Ik moet even van me af schrijven dus ik hoop dat niemand me mijn geklaag kwalijk neemt.. Ik ben nu 28 weken zwanger en als ik eerlijk ben, heb ik nog nauwelijks genoten van deze zwangerschap..In het begin was ik doodsbang dat het mis zou gaan; heb 2 MA's gehad hiervoor. Ik dacht voortdurend dat er iets niet goed was. In week 7 of 8 begon de allesoverheersende misselijkheid, die zeker tot week 20 heeft aangehouden. Ik kon niet eten, had voortdurend kokhalsneigingen en was nauwelijks in staat te kunnen functioneren. Ook medicatie deed helemaal niets, dus het was volhouden geblazen. Al die tijd, eigenlijk al voordat ik zwanger was, had ik last van een rare smaak in mijn mond, die voortdurend aanwezig was. Daarnaast ook vaak tintelingen en een branderig gevoel waar ik af en toe helemaal gek van werd/word. Toen de misselijkheid eindelijk minder werd, kwamen de andere kwalen om de hoek kijken. Ik heb voortdurend last van een branderig gevoel onder mijn linkerborst waardoor ik nauwelijks rechtop kan zitten. Ik word 's nachts vaak wakker van de pijn. Door de gewichtstoename kan ik me steeds moeilijker bewegen en op de fiets naar het werk gaan, is echt zwaar. Ik zit de weken af te tellen tot mijn verlof begint. En dan die bevalling..Ik zie er zo enorm tegenop. Ik weet dat er nog nooit een is blijven zitten, ik weet dat elke vrouw het kan, maar die gedachten troosten me totaal niet. Ik zit nu op een zwangerschapscursus maar het lijkt net of die andere meiden zoiets hebben van: komt wel goed, ik maak me er niet druk over. Nou, ik dus wel. Kortom; voor mij voelt dit echt als de zwaarste periode in mijn leven, zowel fysiek als psychisch. En daar baal ik zo van, ik wil genieten, want iedereen zegt: genieten he, van deze tijd, het is zo bijzonder. Maar hoe kun je genieten als je voortdurend pijn hebt, en je last hebt van je hormonen waardoor je vaak verdrietig bent? Ik moet mezelf elke dag moed in praten; nog even volhouden, straks is je kindje er, en dan is die smaak weg, die pijn, die onzekerheid. En gelukkig heb ik een lieve man die me echt probeert te steunen waar hij kan. Maar ik voel me vaak zo alleen..Wie herkent dit en heeft misschien opbeurende woorden?
Ik herken het niet maar ik kan me voorstellen dat je een beetje moedeloos er van word. Een opbeurend woordje: je bent al over de helft! En praat een keer met je verloskundige over de angst om te bevallen.
Tsja... Ik vind zwanger zijn ook niet 'leuk'. En als je dat uitspreekt, zul je veel vrouwen hoor zeggen dat ze het daarmee eens zijn. Het is ontzettend bijzonder, en dat weet jij ook. Het getrappel in je buik, dat maak je natuurlijk maar een paar keer in je leven mee. Maar de kwaaltjes, en vooral de hormoonschommelingen dat is gewoon niet fijn. Je voelt je fitter wanneer je niet zwanger bent, en daar verlang je dan ook weer naar. Heb jij je gevoel met je verloskundige besproken? Je zou evt. je vitamineschema bij de huisarts kunnen laten prikken om te zien of je niet te weinig vit. D (of was het B) hebt en daardoor depressieklachten. Je zou ook je HB kunnen laten bepalen, die misschien lager is dan je gewend bent en je je daardoor zo voelt. Ik denk wel dat het belangrijk is dit wel aan te geven bij je verloskundige, zeker met het ook op de grote hormoonschommeling ná je bevalling. En over je bevalling: mijn ervaring is, dat je hier naar het einde toe wel meer zekerder over wordt, en berusting vind en dan ook denkt dat je het aan kan. Daarvoor is een vrouw in mijn ogen ook 9 mnd zwanger, om alles te kunnen relativeren. En over je werk: Dat is natuurlijk heel simpel, als het zo zwaar voor je is, ga je gewoon minder werken!
