Poe, eigenlijk weet ik niet wat ik hierop moet zeggen. Maar ik vind dit heel verdrietig voor jullie. Daarom even een digiknuf❤️ Wat moet dat pijn doen: je kinderen zo afgewezen door je eigen moeder
Sommige kinderen zijn vrij intens (en alle kinderen hebben hun drukke of dwarse buien), en sommige volwassenen niet zo flexibel of begripvol... Ik zou proberen de contacten wel in stand te houden, familie is belangrijk, maar kijken hoe je botsingen en irritaties kan voorkomen. Bij een stel stuiterballen kan je dit doen door genoeg ruimte/activiteit te bieden (speelgoed mee, ruimte beetje weg van jullie waar ze los kunnen, laten buitenspelen tijdens bezoek etc), of samen met de brompot de kinderen mee te nemen naar een speeltuin. Jullie op een bankje, kinderen los. En het zullen dan misschien niet je oppasfamilie van eerste keus zijn. Dat is dan maar zo. Ook hun verlies.
Nog geen negatieve ervaringen gehad (gelukkig). Maar mijn zoontje kan behoorlijk druk zijn. Zeker als hij met vriendjes aan het spelen is, dan wordt hij druk van enthousiasme. Hij kan ook best wild zijn in het spelen, waardoor ik soms bang ben dat anderen het als vervelend zien ofzo.
Wij waren in beide families (dus van mij en van mijn man) de eersten met kinderen. Bij onze vrienden ook. Dan merk je soms wel dat de kinderen "lastig" gevonden werden, want verder hoefden ze nergens rekening mee te houden zegmaar. Als wij kwamen, dan moest dan wel. Je kunt niet verwachten dat drie kids een avond lang rustig op de bank blijven zitten als de volwassenen willen bijkletsen / gourmetten / een spel doen. Die kids hebben ruimte en beweging nodig, eisen aandacht op, moeten geholpen worden met eten, hebben een rustig plekje nodig om te slapen. Dat was voor sommigen moeilijk-moeilijk-moeilijk. Maar dat lag dus niet per se aan onze kids, qua karakter, maar meer aan de samenstelling van familie / vriendenkring. Lastiger vind ik het, als ik het gevoel heb dat iemand onze kinderen liever niet in de buurt heeft omdat ze druk / lawaaiig gevonden worden. Dat ligt dan dus, in hun ogen in ieder geval, wel aan onze kinderen zelf. "Andere kinderen zijn veel rustiger... die-en-die kan gewoon lekker zelf in een hoekje spelen. Dat moeten die van jou toch ook wel kunnen?" Of m'n schoonvader, die vindt dat je ze gewoon heel autoritair kunt dwingen hun mond te houden als hij ellenlange grote-mensen-gesprekken wil voeren. Tjah.
Ik ben eigenlijk afgestapt van dat eeuwig moeite doen zodat anderen geen "last" hebben van onze oudste. Wij zijn helemaal niet het type ouders, die maar laten gebeuren en onze kinderen ( geen van de 3) laten rennen, rondlopen, .... We passen activiteiten bewust aan, kijken goed wanneer we iets inplannen, .... Als het dan nog niet goed is, dan is dat maar zo. En ja zo sta ik er ook in tegenover oma, opa, tantes en nonkels van onze kinderen. Bij ons is het namelijk vooral oma die nogal duidelijk niet echt met hem kan omgaan en dat steekt ze niet onder stoelen of banken, onze zoon heeft dit dus zelf ook door en benoemd het ook.
Dat laatste hebben we dus afgelopen weekend meegemaakt, en daar kwam dit topic ook uit. Wij laten onze kinderen idd ook niet zomaar doen, krijg van anderen juist terug dat wij zulke duidelijk grenzen hanteren en consequent zijn. Wij kiezen heel bewust wat en wanneer we doen.
