Hoi meiden, Ik wil even iets van me afschrijven. Na elke mislukte icsi poging (2 in 2011, 1 cryo vorig jaar en net een mislukte verse icsi poging) voel ik me schuldig dat het niet gelukt is. Ik kan zo boos worden op mijn lichaam en me zo in de steek gelaten en minderwaardig voelen. Bij elke tp was het een top embryo en ik krijg naast Utrogestan nog meds om de afstoting van het embryo te voorkomen ivm te hoge afweer. De omstandigheden waren elke keer zo goed als het maar kan. Daarom heb ik er extra veel moeite mee als het niet lukt. Hebben nog meer van jullie hier last van en zo ja, hoe gaan jullie ermee om? Ik zou graag na een mislukte poging weer vooruit willen kijken en bedenken dat de volgende tp misschien wel succesvol is, maar de moed zakt me elke keer in de schoenen. En het vertrouwen in het stomme lijf, dat me telkens in de steek laat, wordt steeds minder. Tips om hier positief mee om te gaan zijn heel erg welkom aangezien we nog 3 cryo's hebben. Liefs, LoveAim
Ik wil je even een dikke knuffel geven. Ik doe geen icsi of ivf maar toch herken ik wel het enorm boos zijn op je lichaam.
Heel herkenbaar hoor...en tips, tja, wat je zelf al zegt, vooruitkijken naar de toekomst, dat is het enige dat mij hielp. Blijven treuren, nee daar wordt het niet beter van. Maar lastig is het wel! Wat ons trouwens ook wel hielp, is ook plannen maken voor de toekomst, ook zonder zwangerschap. Dus toch leuke reizen enz. plannen, met het idee dat we dat dan in elk geval wel hebben gedaan. Sterkte!
@loveaim Ik weet er helaas alles van. Weer niet gelukt.. de vele huilbuien.. boos zijn op iedereen en dan vooral boos op vrouwen die vertellen dat ze in 1 keer zwanger waren. wij deden ook heel veel leuke dingen ter afleiding. Bios casino rondreizen enz. Na 4 jaar en een hsg laparoscopie hysteroscopie curretage en nog miskraam zijn wij papa en mama geworden. meid, je mag de moed weleens verliezen maar geef nooit op!! Wat mij ook hielp is onder de douche f flink huilen en dan kon ik dr weer f tegenaan. hele dikke knuffel xx
Wat mij hielp, was mezelf ook toestaan boos en verdrietig en teleurgesteld in mn lijf te zijn. Een dag of 2-3, dan was t ergste weer voorbij.. En daarna schouders er masr weer onder Sterkte! Het is gewoon heel moeilijk.. Knuffel!
Dank voor jullie lieve worden, meiden! En fijn ook dat jullie het herkennen, al is het voor iedereen natuurlijk hartstikke vervelend! Ik merk gewoon dat ik een verklaring zoek voor waarom het weer niet gelukt is. En omdat ik die niet kan vinden geef ik mezelf en mijn lichaam de schuld. Sinds twee dagen heb ik inderdaad weer veel moeite met mensen, die (snel) zwanger zijn. Ik vind het heel vervelend dat ik me zo voel en wil dit helemaal niet. Ik ben dan ook eigenlijk niet boos op die vrouwen, maar op mezelf. Het moet deze keer uit mijn tenen komen, maar we gaan maar weer door, een andere optie is er op dit moment ook niet voor ons.
Heel herkenbaar.. Het enige wat ik kan zeggen is dat je jezelf moet toestaan om boos en verdrietig te zijn. Dat is ook een manier om dit allemaal te verwerken. Schreeuwen, huilen, tieren en boos zijn.. En er dan gewoon weer voor gaan. Dikke knuffel
Dit is heel normaal en vlgs mij voor elk mmmeisje herkenbaar en een enorm taboe voor buitenstaanders die het afdoen als jaloezie en misgunnen. Dat is het niet.. Het is alleen jouw pijn en jouw wens weerspiegeld zien in een ander...
Ik vind dat je het heel mooi omschrijft. Ik heb die pijn 3 jaar lang weggestopt en nu is deze in alle hevigheid terug. Dat had ik niet verwacht. Na 3 (nu 4) icsi's had ik beter moeten weten. Inmiddels geloof ik dat de mmm je altijd bij blijft, dat het altijd een pijnlijk punt zal zijn.
Wat is dit goed omschreven! Het komt mij helaas heel bekend voor! Nee ik ben niet jaloers omdat een ander wel zwanger is, want ik wil mijn eigen zwangerschap. Ik voel alleen de pijn omdat ik wordt geconfronteerd met iets waar wij voor knokken en wij verdriet van hebben. Helaas bestempelen veel mensen dat als jaloezie en misgunnen