Er zal vast al eens eerder een topic over geweest zijn, maar ik kon hem niet vinden. Ik weet niet of jullie er al eens eerder van gehoord hebben, maar mijn dochter heeft hier dus last van. De eerste keer dat ze het had, was toen we in Maart in Marokko waren. Ik was op de slaapkamer haar luier aan het verschonen, toen ze plotseling omdraaide en van het bed afrolde. Boem op de grond. Toen gaf ze één harde schreeuw...maar toen ze verder wilde huilen...lukte dat niet en bleef ze zeg maar hangen in haar huil. Het bleef secondenlang helemaal stil, en zij zat met haar mondje wijdopen, vervolgens draaiden haar oogjes weg, en viel ze flauw. Ik schrok me helemaal lam....dacht dat ze een hartstilstand had...pakte haar op, gilde heel hard naar mijn schoonmoeder..ik was hevig in paniek. Mijn schoonmoeder greep haar, en toen kwam ze opeens weer bij...en begon keihard te huilen. Nou ik was helemaal in shock en heb zelf ook echt hysterisch zitten huilen. Met handen en voeten heb ik geprobeerd uit te leggen wat er gebeurde, maar het werd een beetje weggewuifd, met opmerkingen van dat dat wel vaker gebeurt, dat kinderen eventjes blijven hangen in een huil. Maar dit was niet eventjes maar best lang, ik denk dat ze zeker 30 seconden niet geademd heeft. Maar goed, 's avonds aan mijn man verteld, maar het werd eigenlijk een beetje weggelachen, zo van, het lijkt altijd veel langer dan het werkelijk is. Afgelopen weekend waren we aan het barbecuen bij mijn zwager en schoonzus, toen het wéér gebeurde. Ik liep net weg, en dat was de reden vaneen enorme huilbui. Mijn schoonzus had haar vast, en weer 1 schreeuw, en toen helemaal niks, en hup na 15 seconden, draaiden haar oogjes weg, Vanuit de keuken zag ik mijn man, opeens in paniek opspringen en haar afpakken van mijn schoonzus dus ik dacht....ohnee....ze doet het weer. Toen ik naar buiten rende, kwam ze net weer bij. Iedereen was in enorme shock...ik iets minder omdat ik het al een keer had meegemaakt. Maar goed het blijft harstikke eng. Mijn man begreep nu ineens dat het in Marokko toch geen overdreven verhaal was geweest van mij. Mijn zwager vertelde dat mijn man dit vroeger ook had toen hij klein was. Maar goed het is dus niet ernstig...maar wel doodeng. Als je wil zien hoe dit eruit ziet, heb ik wel een link voor je. Het is wel een naar fimpje...maar wat er gebeurt, kan écht geen kwaad voor het kind, meestal groeien ze er overheen na hun 5e verjaardag. http://www.youtube.com/watch?v=VE5Qutq8 ... re=related
Mijn zus deed dit vroeger en haar dochtertje deed het ook toen ze klein was. Mijn moeder schrok er in het begin ook heel erg van maar de huisarts stelde haar ook gerust dat het even schrikken is maar dat het echt geen kwaad kan. Ik geloof dat mijn zus er na haar 2e of 3e verjaardag mee stopte. Een paar jaar geleden deed haar eigen dochtertje het ook en mijn zus schrok er ook enorm van. Gelukkig doet mijn nichtje het nu ook niet meer. Het blijkt trouwens ook dat je jezelf niet kunt laten stikken door je adem in te houden, je kunt enkel het bewust zijn even verliezen. Wel wordt vaak aangeraden om epilepsie te laten uitsluiten, dit lijkt er soms namelijk wel een beetje op.
Ik vind het filmpje overigens niet zo heel heftig, mijn zoontje doet het ook wel eens in deze mate. Mijn zus en haar dochtertje werden ook echt helemaal blauw en draaiden helemaal weg met hun oogjes, brr lijkt me zo eng.
