Ja dit herken ik ook hoor, discussie aangaan met een 7 jarige, ik moet dan ingrijpen en denk dan ook, stjonge jonge je staat te discusieren met een kind van 7 Overigens is hij wel een goede vader, doet veel met zijn dochter en hij is duidelijk gek op haar maar tja ze is een kind en die moet je opvoeden
Als ik je verhaal een beetje heb gelezen (niet alle reacties overigens), twijfel jij helemaal niet meer. Je hebt je besluit al genomen. Voor je gevoel is er niets meer over van wat er ooit was tussen jou en je man en als je dat constateert zegt 't al genoeg denk ik. Ik ben zelf 7 jaar geleden gescheiden (in totaal 15 jaar samen geweest, waarvan 7 getrouwd) en ik wist eigenlijk vanaf het moment dat ik het 'vluchtig' eens door mijn hoofd liet gaan dat ik misschien wel wilde scheiden, dat het einde in zicht was, hoewel mijn ex en ik eigenlijk nooit ruzie maakten of zo, maar 'de koek was op' heel naar gezegd. Soms verander je teveel door de jaren heen waardoor je niet meer die connectie met elkaar hebt zoals in het begin. Als ik je zo hoor is dat bij jullie het geval en als geen van tweeën (want je bent samen debet aan het feit dat het huwelijk niet is geworden wat je ervan verwachtte) het genoeg inziet en de boel om te gooien en een aantal dingen te veranderen, zie ik echt niet hoe je je huwelijk nog kan redden. Hoe langer je wacht met uitstellen met een beslissing nemen (wel of niet doorgaan bedoel ik dan), hoe meer je je gaat ergeren en dingen 'ziet' die je storen aan je man en je raakt alleen maar meer verwijderd van elkaar en is ook niet eerlijk tegenover je man. Ik zou als ik jou was alle punten voor jezelf op een rijtje zetten, alle negatieve en positieve dingen naast elkaar. Over je man, jezelf en jullie relatie, dat geeft vaak een heel overzichtelijk beeld van hoe je huwelijk er aan toe is. In de staat waarin je nu schrijft, komt er , zoals ik het zie, namelijk niet heel veel op het 'positieve lijstje' te staan en dan wordt het voor jezelf misschien ook duidelijker. Ben wel benieuwd hoe je man hierin staat trouwens, dat heb ik nergens echt gelezen (maar misschien gemist). Ziet hij het net als jij en is hij ook niet meer gelukkig, of is hij er misschien juist van geschrokken dat je je zo voelt? Oh, en hou jezelf niet voor de gek meid, die 'andere man' speelt zeker een rol in je verhaal anders zou je daar niet eens over zijn begonnen.
Alleen de beginpost gelezen! Wat lastig meis! Kan me goed voorstellen dat je je heel secht en in de war voelt. Aan de ene kant klink je alsof je het al opgegeven hebt en dat je dus geen hoop meer hebt(wat jullie huwelijk betreft) Aan de andere kant lees ik wel weer, dat een vechter bent. Ik denk dat je naar je ha moet gaan en een verwijzing vragen voor therapie. In eerste instantie voor jezelf, zodat je met hem/haar kan proberen uit te zoeken wat het probleem is en wat eraan te doen(als er iets aan gedaan kan worden, wat ik overigens wel denk). Vervolgens kan het atijd nog relatietherapie worden met je partner. Ik denk altijd zo: als ik ergens echt niet uitkom, dan ga ik hulp zoeken. Zeker met zoiets als dit, mensen van wie je houd en waar je het beste voor wilt. Daarnaast denk ik wel dat die andere man op de achtergrond toch wel wat effect heeft op jouw gevoel over je relatie en hoe jij je relatie ziet. Vindt het een hele goede keuze om even afstand van hem te nemen. Hij is, om het even heel zwart/wit te zeggen, poison voor jouw huwelijk. Als ik jouw verhaal lees, dan denk ik dat het belangrijk voor jouw is, om echt alles gedaan te hebben voor je eventueel gaat scheiden. (vindt eerlijk gezegd dat je dat ook aan elkaar verplicht bent in een relatie, zeker als er ook kinderen in het spel zijn). Vandaar mijn advies voor therapie. Zou dit sowieso doen, ook als je al besloten hebt te scheiden. Zodat jij en je man diet zo goed mogenlijk kunnen doen, voor jullie zelf, maar naturlijk vooral voor de kinderen! Ik wens je heel veel succes in het maken van een moeilijke keuze, oal hoef je die dus niet nu(zonder hulp) te maken. sterkte meis!
