Je doet het hartstikke goed! Laat die mensen maar praten dat laten huilen niet goed zou zijn. En wat fijn dat het nu al iets beter gaat.
Je hebt natuurlijk huilen en huilen. En ja ik was ook zo iemand die riep ik wil haar niet laten huilen. Maar blij dat ik het nu toch heb gedaan. Ookal was het huilen geen huilen meer maar puur krijsen en in gevecht met de wereld en haarzelf. Ze moet maar snel leren dat ze haar hoofd ook opzij kan leggen als ze op haar buik ligt. En doorhebben hoe ze zich voort kan bewegen. Gaat een hoop frustratie schelen.
Ons mannetje hebben we in het begin op onze borst in slaap laten vallen. Heerlijk voor hem en ook voor ons. Dit was in het begin alleen voor de avondslaap, maar intussen had hij het elk slaapje nodig om in slaap te vallen. Hij is er aan gewend geraakt... Nu ben ik bezig om hem te leren om zelf in slaap te vallen in zijn bed. Uiteraard de nodige protesten en flink huilen, maat het gaat steeds beter. Normaal huilde hij zon tien minuten en dan sliep hij. Vandaag heeft hij voor zijn avondslaap helemaal niet gehuild Ik heb het rust en regelmaat 'schema' toegepast. Wakker worden-voeden-spelen met mama-zelf spelen in de box/wipstoel. Als het nog geen tijd is voor zijn voeding dan 'wakker worden-spelen met mama- zelf spelen. Bij de eerste gaap of als hij rode oogjes krijgt, pak ik hem uit de box en heel even knuffelen (rustig worden) en naar bed. Het werkte! Toen mijn mannetje wakker werd, was hij veel helderder en vrolijker 😊 Hij had zelfs twee uur geslapen. Toen ik boven ging kijken (ben dit niet gewend!) lag hij lekker met zijn vingers in de mond heel helder om zich heen te kijken, terwijl hij normaal heel erg huilt als hij wakker is.
Meid, voel je niet vervelend door de reacties. Jij hebt gedaan wat op dat moment het beste voelde. En het belangrijkste.. je bent bij haar gebleven. Dit is toch nabijheid? Er is wèl een wezenlijk verschil tussen een baby alleen laten huilen en een baby in nabijheid van mama laten huilen. Ik denk dat je topic alle kanten op gaat omdat dit oude discussies oproept tussen mensen die hun kindje alleen laten huilen en mensen die hun kindje altijd troosten. Ik las er in je eerste post ook overheen dat je bij haar was toen ze zo huilde. Ik bedoel te zeggen: Babys huilen nou eenmaal. Soms kun je het niet op een andere manier oplossen dan door rust te creeeren. Zo ben ik na een periode van wiegen begonnen met passief en rustig troosten. In het grote bed. Deken weggeklapt, slaapzakje aan, ik op mijn zij, koppie op mijn arm en andere arm om hem heen. Een soort inbakergevoel. Totdat hij zich eindelijk overgaf. Dat kon ik langzaam afbouwen en hij ging steeds makkelijker slapen. Gewoon naast me. En niet veel later in zijn eigen bedje. Het was niet zo romantisch als ik het nu schrijf hoor. Ik werd ook heel verdrietig van dat huilende hoopje mens. Maar hem alleen laten ging zó tegen mijn gevoel in, geen haar op mijn hoofd die er aan dacht ergens anders te willen zijn. In het eigen bedje alleen in slaap vallen is helemaal niet zo standaard voor een jonge baby. Ik vind die verwachting erg hoog. Als je kindje het doet: fijn! Maar als er meer aandacht voor nodig is: ook heel gewoon. Het kost veel energie. Maar erin berusten kan gewoon. Iets eruit trainen met een alleen-laatmethode is wat mij betreft heel iets anders dan jij met je mooie moedergevoel naast het bedje van je lieve babytje. Veel succes met deze periode.