Onze dochter doet het ook af en toe, maar gaat gelukkig niet zo ver. Een enkele keer gaat 'out' maar dat is dan 1 seconden en dan is ze er weer. Het enge is hier vooral het akelige blauw worden en wegdraaien van de oogjes. Ik ben niet meer zo onder de indruk er van hier, meestal ontstaat het uit woede. Maar, bij onze dochter gaat het dus ook niet zo ver. Ze deed het overigens ook voor het eerst op vakantie, in Griekenland -omdat ze niet wilde slapen. Wij hebben onze huisarts in Nederland gebelt. De assistente reageerde in eerste instantie dat we haar dan niet zo lang moesten laten huilen -grrrr! - ze deed het gelijk in haar 1e huil/uithaal eigenlijk. Maar de huisarts was heel begrijpend, legde ons uit dat het écht geen kwaad kon, rustig blijven, maar verder níét toegeven aan hetgeen ze wilde. Bij ons kwam het er dus op neer, dat we haar even oppakte, kalmeerde en als ze kalm was, hupsakee, weer het bed in. Meestal was ze dan overigens zó uitgeput, dat ze dan wel sliep. Voor 2 spells achter elkaar had - en heeft- ze nog steeds de kracht niet. Ze doet het overigens niet heel vaak meer. 'Triggers' zijn verschillend. Soms het in bed leggen. Maar ook als papa naar de wc gaat en ze niet mee mag (terwijl ik gewoon in de kamer ben) . Ik zie het wel aankomen, dus als het gebeurd blijf ik rustig, maar loop er wel soms naartoe om haar 'op te vangen' of te 'begeleiden met vallen' . Zodat ze niet hard valt of ergens tegenaan stoot. Maar oke, het is nu al een tijdje niet voorgekomen, terwijl ze toch flinke driftbuien heeft af en toe. Dus ik hoop dat ze er overheen is. De 1e keer dat ik het alleen meemaakte, voelde ik me nog wel gestresst van binnen, maar naar 10x was dat ook wel over. Hoewel ik wel erg alert blijf. Als het nu weer eens gebeurd en het gaat anders dan het tot nu toe altijd ging (dus ze blijft langer 'weg' ofzo) dan zal ik natuurlijk weer flink schrikken. Maar ik wéét dat het geen kwaad kan. Tegenwoordig doen we het naar elkaar toe meestal af met ' *zucht* ze doet het weer...' maar oke, hopelijk voel jij je er ook snel wat rustiger bij en hopelijk groeit ze er snel overheen!
Ik had wel eens van breath holding spells gehoord, maar wist eigenlijk niet dat het dit inhield. Ik kende het dus verder niet. Dat moet zeker schrikken zijn als je dat voor de eerste keer meemaakt! Gelukkig dan maar dat het verder geen kwaad kan.
Ik deed het vroeger en mijn dochter deed het ook. Mijn jongsyte tot nu toe niet maar ik houd er wel rekening mee dat het kan gebeuren. Je raakt er aan "gewend" in zoverre dat je weet wat je moet doen. je ziet het al aankomen. Ik tilde haar dan altijd meteen op zodat ze niet kon vallen en dat ze dan in mijn armen weer bijkwam. Daarna was ze altijd erg moe. Het is wel belangrijk dat je het aan mensen vertelt die voor je kind zorgen, bv. kdv, psz of oppasmoeders ofzo. Dat ze weten wat er gebeurt en hoe ze moeten handelen.
Mijn dochter deed dit ook en werd ook blauw dan. Wat hielp was in haar gezicht blazen tijdens die stilte, dan hapte ze weer naar adem!
Ik had er al wel eens van gehoord. En ook dat het vaak helpt om dan even in het gezicht je blazen. Dit schijnt de ademprikkel wat sneller weer op gang te brengen. Maar ik heb het - gelukkig - zelf nog nooit hoeven uitproberen. Misschien iets om een keer te testen? Het lijkt me inderdaad wel erg schrikken als je het de eerste keer meemaakt en je weet niet wat het is. Prima dat je het hier even post, misschien dat je er iemand anders wel mee helpt!
Bij mijn dochter hielp het blazen al niet meer dan. Maar bij sommige kinderen helpt dat inderdaad om het ademen weer op gang te brengen.
