de band met mijn jongste zus is erg slecht. ze is niet eens op kraamvisite geweest en heeft totaal geen moeite voor mijn kind gedaan. Ook voor mij niet terwijl ik 2 grote operaties heb gehad, had ik in elk geval met mijn kind wel wat hulp nodig. Mijn andere zus woont om de hoek en heeft het ook behoorlijk laten afweten toen ik ernstig ziek was en hulp nodig had. Haar kind, mijn neefje, mocht ik het eerste half jaar niet zien, tenzij ik een mondkapje op deed. Dus daar heb ik ook geen band mee kunnen opbouwen. Het is heel verdrietig.
Mijn broertje heeft nog geen kinderen en de familie van mijn partner hebben we weinig contact mee en met hun kind heb ik helemaal niets. Maar de kinderen van mijn neef (die aanvoelt als een broer) betekenen ontzettend veel voor mij. Ik weet niet wat het is, maar als die familieband er is dan houd je op 1 of andere manier toch meer van die kinderen. En die hebben een flinke streep voor op andere kids. Maar ik denk dat je het nooit kunt vergelijken met de liefde die je voor je eigen kind voelt Wat mij betreft zijn er 4 vormen: Liefde voor eigen kind / liefde voor kind van (naaste)familie / liefde voor kind uit vriendenkring / vreemd kind.
Ik heb 1 zus en de band daarmee is prima. We zien elkaar echter nooit buiten verjaardagen en feestdagen om. Vroeger werden die dagen ons opgelegd om elkaar te zien en dan is een gewoon visite bezoekje al snel te veel dus dat zit er niet zo in bij ons. Mn zus heeft 2 kinderen en de oudste is mijn 1e tantezegger. Ik ben dol op haar, ze is mijn oogappel en mijn alles. Ik hou net zoveel van haar als van mn eigen kind. Haar 2e kind is geboren in een bijzondere situatie waardoor ik minder contact met hem had dan met het 1e kind. De band is dus anders opgebouwd en dat merk je wel. Mn zus heeft nu een samengesteld gezin en haar 2 stiefzoons vind ik totaal niks aan. Zijn zo anders, vervelend, luidruchtig, geen leuke kinderen. Mijn zwager is een leuke vent maar ja verder heb ik daar niet zoveel mee. Mijn ex zwager vond ik altijd leuker. Inhoudelijke gesprekken heb ik met beide nooit, geen diepgang dus. Zussen van mijn man heb ik een prima band mee. 1 van de 2 was tegelijk zwanger met mij wat wel een band schept maar op zich is dat nu wel weer over. Haar dochter heb ik ook minder een klik mee dan met mijn eigen nichtje. Kindje was in begin ook erg moeilijk in omgang door veel ziek zijn etc. We zien elkaar weinig buiten verjaardagen en feestdagen om vanwege woonafstand. Ook met de zwagers heb ik en prima band maar ook niet meer dan dat. Eigenlijk is het contact met alle broers/zussen/ en zwager goed, we lopen de deur niet bij elkaar plat en verder niks bijzonders eigenlijk.
Wij hebben 2 neefjes (schoonzus en zwager) en zijn erg close. Wonen ook bij elkaar in de wijk. Zitten op dezelfde school. We zien elkaar erg vaak. Ik houd veel van ze, het zijn echt lieve jongens. Maar de liefde voor mijn eigen kindjes is natuurlijk toch wel anders. Ik ben blij met de goede band! Ik ben benieuwd hoe het zal zijn als mijn eigen broer kindjes krijgt. We zien elkaar niet zo vaak. Ik hoop dat ik eenzelfde band kan opbouwen als met de neefjes.
Hou heel veel van nichtjes/neefjes maar inderdaad toch anders dan je eigen kroost. Al heb ik voor hun ook alles over
Mijn broer Is toevallig familie en We zien elkaar heel soms maar voornamelijk als we iets van elkaar nodig hebben. We hebben geen hechte band en gaan niet zomaar bij elkaar op visite. Het zijn niet zozeer vervelende mensen, helemaal niet. Maar wel andere type mensen. En dat is prima maar dat maakt dat er niet echt een hechte band is. Het zouden geen vrienden van ons zijn als hij niet toevallig mijn broer was. Hij en zijn vriendin hebben geen kinderen. Mijn man heeft 2 zussen waarvan er 1 wat verder weg woont. Die zien en spreken We niet zo vaak. De ander woont wat dichterbij en die zien We iets vaker en gaan We soms wat leuks mee doen zoals duinrell oid. Beide zussen hebben 2 kinderen. Het zijn leuke kinderen en ik hou van ze en ben trots als ze iets bereiken (zwemdiploma oid) maar het komt niet in de buurt wat ik voel voor mijn eigen kinderen. Daarvoor zien We elkaar denk ook net te weinig.