Wat ik me afvraag.... Als die andere man niet in het spel zou zijn zou je dan ook overwegen om je man te verlaten? Ik heb het idee dat je inderdaad echt vanwege die man uit je huwelijk wil stappen. En weet je al wat hij wil? Hij heeft toch ook een relatie? Je moet je goed bedenken dat je door deze verliefdheid (kan het niet anders zien dan dat) een heleboel kapot maakt. En verliefdheid is niet voor eeuwig. Ooit komt er weer een periode met sleur, want dat is het gewoon. Ga ja er dan weer vandoor met een ander als je het even niet meer ziet zitten?
Ik zit momenteel midden in een scheiding. Het verhaal van jouw man is mijn verhaal, en jouw verhaal is dat van mijn man. Ook bij hem is er een ander in het spel, ook al bezweert hij dat zij niks met zijn besluit te maken heeft om weg te gaan. Ik geloof hier helemaal niks van. Ik kan je zeggen dat de aanwezigheid van die andere vrouw het ergste voor mij. Niet eens zozeer dat voor hem de koek op is. Maar dat hij van het ene gespreide bedje in het andere stapt, en nu alweer lekker verliefd is terwijl ik geestelijk compleet in puin lig. Het maakt me woest en radeloos. Ik denk wel dat jullie uit elkaar moeten gaan als ik je verhaal zo lees. Maar hou die ander buiten de deur tot jouw huidige partner dit alles een plek heeft kunnen geven. Probeer dat respect in ieder geval nog voor hem op te brengen na zoveel jaar.
Ik vind dat er vaak te snel gezegd wordt dat een relatie niet meer werkt en dat je dus maar uit elkaar moet gaan. Er wordt naar mijn idee te snel opgegeven en voor jezelf gekozen. Dat je zelf even niet gelukkig bent zegt niet dat je dat niet meer kan worden. Als je dan zo'n beslissing maakt en dus voor jezelf kiest maak je drie levens kapot, dat van je man en 2 kids. Ik kom zelf uit een gezin van gescheiden ouders en moet zeggen dat ik, mijn vader maar ook mijn broers daar een flinke klap van hebben gehad. Het wil overigens niet zeggen dat ik tegen scheiden ben. Als je er echt alles aan hebt gedaan en het werkt nog niet dan heb je geen keus. Maar om mij heen gaan een hoop mensen uit elkaar, gewoon omdat ze verliefd werden op een ander, ze na 5 jaar uit elkaar gegroeid waren enz. Dit zo zonder enige vorm van hulp te hebben gezocht. Als je geen kinderen hebt vind ik dat een ander verhaal maar ik vind dat je het naar je kinderen verplicht bent alles te proberen. Ik was ook jong bij mijn man, jong zwanger en ook wij ontwikkelde op onze eigen manier verder. Een manier die niet hetzelfde was en wat ook voor problemen zorgde. Ook ik heb op het punt gestaan mijn relatie te beëindigen. Zeker nadat mijn man de diagnose ADHD kreeg. Het was niet makkelijk, soms behoorlijk pittig en we zijn er nog niet helemaal. Maar ik ben blij dat ik dat toen niet heb doorgezet! Van geen gevoel meer voor hem en zeker weten uit elkaar te willen ben ik nu, een paar maanden verder en blij als hij weer thuis komt na zijn werk. We hebben het weer gezellig samen en zijn weer een gezinnetje! Wij hebben niet eens hulp van buitenuit gehad maar heb het wel overwogen als laatste redmiddel maar wij kwamen er samen uit. Ik wil niet zeggen dat dat bij iedereen lukt, sommige relaties lopen idd niet meer ook niet na hulp. Maar niet te snel opgeven. Na een beslissing kun je niet meer terug en je zal niet de eerste zijn die achteraf spijt krijgt zoals mijn ouders maar dan is get kwaad al geschiedt.
Ik ben het wel met de meesten eens, ik zou die man even laten voor wat het is en je concentreren op je gezin. Ik denk dat je gevoelens nu ook worden versterkt door die man, en je kunt je nu alleen richten op je gezin als je hem ook helemaal niet meer ziet tot je echt weet hoe je je voelt. Het gras lijkt groener aan de andere kant maar je zit nu gewoon in een achtbaan van gevoelens... Volgens mij ben je echt een vechter en heb je een man die veel voor je doet en betekent, ik zou eens goed met hem gaan praten en ook hulp zoeken. Mocht het gevoel dan nog zo sterk zijn zou je stappen kunnen ondernemen maar nogmaals zonder die andere man/vriend, want dat gaat je alleen maar in de war maken. Ik vind ook dat mensen te snel opgeven, dat zeker! maarja iets wat er niet meer is, komt ook niet zo snel meer. succes ts, laat ons weten hoe het verder gaat!
