gevoel twee maanden na de bevalling

Ik snap wat je bedoelt, maar ik ben daar altijd simpel in: mijn kind, dus ik weet wat zij nodig heeft. Tips mag iedereen geven, en als ik er wat aan heb, fijn. Zo niet, dan vergeet ik het al snel. Zo ga jij vanzelf ook denken. Nu is alles nog nieuw, straks ken je je kind al zo goed! En wat betreft naam: ik neem aan dat jullie die het mooiste vonden. Maar niet iedereen hoeft dat ook zo te vinden. Wat jullie mooi vinden, is in dit geval het belangrijkste. Je kan het toch nooit voor iedereen goed doen.
Geniet lekker, en doe waar jij je goed bij voelt! 😘

 

Snap wat je bedoelt en ik herken het ook! Een naam is een persoonlijke smaak, lijkt mij idd dat jullie die speciaal voor jullie meisje hebben uitgekozen. En wat betreft het huilen... Als jij vindt dat je naar haar toe moet dan mort je dat lekker doen. Ze is sowieso nog heel klein en huilt waarschijnlijk niet zo maar en heeft ze je nodig.
De mensen grwoon laten kletsen en doen wat goed voelt voor jou.

 

Zo veel mensen hebben een kind gekregen, dat maakt ze geen expert op het gebied van alle kinderen of specifiek jouw kind. Na een paar kraamvisites werd ik daar ook zo gek van dat ik maar reageerde met "we merken dat iedereen graag advies geeft, maar we zijn echt in staat om zelf beslissingen te nemen". Dikke doei met je adviezen! Als ik advies nodig heb vraag ik het wel op zp

 

Iedereen wil altijd met goede bedoelingen tips geven. Echter zijn die niet altijd gevraagd. Probeer in je achterhoofd te houden dat vele (grootmoeders, vriendinnen, tantes...) vrouwen die moeder zijn gewoon graag hun ervaringen delen, of daar nu om gevraagd is of niet. Ik betrap me er soms ook op en probeer het niet te doen als een collega zwanger is of net bevallen (nu het geval en moet echt op mijn lip bijten om niet in die valkuil te vallen). Als moeder wil je nu net je eigen methodes ontwikkelen, met vallen en opstaan. Al die andere moeders hebben dat ook moeten doen en willen je nu gewoon helpen door hun ongevraagde mening te zeggen. Ze zijn gewoon even vergeten dat dat soms heel irritant is...

 

Hier lijkt het wel dat mijn moeder voelt hoe dat is. Als iedereen zn zegje doet over je eigen kind.
Mijn moeder heeft dit nl. Nog geen 1x gedaan.
Als ze haar bijv. De fles geeft. Vraagt ze eerst in welke houding ik haar voed.
Daarentegen komt mijn sch.moeder & sch.zussen wel met hun nodige zegjes. Goed bedoeld hoor. Maar heb ook liever dat ze het niet deden.
Ik had trouwens vesloten om geen bv te geven. Met divetse redenen. Mijn familie die toonde begrip en hebben nooit vervelende opmerkingen gemaakt.
Maar mn schoonfamilie Is anti flesvoeding.
Heb heel wat nare opmerkingen over me heen gekregen. In de kraamweek heb ik het echte elke dag moeten horen. Toen hield ik me groot. Maar zodra ze weg waren. Was het huilen voor mij. Je bent net bevallen. En dan dien ze zo.

 

Mijn dochtertje is nu 9,5 week oud. Het is mijn eerste kindje.

Ik voelde me ook wel heel onzeker in het begin. Vooral heel bang dat er iets met haar zou gebeuren. En ik voelde me heel schuldig als ik iets verkeerd deed. Bijv. als ze te lang op haar flesje moest wachten, of als ik er naderhand achterkwam dat ze het te warm had, of te koud. Of als ik onhandig was met het verschonen vd luier en ze ineens ging plassen waardoor ik haar weer moest omkleden en zij nog langer op haar flesje moest wachten. Zulke dingen daar kon ik heel gefrustreerd over raken. Dan voelde ik me echt een onhandige slechte moeder. Want ik wilde dat ze 100% van haar wakkere tijd zou kunnen genieten.

Maar dingen die we zelf voor haar hebben gekozen, daar ben ik juist heel blij mee. Zoals haar naam, en hoe we alles regelen, alle spulletjes die ze heeft, de kleertjes. Ik zoek constant dingen op zodat ik precies kan doen wat het beste voor haar is en daar denk ik ook veel over na en praat ik veel over met mijn vriend.

Ik ben wat dat betreft wel te eigenwijs om me wat van anderen aan te trekken.. ik heb niet het gevoel dat ik het slecht doe. Alle keuzes die ik maak, heb ik bewust gemaakt, dus kan ik ook goed verantwoorden naar mijzelf en naar anderen toe. En dat laatste hoeft ook eigenlijk helemaal niet. In de eerste paar weken vond ik het ook wel moeilijk als iemand een opmerking maakte. Toen was huilen sowieso wel een dagelijks voorkomend iets zeg maar.. hormonen, slaaptekort..

