt dat eventueel een geschikte periode voor hem zou zijn. Zou hierbij ook aankaarten dat het (meestal) niet meteen raak is/hoeft te zijn.

Heel veel succes!

 

Ik raad je echt aan om het er met hem over te hebben, maar dat geef je zelf ook wel een beetje aan.

Bij ons was het juist andersom. Mijn vriend wilde heel graag, maar ik was er nog niet klaar voor. Hij heeft het bij mij aangegeven en ik heb hem duidelijk uitgelegd waarom ik er nog niet klaar voor was. Had oa eerst nog andere zaken uit een vorige relatie die ik op moest lossen.

Uiteindelijk had ik het gevoel dat ik er ook klaar voor was, en toen nogmaals een gesprek met hem aan gegaan en toen samen besloten dat ik zou stoppen met de pil. In zijn bijzijn heb ik de laatste pil geslikt en er symbolisch "afscheid" van genomen

Een keuze als deze moet je goed bespreken met elkaar. Als de een er nog niet klaar voor is, zul je dat toch moeten respecteren. Probeer er met hem over te hebben en wie weet snapt hij je motivatie en stemt hij er dan mee in. En misschien schat je hem ook wel verkeerd in, ik heb het idee (maar wil zeker niet zeggen dat het zeker zo is hoor!) dat mannen dit soort wensen toch wat meer voor zichzelf houden in eerste instantie.

Ik snap dat het voor jou moeilijk is om te wachten, maar misschien hoeft dat ook helemaal niet als je het bespreekbaar maakt Alleen er in staan is denk ik niet heel realistisch om het zo te noemen. Je moet er allebei samen achter staan. Het is een hele verandering in een relatie als er ineens een kleintje bij komt.

Veel succes in ieder geval! Hou je ons een beetje op de hoogte?

 

op de weg naar huis in de auto terug beginnen over hoe lief en schattig dat moment voor je was en hoe graag je hem dat met jullie eigen kindje zou zien doen.....dan voelt het niet zo alsof het inslaat als een bom maar heb je een aanleiding zeg maar.

 

Wat Nienke ook aangeeft, mannen houden dit denk ik ook vaker voor zichzelf en geven zich minder snel bloot als het gaat om een kinderwens. Toch vind ik het al kleine hintten dat hij zulke dingen zegt. Ik zou inderdaad een moment kiezen dat goed voelt voor jou en het er dan eens met hem over hebben. Misschien hoopt hij ook wel dat jij erover begint of zit hij met dezelfde gevoelens tegenover jou. Je kunt blijven gokken zo.. En dan heb je ook de kans om aan te geven dat je het zelf niet ziet zitten om bijv. nog twee jaar te wachten.

Nee wij zitten inmiddels in ronde 4 en hopen dat het voor ons ook snel raak mag zijn 😁

 

Wat een lieve berichten hierboven, jullie denken echt mee.

Ik wilde even zeggen, dat ik een beetje in hetzelfde schuitje zit. Het verschil is dat wij er wel al uitgebreid over hebben gepraat. Ik hoop dat het voor jou anders zit en je vriend het net zo graag wilt (in de nabije toekomst) als jij.
Bij mij is de financiele situatie/werksituatie een beetje de 'schuldige'. Ik heb mijn eigen (goedlopende) zaak en zou dolgraag voor een kind gaan, omdat wij nu twee keer ongepland zwanger zijn geweest en beide keren helaas op een vroege mk zijn uitgelopen. Nu krijg ik het niet meer uit mijn hoofd......... Mijn vriend echter is ook zelfstandige sinds kortere tijd dan ik en verdient nog niet genoeg voor ons levensonderhoud. Hij zoekt wel werk voor ernaast. Maar dit is nu dus nog wat onzeker. Hij is zo in beslag genomen door zijn eigen werk en het werk zoeken, dat hij nu eigenlijk geen ruimte/energie/plek heeft voor een kinderwens. En hij wil wat meer zekerheid voor we hier bewust voor kiezen.
Mocht er weer per ongeluk een zwangerschap komen, dan is het ook wat hem betreft meer dan welkom, dat gelukkig wel.
Natuurlijk wil ik ook de beste situatie voor ons kind. Dus verstandig gezien geef ik mijn vriend helemaal gelijk en is het slim het nog even uit te stellen.
Emotioneel gezien ben ik er juist nu aan toe (en ben ook al 30) en zou ik niets liever willen dan weer zwanger te zijn. En denk ik: die praktische situatie, dat lossen we wel op! Daar zorgen we wel voor! Hier sta ik gewoon veel optimistischer in dan mijn vriend. Een moeilijke situatie dus, maar misschien moet ik gewoon nog even een tijd geduldig zijn. Ik wil mijn vriend wel de tijd/ruimte geven die hij nodig heeft uiteraard. (Kan ook niet anders)