Heb nog wat andere reacties gelezen, en ben het met de meeste wel eens. Die man beïnvloedt jouw beoordelingsvermogen en gevoelens enorm. Het is op zijn zacht gezegd niet netjes wat hij doet. Hij speelt met jou, zeker als hij zelf in een relatie zit! Zo iemand kan toch geen vriend zijn? Een vriend zou respect opbrengen voor jouw moeilijke situatie en zeker wanneer jij een zwakke plek hebt voor hem! Ik vind het eerlijk gezegd nogal puberaal gedrag van hem. Iemand die de waarde van een huwelijk niet kent, in ieder geval. Jij kent de waarde wel, dat lees ik uit je zinnen. Je houdt van je man, van zijn lieve karakter en het feit dat hij een leuke vader is. Dat is heel veel waard, en vind je niet bij iedereen! Hoe weet je nou dat die ander zo anders is? Het is niet een persoon dat je mist, maar een gevoel/een situatie. Een ander kan dat niet voor je oplossen, maar alleen jijzelf. Emotioneel zit je even in de knoop. Dat is heel lastig, maar niet onoplosbaar. Ga naar therapie. Als je man het niet ziet zitten, ga eerst een paar keer alleen. En praat heel veel met hem. Ik denk zeker dat hij therapie voor jou en jullie over heeft, zeker als je hem duidelijk maakt dat het voor jou zo'n beetje de laatste redding van jullie huwelijk is.
Wat voel je nog precies voor je man? Daar zou ik achter zien te komen. Ben je nog blij als hij binnen loopt of ben je liever alleen thuis? Heb je nog behoefte om te knuffelen? Wil je nog moeite doen voor je man? Zie je hem als een maatje? Beste vriend? Man? Onderdeel van het gezin? Partner? Minnaar? Zo ja is dat genoeg? Zo nee kan je er mee leven met wat er ontbreekt? Wil je man er moeite voor doen om de gevoelens bij jouw weer aan te wakkeren? Of ontbreekt het samen gevoel een beetje, dat niet 1 iemand een probleem heeft in een relatie maar dan automatisch 2 mensen?
Ik denk dat jij gegroeid bent, waar je man stil is blijven staan. Het moederschap heeft jou geestelijk en emotioneel op een heel ander spoor gezet dan waar je man zich op bevind. En dat daardoor een flink gat is ontstaan. Ik begrijp dat jullie iq en eq flink verschillen waardoor je geen gesprekken 'op niveau' kan hebben, danwel qua intelligentie, danwel qua gevoel. Dat is helaas niet is wat je kunt veranderen. Dat is er of dat is er niet. Ik vraag me af of je misschien je man hebt gevormd tot wat jij wilde dat hij zou zijn. Dat hij daardoor niet spannend genoeg meer is, geen uitdaging meer. Je zegt dat de hulp die jullie wilde voor hem niet doorging. Pak dat op en kijk of dat misschien iets helpt. Kijk voor jezelf of er hulp is die jou kan helpen. Misschien helpt praten met een echte buitenstaander om alles op een rijtje te krijgen. Kijk of gezinstherapie misschien iets is of toch gewoon relatietherapie. Hij lijkt niet echt te beseffen hoe serieus dit is voor jou. Je kan hem wakker schudden door je spullen te pakken en naar je familie te gaan. Hij wil niet weg, dan ga jij. Laat hem merken dat het echt menes is. Heel veel sterkte!
altijd lees ik dat de man moet veranderen... je kan een ander niet veranderen. de enige die je kan veranderen is jezelf. succes ermee allemaal. al vind ik het gewoon erg voor je man. die blijkbaar "niks" verkeerds doet dan niet aan je verwachtingen voldoen... en dat straks als je niet vecht 3 levens omgegooit worden om die reden.. dan ben JIJ (hopelijk voor je) gelukkig. en 3 andere mensen hebben een trauma.
ik heb je verhaal gelezen. maar niet alle reacties maar mijn idee is.terwijk je zo vaak zegt dat je van hem houd.denk ik toch dat het niet meer zo is.ik vind zelf dat je niet van iemand kan houden en een gevoel voor iemand anders hebt.je vind die ene vriend leuk en je ziet alles in hem die je zoekt in je man.en dat kan je niet terugvinden.
