Misschien beetje offtopic sorry maar wilde even reageren. Toen ik mijn man leerde kennen en wij na 1.5 jaar met kinderen wilden beginnen heb ik altijd het gevoel gehad "dit gaat niet op de gewone manier". We zijn direct nog voordat we zijn begonnen met zelf proberen naar ziekenhuis gegaan om mijn man na te laten kijken. En helaas klopte mijn gevoel mijn man heeft 0.0 zaadcellen. Dus meteen de mmm ingegaan tese / icsi / ellende noem maar op. Afgelopen oktober was ik na de 2 icsi poging eindelijk zwanger van de 2e. Ik zat op een avond op de bank nog voordat we überhaupt een echo hadden gehad en ik heb tegen mijn man gezegd "dit zit niet goed, het voelt niet goed" totaal nergens op gebaseerd want mijn testen waren super knal knal maar toch iets in me zei dat....en zie onderschrift helaas was mijn gevoel weer juist. Wat betreft vroeg doodgaan die angst gaat iedereen denk ik wel keer Door het hoofd zeker als je moeder bent dat is natuurlijk je allergrootste nachtmerrie. Ik heb er ook meer last van sinds 2 jaar geleden 1 dag na onze bruiloft mijn schoonbroer van toen net 30 jaar "gewoon" niet meer wakker werd in de ochtend. Dit soort dingen hebben zo een impact op me gehad dat ik daar zelfs tijdje (nog wel een beetje maar gaat al beter) hypergonder van ben geworden. Maar me heel snel zorgen dat ik iets ergernis heb en dat kan me dan echt heel erg bezig houden.
Ik herken het gevoel ook, sinds een paar maanden heb ik ook sterk het gevoel dat ik niet heel oud zal worden. Niet echt een idee waar dat vandaan komt...
Ik roep ook al jaren dat ik de 40 niet ga halen. Nu ik die bult heb, sommigen kennen mijn topic wel heb ik heel erg het gevoel dat dit mijn laatste jaar is. Echt een rot gevoel en ik hoop dat ik er volledig naast zit en echt oud mag worden.
Mijn Oma had dat gevoel bij mijn oom, hij is toen ook op 6 jarige leeftijd overleden. Mijn vriend zegt zelf ook altijd jong te overlijden. En op de 1 of andere manier geloof ik hem ook wel, het beangstigd mij, hem totaal niet. Alleen al toen ik de topic titel al las dacht ik " nee heh niet op klikken, ik wil het niet weten. " maar natuurlijk wel gewoon doen heh.
Voor mijzelf heb ik het niet maar na het eerste zware hartinfarct van m'n vader weet ik dat hij niet oud gaat worden. Zelfs een leeftijd. Een gevoel dat ik het gewoon weet en dat raakt gigantisch. Ik voel vaker dingen aan en het is zo een duidelijk gevoel dat ik weet dat het zo is. Al hoop ik dat hij natuurlijk heel oud word! Geniet van het nu!
Mijn man zegt wel dat hij zeker niet ouder dan ik wordt. Mijn zusje heeft echt vanaf jongs af aan al geroepen dat ze jong gaat overlijden. Gek genoeg denk ik dat dus ook maar dat kan ook komen omdat zij zo stellig is. Ik hoop het niet zeg, m’n zusje en ik zijn echt 2 handen op 1 buik!
Ik wilde wel nog toevoegen: ik heb het ook gehad met m’n jongste. Dat ik hem zat te knuffelen en ineens dacht ik weet niet of je een kleuter wordt. Ik heb dat direct weggestopt als stomme gedachte en “waar slaat dit op” Maar nu ik dit (en dit topic lees) denk ik GADVER! Ik ga dit topic niet meer lezen hoor
Ik heb juist het tegenovergestelde. Ik word voor mijn gevoel hartstikke oud. Ik heb steeds 93 in mijn hoofd. Over het algemeen wordt iedereen in mijn familie heel oud. Mensen overlijden rond de 90, tot mijn 22e heb ik al mijn grootouders gehad en nu leven er nog twee in redelijk goede gezondheid. Mijn broer is helaas jong overleden, verongelukt op zijn 25e. Hij heeft echter nooit gezegd dat hij dacht niet oud te worden en ik heb het bij hem ook nooit gevoeld. Ik heb het wel eens bij mijn zwager maar dat ligt meer aan zijn levensstijl. Ondanks dat mijn man een progressieve ziekte heeft heb ik bij hem ook niet het gevoel dat hij heel jong zal overlijden. Ik weet dat het kan door die ziekte maar voor mijn gevoel wordt hij minstens 75. Vergeleken met mijn familieleden is dat jong maar als we samen redelijk gezond die leeftijd mogen bereiken mag ik in mijn handjes knijpen.
