Hallo iedereen, Ik lees al een tijdje mee en wat mij op valt is dat er veel meiden zijn die onwijs veel problemen met hun gevoel hebben als er in hun omgeving andere meiden zijn die wel/ sneller zwanger zijn dan hun zelf. Wij proberen ook al geruime tijd zwanger te raken wat tot nu toe jammerlijk nog steeds niet gelukt is en ik begrijp dan ook heel erg goed hoe de teleurstelling voelt als je weer ongesteld word. Wat ik alleen niet zo begrijp is dat sommigen zich heel jarloers en verdrietig voelen als anderen dan wel zwanger zijn en zij niet, ik heb dat al die tijd nog nooit gehad, zelfs niet toen mijn beste vriendin zwanger bleek, ondertussen bevallen is en toen ik haar kindje vast mocht houden. Ik ben juist heel blij voor hun (en alle anderen) als het bij hen wel lukt zonder te veel moeite etc etc. Ik heb echt geen jarloerse gevoelens al zou het toch nu eindelijk wel eens een keer raak mogen zijn En als het ooit zover mocht komen dan hoop ik niet dat anderen jarloers of verdrietig zijn.
Ik ben het helemaal met je eens! Zelf ben ik ook al 8 maanden bezig om zwanger te worden. Onlangs is een vriendin van mij bevallen en ik kan alleen maar heel blij voor haar zijn. Neemt niet weg dat ik dan weleens denk.......hoop dat het bij ons ook snel gebeurd . Maar jaloers....nee, dat kan ik niet zeggen. Voor mij geldt hetzelfde, ik zou dat ook niet leuk vinden als ik zwanger ben!
Ik kan het me wel voorstellen dat je jaloers en verdrietig kan zijn, maar denk ook dat je er niet te lang in moeten blijven hangen. Ik ben één keer jaloers geweest en achteraf gezien was dat zwaar onterecht van me. Ik had net gehoord dat ik een missed abortion had en zat te wachten in het ziekenhuis op mijn afspraak met de gynaecoloog om de curretage af te spreken. De wachtkamer werd gedeeld met de verloskundigen van de stadspraktijk, dus vol met dikke buiken en blije gezichten. We waren expres ergens in een hoekje gaan zitten, zodat ik niet geconfronteerd zou worden met al die zwangeren vrouwen. En ja hoor gaat er precies iemand met een dikke buik tegenover me zitten. We moesten erg lang wachten en ondertussen zat ze glimlachend over haar buik heen te aaien. Op dat moment kon ik haar wel schieten, zat ik daar met dooie vruchtje nog in mijn buik en zij maar blij kijken. Wat was ik jaloers! Tot dat ze in plaats van door een verloskundigen, door een gynaecoloog werd opgeroepen. Toen besefte ik me dat het zwaar onterecht was wat ik deed. Ik had namelijk geen flauw benul van wat voor ellende deze vrouw misschien had meegemaakt. Ook al zou dat niet zo zijn, zou het nog niet eerlijk van me zijn. Probeer me dat nu altijd te bedenken op de momenten dat ik het moeilijk heb. Nee jaloers niet meer, maar ben soms wel boos. Op vrouwen die niet goed voor hun ongeboren en geboren kind zorgen. Dan schiet er weleens door mijn hoofd, verdorie waarom zij wel en ik niet?
Jen109 ben het helemaal met je eens. me beste vriendin en ik waren bijna op dezelfde dag elke keer ongesteld en we wisten van elkaar dat we graag een kindje wilden na 9 maanden nog niks elke keer smsen ben je ongesteld totdat ze na 10 maanden bij me kwam ik ben zwanger was zo blij voor der en echt geen jaloezie bij een gaat het wat sneller als bij de ander dat neemt niet weg dat we het allemaal heel graag willen natuurlijk liefs
Het is maar net hoe je jaloezie bekijkt. In de zin van: afgunst, je wilt níet dat iemand anders een kindje heeft omdat jij er ook nog geen hebt, dat lijkt me niet gezond. Wel lijkt het me logisch dat je af en toe denkt: wat leuk voor haar dat ze zwanger is - en het zou leuk zijn als ik de volgende ben!
Denk dat het idd heel normaal is hoor... Een vriendin van me precies hetzelfde, is knettergek op mijn zoontje, en ze weet dat we nu voor een 2e bezig zyn... Ze vraagt ook iedere keer of ik al goed nieuws heb, maar ik weet dat ze baalt!.. En vreselijk baalt! Maar ik weet dat ze het me ook heel erg gunt... en ik haar... En ik kan me haar gevoel ook erg goed voorstellen! als je graag een kindje wilt en je ziet in je omgeving en vooral bij goede vrienden dat zij wel snel(ler) zwanger worden.. dan kan ik me dat gedrag heel goed voorstellen, maar wat Danabelle hier ook al zegt, je hebt jaloezie en je hebt jaloezie...
op zich zijn wij nog niet zo lang bezig, maar ik heb helaas wel al een miskraam gehad. was daar wel heel verdrietig van! toen hoorde ik vorige week van een oude vriendin dat ze ongepland zwanger was, en er aanvankelijk helemaal niet blij mee was. tsja, toen moest ik wel ERG slikken: zij wil niet, en krijgt het letterlijk in haar schoot geworpen, ik wil HEEL graag en krijg een miskraam... da's wel erg cru. maar het is dan niet zo dat ik het haar niet gun ofzo. ben oprecht blij voor iedereen die zwanger is, maar wil inderdaad wel gráág de volgende zijn.
Hoi, hoi, Nou, ik denk dat echte jalozie bij de meeste mensen wel mee zal vallen. Toevallig is net afgelopen nacht mijn zusje van haar tweede kindje bevallen. Echt super! Een heel mooi, lief en vooral klein meisje! Zoals jullie zien, ik vind het echt geweldig en gun het haar van harte. Jaloerse gevoelens zijn er absoluut niet. Hoewel erg toch enkele mensen wel vragen of ik niet jaloers ben aangezien zij twee jaar jonger is. (Hoe stom kun je zijn?!) Nee, natuuuurlijk niet! Alleen hoop ik natuurlijk wel dat het bij ons ook een keer zo ver mag zijn, en dat ik zelf zo'n klein kindje, wat alleen maar van ons is, in mijn armen mag houden. Jollie