Dat heb ik helemaal niet eigenlijk, ik heb gewoon niks met andermans kinderen. Ik heb geen hekel aan ze, het zijn ook lieve kinderen daar gaat het ook niet om. maar het doet mij niet zoveel eigenlijk. Het stomme is wel dat ik wél van alle kinderen hun lievelingstante ben Ze zijn allemaal gek om mij, terwijl ik denk: "moet dat nou?"....Aan de andere kant neem ik wel cadeautjes mee of stuur ik een postpakket of gekke kaart, Ik bel met hun verjaardag of ga als ik kan langs (wij wonen ver weg). Ik doe dus wel moeite puur omdat het kinderen zijn.
Ik ben maar 1 keer tante geworden van het zoontje van mijn broer. Helaas zie ik hem te weinig. Ook zijn broers (kinderen van mijn schoonzus) zie ik ook niet veel. Mijn zwager en vrouw hebben 3 meiden, maar zijn al een stukje ouder en zien ze ook niet vaak. Het gevoel wat ik voor ze heb is gewoon normaal. Heb geen bijzondere band met ze en het voelt ook niet zo.
Ik heb geen neefjes of nichtjes maar m'n zusje zegt steeds dat ze zoveel van ons zoontje houdt dat ze zich afvraagt hoe het is als ze zelf een kind krijgt, keer 100? Ze vindt hem ook lekker ruiken en nooit irritant want ze van andere kinderen schijnbaar wel eens vindt (en echt hij kan ook irritant zijn hoor) Ze moet soms ook spontaan bijna huilen omdat ze hem Zo lief vindt haha. Misschien moet ik m een keer brengen als hij een driftbui dag heeft
Ik heb veel neefjes en nichtjes en met allemaal een andere band/ander gevoel. Mijn broers, daar hou ik van maar we zien elkaar weinig. Op verjaardagen, of toevallig bij onze ouders. Mijn oudste broer heeft een erg leuke vrouw, daar heb ik meer klik mee dan met de vrouw van mijn jongste broer (die verder best ok is hoor, maar weinig contact). Ik zie hun dus iets vaker en heb meer contact met die schoonzus, krijg daardoor ook meer mee met hun 2 kinderen en vind het oprecht geweldig leuke kinderen. De 2 kinderen van mijn andere broer zijn een beetje apart, terughoudend. Ik vind ze lief, dat zijn ze ook, maar ik heb er weinig contact mee. Mijn zus heeft 5 kinderen. Ik ben ontzettend close met mijn zus en erg betrokken bij haar kinderen. Ik ken ze, ze kennen mij en we zien elkaar vaker dan de rest van de familie ondanks dat ze verder weg woont dan de rest. Ik kan voor hun meer een tante zijn dan voor mijn andere neefjes en nichtjes. Mijn man heeft 1 zus waar ik weinig contact mee heb, we zien elkaar zo'n 6 keer per jaar. Zij heeft twee kinderen die al geboren waren toen ik mijn man leerde kennen. Ik heb de eerste jaren dus gemist en heb weinig met ze.
Ja haha zulke zussen heb ik ook maar nu mijn jongste zusje ook moeder is, zegt ze dat een eigen kind toch echt anders voelt. Ik ben bij de geboorte van haar zoon geweest en zie hem regelmatig. Ik hou van hem en zou alles voor hem doen. Maar hij is niet míjn kind. Dat voelt toch echt heel anders. Ook letterlijk. Mijn kinderen passen zo perfect in mijn armen bv terwijl hij wat stijver aanvoelt. Dat ervaar ik met alle kinderen. Ik heb ook 3 neefjes en 1 nichtje aan mijn mans kant en die zien we weinig. Zij wonen in het buitenland. Dus daar heb ik niet zoveel mee. Natuurlijk hou ik van ze, maar het voelt minder eigen dan mijn neefje.
