Getrouwd en kinderen, maar niet meer gelukkig...

Tsja, ik heb niet alles gelezen.
Ik zeg altijd: het gras bij een ander is altijd groener.
Dit las ik in een eerdere reactie ook.
Elk huwelijk kent zijn ups en downs... hier is het ook niet altijd spannend, leuk en gezellig. Er zijn momenten dat ook ik wel eens denk: waarom zijn we getrouwd? Deze gedachten horen er ook wel bij vind ik. Ik bedoel, het hoeft ook niet geweldig goed te gaan elke dag toch?

Als ik eerder ben denk ik ook dat de andere man in het spel grote invloed heeft op jou. Als deze persoon er niet was weet ik gewoon bijna zeker dat je voor je man zou vechten. Toen ik je verhaal las en bij het stuk kwam waar je over de andere man schreef ik het gevoel meteen kreeg: je bent verliefd op een ander!!! Je hebt gevoelens voor een ander. Misschien bedenk je voor jezelf wel allemaal redenen waarom je man en jij niet meer bij elkaar passen om het minder zwaar en moeilijk te maken voor jezelf.

Ik kan alleen maar zeggen: volg je gevoel, en als je gevoel zegt dat je je huwelijk moet stoppen zou ik dit ook maar snel gaan doen, want je hebt zoals ik lees een geweldige lieve man, die alles voor je doet, waar menig ander een moord voor zou plegen, en die hou je aan het lijntje om het zo maar te zeggen. Dat verdient hij niet, maar je kinderen ook niet. Dan vind ik dat je open kaart moeten gaan spelen. Ik begrijp dat het moeilijk is, maar meis... laat je niet beinvloeden door een ander wanneer je zelf niet lekker in je vel zit.

 

Elke relatie kent ups en downs! Ik was ook jong toen ik mijn man leerde kennen (17) en jong toen we kinderen kregen (21). Ook wij hebben mindere momenten gehad! Lastige is dat wanneer het thuis niet loopt je "open" staat voor ander aandacht! Ook dit herken ik dus. Het gaat er echter om wat je er mee doet. Het heeft wel degelijk invloed op jouw relatie met jouw man. Deze vriend gaat niet uit jouw hoofd en zorgt er nu al voor dat jouw man buitenspel staat. Je zal, als je je relatie wil redden deze man niet meer moeten zien en in relatietherapie moeten gaan. Ik heb ook wel eens in een flinke dip gezeten, wilde ook uit elkaar. Maar nu gaat het weer beter dan ooit, inmiddels zijn we bijna 14 jaar samen.

Het gras is altijd groener.......

 

je zit best in een moeilijke situatie
toen ik en mn huidige vriend elkaar leerden kennen hadden we beiden ook een relatie met iemand, uiteindelijk hebben we het gedaan gemaakt met onze ex-partners en we hebben er geen moment spijt van gehad, we waren wel eerlijk tegen onze "ex partners" en we hebben het ook vaak moeilijk gehad, het is niet niks om het gedaan te maken met je partner om met iemand anders verder te gaan, zeker niet als er ook een scheiding aan te pas komt!
bij ons is het goed gegaan en we zijn nu zwanger van ons eerste kindje en zeer gelukkig.

we hadden beiden wel nog geen kinderen, jij wel dus bij u is het echt veel moeilijker en toch een hele andere situatie dus denk heel goed na voor je wat doet en wees eerlijk met je vriend, ook over je gevoelens wat je hebt naar die andere persoon toe

 

Je moet hoe dan ook altijd aan je relatie blijven werken. Het gaat nooit vanzelf. Als snel kregen jullie een kindje dus elkaar echt leren kennen was er niet bij. Je wordt toch anders zodra je ouders wordt. Tussen de 5 en 7 jaar gaan heel veel relaties stuk, doordat het allemaal gewoon is geworden. Dit geldt niet voor iedereen, naar een hoop stellen hebben dan het idee van is dit het nu. En als er dan iemand anders is die je weer even die vlinders laat voelen dan lijkt dat allemaal zoveel mooier als wat je hebt. Ik zie er zoveel met jonge kinderen de keuze maken om er dan maar een eind aan te maken, maar je kunt er ook voor kiezen om er samen uit te komen en voor je gezin te vechten. Je hart aan een ander geven is dan wel een hele makkelijke oplossing of wegrennen voor wat zo gewoon is geworden. Je kunt er beter wat aan doen om het gevoel weer terug te krijgen.