Ooh wat vindt ik dat ontzettend vervelend voor je Ik kan me ontzettend goed voorstellen wat je doormaakt, ik voel me namelijk ook echt al een paar weken vreselijk. Ik heb ook last van hele erge misselijkheid, waardoor ik haast niet kan functioneren. Ik drink liters cola weg, omdat dat het enige is wat de misselijkheid een beetje afneemt. Ik kan niet wachten tot me kindje er is en dat houdt me op de been. Maar ik ben echt een wrak, als ik thuis kom dan eet ik en dan houdt het op. Dan ga ik in bed liggen en loop ik nog een rondje met de hond en dan lig ik KO. Het huishouden is een zooi, omdat mijn man ook heel zwaar werk doet en ook helemaal verrot is als hij thuis is. Ook emotioneel ben ik echt een wrak, ik maak veel ruzies om niks, moet alleen maar janken en ben geen cent waard. Maar meid, er zit een hele mooie kant aan het zwanger zijn. Lekker op verlof op kosten van de staat en wat dacht je van dat mooie moment als je kindje er is. en al die excuusjes om lekker te shoppen voor je kindje. Ik kijk zelf ook heel erg tegen de bevalling op, omdat ik een mietje ben en helemaal niks kan hebben qua pijn, maar er zijn vast wel meer vrouwen zoals wij. Laten we het maar gewoon lekker rustig afwachten. Ik zou in ieder geval grootmoeders tips voor de misselijkheid googlen, en wat ook wel helpt is met een zonnetje ( en weinig wind ) 10 minuten even een rondje buiten lopen, dan voel je je zo fris als je binnenkomt. Kan je er op zijn minst weer een UURTJE tegen aan.... Wat betreft je zorgen... ja die heb ik ook, ik ben pas 9 weken zwanger maar heb nu al 4 echo's laten maken, want ook ik heb in oktober een Miskraam ( in mijn geval was het een MOLA zwangerschap ) gehad.. Zoek een verloskundige uit en als het niet goed zit of voelt gelijk BELLEN. Ik kan namelijk bellen wanneer ik wil en dan kan ik gewoon gaan kijken, en het mooiste de vk zit hier op 5 min lopen!! Zet hem op he! en als je vragen hebt pb me maar..
Ik denk dat je alles een beetje in perspectief moet zien en niet gaan "hangen" in je negatieve gevoelens!( dit bedoel ik niet verkeerd hoor) Iedereen heeft periodes in de zwangerschap dat het even minder gaat maar die gaan over en je hormonen werken ook niet echt mee Wat vooral helpt is om leuke dingen te doen met vriendinnen of met je vriend/man en zorgen dat je afleiding hebt!Dan blijf je de dingen luchtiger zien, ga je wel helemaal op in de negatieve gedachten dan kom je er niet meer vanaf en raak je straks in een depressie...Als je al het gevoel hebt neerslachtig te zijn moet je misschien wel hulp inschakelen?Veel succes en kop op!
Het is fijn als je wel kunt genieten van de zwangerschap. Maar dat moet niet hoor! En je bent zeker niet de enige die de zwangerschap geen feestje vindt. Ik denk dat je wel kunt genieten van de bewegingen van je kindje. En van het idee dat je straks mama bent. Dat betekent niet dat je ook moet genieten van de rest. Want de onzekerheid, misselijk zijn en al die andere kwalen zijn gewoon niet leuk! Praat inderdaad eens met je vk over de bevalling. En stel eventueel een bevalplan op. Niet dat je een bevalling kunt 'plannen'. Maar ik vond het wel prettig om al over bepaalde dingen na te denken. En voor zover er keuzes te maken zijn, alvast dingen op papier te zetten. Dat gaf me toch een soort gevoel dat ik er (een beetje) controle over had.