Hier sliep ze de eerste weken ook overal. Op een buik, op de arm, in de wagen, en snachts belande ze altijd tussen ons in in bed. Met 8 weken een weekje in het ziekenhuis gelegen om medisch uit te sluiten en de cirkel te doorbreken. Vreselijk vond ik het maar ze was daar veel stiller. Huilde wel maar viel zelf in slaap en af en toe met behulp van de speen en inbakeren. Thuis door met rust ritme regelmaat en vooral kijken naar haar als persoontje. Maar ja relatie breuk, verhuizing enz enz en de rrr is eruit. Nu had ik het weer goed op orde met en voor haar en toen kwam de sprong........ Toch teveel geprikkeld.
Dat is een heftige periode voor jullie allebei. Wat mooi is het eigenlijk dat je kindje troost en nabijheid bij je zoekt. Dat lijkt me een hele sterke band tussen jullie. Ik zou het juist zorgelijk voelen als kindjes hun gevoelens binnenhouden. (even omdenken kan soms fijn zijn )
Lieverd, voel je niet schuldig! Ik herken je helemaal in je verhaal, bij mij ging het net zo ... Mijn zoontje (inmiddels 3,5 jaar) was de eerste 5 a 6 weken ook drama ... huilen, huilen huilen ... Als we hem in bed legden was het gelijk mis, krijsen en hup, we haalden hem weer uit bed. Wat ons gered heeft is dat we hem daarna zijn gaan inbakeren en hebben laten huilen. Inderdaad, wegleggen en na 10 minuten huilen viel hij in slaap. Ging door merg en been en wat voelde ik me een slechte moeder! Maar uiteindelijk heeft het ons van de wanhoop gered, en ons zoontje zelf ook. Hij had behoefte aan duidelijke structuur, voeden, spelen (heel eventjes ...), inbakeren, slapen. Daar deed hij het goed op. Inmiddels is hij 3,5 jaar en een supergoede slaper! Die kunnen we om 19 uur weg leggen, slaapt binnen 5 minuten en word rond 6-7 uur weer wakker, we horen hem de hele nacht niet meer! We hebben het gevoel dat we de goede basis hiervoor in de eerste maanden gelegd hebben. Hij heeft er dus niks, helemaal niks aan over gehouden. Hele volkstammen zijn zo groot geworden en hebben er niks aan over gehouden. Een baby heeft soms gewoon een huiltje nodig om in slaap te kunnen komen. Soms is het 10 minuten, soms is het 15 minuten maar uiteindelijk slapen ze. En dat is het belangrijkste. En je zult zijn dat hoe ouder ze worden, hoe minder ze dit inslaaphuiltje nodig hebben. Doorzetten, hoe moeilijk het ook is! Ik weet niet of dit je eerste kindje is, ik ben ruim 5 weken geleden bevallen van onze tweede en geloof me, je moet je aandacht verdelen. Nu heb ik zoiets van, dan huil je nog maar eens een minuutje langer terwijl ik de eerste net op bed aan het leggen ben. Ook dit overleven ze wel.
Die kleine dame hier heeft het buik slapen uitgevonden en ow wat een rust geeft dit. Ik kon dit eerder niet proberen omdat ze haar hoofdje niet opzij draaide. Nu, na 2 dagen strijd bij het in slaap komen en om willen draaien en ik haar weer terug draaien en zij weer omdraaien, vond ik haar vanochtend in bed op haar buik met haar hoofdje opzij gedraaid. Vandaag 3 slaapjes van een uurtje op de buik. Nu de hitte nog even weg ( 29 graden op haar kamer) en we zijn weer helemaal happy.
Oh wat fijn dat ze nu lekker kan slapen! Ik zat vanmiddag nog te denken hoe het ondertussen zou gaan.
Ze is nu weer gefrustreerd haha. Heeft net uitgevonden hoe ze haar benen onder zich krijgt dus dat moet natuurlijk uitgeprobeerd. Kind gaat veel te hard jongens haha.