 

Lijkt wel op mijn verhaal van bijna 10 jaar geleden. Wij hadden ook twee kindjes, zij waren toen 3,5 en net 2. Ik twijfelde enorm lang aan onze relatie. Ergens diep in mij voelde ik gewoon dat het het niet was. En wilde ik dat dan nog 60 jaar volhouden? Bij elkaar blijven voor de kinderen? Ik werd verliefd op een ander (ook een goede vriend) en dacht net als jij, nee dit is niet goed. Deze gevoelens zou ik niet hebben als mijn relatie wel goed was geweest. Ik heb wel een half jaar getwijfeld. En op een dag... toen was ik er ineens helemaal klaar mee. Ik zat zo vast dat ik mijzelf niet kon ontplooiien. Ik heb tijdens een ruzie toen heel rustig gezegd dat ik er helemaal klaar mee was (normaal ging ik altijd huilen enz) en toen had de vader van mijn kinderen ook door dat ik het serieus meende.

Vrij snel daarna had ik een nieuwe relatie, en het is echt wel goed voor mij geweest. Voor de kinderen wens ik altijd 2 ouders bij elkaar maar toen ik het een poosje terug met mijn oudste twee had over hun eerste herinnering en mijn oudste zei: dat jij en papa ruzie hadden op de trap, wist ik zeker dat het goed was. Pfff toen brak mijn hart wel even hoor... het is geen gelukkige herinnering en er waren er vast een boel ongelukkige bijgekomen als we bij elkaar waren gebleven. Ik wilde het zo graag net als mijn ouders doen... maar ook ik was erg jong en moest de wereld nog ontdekken.

Bij mij speelde ook nog mee dat hij mij verlaten had toen ik zwanger van de oudste was, ik heb voor mijn gevoel nooit echt op hem kunnen bouwen, of volledig kunnen vertrouwen. Wij waren toen ik zwanger raakte al bijna 2 jaar bij elkaar, ik was toen 17, hij 25.

Nou ja, iig ben ik nu heel gelukkig met mijn man, met wie ik inmiddels 9,5jr samen ben. Samen hebben we 3 kinderen gekregen nog en de oudste twee zijn hier om de week (Week op week af) met mijn ex heb ik redelijk goed contact.

 

oh ja, ik wilde nog zeggen: ga anders eens samen met een psycholoog of maatschappelijk werker praten. relatietherapie oid. Die kan vaak net even de vinger op de zere plek leggen die je vaak zelf niet door hebt.

en hier speelde trouwens toch ook het leeftijdsverchil een rol, hij had alles al meegemaakt terwijl ik alles nog moest ontdekken. Daar kreeg ik binnen onze relatie geen ruimte voor.

 

Mijn mening. Je hebt al gekozen. en je zegt dat een relatie niet te redden valt ben ik het niet mee eens. je wilt het niet redden want je neemt geen genoegen met wat je hebt.
Klinkt heel hard. maar je wil wat anders.

ik ben van mening als je hebt gekozen en zeker met kinderen. dan heb je het beste er van te maken. zolang je niet mishandeld onderdrukt of letterlijk verwaarloosd wordt en je met elkaar kan samenleven is er iets prima's van te maken.

ook bij die andere vriend is er over 6 jaar iets wat niet bevalt wat je anders zou willen zien. nu kan je heerlijk praten op een bepaald moment veranderen de interesses een btje. met een btje geluk blijft dat wel. en dan is er weer iets anders.

maar doordat jij al 1 voet buiten de deur hebt gezet en je zinnen op die vriend zal je gevoel voor je man ook niet veranderen. (of je de keus nu wel of niet maakt voor die andere man maakt niet uit maar het beinvloed wel je gevoel)

als je je realtie echt wilt redden zou je contact met die vriend moeten vermijden anders blijft het een vergelijkingswedstrijd en dat gaat je man niet winnen.

maar goed misschien is men het met mij niet eens ik ben behoorlijk ouderwets hier in en dit is gewoon mijn mening (alleen pagina 1 gelezen trouwens)

 

Wat ik lees in jouw verhaal is dat je veel van hem houdt en hij van jouw en dat hij niet communiceert maar volgens mij jij ook niet naar hem toe, hij heeft het recht te weten dat jij je op dit moment zo voelt, dus duidelijk zijn en zeggen dat je wel van hem houdt maar dat je "verliefde" gevoelens weg zijn.