Ik vind zwanger zijn afschuwelijk..ik heb nog steeds medelijden als iemand verteld zwanger te zijn Volledige zwangerschap kotsen en misselijk/vieze smaak en veel bekkenpijn.Zelfs de schopjes etc konden niet op tegen t rotgevoel. Geef het wel aan bij de vk en praat erover met je omgeving! Ik kwam in een depressie terecht erna en dat wil je niet ook nog mee maken En laat iedereen maar lekker lullen, voor sommige is een zwangerschap gewoon niet leuk. Moeilijk om te accepteren hoor want zo 'hoor' je je niet te voelen...ik vind het nog steeds moeilijk dat t zo rot was en durf nooit meer zwanger te raken (denk ik nu in elk geval ). Oja en bevallen is een eitje vergeleken met je 9 maanden rot voelen, echt
Lieve meis! Ik herken je verhaal wel een beetje. Niet de lichamelijke klachten, maar wel de psychische. Ik ben nu ruim 25 weken zwanger, en heb ook nog niet zo heel erg van deze zwangerschap genoten. Dat terwijl we er zo lang voor bezig zijn geweest! Het is echt totaal onlogisch, maar ik ben alleen maar in de war geweest, en bang, vanaf het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Zo erg zelfs, dat ik serieus een abortus heb overwogen. Ik dacht dat ik het niet zo volhouden tot de bevalling. Mijn man heeft me meegesleept naar de huisarts, ik ben bij het FIOM geweest, een psycholoog, psychiater, noem maar op. (Daarbij hebben we naast mijn psychische klachten, in het begin ook te horen gekregen dat ons kindje de zwangerschap niet zou overleven, omdat er een grote kans was op een ernstige afwijking. Dat bleek uiteindelijk gelukkig enorm mee te vallen.) Alle 'logische' en 'normale' dingen die je omgeving zegt: geniet er nu maar van, als je je kindje straks vast hebt ben je alles vergeten, miljarden vrouwen hebben het eerder gedaan dus jij kunt het ook.... alles kan allemaal wel waar zijn, maar het vóelt totaal anders! En ik heb het persoonlijk als onwijs frustrerend ervaren dat niemand leek te begrijpen hoe moeilijk ik het had met het zwanger zijn. Alsof het allemaal alleen maar een enorme mooie roze wolk mag zijn. Ik vond het ook sowieso supermoeilijk om dit uberhaupt toe te geven (aan mezelf, en aan mijn omgeving). Wat dat betreft dus: supergoed dat je dit bericht neerzet! Uiteindelijk ben ik nu in het ziekenhuis bij een zogenaamde pop-poli uitgekomen, ik weet niet of dat bij jou in de buurt ook te vinden is. Dat is binnen de afdeling gynaecologie een samenwerking van maatschappelijk werk, verloskundigen, een gynaecoloog en een psychiater. Die hebben onderling overleg om vrouwen die het om wat voor reden dan ook moeilijk hebben met hun zwangerschap, te begeleiden. Dat betekent niet dat je ál die mensen hoeft te zien, maar het betekent voor mij bijvoorbeeld dat ik vaker naar de verloskundige kan als ik wil, dat de afspraken ruimer worden ingepland, en dat er nu al ruimte is om over bijvoorbeeld angst voor de bevalling te praten ofzo. En ik heb ervoor gekozen om ook met een maatschappelijk werkster te spreken, om het te kunnen hebben over bijvoorbeeld de veranderingen in ons leven die er gaan komen. Kortom: het is een plek waar ik me begrepen voel, en waar ik gewoon mijn verhaal kwijt kan. En dat betekent niet meteen dat het makkelijker wordt, ik heb nog steeds regelmatig moeilijke momenten. Maar uiteindelijk gaat het voorbij, daar kan ik nu wel op vertrouwen. En dat maakt dat ik af en toe ook gewoon kan genieten van het zwanger zijn. Voel je niet schuldig RoAn, als je niet op een roze wolk zit, en als je het eigenlijk gewoon helemaal niet leuk vindt soms om zwanger te zijn. Je bent echt niet de enige!
