Ons dochtertje is nu 13 maanden. Ik heb een hele poos geleden een topic geopend omdat ze steeds huilt bij papa. Dat was nog in de periode dat ik nog volledige borstvoeding gaf, dus ik kon het toen allemaal nog relativeren en begrijpen dat ze meer naar mij toe trok dan naar hem. Maar inmiddels zijn we meer dan een half jaar verder. Ik heb bv afgebouwd en ben met 9 maanden gestopt. Het probleem blijft echter; ze wil alleen mij. Als ik thuis ben krijg ik geen moment rust omdat ze de hele tijd naar mij toe komt. Mijn vriend laat ze links liggen. Als ik even de kamer uitga of naar de keuken loop wordt het brullen, ook al is papa met haar aan het spelen. Mijn vriend voelt zich echt een tweederangsouder en dat kan ik ook wel begrijpen, wat hij ook doet ze wil altijd mama. Doordat ze steeds huilt bij hem snap ik ook wel dat hij minder met haar doet en speelt, ze lijkt het niet te willen met hem. Hij heeft ook wel papadagen dat ze echt de hele tijd alleen zijn en dan gaat het redelijk, maar zodra ik er ben moet ze niets meer van hem weten. Mijn vriend is toen ze 6-9 maanden was enkele maanden fulltime thuis geweest omdat hij tussen 2 banen in zat, dus het is ook niet dat hij nooit de kans heeft gekregen om een band op te bouwen. Ik zit een beetje met de handen in het haar want de situatie nu is moeilijk voor ons alledrie. Onze ouders passen elk een dag op in de week, daarbij zijn er nooit problemen; ze hangt bij allevier rond de nek en is altijd blij om hun te zien. Ook in de kinderopvang gaat alles uitstekend; ze is heel sociaal met de kindjes en de juffen en helemaal niet eenkennig. We spreken in het weekend vaak af wie er vroeg opstaat met L. en wie er die dag uit kan slapen. Vanochtend mocht ik "uitslapen" maar dat lukt niet want ik hoor haar alweer een uur lang continu door jengelen en huilen beneden. Ik weet zeker dat als ik nu naar beneden ga dat alles in 1x goed is, superfrustrerend voor mijn vriend die probeert om haar te troosten/af te leiden. Heeft iemand ervaringen of tips hoe we wat verbetering kunnen krijgen?
Hier is dat ook geweest. Als ik niet thuis was, was er niks aan de hand. Als ik ook thuis was, was het huilen, huilen, huilen. Als ik alleen met haar thuis ben en mijn vriend komt thuis, en hij wilt haar begroeten was het ook huilen. Uiteindelijk als we samen thuis waren dan liet ik haar huilen en negeerde ik haar volledig. Ik deed niks met mijn dochter en mijn vriend deed alles. Na een paar dagen was het volledig over. Nu is ze blij als haar vader thuis komt en hangt ze niet meer alleen aan mij. Alleen als ze ziek is, dan wilt ze alleen bij mij zijn.
Bij ons was het een tijd andersom. Als mijn man even de kamer uitliep was het janken janken janken. Ook op die leeftijd. Gaat wel weer voorbij. Nu jankt hij ook als ik de deur uit ga .
Hier ook geweest de eerste 1,5 jaar ongeveer. Tegenwoordig is het papa voor en papa na. Nou is hij er ook niet veel dus als hij er wel is is het extra leuk. Mijn man heeft het er in het begin ook erg moeilijk mee gehad. Vooral omdat hij de eerste 2 maanden door omstandigheden niets met haar kon, en dacht dat het hiermee te maken had. Het word echt beter