Noem me maar gek, net eind januari bevallen d.m.v. een spoed keizersnede na een zwangerschap met voor de 3e keer ook wéér zwangerschapsvergiftiging en zwangerschapsdiabetes. In het verleden 6 miskramen gehad. Ik heb drager van een afwijking wat resulteert in miskramen. Dus ja, noem me maar gek dat het überhaupt nog in me opkomt om te zeggen dat ik dit alles zo wéér zou doen voor nog een kindje. Hoe voelt het als je echt compleet bent? Ergens denk ik dat ik dit altijd wel nog eens mee zou kunnen & willen meemaken. Mijn 3 meisjes zijn de liefdes van ons leven. Ze maken (behalve alles chaotisch en lekker druk) ons leven zoveel mooier en zo waardevol. Het geeft zoveel energie (en tegelijkertijd kost het je ook flink energie, dat opvoeden van die dametjes) Hoe weet je nou echt dat je klaar bent? Ik had in eerste instantie groen licht voor een sterilisatie dmv klemmetjes mocht ik onverhoopt een keizersnede krijgen (had enkel 2 normale vaginale bevallingen gehad) zo'n situatie was een ver van mijn bed show. Ons 3e was ongepland mee terug gekomen als extra souvenirtje uit turkije. En ik dacht heel lang in de zwangerschap. 3 is prachtig en nu zijn we wel klaar. Vandaar het gesprek over mogelijk sterilisatie tijdens een geval dat ik een spoed keizersnede zou krijgen. Nu kan ik alleen maar opgelucht zijn dat ik een paar dagen voor de inleiding heb gezegd dat ik twijfel en dit niet meer wil. (Nog altijd niet wetende dat de inleiding verkeerd zou gaan en zou eindigen met een spoedkeizersnede) Anders was ik nu dus gesteriliseert geweest. . Ik vraag me af... hoe voel je dat je nou echt compleet bent. Of is het wonder en de liefde voor kindjes zo groot dat je wel altijd door kan gaan ondanks alle tegenslagen is het me het altijd helemaal waard... Mijn droom was vroeger al een groot gezin. Al is dat in mijn situatie helemaal niet zo realistisch met hoe zwanger worden (pcos) zwanger blijven (chromosoomafwijking dragerschap) en zwanger zijn (diabetes+zwangerschapsvergiftiging) gaat... En toch... in a heartbeat... Het is zeker niet iets voor nu, nu heerlijk genieten van 3 prachtige dochters. Maar alles in mij roept dat ik dit ooit nog eens mee wil maken. maar ik denk zomaar dat ik dat na 8 kinderen bijvoorbeeld ook nog zo zou denken nouja daar is ons huis dan wel weer te klein voor. Hoe wist jij het? Of hoe weet jij zeker dat je nog niet klaar bent?
Nog gefeliciteerd! Ik had na alle 3 de zwangerschappen al snel weer dat ik dacht, dit wil ik echt nog een keer! Na de 1e ook alweer vrij snel zwanger, wat ik dus echt wel pittig vond dat 1e jaar. Tussen 2 en 3 zit 2,5 jaar vind dat toch net wat fijner. Nummer 3 is al 3 dus als er ooit nog een kleine komt is het leeftijdsverschil een stuk groter. Maar goed wat ik zeggen wil , ik denk dat het grotendeels nu ook nog de hormonen zijn. Ik had naarmate de kinderen ouder werden het gevoel minder. Het lijkt me nog steeds leuk nog een kindje te mogen krijgen en de wens is er ook! Alleen nu niet..
