Jij hebt niets gefaked.. Maar hij.. Voor jou is die handtekening niet vals gezet, voor hem wel, zijn probleem om daar mee te zitten en last van te hebben, niet de jouwe
Ben het met de andere dames eens! Het is maar een handtekening van Inkt. Sta erboven en negeer die vent. En maak je niet druk om zijn handtekening. Als je laat merken dat hij je om zoiets al 'gek' kan maken dan pakt hij je misschien met andere dingen. Laat zien aan hem dat hij je niet boeit en dat alles wat hij doet je ook niets kan schelen!
Ag ik heb vamiddag een poos nagedacht en ga er idd maar gewoon boven staan die gozer spoort gewoon niet en laat hem maar gewoon gaan maar welkom is hij niet meer in mijn huis en als me zwangerschap goed verloopt en het kindje word geboren wil ik hem niet naast me bed hebben staan om mijn kindje te zien of om vast te houden. Vind jammer dat ik er niks meer tegen kan doen maar goed leg me daarbij neer het idd maar een handtekening en die staat er maar goed de ruzie komt nooit meer goed .
Verstandige keuze hoor meid, sta er boven en ban hem uit je leven als dat echt hetgeen is waar jullie achter staan. Veranderen kun je die handtekening toch niet meer en belangrijk is het ook niet.
Goed op één lijn staan met je man, en ook de kraamhulp t.z.t. op de hoogte brengen. Scheelt een hoop gestress als de kleine er is.
Wijze woorden! Ik snap dat je opgefokt was, maar als je het ff laat bezinken, moet je je er toch maar bij neerleggen, dat is het beste .
Sorry hoor maar wat een aanstellerij om niks. Misschien kun je beter scheiden en opnieuw trouwen dan heb je niks meer met die handtekening te maken
Het is al gezegd... volgens mij kan het echt niet. Je kunt namelijk de gebeurtenis ook niet meer terugdraaien (wel ongedaan maken natuurlijk door scheiding).
Hij heeft getekend als getuige dat hij jullie "ja" hebben horen zeggen. Niet over zijn persoonlijke mening dat hij wel/ niet achter het huwelijk staat. Zijn mening doet zijn getuigenverklaring geen onrecht aan.
Sja, het is idd niet iets om je druk om te maken, daar hebben jullie allemaal wel gelijk in. Er is niks aan te doen en verder ook niet belangrijk om bij stil te staan natuurlijk. Het heeft verder nergens gevolgen voor... Maar ik kan me de kant van TS ook wel enigszins voorstellen. Het is gewoon puur een principe-/gevoelskwestie denk ik zo. Als iemand de schurft aan je heeft en er toch mee instemt als getuige op te treden op je huwelijk, dan zou ik ook zoiets hebben van "vuile schijnheil. Had dan nee gezegd als je er niet achter stond..." Denk dat iedereen dat wel zou denken achteraf gezien... Je hebt er iig goed aan gedaan het naast je neer te leggen. Hopelijk kan je er wat rust in vinden
Heel sterk! Geniet gewoon lekker van je gezin en je zwangerschap! Focus op het goede en mooie van het leven
tja... maar... wat kan jou dat nou schelen wat hij van je vindt? Ik begrijp dat het familie is, maar die komen bij het pakketje als je iemand uit die familie gaat trouwen. Ik ken het probleem en hou met enkelen in mijn schoonfamilie ook heel bewust een armlengte afstand. Een hele lange armlengte afstand.... wat zeg ik... wel 2 armlengtes afstand. Ik bemoei me nergens meer mee en ze zoeken het maar uit. Ik heb het toch altijd gedaan (ook al heb ik er niks mee te maken) en krijg altijd de schuld mocht de bekende bom weer eens barsten. Het zij zo. Voorheen pakte ik altijd de telefoon en probeerde dingen weer glad te strijken, dit doe ik niet meer. Sommige mensen zijn gewoon niet oprecht en spelen liever een toneelstukje. Daar hou ik niet van. Bij sommige mensen kun je niks goed doen. Laat het los. Is beter voor jezelf. En beter voor je huwelijk. Laat het niet tussen jou en je man komen.
Geen antwoord op je vraag: maar lekker belangrijk toch. Gaat er toch om hoe het voor jou gevoel op die dag was. En blijkbaar goed, anders vraag je hem niet als getuigen. Wat heeft het voor zin om naar het verleden te kijken, naar dingen waar je spijt van hebt? En zoals vaker gezegd: die handtekening zie je nooit. Ga je hem ook van alle trouwfoto's afknippen e.d.?
Ach meid, ik snap je gevoel wel hoor. Getuige zijn wordt toch wel als iets bijzonders gezien (al stelt het geen drol voor eigenlijk) en dan blijkt achteraf dat iemand dat helemaal niet verdiende. Maarre, die handtekening zie je nooit meer terug hoor. Ook ik had dingen op mijn trouwdag (en tijdens de voorbereidingen) waarvan ik dacht: zo wilde ik dit niet. Zo stond ineens de halve schoonfamilie bij het gemeentehuis terwijl ze absoluut niet voor dat gedeelte waren uitgenodigd. Maar ja, zij vonden dat ze als familie aanwezig mochten zijn (normaal hoor je ook niks van ze, we zien ze 2x per jaar en ze hebben minimale belangstelling). Zij staan dus ook op de foto bij dat gedeelte. Tsja, het is nu eenmaal zo. Heb er uiteindelijk weinig van gemerkt dat ze er waren. Dat wil niet zeggen dat ik het leuk vond/vind maar uiteindelijk hebben we een hele mooie en bijzondere dag gehad en we zijn GETROUWD. Dat was het allerbelangrijkste. Overigens zijn er tijdens de voorbereiding wat dingen voorgevallen (vooal met schoonmoeder) en daar heb ik van geleerd. Een harde les. Maar.... ik weet nu dat ik mijn grenzen moet aangeven en hoe ik dat wat beter kan aanpakken. Bij de volgende belangrijke gebeurtenis geef ik ze de kans niet weer (en ik denk dat die gebeurtenis de geboorte van ons 1e kindje gaat worden, mocht het ons gegund zijn). Jij weet nu wat je aan die persoon hebt en je gaat dezelfde fouten niet weer maken!
Op dat moment stonden jullie er toch achter dat hij getuige was? Waarom dan zo moeilijk doen? Het is iets van toen, waar jullie toen bewust voor hebben gekozen. Hij hoord bij dat moment. Dat hij later uit jullie leven ging heeft daar toch niks mee te maken?