Ik voelde me geweldig, en vond ons gezinnetje helemaal leuk. Heb er onwijs van genoten. Wel viel het mij tegen hoe bezorgd ik was, tussendoor checken of alles goed ging, als ze lang sliep toch even kijken of ze nog goed en tevreden was, en meer van dat soort dingen. Ze is ondertussen ruim 4, en ben zwanger van de tweede, hoop dat dit dan ook zo'n leuke periode gaat worden. Het zorgen blijft echter, iedere avond voor ik ga slapen wandel ik nog even naar binnen, kijken of ze goed ligt en lekker slaapt.
Bij de eerste was ik erg van de kaart. We moesten in het in ziekenhuis blijven omdat ik niet naar de wc kon (blaasretentie, kwam door ruggenprik - zware bevalling gehad). Ze lag naast me in het wiegje en ik wilde vooral even me 'normaal' voelen. Toen ik haar gevoed had en zij sliep, heb ik de verpleegkundige gevraagd om een stapel domme damestijdschriften en de hele nacht Viva's en Flairs liggen lezen Ik had geen fijne kraamtijd. We hadden gelazer met mijn schoonmoeder, ik was veel bezorgd, ik miste mijn buik en mijn 'oude' leven/vrijheid. De bv was in het begin moeilijk, want ik had veel teveel melk en kon alleen liggend en met veel doeken om me heen voeden. Pas toen ze een maand of 2 was kon ik langzaam gaan genieten. Toen brak ook eindelijk de lente door en zat ik met haar in de draagdoek op bankjes in het park (weer Viva's te lezen hahaha). Bij de tweede totaal anders, prachtige bevalling gehad (wel heftig maar te doen), ik zat vanaf de seconde dat ze op mijn borst gelegd werd op een knalroze wolk. Ik wist zeker dat we ook nog een derde zouden willen en miste mijn buik wel weer, maar het heeft me niet zo overheerst. De bv liep meteen goed, de oudste had ik ook nog aan de borst, dus het liep al uit de borsten toen ze nog niet eens had aangehapt. Het liep thuis ook meteen vrij gladjes, want je bent met 2 dus je verdeelt de kindjes min of meer en dat ging snel prima. Bij de derde zit ik er nog middenin. Na de bevalling (die kort en erg heftig was) zat ik op een prachtige blauwe wolk, maar ik heb nu toch wel flink wat kraamtranen, weer dat gemis in mijn buik en het vage verdriet dat dit misschien wel mijn laatste baby is. Ik weet het niet zeker, en het is ook verre van rationeel. De bv loopt weer heel goed, wel drukker omdat de nu-peuter (de middelste) veel meer wil drinken dan de toen-peuter toen zij een baby was (de oudste dus). We hebben onze handen vol, natuurlijk, met een kleuter, een peuter en een kleine baby. We zijn tegelijk ook dolgelukkig, de zusjes zijn gek op hun broertje en het is een relatief makkelijke baby. Ik heb me er alle keren over verbaasd hoe moeilijk/verdrietig ik het afsluiten van de zwangerschap zelf vond en was er de tweede en derde keer toch nog steeds niet op voorbereid - want tijdens de zwangerschap genoot ik er lang niet zo van als achteraf. Ik lijk wel te vergeten hoe zwaar het was fysiek.
Zwangerschap en bevalling waren beide heftig. Veel bloedingen, elke keer de angst om dochter kwijt te raken. Bevallen met 36,6 van een dysmatuur meisje. Ze kon zichzelf wekenlang niet op temperatuur houden. De eerste dagen waren best mooi, maar vervolgens hebben we ons eigenlijk het hele eerste jaar machteloos, uitgeput, verdrietig, etc gevoeld. Dochter was een enorme huilbaby, had verborgen reflux, werd twee keer in het ziekenhuis opgenomen, sliep amper. Uiteindelijk ook nog meerdere oorontstekingen waardoor ze dus amper nog sliep. Wat we ook deden niets hielp. In elk geval niet langer dan een paar uurtjes. Vreselijke tijd als ik eerlijk ben, wel met af en toe een mooi uurtje na verloop van tijd. Ze is nu bijna 2 en we genieten eindelijk. Sinds een paar dagen slaapt ze veelal door. Heerlijk. En ze is zo gezellig en lief! Nu zwanger van de tweede. Gemengde gevoelens, zin in en bang tegelijk. Wat als het weer zo gaat zijn als bij dochter? Redden we dat wel? Ik hoop vooral dat we elkaar niet kwijtraken, we hebben het een keer gered. Het was niet makkelijk, hoop dat het ons een tweede keer ook lukt om elkaar te blijven vinden. Wat het extra moeilijk maakt is dat ik lichamelijk beperkt raak zodra ik zwanger ben. Ik heb een zware vorm van reuma, moet dus stoppen met medicatie en dat maakt zwanger zijn pittig. Zoals nu, ik kan bijna niet meer lopen en heb veel pijn aan m'n polsen en handen. Meer dan 2 kinderen gaan wij niet krijgen. Fysiek is dat geen goed idee, ik kan niet meer voor mezelf en dochter zorgen, geestelijk is het erg zwaar om afhankelijk te zijn en veel pijn te hebben. We zijn gezegend met ons gezin.