Tsja, je weet het gewoon niet. Kan ook zijn dat hij juist door die wat ongezondere levensstijl ziek is geworden en overleden. Ik zou wel in de gaten houden of je er niet al te veel mee bezig bent. Want dat lijkt me niet goed. Kan echt je levensvreugde in de weg staan denk ik.
Bij mij speelt het nu ook meer op door mensen om mij heen die overleden zijn op erg jonge leeftijd met kleine kids, maar ook ik heb nu nachtmerries de afgelopen weken.. misschien is dat het gewoon! Maar toch heb ik ergens het gevoel dat ik het niet lang ga redden
Nee dat is echt niet hoor! Ik geniet overal van.. het is gewoon een gevoel, hoe moeilijk dat ook uit te leggen is!
Ik heb dat gevoel ook, voor zover ik weet, altijd ook al gehad. Ik denk dat ik het (onbewust) over heb gehouden aan de tijd dat mijn moeder kanker had toen ik een klein kind was. Zij leeft nog, dus ik zou logisch gezien moeten weten dat het lang niet altijd het einde is, maar toch. Als dit gevoel zich weer de kop opsteekt, probeer ik het weg te drukken. Ik wil er gewoon niet te lang bij stil staan.
Toevoeging: mijn leven wordt er zeker niet door bepaald, probeer wel altijd gewoon van elke dag te genieten.
Ik zelf heb het niet. Ik heb op een of andere reden wel een gevoel (of is t angst?) dat ik ouder word dan mijn man. Wel ken ik anderen die dat gevoel zelf hebben, maar ze zijn ook nog niet zo oud dus hun gevoel kan nog kloppen. Ik ken ook wel vrouwen die bij zwangerschappen voelden dat er iets niet goed was of dat ze er lang over gingen doen en dat dat klopte. Ik geloof op zich dus wel in dingen aanvoelen. Ik heb dat zelf namelijk wel met andere dingen. Alleen is dat ook een heel lastig iets. Geen idee of het altijd klopt of dat het soms ook een verwarring met een angst voor iets kan zijn. En je weet natuurlijk pas dat het klopt als het zo is en dat wil je eigenlijk niet. Ergens vind ik het dus heel bijzonder maar ook altijd wat beangstigend en verwarrend.
Wel grappig, want dat herken ik dus helemaal niet. Ik ben supernuchter en ik geloof er zelf dan juist helemaal niet in dat ik dat gevoel heb als een soort intuïtie, maar gewoon vanuit angst.
Ik heb ook altijd al het gevoel gehad niet oud te worden. Zo tussen de 45 en 50 ofzo. Of nog iets jonger. Heel vreemd, want ik heb geen reden om dit te denken. Het maakt me niet angstig of ongerust. Ik lig er niet wakker van en ik laat mn leven er niet door beïnvloeden. Het is ook niet pas gekomen toen ik kinderen kreeg. Ik heb dit gevoel gewoon al heel lang. Overigens zei mijn opa ook dat hij nooit 50 zou worden. Dat werd later nooit 60, 70 en 80. Hij is uiteindelijk op zijn 90e overleden..
Hier ook vanuit angst. Sfeer voel ik bijv wel heel goed aan, maar dingen voorspellen kan ik niet. Bij mij is het volkomen uit de lucht gegrepen. Maar het voelt soms zo echt..
Ja, ik herken het wel. Heb dat gevoel ook al jaren. Een leeftijd heb ik niet. Een reden heb ik hier ook niet voor. Ik ben ook helemaal niet bang voor de dood. Als het mijn tijd is dan is dat zo. Toevallig is mn maatje, ook 21, overleden tijdens een auto ongeluk. Hij heeft ook altijd geroepen niet ouder dan 21 te worden. Ik heb hem altijd voor gek verklaard, maar hij heeft wel gelijk gehad.
Ik heb het gevoel ook altijd gehad. Mijn vader had op jonge leeftijd een hersentumor (goedaardig) en dat heeft schijnbaar zo een impact gehad dat ik dit ben gaan denken. Toen ik 3 jaar geleden mijn eerste duizelingsaanvallen kreeg vertrouwde ik het meteen niet. Door de hele molen geweest en helemaal ok bevonden. Ineens legde ik de link dat mijn angst daarvan komt.. in die periode stond ik ook vaak stil bij het beeld dat ik mijn man met onze 2 jongens zag, dat dat klopte ofzo.. vreselijk.. De gedachte dat ik niet oud ga worden heb ik soms nog steeds maar ik krijg steeds een beetje meer vertrouwen. ‘Fijn’ te lezen dat ik niet alleen ben met deze gevoelens. Dikke knuf
Niet het gevoel maar wel de angst. Mijn moeder is te jong overleden aan kanker en soms ben ik bang dat mij datzelfde overkomt. Als ik dan aan mn kids denk kunnen de tranen in mn ogen springen... Denk dat als je eenmaal kinderen hebt, dat je daar meer mee bezig bent.
Bij jou dus idd een beetje dezelfde reden als bij mij (moeder met kanker). Heeft wel een grote invloed gehad onbewust denk ik.
Precies dit dus. Zoiets meemaken bij je ouders heeft zoveel impact en moeilijk te verwerken (als ik voor mezelf spreek dan) Hoop dat het ooit slijt.
Bij mij is het niet zozeer het angstige gevoel om mijn kinderen alleen achter te laten, maar meer het gevoel om één van de kinderen te moeten `wegbrengen`. Dit zal helaas zijn gevoed door het feit dat mijn twee neefjes beide op de leeftijd van 14 maanden plotseling zijn overleden.
Komt misschien omdat ik wel andere dingen aanvoel zoals aan iemand denken die dan ineens belt, of aan iets denken wat dan ook echt gebeurd, je gezin ooit in een samenstelling voor je hebben gezien dat ook klopte, meer van dat soort dingen. Maar inderdaad blijft er ook vaak die verwarring of het niet je angst is of dat je juist wil dat er zoiets gaat gebeuren. Ik geloof er dus wel degelijk in (teveel dingen die wel kloppen) maar ik denk ook niet dat ik er zuiver op kan vertrouwen. Dus eigenlijk heb je er vooral geen drol aan..
Gevoel kan ook heel bedriegelijk zijn. Een voorbeeld hiervan is Pim Fortuin, in het interview dat hij had op radio 3 vlak voordat hij werd neergeschoten zei hij nog dat hij altijd het gevoel had dat hij 83 jaar zou worden (weet niet meer zeker of ik juiste getal onthouden heb, maar iig een late leeftijd) een halfuurtje later was hij dood. Mijn advies zou zijn: zet het uit je hoofd, want je weet t gewoon niet. En nu heeft het waarschijnlijk onbewust invloed op je doen en denken.
Ik herken de gevoelens wel in mijn nabije omgeving. Mijn vriend zei heel lang de 30 niet te halen, en bij mijn dochter had ik het gevoel dat ze niet ouder zou worden dan een jaar. Inmiddels zijn ze 37 en 8, en beide springlevend. Het gevoel is ook helemaal weg. Wel is het zo dat er bij beiden rond die leeftijd ingrijpende gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. (Ik zelf zie dat als een stukje lotbestemming en verandering van koers, maar dat is een persoonlijk geloof)