Zonde maar niet getreurd, uiteindelijk komt echt wel op de plek waar ze blij van wordt maar het kan de nodige omwegen kosten en uiteindelijk komen er dan wel weer studieboeken te voorschijn. (Ik ging ook met een mega omweg de IT in. Vond leren dan wel leuk maar eenmaal trucje bekend was de lol er weer af, zag ook weinig opleidingen die me echt konden boeien. Nu lekker werken en certificaten halen die relevant zijn voor t werk.)
Je kind leert niet alles in zijn leven van zijn ouders, er zijn altijd meerdere volwassenen (en leeftijdsgenoten) nodig om verschillende dingen te stimuleren, te laten ontwikkelen etc. Ik heb me vooral voordat ik hulp kreeg een falende ouder gevoeld, omdat iets dat zo 'simpel' leek mij niet lukte. Al bij eerste contact kreeg ik te horen dat het bijzonder was dat ik met deze problematiek al zo ver gekomen was op eigen kracht. Een beetje: ligt niet aan jou, ligt aan de problematiek van je kind. En dat heb je fantastisch gedaan. Door hulp werd ik juist meer in mijn kracht gezet en konden stappen gezet worden. Ik heb later ook gemerkt dat kinderen zeker niet alles met ouders kunnen/willen bespreken, maar dat het dan juist bij een 'vreemde' echt dingen kunnen boven drijven en dat ze dan tips en adviezen meer aannemen dan als ze van mij zouden zijn gekomen. Ik ben zelf arts en ik dokter nooit aan mijn kinderen. Ik heb een heleboel eigen ideeën, maar ik laat de huisarts altijd meekijken, meedenken en beslissen. Veel succes en ik hoop dat het snel beter gaat met je dochter!