Na 2 miskramen, kreeg ik drie gezonde kinderen. Welliswaar lastige zwangerschappen met weeënremmers, zwangerschapssuiker en alle kwaaltjes die je maar in een boek terug kon vinden, deed ik de bevallingen lachend. Het opvoeden van de kinderen ging heerlijk en er bleef een kinderwens... Echter ik kreeg baarmoederhalskanker en werd twee maal geopereerd. De gynaecoloog vertelde me destijds dat ik geen kinderen meer kon krijgen...onvruchtbaar... Het was een klap, waar ik na tien jaar pas overheen was...want er was altijd nog een kinderwens... Nu zijn de kinderen groot en de deur uit, en nog knaagde het lang aan me, echter een half jaar geleden heb ik me er bij neergelegd...mijn tijdklok ging harder dan me lief is... Nooit meer zwanger...nooit meer leven voelen in je buik...nooit meer een bevalling...wat verdrietig... Maar ik heb het wel al drie keer mee mogen maken en dat maakt me blij en geeft me een rijk gevoel.. In aug werd ik ziek...eileiderontsteking werd er gezegd, en kreeg zonder bloedtest 2 zware antibiotica mee. Ik volgde trouw de kuur en na 2 week knapte ik op. Wel had ik al een paar jaar tijdens de eisprong-periode (die ik wel voelde ondanks er was gezegd onvruchtbaar) last van mijn linker eierstok.. Afgelopen weekend kreeg ik weer last en de pijn werd zo hevig dat ik naar pijnstillers ging grijpen. Gisteren was het niet meer om te houden...ik naar de dokter...direct doorverwezen naar spoedeisende hulp...infuus omdat ik bijna in shock dreigde te raken door de pijn en vocht omdat ik aan het uitdrogen was. Bloedprikken en het hele circus wat erbij hoort. Daar lag ik..moederziel alleen...onderzoeken die pijn deden en niet weten wat er aan de hand is.. Komt een arts binnen en hij vraagt; "zou u ook zwanger kunnen zijn?" "Nee, ik ben onvruchtbaar en al oud en vorige week een paar daag menstruatie gehad..." Kijkt de man me aan en besluit toch een echo te maken...het zag er goed uit...geen rare dingen bij eierstokken of baarmoeder... Inmiddels uitslag van urine en bloed...niets te vinden... er komt een gynaecoloog binnen en stelt me wederom de vraag of ik zwanger zou kunnen zijn, waarop ik antwoord ; "als de wonderen de wereld nog niet uit zijn wel, maar ik denk dan niet.." Affin toch maar een inwendige echo...zegt de gynaecoloog...maar hoe komt u erbij dat u onvruchtbaar bent, ik zie hier heel duidelijk twee follikels en u heeft behoorlijke baarmoederslijm in uw baarmoeder...kijkt u maar even mee...dus ik kijk en vraag wat dat "witte rondje" een stukje verderop is...en krijg als antwoord...tja dat weten we nog niet...het zou goed kunnen zijn dat u zwanger bent gezien de hoeveelheid slijm en gezien we niets anders kunnen vinden...we gaan toch nog een keer uw urine testen... het ging in mijn ogen allemaal heel vaag en snel, maar ik was ook nog suf van de toegediende morfine... Ik moest nog even op een pot plassen en kreeg te horen, u krijgt een recept voor morfine mee en mag nu naar huis...... ??? Ik was nog zo suf...affin ik naar het plaatselijk restaurantje en eerst flink gegeten en beker melk gedronken...en om mezelf een beetje te trootsten voor deze pijnlijke, eenzame en verwarrende dag een knuffelbeestje gekocht..een herinnering aan mijn follikels die toch bestaan of ????? Nu een dag later...ik google me gek...heb het zhs weer gebeld of ze iets weten en nee...nee we kunnen u nog niet zeggen of u zwanger bent of niet... Vrijdag moet ik terug komen. Net boodschappen wezen doen...erge honger...filet american? nee doe maar even niet...biefstuk...nee laat maar even liggen... Ondanks mijn leeftijd van 45, en ik heel goed weet wat de risico's zijn en het geen eenvoudige opgave is om nog een kleintje te krijgen is er geen haar op mijn hoofd die aan abortus denkt... Ik weet dat als het wel zo is dat ik een storm van kritiek over me heen zal krijgen, maar ik voel me fit en wel degelijk nog in staat om weer een kindje op te voeden. Dat ik nu in verwarring ben en het maar niet aan vrienden, familie of bekenden zeg..voel ik me nu wel meer vrouw omdat ik helemaal niet onvruchtbaar blijk te zijn... wie herkent dit of kan me iets meer vertellen?
Jeetje wat een heftig verhaal zeg! Maar je bent nu dus nog niks verder. En waarom zou je een storm van kritiek krijgen? Je hebt er toch niet bewust voor gekozen, het is je gegeven. En als jij je fit en gezond voelt en in staat bent het kind op te voeden, waarom niet?! Ik herken je situatie niet, want ben 20 jaar jonger, maar wil je veel liefde, kracht, sterkte en wijshijd toewensen, wat de uitslag ook moge zijn en wat er verder ook gebeurt.