En die andere man doet er wel degelijk toe want hij speelt in je gedachten en hij kan zo goed praten, ja natuurlijk kan hij dat, jullie wegen scheidden toch ook weer en dan gaat hij terug naar zijn vriendin, ik zou ook wel een uur kunnen praten met iemand en dan bedenken dat mijn man niet luistert/praat, dat moet je loslaten, als jij wil praten, doe dat tegen je man, zeg hem duidelijk waar het op staat, dat jouw gevoel is veranderd en dat je ruimte wil om na te denken (bijv jij gaat logeren bij vriendin/ouders want ik vind niet dat hij zomaar weg zou moeten) en ga logisch denken, wat wil jij, wat willen jullie....denk je dat relatie therapie kan helpen, misschien bespreekbaar dan.

Maar aan die tijd apart natuurlijk wel een ultimatum stellen voor jezelf, hem in de onzekerheid laten zitten is niet prettig

 

Ts in jouw laatste reaktie schrijf je dat je spijt hebt dat he over die andere man geschreven hebt. Het is onzin als je zegt dat hij los staat van jouw beslissing! Wij hebben laatst ook een flinke dip gehad, in die tijd zocht ook iemand contact met mij. Zelf ben ik hier ook niet op in gegaan maar door hem ben ik wel meer na gaan denken over mijn eigen relatie. Miste de spanning en voelde me gevleid. Ik merkte wel dat er een spanning was als ik gem zag en was me er wel zeker van bewust dat ik hierdoor anders ging denken over mijn eigen relatie. Op het moment zelf dacht ik dat het niet zoveel invloed had maar nu achteraf wel degelijk! Ik zie en spreek hem niet meer en de relatie met mijn man gaat stukken beter.

Verbreek dus eerst het contact, ga daarna samen in therapie en als dat niet helpt kun je altijd nog uit elkaar.

 

Als ik het zo lees dan heb je al gekozen. Want alles wat hier gezegd wordt, heb jij wel een weerwoord op dat het niet kan of al geprobeerd is.

Ik zou het nog 1 laatste kans geven door in relatie-therapie te gaan. Dat kan voor nieuwe inzichten zorgen. Ook tijdens die therapie oprecht je best doen. Ik zou ook (tijdelijk) het contact met die andere man verbreken want wat die gevoelens ook zijn die je hebt voor die man, hij speelt wel in je hoofd. Zo heeft jouw man geen eerlijke kan.

Als je man geen week weg wilt. Dan ga jij toch een week weg? Als het te regelen is met de kinderen of je neemt je kinderen mee. Dan neem je een weekje vakantie op ga ze met ze in een huisje zitten. Zodat je even rust hebt.

Ik zou pas scheiden als je jezelf in de spiegel aan kan kijken en tegen jezelf kan zeggen dat je er alles maar dan alles aan hebt gedaan om je huwelijk te redden.

 

Helemaal mee eens!

 

lieve meid volg je hart en doe waar jij je het beste bij voelt
wij kunnen alleen oordelen over je verhaal
ik weet niet wat er allemaal is gebeurd en ik denk dat je altijd veroordelen krijgt
deze krijg ik ook nog steeds over mij heen
en ik heb ook gedaan wat ik kon en ik heb beste besluit ever genomen
ik blijf niet voor de kinderen bij mijn ex ik hou niet meer van hem
en dan kan ik er ook niet bij blijven daar verdient hij een betere lieve andere vrouw voor
sterkte lieve meid

 

Jeetje meid, een behoorlijk lastige situatie!
Ik denk dat we allemaal in ons huwelijk of relatie een dip hebben, dat hoort er nu eenmaal bij. Jij bent echter heel helder over wat je voelt en wat niet, en zoals ik het interpreteer, ben je bijna klaar met je beslissing om het samenzijn met je man te beëindigen.

Wat betreft je goede vriend; ik begrijp je heel goed als je zegt dat hij er echt los van staat. Toch denk ik dat het alleen een gevoel is dat hij erbuiten staat, wat natuurlijk op zich fijn is, want het zou allemaal veel erger zijn als je hem er bewust toeliet. Onbewust laat je hem wel toe en doordat het onbewust gebeurt, kun je er zelf niets aan doen (behalve inderdaad - tijdelijk - het contact verbreken).
Ik vind trouwens dat je netjes en met gevoel over je man spreekt, uit je woordkeus kan ik opmaken dat je ondanks alles nog zeer veel respect voor hem hebt. Goed van je!

Ergens las ik een reactie waarin gezegd wordt dat je er alles aan moet doen, omdat je goed behandeld wordt - in ieder geval niet mishandeld - en dat je er daarom iets van moet maken. Sorry, maar dat vind ik echt een foute opvatting. Het huwelijk is mijns inziens een ultieme intentie om samen een liefdevol en gelukkig leven te leiden, en geen compromis om de schijn op te houden. Het is de grootste belofte, maar geen garantie. Garantie krijg je nu eenmaal niet in het leven. En ik vind, maar dat is mijn mening, dat iedereen recht heeft op een gelukkig leven. Als het huwelijk een onomkeerbare verstikking is geworden waar sowieso één, maar waarschijnlijk twee mensen ongelukkig in zijn, vind ik het absoluut onrechtvaardig om dan te zeggen dat je nu eenmaal getrouwd bent en er daarom maar iets van moet maken.