Misschien moet je het idee loslaten dat je "moet" genieten. En ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is, maar ik kan je uit ervaring zeggen: het helpt! Hier een moeilijke zwangerschap (o.a., naast wat "kleinere" dingen, HG, ziekenhuisopnames, onstabiele bloeddruk, BI, zorgen om de ontwikkeling en groei van de baby, vroegtijdige weeën, niet meer mogen werken en verplichte rust vanaf 7 wk en inmiddels strikte bedrust tot min. 32 wk). En ook veel gehoord dat ik toch vooral tussendoor moet proberen te GENIETEN. Ik kan het woord niet meer horen. Inmiddels heb ik (na een stevig gesprekje met manlief) voor mezelf geaccepteerd dat ik niet geniet van deze zwangerschap, maar dat ik straks wel onwijs ga genieten van het kindje, dat we na 12 jaar onverwachts alsnog mogen krijgen! Mijn man heeft eens duidelijk onderstreept hoe ongelofelijke trots hij op mij is (en hoe blij, dat er aan mijn humeur weinig mankeert) en dat hij het heel normaal vindt dat ik niet van de zwangerschap geniet, integendeel dat hij dikwijls (hoe blij hij ook met de baby is) wenste dat hij alles kon terugdraaien en dat ik normaal zou kunnen functioneren. En iedereen die meent dat ik genieten moet? Mag lekker opwaaien en daar zelf van gaan genieten! (nu ben ik niet zo'n "stevige" voor mezelf opkom persoon, maar inmiddels, na dit vele malen van manlief te hebben ingeprent gekregen, denk ik het ook een beetje). Sterker nog, mijn man heeft heel lief en begripvol gezegd: De kraamweek wordt JOUW week (niet de week van ons, of van de baby). In die week mag je alles eten waar je trek in hebt, drinken waar je zin in hebt (bij wijze van spreke dan....) en ik ga je die week eens helemaal verwennen, zodat jij die heel nare zwangerschap even weg kunt zetten en eens fijn aan jezelf kunt gaan denken! Zelf ben ik namelijk vooral bang, dat ik straks niet blij ben met de baby, omdat ik nu zo beroerd ben. Dus soort van, dat je straks vooral op jezelf gericht bent. Maar ook hier met manlief over gesproken.... en het geeft me rust, te weten dat het allemaal "mag". Na negen maanden een dweil te zijn geweest, en continu het belang van je kindje voorop te hebben gezet, mag je best heel eventjes aan jezelf denken. Ik mag voelen wat ik voel en manlief is er ontzettend van overtuigd "straks ben je stapelgek op je kindje, want ik heb gewoon de beste moeder van de wereld uitgezocht voor mijn baby." Nou is mijn man meestal tamelijk "kort" en niet echt "complimenteus", dus dat hij dit uit zichzelf zei, daar troost ik mezelf echt elke dag mee. En dan kan ik er ook weer even tegen. Nee, ik geniet niet, maar straks.... dan geniet ik dubbel en daar verheug ik me nu al op En als ik het zo lees, heb jij ook een begripvolle partner (dat is toch het belangrijkste denk ik), dus ik kan je alleen maar zeggen: accepteer je gevoelens en huil uit bij je partner (en ondertussen een dikke virtuele knuffel van mij)
Onder invloed van hormonen kunnen psychische klachten (naast alle lichamelijke klachten) ontstaan. Het is niet iets wat iedereen overkomt maar zeldzaam is het ook niet. Er zijn dan ook voldoende hulpprogramma's te vinden. Neem eens contact op met je huisarts of je plaatselijke ggz. Het is best belangrijk dit tijdig te doen want zonder hulp (en soms medicatie) is de kans op een postnatale depressie veel groter dan bij zwangeren die hier geen last van hebben... Mijn zus heeft maar één kind gekregen omdat de zwangerschap één groot drama was (zwangerschapspsychose)... Nu had ze liever de keuze zelf gemaakt in goede gezondheid maar met inmiddels 44 jaar, is dat station gepasseerd. Zoek hulp... dat is niet zwak of raar maar juist sterk! Veel geluk
Lieve meid, Ik snap wat je bedoeld.... Sinds het begin van mijn zwangerschap ben ik ontslagen, reorganisatie. Werkgever wist nog niet dat ik zwanger was. Ik heb behoorlijk in de put gezeten..hoewel ik super blij moet zijn dat het gelukt is want we zijn zwanger geworden dmv ICSI. Daarnaast werd ik gestalkt, en de politie doet hier niks aan. Er is geen concreet bewijs tegen diegene en als iemand de waarheid zegt, hoewel die veel schade aanricht, dan mag dat zomaar.... Ik kan wel genieten van de zwangerschap, ben super blij met haar...alleen heb soms wel zorgen over hoe het verder moet met werk/geld in deze economie Ook zit ik erg op tegen de bevalling, bang dat ik het niet ga redden...ben er nog niet zeker van of het thuis of het zh wordt..vk zegt: op het moment zelf weet je het wel... Mmm tja.....
