Volgens mij hebben veel mensen (ook mannen!) dit gevoel wel eens, vooral wanneer ze een hogerere/belangrijke functie hebben. Ik heb enigzins een zelfde achtergrond als jij en had dit gevoel vooral tijdens en de eerste jaren na mn promotie best vaak. Toen kwam het vaak voort uit een soort onzekerheid over mn kunnen, terwijl ik over tijd dubbel en dwars heb bewezen met de beste mee te kunnen komen. Tegenwoordig heb ik het nog wel eens, maar dan vooral over mn inzet en de tijd die ik aan mn werk besteed. Sinds mn jongste dochter heb ik soms het gevoel dat ik er kantjes vanaf loop en daar voel ik me best wel eens schuldig en slecht over. Dan denk ik soms wel eens, áls anderen eens zouden weten hoe weinig ik doe . Tegelijkertijd heb ik de jaren voor mn kinderen enorm hard gewerkt, veel harder dan had gehoeven dus gemiddeld genomen maakt dat me hopelijk toch geen "fraudeur".
Ook hier herkenbaar... Helaas, maakt me soms zo onzeker. Ben dan wel niet zo hoog opgeleid, heb een erg specifieke mbo beroepsopleiding gedaan waar je verder niet veel meer mee kunt dan het werk wat ik nu doe. Bijvoorbeeld tijdens vergaderingen of overleggen heb ik ook het idee dat mijn inbreng er niet zo toe doet. De laatste tijd denk ik er ook steeds meer over na om iets anders te zoeken maar wat. In elke vacature zie je verplichten eisen waar ik niet over beschik... Helaas... En zo blijf ik toch steeds hangen bij hetgeen wat ik nu doe.
Ik heb dat ook! Heb een universitaire studie gedaan en heb een baan op HBO niveau. Ik doe maar wat haha en tot nu toe gaat het redelijk goed, zit hier nu al bijna 8 jaar Maar eigenlijk ben ik nog steeds heel onzeker....