Helaas zijn we weer teug bij af en ik begin me af te vragen of er niet toch wat medisch aan de hand is. Ze is nu over de 5 maanden, de sprong zou voorbij moeten zijn, de eerste 2 tanden zijn door het tandvlees gepiept en de fles pakt ze weer dus de ergste tandpijn lijkt voorbij, het buikslapen heeft ze uitgevonden.....wat rest er nog meer? Ze is opvallend veel gaan spugen, soms met flink wat kracht erachter. Ze is vanaf de geboorte al kortademig geweest, nu begon ze steeds meer te hoesten. Het leek erop dat ze haar stembanden aan het uittesten was maar ik evenals oma begin hieraan te twijfelen. Ze gaapt veel maar maakt de gaap niet af, een beetje het idee als je benauwd bent en je moet even je zuurstofplanten weer regelen. Neerleggen levert standaard een huilbui op. Ze heeft me weer een paar nachten wakker gehouden. Late huilen is geen optie meer want ze houd niet meer op. Raakt binnen nog time overstuur, begint te zweten, voelt klam en koud. In slaap helpen lukt de ene keer met de stofzuiger, de andere keer met een flesje water met een schepje voeding. Vanavond heeft ze anderhalf uur gegilt voor ze uiteindelijk middels een flesje om 22.00 in bed in slaat viel. Kreunen en piepen in haar slaap en 2 uur later weer onrustig. Wat zal de nacht ons brengen?
Ach wat naar zeg... Ik zou naar de huisarts met haar gaan en door naar een kinderarts. Even alles doorlichten. Of is dat al gedaan? Sterkte!
Ik heb al zo vaak met haar bij de huisarts gezeten. Op vermoeden van k.a. En reflux. Weekje ziekenhuis gehad. Daarna regelmatig bij de hap gezeten. Steeds nee er is niks. Er is wel wat, kind huilt niet voor niks zo. Maar ja, op Den duur ga je ook niet graag meer naar een arts toe na de zoveelste keer; ow het is je eerste? Ja de eerste en laatste.
Ik zou zelf even een pot koemelk vrije voeding gaan halen en dat eens uit testen hoe ze erop reageert. Wij hebben het namelijk ook gehad de eerste 3 maanden met ons dochtertje die deed ook niks anders als huilen Ook ter observatie in het zkh gelegen en daar kwam reflux uit waarvoor ze medicatie kreeg maar dit niet hielp voldoende. Ook toen ik aangaf een vermoeden te hebben van kma werd dit afgewezen. Uiteindelijk heb ik zelf het heft in handen genomen en heb een pot nutrilon pepti gehaald en met 2 dagen had ik een ander kindje. Ik weet niet waar je woont anders heb ik nog wel een nieuwe pot voor je staan? Mijn gevoel zei dat er iets aan de hand was met mijn kindje en dat ze niet zomaar huilt. Jullie als ouders kennen jullie kindje het beste. Artsen maken ook fouten, in dit geval ook bij ons omdat ze niet wilden luisteren. Nu erkennen ze wel dat ze kma had. Zou het echt even proberen hoor... niet geschoten is altijd mis! Zeg er wel bij dat de eerste dag dat ze aan de pepti zat een hel was maar dat het daarna echt vele malen beter ging. Ons dochtertje moest wel uiteindelijk naar de allerstrengste voeding omdat pepti niet voldoende hielp. Succes want deze situatie sloopt je!
Pepti heeft ze gehad. Uiteindelijk zelfs aan de nutramigen puramino gezeten omdat ze op pepti een 2 weken goed reageerde maar daarna een terug slag kreeg. Dus op aanraden van CB over op volledig koemelk eiwit vrij. Tijdens het weekje ziekenhuis hebben ze haar terug gezet op normale hypoallergene voeding. Ze groeit goed, is een flinke baby. Geen bloed bij de ontlasting. Dus het was geen k.a. ik begin nu weer te twijfelen.vader heeft het gehad evenals bronchitis en eczeem. Dochtertje heeft last van eczeem aanvallen welke zich eerder uitte in extreem droge huid en vlekjes en nu af en toe eczeem achtigen vlekken op bovenbeentjes en ellebogen. Het is lastig want het maakt je zo onzeker.