Tja moeilijk, van de ene kant zeg je dat je van hem houdt maar 'kijkt ook rond' om het maar zo te zeggen. Ik kan alleen maar denken, het is maar net of je er nog voor wilt vechten of niet. Ik herken je verhaal wel hoor, ik was ook 19 toen wat met mijn huidige vriend kreeg. (ben nu bijna 30) Door de jaren heen ben ik ook met periodes ongelukkig geweest. Hij dacht gewoon totaal anders dan ik. Nu is er met mijn vriend wel wat aan de hand geweest (depressies e.d.) maar daar is hij vorig jaar voor naar de psychologe gegaan. In het begin begon het nog meer te botsen tussen ons. Ik ben zelfs een keer mee geweest en dat liep eigenlijk best slecht af. We stonden eigenlijk zo goed als op het punt om uit elkaar te gaan want ik trok het gewoon niet meer. En toen was daar ineens de omslag. Van zijn kant maar ook van mijn kant. Jij was ook jong, ik ook en je moet je beseffen dat jij ook veranderd bent. Je bent sowieso ouder geworden, moeder en je levensfase is nu gewoon totaal anders dan in het begin van de relatie. Vooral met kindjes erbij moet iedereen weer zijn plekje veroveren en worden misschien ook wel 'plekjes' anders. Mijn vriend was altijd degene die dominant was (klinkt erger dan het is hoor ) maar nu ging ik tegen hem in en dat hebben we van beide kanten moeten accepteren. We praten nu heel veel en ik heb geleerd dat ik gewoon duidelijk moet zijn tegen mijn vriend. Vrouwen hebben natuurlijk de neiging om te denken dat mannen alles maar moeten ruiken (is er wat aan de hand? Nee hoor niks, maar ondertussen toch boos zijn om 'iets') Nu kan mijn vriend nog steeds weleens boos worden als ik iets aangeef maar dan laat ik hem maar en dan komt hij er 9 van 10 keer toch op terug dat hij me toch wel snapt. Andersom ook hoor, mijn vriend is nu véél duidelijker en dat is voor mij ook erg prettig. Ik heb nu gelukkig het gevoel dat we samen leven en doen en dat was wat ik gewoon heel erg miste. Ik hoop echt dat je jouw de beste keuze maakt, ik kan niet zeggen wat je moet doen maar geef niet op zonder te vechten.
Hier ben ik het mee eens. Je kan iemand niet veranderen. Je kan wel leren om anders met een situatie of een persoon om te gaan waardoor er tóch ramen en deuren open gaan. Zelf in therapie gaan en in de toekomst je man meenemen voor relatietherapie wil ik je echt aanraden. Daarnaast leg je in jouw verhaal alles bij je man neer. Dat is geen reeel uitgangspunt. Ga na wat jouw aandeel is in jullie relatie. Want die is er. Benoem die concreet. Ik heb het idee dat je sowieso je hart al gesloten hebt voor je man (al heel lang) en nu in je hoofd de juiste argumenten verzameld. En dat is niet eerlijk ten opzichte van hem. Filter uit door therapie wat er écht speelt. En dan heb je het onderste uit de kan gehaald voor je huwelijk, wat de uitkomst dan ook mag zijn. Voor een diepgravend gesprek ga ik niet naar mijn man, daar heb ik vriendinnen voor. Mijn man is geen uitgaanstype, ik haal mijn energie uit sociale contacten. Dat zorgt ook af en toe voor een dip. Ik kies ervoor om daar niet in mee te gaan in die negatieve gedachten. We hebben het goed samen. Hij is de liefste man van de wereld en zo zorgzaam voor mij en de kinderen. Nobody is perfect. Hij niet en ik ook niet. Hoeveel pieker jij overdag? Heb je vriendinnen met wie je dit deelt? Onderneem je activiteiten voor jezelf? Ondernemen jullie activiteiten samen? Kan jij gemakkelijk loslaten in de opvoeding? Geef je hem voldoende ruimte in de opvoeding? Wat is de reden dat je hem af valt waar je kinderen bij zijn? Heb je op een rustig moment (in een restaurant) wel eens over de opvoeding gesproken? Zomaar wat vragen die bij me opkomen. Succes!
Ik heb je verhaal gelzen, maar de reacties niet allemaal, dus misschien zeg ik iets dat al gezegd is.. Maar ik vind eigenlijk dat jij je man geen eerlijke kans geeft, doordat je met je hoofd ook bij die andere man bent. Hierdoor kijk je niet meer "echt" en "objectief" naar je man. Natuurlijk kun je beiden veranderen, maar je moet elkaar ook de kans geven om naar elkaar weer toe te groeien. Ik zou als ik jou was, contact met je "vriend" verbreken, dit is niet eerlijk tegenover zijn vriendin, jou man en jullie kindjes. Ik zou samen in therapie gaan. En idd eerst alleen, als hij echt neit wil. Je zal weer moeten vechten om je man de moeite waard te maken, je zal het zelf weer spannend en leuk moeten maken, accepteer dat hij anders is dan jij bent. Hij accepteerd jou toch ook.? Ik vind dat je niet te snel moet opgeven!
Ik snap echt niet dat je kunt denken dat dit los staat van je thuissituatie. Je problemen met je man mogen dan wel al veel langer spelen, maar dat maakt helemaal niks uit. Die vriend ben je op een gegeven moment anders gaan bekijken. Punt! Daar begint het al. Je doet er welliswaar niks mee, prima! maar toch ben je nu erg in de war (want je vindt hem stiekem toch een beetje leuk) Hij zit gewoon teveel in je hoofd. Delete hem!