Ja, dat blazen doe ik ook wel eens, maar dat helpt alleen als je het vóór bent. Voordat ze de eerste aanval kreeg, duurde de eerste adenmaheling na de eerste huil ook altijd al heel lang, en dan blies ik in haar gezicht, of ik zei: ademhalen! Maar goed op het moment dat ze al in die ademhaling "hangt" helpt het blazen niet meer. Dan gaat ze gewoon OUT. Het rustig blijven lijkt me ook het beste om te doen, nu ik het 2x heb meegemaakt, denk ik dat ik de volgende keer dit ook kan proberen...ook omdat ik nu weet dat het geen kwaad kan...
hier heeft blazen ook nooit geholpen... En je zál pas écht rustig zijn als je kindje weer bijkomt telkens waarschijnlijk, maar het gaat echt een beetje wennen... Dat is ook belangrijk, zodat je geen geschokte reactie ofzo geeft naar je kindje toe. Wij negeren het dus zo veel mogelijk, zodat ze ziet dat het geen effect heeft wat ze doet, voor zover ze dat door heeft/door krijgt. Alleen zorgen we dus wel dat ze veilig kan vallen...
mijn zoon deed het van kwaadheid als hij moest gaan slapen ofzo. ik heb van de dokter geleerd om zijn armen omhoog te trekken en tot 10 te tellen. ( dat was meer voor mezelf dan voor hem ) om niet in paniek te raken. het is volkomen onschuldig en juist goed dat ze flauwvallen. kinderen hebben een ingebouwd mechanisme om zichzelf te beschermen als ze zichzelf schade toe willen brengen door hun adem in te houden. ze vallen dan flauw zodat alle lichaamfuncties weer automatisch gereguleerd worden. zo heeft hij het me verteld. ik vond het ook altijd doodeng. en als ze dat merken gaan ze er nog meer gebruik van maken. vandaar dus proberen rustig te blijven en tot 10 of 12 te tellen.
Ooow mijn zoontje doet dit ook als hij helemaal overstuur is. Dan kan hij echt voor mijn gevoel een tijd met zijn mond wijd open staan terwijl er niks uitkomt. Hij is nog nooit out gegaan maar blaas ook altijd wel, geen idee waarom ik dat doe, vast ooit ergens gehoord of automatisme. Zou me inderdaad doodschrikken als hij zou flauwvallen. Een keer in het zwembad stonden we te wachten op een aankleedhokje en hij zakt in mijn armen zo in elkaar. Bleek achteraf dat hij gewoon in slaap viel (omdat hij het daarna buiten weer deed maar zag nu echt dat hij sliep) maar schrok me ook dood en had de badmeester er al bijgehaald haha. Dat flauwvallen is iets wat het lichaam doet zodat ze weer bijkomen volgens mij.
Heb je het idee dat ze het bewust doet dan? Ik heb eigenlijk nooit die indruk gehad, meer dat ze "er niet uit kon komen".
meestal maken ze zich zo kwaad dat dit gebeurd en ja dat doen ze later expres als ze doorkrijgen dat het werkt volgens onze huisarts.
ik sluit me wat dat betreft aan bij Yinte. Toen ze 11 maanden was had ze het zéker nog niet door. Maar ik hoor ook van kindjes van 3 of 4, die het nog doen en die het dus wél als middel gebruiken als het ware. Dus ze kúnnen het bewust gaan doen. Vandaar dat onze huisarts ook gelijk zei aan de telefoon, dat we niet mochten toegeven in hetgeen ze wilde, waardoor ze begon te brullen. Hier was/is het eigenlijk altijd wel uit woede in elk geval.
Dan is dat het verschil, hier was het vaak na vallen of schrikken ofzo. Zeker niet uit woede of niet krijgen wat ze wilde.
ik heb het vroeger heel heftig gehad en zit er bij mijn zoontje (enorme driftkikker) op te wachten. het zou me niets verbazen als hij ze ook gaat krijgen.
mijn oudste zoontje houd ook zijn adem in als hij echt van streek is. Dit kan zijn door kwaadheid maar ook als hij geschrokken is. Hij heeft het al sinds hij 2 maanden is, de eerste keer was bij het cb toen hij z'n prikjes kreeg. Gelukkig helpt hier het blazen in het gezicht goed. Hij doet het gelukkig niet met opzet, maar hoor idd dat sommige kleuters dit wel doen omdat ze dan alle aandacht krijgen.