Wanneer je bij je jongste zegt : ‘die laatste hadden we misschien niet moeten doen’ Nee grapje. Ik denk gevoel. Verstand brengt je een heel end, maar je gevoel is denk ik die je echt vrede laat hebben, of niet. in mijn hart heb ik plek voor 6 meer. Zo’n baby’tje kan echt heel weinig tegen op. De zwangerschap, het uitkijken naar het kindje, de bevalling, zo’n klein hoopje mens op je borst dat zo heerlijk ruikt! Maar mijn gevoel zegt ook: nee genoeg. 3 is vol, mijn hoofd, mijn huis, mijn armen, mijn geestelijke gezondheid ( ) Maar het voelt daarom ook goed zo voor mij ik denk dat ik me met 2 wel zou afvragen hoe het zou zijn geweest met 3. Dat deed ik namelijk soms al wel. (2 jongens, als iemand me kan garanderen dat de 3e een meisje word dan heeeel misschien een derde??) Na 2 kinderen zei mijn verstand heel duidelijk: klaar!!! Maar mijn gevoel niet perse. De deur bleef daarom toch op een klein kiertje staan denk ik. uiteindelijk hadden we besloten om niet voor een 3e te gaan, … en toen kwam ze toch .. foutje bedankt
Ik had dat gevoel na onze op een na jongste. En toen kwam er toch nog een, surprise! Zodra ik zwanger was zakte mijn energiepeil naar -100 en ik kreeg elke zwangerschap meer last van spataders in mijn benen en down under. Dat gaf veel pijn en ongemak. Met een groeiend gezin is een energiepeil van -100 ook niet echt fijn. Na onze 6e had ik ook echt zoiets: nooit meer! Hij was ook ons meest 'lastigste' kind. Het duurde lang voor hij doorliep, hing heel erg aan mij, moest weinig van papa hebben. Toen hij 3 werd ging ik stiekem een beetje uitkijken naar zijn eerste schooldag. Gewoon, dan was ik voor mijn gevoel echt wel uit de kleintjes. Leek me heerlijk. Tot ik een paar maanden na zijn 3e verjaardag een positieve test in handen hand. Ik heb echt enorm aan het idee van nog een kindje moeten wennen. Dat heeft eigenlijk wel geduurd tot hij ongeveer 1 jaar was. Dat was een heel dubbel gevoel: aan de ene kant wilde ik hem voor geen goud meer missen, maar aan de andere kant was hij er niet geweest als ik terug in de tijd had kunnen gaan. Ik vond het gewoon heel zwaar en vermoeiend. Inmiddels is onze kleine verrassing een heerlijke jongen van 8 jaar. Voor geen goud zou ik hem willen missen! Maar nog een zwangerschap? Echt never nooit meer!!!! Ik krijg het al benauwd als ik er aan denk. Dus ja ik weet zeker dat dat gevoel van 'ik wil nog een keer' kan verdwijnen, maar dat zal denk ik lang niet iedereen hebben.
Ik dacht na de eerste dat ik dit nooit weer zou doen, maar dat lag aan de horror bevalling. 3 keizersnedes later en ik ben nu wel echt klaar. Mijn antwoord als iemand nu vraagt of we nog meer kinderen willen, is "I'm too f*cking old for this sh!t" want, al zou ik ons vierde kindje echt niet meer willen missen, zij was ons cadeautje, heel erg gewenst en lang op moeten wachten, nooit meer gedacht dat ze nog zou komen. Maar het is goed zo. Ik ga mijn lichaam dit niet weer aandoen, de zwangerschappen werden telkens zwaarder en het herstel ook.
Ik had na 3 kinderen echt meteen helemaal het gevoel dat ik compleet was. Dat gevoel had ik na 2 nooit gehad. Ik had totaal geen moeite met het wegdoen van kleine kleertjes en spullen. Als ik naar een foto keek waar alle 3 de kinderen op stonden dacht ik ja zo heeft het moeten zijn! En als ik een kaartje schreef met de namen van de 3 kinderen erop dacht ik ook het is helemaal compleet. Daarna kwam onverwacht nummer 4.. dat was een enorme schok. Maar we zijn nu blij met hem hoor. Maar ik doe fluitend alle babyspullen weg. En als ik zwangere of net bevallen vriendinnen zie dan denk mooi voor hun maar man wat ben ik blij dat ik nu toch echt niet meer hoef! Dus tja..bij mij was het wel echt een gevoel. Hoop dat het bij jou ook komt als je kindje wat ouder is. Het is nu nog zo kort na de bevalling voor je, kan me voorstellen dat de hormonen nog door je lijf denderen
Wij hebben altijd gezegd dat we twee kindjes willen. Met eentje waren we al heel blij en gelukkig maar toch ontbrak er nog iets. Nu de tweede geboren is, voelen we ons ook echt compleet. Ons gezin is klaar. Meermaals hebben we dit al tegen elkaar gezegd. Hopelijk komen jullie er ook samen uit of er nog een vierde komt of niet.
