Wat naar van je miskraam. Neem even de tijd om het te verwerken. Hopelijk ben je snel zwanger van een plakbeeb! Mijn man heeft in zijn puberteit een heel vreemde en heftige ontsteking gehad aan zijn testikels. Hij was 17 en kreeg te horen dat er een aanzienlijke kans was dat hij onvruchtbaar zou zijn. Dus toen wij in september 2012 besloten om voor een kindje te gaan, wisten we dat het best wel eens niet zou kunnen doorgaan. Ik heb er eigenlijk verder nooit met iemand over gepraat. Was ook niet nodig, ik was in ronde 1 zwanger van onze dochter! Ik was toen 33. Verder ben ik in mei 2017, toen ik 38 was, zwanger geraakt in ronde 1. Helaas werd dat een miskraam. Vervolgens in augustus 2017, de tweede ronde na de miskraam, zwanger. Ook dit werd helaas een miskraam. En toen was ik inmiddels 39 en werd ik in december 2017 zwanger in ronde 2 na de miskraam. Als alles goed gaat, beval ik een maand voor mijn 40e verjaardag. Ik denk dat we wel kunnen stellen dat de toenmalige dokters van mijn man ernaast zaten. Ik ben me ervan bewust dat lang niet iedereen het geluk heeft om zo snel zwanger te worden, en ik ben daar intens dankbaar voor. Natuurlijk spelen er bij sommige mensen feiten die het vermoeden doen ontstaan dat zwanger worden niet over een leien dakje zal gaan. Maar bij de meesten van ons zijn die feiten er, zeker in het begin van het proces, niet. Ik denk dat opmerkingen als "je gevoel heeft het vaak goed" (die ik ook vaak hoor in de versie van gevoel of een zwangerschap wel/niet zal eindigen in een miskraam) voor onnodige angst kunnen zorgen. Het kàn zijn dat iemand een voorgevoel heeft en dat dat voorgevoel juist is, soms zelfs in schokkend gedetailleerde vorm. Ons brein opereert immers niet los van de rest van ons lichaam. Maar bij de meesten van ons heeft dat gevoel geen voorspellend karakter, maar zegt het meer iets over hoe we ergens tegenaan kijken; Met angst? Vertrouwen? Paniek? De wens die vader is van de gedachte? Zwanger worden/zijn kan een hobbelig proces zijn en sommigen van ons gaan door een ware hel tijdens het proces van het proberen te vervullen van een kinderwens. We zoeken naar houvast. Maar er is weinig houvast en we moeten ons overgeven. En dat kan heel, heel moeilijk zijn.
Zo herkenbaar wat je hier schrijft! Wij zijn in ronde 21. Ik weet hoe je je voelt! Dikke knuffel! Ook voor jou ts! Hopelijk is het snel raak!
He bah, geen leuk nieuws Hopelijk helpt de rust je Ik wilde ook minder bezig zijn met zp, het lukt me even en dan toch wil je weer reageren op alles en iedereen Hier even een dipje, het niet geloven dat het ooit nog weer gaat lukken. Zit nu in de laatste wachtweek, miss dat dat het is. Naja we gaan het zien, kan m’n hoofd niet bij m’n werk houden dat is wel minder. Nog 2 dagen werken en dan 3 dagen rust.
Ik herken dat gevoel heel goed! Al 2,5 jaar gestopt met de pil, en sinds een half jaar er 'echt voor aan het gaan'.. Ik heb ook al die tijd dat gevoel gehad, en kan eigenlijk niet uitleggen waarom. Ik probeer wel zoveel mogelijk die gedachtes om te zetten, omdat het nergens op gebaseerd is, en de soort 'stress' laat het alleen maar langer duren volgens mij.
Ik had dat gevoel eerder ook! Dat had ook te maken met het feit dat ik cyclussen had van ruim 5 weken. 'Vroeger' werd er dan gezegd door tantes enzo dat er dan vast iets niet goed zat want iedereen was elke 4 weken ongesteld Toch onthoud je zoiets als deze rare opmerkingen, en was ik erg nerveus toen we voor het eerste stopte met de pil. Achteraf allemaal voor niks in ons geval, 3x in 1x zwanger geraakt