Hier gaan dingen ook anders dan bij veel andere gezinnen. Je kunt niet zo maar alles doen met onze kinderen en er zijn ook dingen die wij hebben losgelaten. Ik weet dat mijn moeder vooral veel moeite heeft met mijn jongste. Deels heeft dat met prikkels te maken (mijn moeder kan niet veel hebben), deels omdat mijn moeder te weinig snapt hoe/waarom dochter dingen doet etc. Mijn jongste 'mag' alleen komen logeren als grote zus mee zou komen voor entertainment (maar inmiddels wil grote zus dit niet), want voor mijn ouders is ze 1-op-1 te intensief. Mijn jongste mag overigens ook niet zomaar logeren bij andere opa en oma, ze is alleen welkom als ze 'gegarandeerd' goed slaapt. En die garantie kan ik niet geven. Het is zoals het is. Ik vind het vaak vooral verdrietig voor mijn jongste die soms wel voelt dat men meer trekt naar haar grote broer/zus.
Als je kinderen echt een ander tot last zijn. Of voor overlast zorgen dan zou ik als ouder eerst eens bij mijzelf te rade gaan. Zeker als meerdere mensen dat zeggen. Dat doen ze namelijk niet zomaar. Wellicht pak je als ouder dan zaken toch niet zo goed aan. Ik wil niet dat mijn kinderen een last zijn voor een ander. En als dat wel zo is grijp ik in. Door kind uit de situatie te halen. Of tijdig aan te voelen wanneer het voor een kind, de situatie of voor een ander niet meer ok is. Helaas zie ik regelmatig ouders die alles maar toelaten. Niet ingrijpen of meer met hun telefoon bezig zijn. Dus eerst kritisch en eerlijk naar jezelf en je eigen opvoedingskwaliteiten kijken. Zeker als dit gedrag vaker voorkomt en meerdere mensen dit aangeven of laten blijken.
Tjonge @Amberxx waarom reageer jij toch overal altijd zo bomvol oordelen? Jeetje. @tuc lijkt me heel lastig. Het is denk ik vooral belangrijk hoe belangrijk de mensen voor je zijn met wie dit speelt. En dan dus wel het gesprek aan gaan als ze belangrijk zijn. Sterkte ermee
gelukkig kan ik dankzij de negeerknop haar veroordelende, psychopatische woordenkots niet meer lezen, heerlijk rustig. Het is iemand die mijn kinderen zeer na staat, iemand die voor mijn kinderen heel belangrijk is.
Ja dat is heel heel lastig. Ik denk dat je het gesprek moet voeren en daarna beslissen moet hoe je er mee om moet gaan. Maar je kinderen horen bij jou, dat moet die ander ook snappen
Die benoemt niet: goh wat ben je vervelend. Maar is continue aan het mopperen, zeuren en klagen tegen de kinderen (met name de jongste)
Ja herkenbaar Mijn moeder zegt dan ook wel luidop zaken waar ze eigenlijk een tik op haar mond voor verdiend. Vandaar dat wij nu echt gekozen hebben om daar niet te veel energie meer in te steken.
Wist je niet dat kinderen kleine robotjes zijn, waar je gewoon de juiste knopjes via de gebruiksaanwijzing moet indrukken. Hoe moeilijk kan het zijn joh.
Ik kan mij absoluut voorstellen dat onze kinderen een ander teveel worden. Mijn moeder wil ook niet op beide passen. Snap ik. De jongste is gewoon wild en zeer assertief. Mijn moeder heeft al snel moe en na een uur met de jongste doodop. Maar prima hoor. Ik word zelf ook wel eens moe van hem Dan gaat ze ook mopperen, omdat hij alle energie uit haar heeft gezogen. Maar hij is ook gewoon intens. Moet wel zeggen dat als ik ff op visite of hij hier is ze hem wel helemaal platknuffelt. Dus dan is de balans ook oke ze is wel oprecht blij als hij binnenkomt. Hij wordt niet afgewezen.