Toch zou ik je adviseren om met elkaar in therapie te gaan. Je hebt er in het ergste geval dan wel alles aan gedaan, en in het gunstigste geval heeft de therapie een goede invloed gehad op jullie als partners. Alleen jij kunt bepalen of je voor die therapie openstaat, en je man voor zich. Ik zou in ieder geval wel een poging wagen bij een therapeut, maar dat is nogmaals echt iets wat alleen jij kan bepalen voor jezelf/jullie.

Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe. Hopelijk komen jullie er samen uit. Wat ik opmaak uit je verhaal, kom je met het gevoel van respect en houden van dat je nog hebt voor je man, hoe dan ook veel verder dan de meeste mensen in een gelijke situatie.

 

Hey meid,

Ik heb het idee dat je besluit al vast staat en je hier ook graag wil horen dat het de juiste keuze is om te stoppen met je relatie maar voor buitenstaanders is dat natuurlijk lastig omdat we niet alles weten en het natuurlijk ook kan zijn dat het nu even een dip is maar je er mischien toch uit kan komen met je man.
Het is een keuze die je zelf moet maken, en niemand anders, maar als ik je verhaal zo lees dan zou ik als ik in jou schoenen zou staan en uitgaan van enkel het verhaal wat je nu hebt verteld er denk ik toch ook wel mee stoppen maar zou zeker niet gelijk iets met die ander beginnen hoor meid, die moet je echt even op de achtergrond laten en eerst rust voor jezelf en je kinderen vinden mocht je besluiten tot een scheiding.
hoe dan ook heeeeeeeeel veels sterkte met je moeilijke beslissing!
knuffel van mij!!!

 

Uit alles lees ik dat je de keuze al wel gemaakt hebt maar dat je alleen de knoop nog niet durft door te hakken...maar dat kunnen wij niet voor je doen.

Ben het eens dat een huwelijk meer moet zijn dan een broer-zusrelatie maar wat vind je man van jullie relatie, vindt hij wel dat het goed gaat en hoe reageert hij op het woord scheiden?

 

Ik heb niet alles gelezen (wel je beginpost en de laatste), maar ik snap het niet zo goed eigenlijk. Je bent niet voor niks op hem gevallen en niet voor niks met hem getrouwd 6 jaar geleden (zeg je). Maar na de oudste was je gevoel eigenlijk al minder. Dat is dan wel erg snel gegaan. Ook vraag ik me dan af waarom mensen in zo'n situatie nog aan een 2e beginnen. Kinderen zijn er uiteindelijk altijd de dupe van.

Dat laatste daar hebben we nu even niks aan, bedoel het ook niet lullig hoor. Overal is wel wat (meeste mannen zijn trouwens geen grote praters ), en ieder heeft z'n minpunten, echt waar. Bij een andere partner vind je misschien dingen die je man mist, maar ook daar zul je tegen minder leuke kanten aanlopen. En bijv. het lieve van je man weer missen.

Ik denk dat je in een negatief spiraal terecht bent gekomen en niet weet hoe je jezelf eruit moet trekken. Alsof je niks leuks meer aan je man kan ontdekken maar er ook geen moeite voor doet. Zo komt het over.

Het contact met die ander vind ik fout. En de gevoelens voor hem, dat is gewoon verliefdheid. Altijd leuk in het begin, maar nogmaals overal is wel wat. Het is niet eerlijk tegenover je man dat je plezier hebt met die ander (ookal gebeurt er niks) en je maakt het jezelf op deze manier alleen maar moeilijker. Want je gevoel word zo misschien alleen maar meer en dat maakt het weer nog moeilijker om jezelf samen met je man te zien of je voor je eigen huwelijk in te zetten.

 

Begrijp ik het goed dat je man niet echt meegaat in oplossingen? Misschien is hij wel een beetje bang voor wat een therapeut allemaal naar boven kan halen. Probeer hem ervan te overtuigen dat het voor hemzelf, voor jou, voor jullie én voor de kinderen goed is als eraan gewerkt wordt. Niet alleen aan jullie relatie, maar ook aan hemzelf. Heeft hij een goede band met zijn familie? Misschien kun je die inschakelen je te helpen om hem ervan te overtuigen.