De eerste keer had ik een enorm sterk gevoel en de tweede keer ook. Daarna (gelukkig) nooit meer gehad.
Hier toch echt gevoel. Ik had na de derde al iets van: dit is denk ik prima zo. Man voelde het niet zo, hij wilde wel graag een 4e. Uiteindelijk stond due deur bij mij op een heel klein kiertje, en daar is die 4e tussendoor geglipt Sinds zij geboren is krijgen we het beiden erg benauwd bij de gedachte aan nog een baby. Een paar pubers erbij, fantastisch! Maar een baby, brr. Daarentegen zeiden mijn moeder en schoonmoeder beiden dat je als vrouw nooit het gevoel krijgt om klaar te zijn met zwanger worden/baby's. Maar dat herken ik dus totaal niet. Als 1 van ons nu toch ergens het gevoel krijgt dat een 5e wel leuk zou zijn, en als we dat dan beiden gaan voelen uiteindelijk, dan zou het hoofd het overnemen. Want we weten nu hoe fijn het is dat ze allemaal op school zitten, de vrijheid, meer werken, meer carrière wat we ook beiden heel leuk vinden. Kortom, hier is het gevoel van nog een kind willen totaal weg, en als dat gevoel verandert (heeft geen zin, met mijn man kan ik ze iig niet meer krijgen ) dan zorgt ons hoofd er voor dat er geen 5e komt.
Na de geboorte van de eerste (zwangerschap from hell met alleen maar rugpijn en een bloeding naderhand waarvoor ik geopereerd moest worden. Zo stuk van onder dat ik pas na 3 maanden weer een beetje kon zitten en lijkbleek van het ijzertekort door bloedverlies" In het ziekenhuis. Vk komt kijken. Verteld het verplichte "weet dat je ook als je bv geeft wel zwanger kan raken, dus als je dat niet wil moet je voorbehoedsmiddelen gebruiken". Man en ik in koor: "tweede mag komen hoor". 5 jaar later was die tweede er. Ik zit op bed met man en twee zoontjes. En voelde me helemaal compleet. Ons gezin was eindelijk "af". Later nog wel kriebels gehad. Man wilde ook nog wel. Maar de gedachte aan nog eens jarenlang elke maand heftige PMS en steeds de teleurstelling dat het niet lukt gaf de doorslag. De spiraal was mijn verlossing.
Bij onze een na jongste had ik al heel sterk het gevoel compleet te zijn. Ik wilde echt niet meer. Herken wel wat iemand schrijft dat ik telkens als ik de kinderen telde, dacht: ik mis er een. Maar dat was dan niet zo. Ik ben heel dankbaar voor de jongste, maar wat een pittige tijd was vooral het eerste jaar. En ondanks mijn hele duidelijk: het is echt goed zo. Popte soms het gevoel naar boven voor nog een kind. Vooral de eerste maanden...ik verklaarde mezelf echt voor gek op die momenten. Ik denk echt dat het hormonaal was bij mij. Sinds ik ontzwangert ben en de tijd erna tot nu heb ik dat gevoel nooit meer gehad.