Ik weet bijna zeker dat ik niet ouder word dan 65 en eerlijk gezegd vind ik dat wel prima ik wil ook niet oud worden ! Dit voornamelijk omdat ik dit gevoel als vanaf mn tienerjaren heb dat ik rond die leeftijd zou overlijden en vind het wel prima heb er vrede mee gesloten
Ik heb dit gevoel ook. Ik heb het bij 1 van de 3, al vanaf de geboorte. Gewoon het gevoel dat die niet lang bij ons zal zijn. Wil er niet teveel over nadenken
Voor mijzelf zou ik dat ook wel prima vinden, maar ik zou het wel heel weg vinden voor eventuele kleinkinderen, en zou ze ook niet willen missen. Gun het mijn dochters ook zo erg dat ik nog leef als zij moeder worden. Mijn schoonvader is bijna 80 en moet er niet aan denken dat we hem al moeten missen, al is die kans inmiddels best reëel.
Denk wel dat ik aanwezig ben als mn oudste moeder word ( ze is nu 14 en ik pas 32) denk ook nog wel bij de andere 2 Ach we zullen wel zien maar de leeftijd vind ik wel mooi , net voordat het leven eventueel nog moeilijker word eruit gaan. Geen bejaarden soos voor mij
Ik heb ook zoiets, als ik nadenk over het overlijden van mijn kinderen denk ik altijd alleen maar aan mijn jongste. Een paar jaar terug zei ze dat ze geen 7 ging worden, vreselijk vond ik dat. Gelukkig is ze inmiddels al bijna een jaar 7 Sowieso probeer ik bewust van elke dag te genieten, je weet nooit wanneer het over is. In mijn omgeving een aantal mensen vrij jong overleden aan kanker en iemand van mijn leeftijd gewoon opeens dood neergevallen. Dat maakt me heel bang, zeker met mijn (lichte) paniekstoornis, met de bijbehorende symptomen. Ga daarom eind deze maand naar de psycholoog want het beheerst mijn leven teveel.
Maar dan overlijdt je wel als je kleinkinderen nog jong zijn, zou toch fijn zijn als die ook wat ouder zijn . Ik was 33 toen mijn oma overleed en ben zo blij dat zij er zo lang is geweest, ze heeft ook mijn kinderen een tijd meegemaakt en zij waren dol op haar en zij op hen. Mijn schoonouders zijn tegen de 80 maar wonen nog gewoon in een eengezinswoning en zijn gezond en hebben echt een goed leven. Reizen nog heel Europa rond en zijn afgelopen zomer gaan kamperen met hun eigen tent in Spanje. Zo kan het misschien dus ook zijn als je 75 wordt. Stiekem hoop ik dat gewoon voor je
Mijn grootvader zegt al zolang als ik mij kan herinneren (dus zeker 25 jaar) dat ik rond moest kijken in huis en zeggen wat ik wilde erven, want dat het goed mogelijk was dat hij/zij er volgend jaar niet meer zou(den) zijn. Volgens mijn moeder zei hij dat ook al tegen haar toen ze nog een puber was. Mijn grootvader is geboren in 1936 en begint nu een beetje te sukkelen met zijn gezondheid, maar is eigenlijk nog heel fit. Dus maak jezelf niet gek!
Ik heb het niet met doodgaan. Wel heb ik al sinds kinds af aan het gevoel dat ik ooit een zeer ernstig ongeluk gaat krijgen. Sinds ik mijn rijbewijs heb is dit gevoel nog groter geworden. Maar ik laat me daardoor niet beïnvloeden want dan zou ik nooit meer de straat op kunnen
Mijn oma riep als sinds ze achterin de 60 was, dat ze ieder moment dood kon gaan. Dat vertelde mn moeder dan want ik was er toen nog niet. Uiteindelijk is ze 89 geworden. En dat roepen dat ze ieder moment dood kon gaan, heeft ze dus tussen haar 70e en haar daadwerkelijke overlijden, (19 jaar lang dus) vrijwel continue gedaan. Beetje zonde van je kwaliteit van leven als je het mij vraagt.
Mijn man zei dat hij de 30 nooit zou halen, ik ken hem vanaf zijn 21e en hij is nu 37.. Dus voor nu gaat het nog prima
Ik ga niet vroeg dood, ik verwacht wel dag ik nog eens heel ziek ga worden . Nu lig ik weer plat vanwege mijn rug maar dat is voor mij gewoon een hobbel , mri-->probleem zien-->operatie --> herstellen. 3e kwartaal van dit jaar ben ik er weer. Zal operatie nr 4 worden aan mijn rug, zonder ok lost bij mij niets op dat is indertussen duidelijk. Laatste hernia ok is binnen 6 weken ontstaan-mri-ok. Zal nu wat langer duren denk ik omdat de 3e ok een hele grote ok was maar dit ken ik, baal wel, het ging weer zo goed maar goed ik kan hiermee omgaan dat weet ik nu wel . Maar de ziekte die ik verwacht te krijgen gaat niets met mijn Rug te maken heb ik vermoed ik. Bij dochter wist ik in de zwangerschap met 12 weken dat ik heeel rustig aan moest doen en dat ze te vroeg zou komen .. met 25 weken lag ik met wee achtige klachten aan de ctg . Met 33 weken is ze geboren. Wist ook bij beide met 10 weken intuïtief hun geslacht.
Ja dat gevoel heb ik zelf ook al jaren roep ‘t al vanaf m’n 18e dat ik niet oud wordt, waarom weet ik niet hoop ‘t natuurlijk wel... maar toch, dat gevoel blijft