Nou.... sorry voor mijn uitgebreide verhaal in jouw topic. Ik weet niet of je er iets aan hebt, omdat jouw situatie anders is. Maar je vroeg om mensen die in dezelfde situatie zitten, dus zodoende. En ik denk net als iedereen hier, dat je er het beste over kunt praten met zijn tweeën, en dat als je erover praat, je er verder mee komt. En het zal vast niet in één gesprek al uitgepraat zijn. Het is toch een soort ontwikkeling die je allebei doormaakt, waarin ook het wennen aan het idee van het vader of moeder zullen zijn, meespeelt. Je fantaseert over hoe het zal zijn. Je vormt je een beeld. Dat is ook een soort voorbereiding denk ik. Het lijkt je leuk, mooi, maar misschien ook wel moeilijk. Misschien dat vrouwen hierin vaak eerder van start gaan? En de man er daardoor ook wel over na moeten denken? (soms vast ook andersom!) Zo ontwikkel je samen, denk ik. En dat is vast alleen maar goed.

Wat denken jullie?

Liefs!

 

Ps. Ik herken trouwens ook heel erg wat je zegt over het idee van nog twee jaar te moeten wachten. Dat voelt als een eeuwigheid! Je weet immers ook niet hoe gemakkelijk het zal gaan allemaal.

Als het eenmaal in je hoofd zit, he!?

 

Mijn kinderwens begon bij mij al heel vroeg. Uiteindelijk ben ik er met mijn ex partner voor gegaan, maar toen nooit zwanger geraakt (ruim 2 jaar geprobeerd). Iets waar ik achteraf heel blij mee ben. Toen ik mijn huidige man leerde kennen had ik dus al lang een kinderwens en was ik heel bang dat er iets mis met me was.

Nadat ik twee jaar met mijn man samen was en we net samen een nieuwe huis hadden gekocht ben ik er serieus over begonnen. Mijn man wou eerst verbouwen en we hebben toen afgesproken het er een jaar later nog eens over te hebben. Die afspraak gaf mij toen veel rust, hoewel ik denk dat hij na dat jaar niet had moeten vertellen dat er eerst nog iets anders moest gebeuren Gelukkig was hij er toen ook klaar voor. En wonder boven wonder bleek ik in de eerste ronde zwanger. En inmiddels gaan wij alweer voor nummer 2.

Praten en elkaar daarbij vertellen waarom wel of niet, heeft bij ons iedergeval goed gewerkt.

 

Mijn man en ik hebben daar ook enige onenigheid over gehad. Ik wilde al heel graag zwanger worden, maar hij was er nog niet aan toe. Dat heb ik toen geaccepteerd, want ik wilde er wel echt sámen voor gaan, en ik kan hem niet dwingen . Ik ben toen al wel gestopt met de pil, omdat ik wel alvast inzicht op mijn cyclus wilde hebben. Mijn man steunde mij in die keuze en had ook geen problemen met het gebruik van condooms. Het heeft daarna nog 2 jaar geduurd, maar nu zijn we er beide helemaal aan toe om voor ons kleine wonder te gaan. Uiteindelijk ben ik blij dat we hebben gewacht, doordat ik nu de baan van m'n dromen heb, welke ik dan niet zou hebben gehad. En ik heb een goede inzicht op mijn cyclus.

 

Je woont dus nog niet samen? Zou eerst eens kijken en ervaren hoe het samenwonen bevalt alvorens aan kinderen te beginnen.
Vaak is samenwonen al weer een hele stap in een relatie en heel wat anders dan dat je nog niet bij elkaar woont. Ga eerst aan het samenwonen met elkaar wennen. Je krijgt dan pas echt met elkaars nukken te maken!

Voor de rest eens met de adviezen die al zijn gegeven.

 

Wat fijn!! Ben heel blij voor je dat het gesprek toch geholpen heeft! Heel veel succes en spannend he!😀