oh lieve schat ik weet precies wat je doormaakt. ik vind zwanger zijn helemaal niet leuk!! ik vind het verschrikkelijk. bij mijn zoontje was het allemaal nog aardig uit te houden ondanks dat ik vreselijk last had van de hormonen ik liep de hele dag te janken. en was met 32 weken gewoon op en ben toen ook gestopt met werken ik kon gewoon niet meer. dat heeft me wel rust gebracht en daar werd het beter van. de tweede kwam vrij vlot daarna maar dat was helemaal een drama. zat steeds met hoge bloeddruk en met 16 weken in de ziektewet daardoor. ik voelde me vreselijk mn conditie was helemaal weg. kon de stad niet eens meer in. maar zoals je ziet aan mn banner het is goed gekomen ik verwacht nu nummer 3. je moet hier doorheen!! en ik denk dat het misschien een idee is dat je minder gaat werken of gaat stoppen. ik zou je verloskunidge laten weten hoe je je voelt. ik heb mezelf altijd voor gehouden wat beterft de bevalling , ok dat doet pijn maar als je van je fiets valt doet het ook pijn. en als het echt zo vreselijk is waarom zouden mensen dan meerdere kids krijgen. een bevalling is niet leuk het doet zeer. de weeen zijn alles behalve prettig voelt als hele erge ongi krampen. maar op het moment dat je mag persen dan is het klaar bij mij was het opvangen van de weeen de hel. dus dat komt echt wel goed. je zal het eerst moeten meemaken voordat je je er een voorstelling van kan maken maar geloof me die hormonen zorgen ervoor dat je lichaam klaar is voor de bevalling zodat het er allemaal door kan. komt echt goed meis
Bedankt voor jullie lieve reacties meiden...dat doet me echt goed! Te weten dat ik niet alleen ben, dat helpt al. Ik ben in het begin van mijn zwangerschap een keer bij de POP-Poli geweest en daar heb ik een goed gesprek gehad, maar op dat moment voelde ik me fysiek zo rot, dat ik er eigenlijk van uit ging dat als dat beter zou gaan, ik me psychisch ook vanzelf beter zou voelen. En dat gebeurde ook, maar dat is maar een paar weken geweest, toen begonnen de nieuwe klachten. Ik heb volgende week weer een afspraak bij de vk, en ik zal alles eens aankaarten, misschien kan zij me weer op het juiste spoor zetten. Maar echt heel erg bedankt voor jullie reacties, ik voel me daar al beter door, ik hou van dit forum <3
Hierboven kan ik me helemaal bij inleven! Iedereen in mijn omgeving die zegt rustig van die bevalling is gewoon een bitterepil maar nu ik nog ongeveer 17 weken moet en de weken minder zie worden, worden de zenuwen bij mij steeds erger. Ik loop nog net niet te panikeren!! Ik heb ook het gevoel dat ik me onwijs aanstel, want ja het is er ook ingekomen hoor ik dan mensen zeggen..... Zucht ik snap je volkomen, ik kan er ook niet rustig naar toe kijken. Misselijk was ik niet... dus daar kan ik niet over mee praten!! Maar meid, probeer van de schopjes te genieten en de momentjes dat je even je hand op je buik legt en je kleintje daar op reageerd, ik had ook ik leef op een grote roze wolk als ik zwanger ben, maar dat valt nog idd vies tegen!! Misschien met de VK kletsen?! Die heeft misschien oplossing voor je probleempjes, en geef ook aan dat je het anders had verwacht. Wie weet begrijpt ze je volkomen... Liefs, Masa0903