Dit! Na de tweede waren we toch best vaak nog bezig met “wat als” “stel dat” “als we ooit een derde krijgen” Verstandelijk had ik waarschijnlijk me er wel bij neergelegd maar qua gevoel was het wel een ding gebleven. Op een dag dachten we: we doen het gewoon en ja hoor, toen kwam de derde dus ook Maar nu ook wel heel duidelijk klaar. Al zou ik zwanger zijn en een baby krijgen altijd speciaal vinden en zo weer doen: ik wil geen kind meer. Ik vind 3 echt druk genoeg, meer past ons niet. En ik vind mezelf ook gewoon te oud. Ik merk dat ik ook echt wel klaar ben voor weer wat meer uit de tropenjaren stappen en meer ruimte voor ons/mezelf. Dus ja, ik voel nu wel duidelijk dat we helemaal compleet zijn.
Overigens..misschien speelde er onderbewust ook nog wat mee. Ik dacht altijd en man ook dat we 2 kinderen zouden krijgen. En toch bleef ik na de jongens ook nog een meisje L voor me zien. Niet zo van die gaan we zeker krijgen maar ik had soms van die ingevingen dat zij er was ofzo. Toen ze geboren was voelde het ook gelijk als: ja ze hoort er te zijn. Voelde ook direct compleet.
Gelijk na de geboorte van de 3e wist ik dat het klaar was, voelde compleet en ik heb ook totaal geen moeite met dat besluit gehad, nu bijna 12 jaar later.
Man en ik wilden altijd 3 kinderen. Binnen 2 jaar en 4 maanden hadden we die. Wat voelden we ons gelukkig en compleet. Man is naar de huisarts geweest voor een vasectomie maar die vond hem te jong en zei wat als je je bedenkt doordat er iets met 1 van de kinderen of je vrouw gebeurd. Wil je dan door... Wijzelf dachten daar echt niet aan en wilden doorzetten maar toch opgeschoven. En toen werden de kids wat ouder en wilden we toch graag een even aantal. Er was gewoon nog ruimte voor nog een kind. Die kwam 3 jaar na de jongste. En toen ervaarden we dat dat leeftijdsverschil zo groot was en kwam 14 maanden later nog een 5e. En toen was het echt klaar. Een vasectomie voor mijn man en eerst een novasure voor mij en lager een baarmoeder verwijdering voor mij. De oudste is nu net 12 en de jongste 5,5. Langzaam aan komt de tijd voor onszelf weer een beetje terug en daar kan ik enorm van genieten!
Ik had graag nog een 3e gewild. Maar mijn man wilde niet meer. Het is goed zo, denk ik. Het is druk zat en met de jongste gaat niet alles van een leien dakje. Ook ikzelf heb genoeg issues. Ik vind mezelf nu te oud om nog een keer van voor af aan te beginnen. En ik geniet er ook van dat ze groter en zelfstandiger worden. Toch voel ik soms nog wel een steek hoor. Nooit meer.... maar mijn verstand zegt dat het klaar is.
Met het echt opruimen van het babyspul heb ik echt wel een traantje weggepinkt hoor. Ik wil echt echt nooit meer zwanger worden, het is goed zo, maar toch.... Je sluit iets af wat nooit meer terugkomt. Dat is bijzonder en kan ook best emotioneel zijn.
Na de komst van de 3de was dat heel snel duidelijk. Geen behoefte meer aan en volgens wat ik mij herinner ook nooit meer aan gedacht. Geen moeite met spullen weggeven of wegdoen deze keer.
Na de 4e zei ik al snel dat ik echt geen kinderen meer wilde. Ik had ook totaal geen moeite om de babyspullen weg te doen. Ik ben blij dat ze wat zelfstandiger worden, ik niet constant moet nadenken omdat de baby op tijd moet eten etc.. Nee ik ben er echt klaar mee.. voor mij geen kinderen meer.
Nooit, we missen natuurlijk R enorm. Maar verstandiger is ook om hier bij te houden, zwangerschappen worden steeds spannender. Zou ik nog een keizersnee moeten had bij laatste al verklevingen.. Maar ondanks spannende zwangerschappen idee nooit meer zwanger te zijn vind ook verdrietig