Ach Newmommy86, Wat jij beschrijft is ZO herkenbaar.. Mijn baby is nu ook 4.5 maand oud en die heeft vanaf het begin af aan alleeeeeeen maar gehuild. Ze heeft verborgen reflux waar ze veel pijn aan had. Ze is opgenomen geweest in het ziekenhuis, omdat ze niet groeide en gelukkig waren we er snel bij, anders had ze een slokdarmontsteking gehad. Ze krijgt nu Nutriton bij de fles en daarnaast maagzuurremmers. Gelukkig slaat dit aan en heeft ze geen pijn meer bij het omhoog komen van de melk. Wel heeft ze hier zichtbaar nog last van, het benauwd haar. Daarnaast heeft ze ook nog een koemelkallergie, dus we hebben geen probleemloos kind. Ik vind het zo ontzettend lastig, want mijn kindje heeft nog nooit 's avonds geslapen, tot op de dag van vandaag niet. Ze krijgt om 22.00 uur haar laatste fles en om 22.30 gaat ze slapen. Vaak nog wel een paar keer huilen, dan troost ik haar en als ze weer rustig is leg ik haar weer terug. Ik ben nog steeds op zoek naar de gouden tip.. Wat ik ook probeer, niets helpt. Badje, in slaap wiegen, wandelen, even troosten en weer terug leggen, draagdoek, bedje staat al schuin omhoog, ze slaapt niet meer op haar rug, maar op haar zij omdat ze écht niet op haar rug wil slapen, we doen standaard hetzelfde ritueel de hele dag door. Overdag gaat dit redelijk (ene keer wel en andere keer niet) en 's avonds dus niet..., muziekje aan, zingen voor haar, speentje wil ze absoluut niet... écht niets helpt. 's nachts slaapt ze goed. Dat is dan ook alleen nadat we haar heel vaak getroost hebben en als ze gewoon zó moe is, dat ze echt niet meer kan. Dan kunnen mensen denken / zeggen: nou dat is toch al heerlijk! Nou... Ik heb liever dat ze 's nachts nog een keer komt en verder over de dag goed slaapt, dan 's avonds van 17.00 - 22.30 een wakkere baby die maar niets lijkt te accepteren. Het kost ons zoveel energie en geloof me, we hebben echt al van alles geprobeerd.. Er lijkt ook niemand om me heen hier ervaring mee te hebben. Alle kindjes slapen gewoon. Natuurlijk zit er ook wel eens een dag tussen dat zij dat niet doen, maar dat gebeurd zelden. Ik heb het iedere avond weer. Wie o wie heeft de gouden tip en kan me moed inspreken dat dit weer over gaat? Wat kan ik nog doen? Naar mijn idee heb ik alles al gedaan en ja zeker voor 2 weken achter elkaar en niet maar 1 dag iets geprobeerd. Ik weet me gewoon geen raad meer.. Ik denk dat ze hartstikke moe is en eigenlijk oververmoeid is en daarom niet gaat slapen.. Maar ik kan haar niet dwingen? Iemand tips / ervaringen?
Wat een nare toestanden! Ik moet zeggen dat mijn dochter pas echt om 19.30 naar bed ging toen ze op 1 slaapje zat. Dat is nu sinds een aantal maanden. Daarvoor hadden wij ook geen avonden voor ons zelf een konden wij er helaas tig keer per nacht uit waardoor wij ook uitgeput raakte. Maar wat ik hiermee zeggen wil, het 1 is niet erger dan het ander. Wel kan ik me voorstellen dat je radeloos wordt zoals TS zegt! maar tips heb ik niet. En een osteopaat? Al eens geweest? Sterkte!