Het is dus jouw man of jouw vader of moeder. Is de band voldoende om als kind zijnde het gesprek aan te gaan? ‘Ik merk dat je…’ ‘dit was voorheen niet zo…’ ‘is er iets veranderd…’. Ik zou het lastig vinden hoor, maar mijn ouders en schoonouders zijn zo gek op de kleinkinderen, dat als ze ineens gaan mopperen, er wel iets achter moet zitten. Ik denk dat ik mijn kind heel duidelijk zou maken er niets van aan te trekken. Dat het bij de persoon ligt. Eigenschappen van oudere mensen versterken, dat maakt het lastig.
Oja… ik herken dit. Vooral binnen familie. Die hebben bijna allemaal diep in hun hart voorkeur voor 1 van onze 3 kinderen. Gelukkig wel verschillend. En ze proberen het niet teveel te laten merken. Onze middelste is niet altijd makkelijk (voor ons ook niet). Als je hem 1 op 1 hebt gaat dat makkelijker. Bij ons komt het vooral voort uit het feit dat wij de enige zijn met kinderen (en dan ook 3 ). De rest van de familie leeft een leven zonder, en kunnen die prikkels niet zo goed handelen. Als ik een oproepje plaats of iemand een middagje kan oppassen op alle 3, loopt ook niemand over van enthousiasme (mijn eigen zussen wel trouwens, die hebben dit niet). Ze worden ook niet met grote regelmaat opgehaald voor iets leuks, beloftes betreft logeren worden vaak niet nagekomen etc. Oppassen willen ze wel. Maar dat moet wel met een echte goede reden zijn. Niet omdat wij als stel iets leuks willen gaan doen. Dat vinden ze echt onnodig. Ik heb laatst wel gezegd dat ze maar beter een beetje kunnen investeren. Omdat ik wel weet waar zij straks hun kiddies brengen, juist.. bij tante Maartt. Ik heb wel een neefje en een nichtje van mijn zus.. en kan me echt niet voorstellen dat ik deze gevoelens zou hebben, laat staan zou laten merken. Ik zou het altijd bij mezelf zoeken en niet bij het kind. Begrijp me niet verkeerd. Wij hebben voor kinderen gekozen. En familie is geen oppas. Maar het gevoel wat erbij komt kijken is wel herkenbaar. Als ze hier komen eten (en dat is vaak, want hier staat altijd wel wat op tafel), dan zijn ze blij dat ze na het eten kunnen vluchten, de drukte uit. Diepe zuchten met pfoiiii wij gaan hoor! Overigens benoem ik het eigenlijk wel altijd. Maar ben ook behoorlijk recht voor zijn raap. Als ze de middelste “verkeerd” benaderen en olie op het vuur gooien bijvoorbeeld. Dan zeg ik rustig; ik snap dat je iets van hem wil. Maar dat ga je niet redden met lullig doen. 100x zeggen hoe druk hij wel niet is wordt hij niet minder druk van. Ik grijp ook altijd in. Maar voor mijn kinderen, niet voor de volwassenen. Zij hoeven niet op hun tenen te gaan lopen omdat een volwassen iemand de prikkels niet aan kan. En nee, dit betekent niet dat het losgeslagen projectielen zijn. Ik heb ook gewoon regels.
Zo herkenbaar dit. Mijn kids zijn dol op opa maar oma is een heel ander verhaal. En omdat mijn jongste dan ook nog een heeeeeele dikke gebruiksaanwijzing heeft steekt oma niet onder stoelen of banken dat ze dat allemaal veel gedoe en onzin vind. En je merkt aan alles dat ze hem lastig vind.(want ja hij heeft dan wel een officiele handicap, die zie je niet) Nu heeft deze oma binnen haar 7 kleinkinderen zeer duidelijk 2 lievelingentjes en straalt dat er ook af ( dat zien zelfs de kids) Hier was het contact zeer beperken de oplossing. Alleen nog verjaardagen en feestdagen en wederzijds geen verwachtingen van elkaar hebben. Dat heeft iig de irritatie en frustratie gestopt, het verdriet is er soms nog
@Maartt: Maar drie kinderen die komen logeren is ook best veel, zeker als je zelf al kinderen hebt of juist geen kinderen gewend bent. Als ik naar mezelf kijk, ik vind twee extra erbij in principe is echt genoeg en hoef dat ook niet wekelijks (ook omdat we twee/drie keer per week na school iemand te spelen hebben en soms in het weekend ook een of twee kinderen). Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, als het echt nodig is, pas ik met liefde op, maar niet structureel of voor de lol oid. En spelen kan hier altijd, maar in principe ook dan bij voorkeur twee extra en geen elftallen. Niet omdat ik de andere kinderen niet leuk zou vinden oid, maar gewoon omdat ik dat heel vermoeiend vind (en vooral mijn oudste dochter ook, ook in haar belang dus). Juist ómdat ik de kinderen allemaal leuk wil blijven vinden, houd ik liever op overdag en soms ‘niet allemaal tegelijk’. Ophalen om leuke dingen te doen vind ik ook niet iets wat in andere gezinnen wel regelmatig voorkomt…? Hier tenminste niet. Als je het gevoel hebt dat er richting een kind het gevoel van ongewenst zijn onderligt, dan snap ik wel dat het erg vervelend is. Nog meer als ‘de rest’ wel mag komen/uitgenodigd wordt ed. Op dat moment zou ik in gesprek proberen te gaan en zeker weigeren ‘de ander’ dan wel nog te brengen ed.
Wat ik zo triest vind is dat jouw familie (en in mijn geval mijn schoonfamilie) niet doorhebben hoe zwaar het leven met een zorgenkind is. En dat het dus juist broodnodig is dat je als stel samen even tijd voor elkaar hebt ( ook als je geen zorgenkind hebt hoor) Ons leven hangt aan elkaar van schema's met ziekenhuisafspraken, schoolgesprekken, therapiee etc. Ons kind gaat 3x 2 uur per week naar school. De overige tijd is hij thuis en afhankelijk van onze aanwezigheid. Hij heeft een niet zichtbare handicap (hersenletsel) en mensen snappen dat niet. Zelfde geldt voor wanneer je kind ADHD/ASS of welke stoornis dan ook heeft.Dan is het topsport je gezin draaiende te houden. En ja, jullie hebben zelf gekozen voor kinderen maar niet gekozen voor zoveel zorgen erbij. En een beetje ontzorgt worden is dan meer dan welkom om zelf overeind te blijven. Om voor zulke intensieve kinderen te kunnen zorgen heb je echt een dreamteam om je heen nodig ( ik vind dat neit bij schoonfamilie maar gelukkig wel bij mijn eigen familie en een aantal vrienden) Onze kindjes hebben het al moeilijk genoeg zich staande te houden in de maatschappij, een beetje support van hun eigen familie en het gevoel dat het oke is zoals ze zijn zou ze zo steunene
@sidmick: Heb je dat al wel eens letterlijk aangegeven bij je (schoon)familie? Ik denk namelijk dat echt niet veel mensen begrijpen hoe zwaar dat is, simpelweg omdat ze het niet zelf hebben ervaren. Al haal ik uit je posts dat er wel meer speelt en dat in dit geval letterlijk aangeven misschien ook niet veel zal veranderen... Gelukkig heb je wel van andere kanten hulp en begrip!