Het gevoel voor mijn neefjes en nichtjes is absoluut niet te vergelijken met dat voor mijn eigen kinderen. Ik hou echt wel van ze, maar op een hele andere manier.
mijn broertje heeft een dochtertje die ik vanaf de geboorte mischien maar 3x gezien heb. Ouders hebben allebei een verstandelijke beperking en dochtertje staat onder voogdj. Ik heb niet echt speciale gevoelens voor haar. Zou willen dat het anders was maar met 3 x zien in haar 9 jaar nu...
De dochtertjes van mijn zusje voelden voor mij meteen al heel eigen. Heel anders dan de kinderen van mijn zwagers/schoonzussen. Maar het is niet zo dat het hetzelfde voelt als mijn eigen kinderen. Weet niet zo goed hoe ik dat verschil moet uitleggen!
Mijn zus heeft twee meiden, van 13 en 11 jaar, ze waren er al ruim voor ik mijn dochter kreeg. Ik ben altijd heel betrokken geweest bij mijn nichtjes en heb toen ze klein waren heel veel tijd met ze doorgebracht. Daardoor hebben we een hele sterke band. Nu lijkt het er op dat mijn oudste nichtje net als ik Endometriose heeft en en dit maakt de band nog specialer omdat we iets delen dat niemand anders heeft, twee weken geleden belde mijn zus mij of ik alsjeblieft even met haar kon praten want ze had zon buikpijn en was zo intens verdrietig..... als ik haar dan hoor snotteren aan de andere kant van de lijn schiet ik ook vol.... Ik ben bij de bevalling geweest van mijn nichtje van 11 en dat geeft ons ook weer een speciale band. Het zijn beide super leuke meiden die ook goed met onze dochter kunnen en haar behandelen als hun zusje als in, lief samen spelen maar ook heerlijk katten en kibbelen. De meiden hebben ook een hele goede band met mijn man de oudste was 3 toen wij elkaar leerde kennen en de jongste net geboren dus ze kennen hem bijna hun hele leven. Toen mijn man 3 jaar geleden kanker bleek te hebben waren ze helemaal van de kaart, boos, bang en verdrietig.... dit heeft de band tussen hen nog versterkt. Mijn broer en schoonzus hebben 3 kinderen, een zoon van bijna 9 een dochter van bijna 8 en een zoon van 4. Mijn broer en ik zijn tweeling en we hebben een goede band. Met zijn vrouw gaat het ook prima, maar in het begin van hun relatie waren er wel wat strubbelingen. De band met zijn kinderen is anders dan met de kinderen van mijn zus. Deze kinderen kunnen heel vervelend, brutaal en gemeen zijn, met name de oudste twee. Dit heeft denk ik met hun opvoeding te maken. Mijn nichtje wilde vorig jaar bij ons logeren en dat is uitgelopen op een fiasco, mijn dochter zat huilend boven en riep "ik wil dat ze gaat en nooit meer terug komt" en mijn man en ik deelden die mening..... Honds brutaal tegen ons, krengerig tegen onze dochter en het deed haar niets als ik of mijn man of dochter er iets van zei. Ik heb na afloop tegen mijn broer gezegd dat wij haar voorlopig niet te logeren willen hebben omdat een logeerpartijtje voor iedereen leuk moet zijn en niet alleen voor haar. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat ze er erg van genoten heeft. Ik hou van de kinderen van mijn zus en van de kinderen van mijn broer, maar heb veel meer met de kinderen van mijn zus, mijn gevoel voor hun is groter. Ik zou voor alle kinderen door het vuur gaan. Tja, en mijn dochter.... dat is weer een verhaal apart... er is geen kind op de wereld waar ik zo veel van hou....
Niet heel veel contact met broers/zussen. Maar kunnen prima met elkaar overweg. Met nichtjes geweldig contact. Zie ze regelmatig en hou ontzettend veel van ze! Zou ze niet kunnen missen! Of de liefde is zoals voor je eigen kinderen kan ik niet zeggen, die moet nog geboren worden.
De kinderen van mijn zus voelen heel speciaal en echt als familie. Niet als eigen kinderen maar ook niet als kinderen van vrienden. Ik kan met haar kinderen ook lekker kroelen en knuffelen en dat doe ik niet met de kinderen van vrienden. De kinderen van mijn zwager en schoonzus voelen dan weer heel anders, daar heb ik niet zo veel mee maar er is ook pas sinds een jaar contact en de oudste gaat de pubertijd al in dus dat is wel te verklaren.