Maar zelfs toen ergerde ik me er juist aan als mensen betuttelend deden. Zoals verpleegkundige vh consultatiebureau. Ik vertelde dat we naar de huisarts waren geweest toen ze 3 weken oud was, i.v.m. reflux. "Oh, dan kom ik wel even langs", zei ze. Goed, prima, tips zijn altijd fijn. Maar ze besteedde weinig aandacht aan wat er met mijn dochtertje was, ze had blijkbaar al van tevoren bedacht dat ze haar rust & regelmaat verhaal wilde slijten. Op zich niet erg, maar dan ligt het er wel aan hoe je zoiets brengt. Ik moest huilen toen ik het over de reflux had en ze reageerde meteen op een bepaalde manier van: "oh, heb je dat vaker, dat je zo bezorgd bent om iets?" Alsof het vreemd was zeg maar. Dus ik legde uit dat ik het naar vond dat ze er zo'n last van had. Ze reageerde met: "ja, maar eerst was het de ontlasting, en nu dit."
Dat was het moment waarop ik klaar was met haar en met advies vragen aan het consultatiebureau. Ik had toen ze 1 week oud was 2x gebeld omdat ze niet meer poepte en er veel last van leek te hebben. Gewoon netjes mijn verhaal gedaan, ze adviseerden mij toen Omneo en meer water bij de voeding te doen. En toen ze 2 weken oud was ben ik naar het inloopspreekuur geweest. Meer niet.. dus niet alsof ik constant aan de telefoon hing ofzo. Ik was toen in de veronderstelling dat het CB er juist was voor zulke vragen.. maar blijkbaar word je dan als overbezorgd gezien.
Overal hoor en lees je dat het heel normaal is om emotioneel te zijn die eerste weken. Lijkt me ook logisch, als je weinig slaapt en hormonaal bent en ziet dat je baby het vaak niet naar haar zin heeft. En dan komt er zo'n muts mij aankijken alsof het raar is. Ik zou het eerder raar hebben gevonden als het mij allemaal niets kon schelen. Dat zou pas raar zijn. Ik word er nog steeds pissig van als ik eraan terugdenk. Sorry, dit moest er even uit.

 

Wat dat betreft heb ik daar geen last van.
Ik trek me echt niks aan van anderen
Tips mogen gegeven worden maar ik bepaal altijd nog zelf wat ik ermee doe ( maar dat weet iedereen in mijn omgeving ook)
Het CB trek ik me al helemaal niks van aan want die hebben altijd wel wat te zeuren, gewoon ja en amen zeggen en doen wat je zelf prettig vind.

Je moet nooit aan jezelf gaan twijfelen want als er 1 is die weet wat goed is voor je kind dan ben jij dat zelf wel.
Heel vervelend als mensen je zo'n gevoel geven
Niks van aantrekken ( hoe moeilijk dit ook is)

 

Herkenbaar. Ik kreeg ook allerlei adviezen en soms probeerde ik daar naar te handelen.... om dan toch weer te doen wat ik zelf dacht dat het beste voelde.
Hier begon het al voor de bevalling. Bijvoorbeeld schoonmoeder die zei dat ik geen kleding maat 50 moest kopen. Zou veel te klein zijn en kon het anders maar 1 week gebruiken. Ben blij dat ik ongeveer 10 pakjes/setjes kleding had in maat 50 want dochter heeft 5 weken in maat 50 gezeten en met een keer spugen ofzo verschoon je toch vaker.

Mijn moeder snapte dus echt niet waarom we haar niet lieten huilen. Kan 100 uitleggen waarom het niet goed is is en waarom ik het niet wil, ze weigert het te snappen. Heb haar altijd bij me genomen bij huilen. Ik ben er ook van overtuigd dat onze dochter zo goed slaapt omdat ze weet dat papa en mama er zijn als er iets is. We stonden namelijk altijd meteen aan haar bed. Voor ons werkte dat.

Ik gaf vrij snel redelijk grote flessen. Cb vond dat niet goed, was teveel voor zo'n kleintje. Ja dag, ik laat mijn kind geen honger lijden. Mijn gevoel bleek juist, ze had het gewoon nodig. Groeide netjes en nooit te zwaar geweest.

Hier helpt het soms door te zeggen dat het prima voor hun kind kan werken (welk advies ze ook geven) maar dat mijn kind hun kind niet is. En moeders kennen hun eigen kind toch het beste?
Maak je trouwens niet te druk om de "fouten" die je maakt. Een keer eventjes op een fles moeten wachten is vervelend maar niet erg hoor!
Jouw kind krijgt 1000 kansen om iets te leren. Het valt tig keer voordat het kan lopen, moet 100 pogingen doen voordat het eindelijk een toren kan bouwen of weet ik veel wat. Waarom zou je als ouder niet net zo goed mogen leren? Wat foutjes maken hoort er gewoon bij.

 

Wij hebben er ook wel last van gehad. Nu is mijn vriend iets milder maar ik zit er gelijk bovenop hoor haha! Zelfs opmerkingen zoals 'Je moet haar zus of zo vasthouden.', 'Je moet haar nek wel ondersteunen hoor.' Mijn reactie; 'Joh, meen je?!'. Of hoe we dingen beter in huis kunnen doen, ritme en regelmaat die we toepassen. Tips zijn welkom maar het is uiteindelijk aan de ouders zelf hoe zij het invullen. Althans, zo denk ik erover.

Het CB neem ik niet altijd erg serieus. Ik ga er vanuit dat zij veel kennis hebben..zoveel kennis dat mij werd verteld niks aan de hand te zijn met mijn dochter en zij geen voorkeurshouding had..kwestie van veel oefenen. Om er vervolgens, op eigen initiatief, via een osteopaat erachter te komen dat er toch een aantal werveltjes niet lekker zaten (vacuumverlossing).

Wil niemand in een kwaad daglicht zetten, maar uiteindelijk gaat er niks boven het moedergevoel/instinct.