Ik zeg toch nergens dat de mensen die denken verschrikkelijk zijn, ik zeg dat ik het wel sneu vind voor het kindje en dat gaan dan ook vooral om de manier waarop. En ja ja, ik weet ook wel dat je kindjes niet kunt plannen (gelukkig maar).
En dat alles gebaseerd op verhalen uit een mamatijdschrift en één of andere vage psycholoog.. Nee, petje af.. Alle mama's hier zijn eigenlijk slechte mama's dus.. Tja, hoe dúrf je zo over je kind(eren) te denken als ze in een Nee-mama-ik-luister-NIET!-bui.. Sorry, heb verder weinig toe te voegen maar vind het toch wel erg frapant dat dit van een moeder komt met 1 kind
Het sowieso als er zusje of broertje geboren beter om het ritme dat er was aan te blijven houden, dus als je oudste kind al naar een kdv ging voor hij of zij een broertje of zusje waarom zal je het ritme om willen gooien? Maar daar ging het niet om natuurlijk. Ik vond het ook fijn dat ik dan even meer tijd had voor mijn kleine man. Maar ik vindt het ook echt wel fijn om ook even alleen tijd met de oudste door te kunnen brengen, dus andersom. Snap niet zo goed wat daar nou zo heel slecht aan is.
Ik ben op allebei mijn kinderen even gek. mijn oudste is nu bijna 4 en heeft 2 pittige jaren achter de rug (peuterpuberteit) en mijn jongste is nu bijna 2 en tot nu toe nog geen peuterpuberteit dus heel rustig en makkelijk. maar mijn zoontje was toen ook zo lief. dus weinig verschil. Ik kijk er wel naar uit dat mijn zoontje straks naar school gaat omdat hij dan meer uitdaging krijgt en niet meer heel de dag samen met zijn "stomme" zusje en zeurderige mama is,en ik vind het fijn om meer tijd met mijn dochter samen te hebben. Aan de andere kant vind ik het ook jammer dat ik deze 2 jaren nooit met mijn zoontje samen heb gehad. en ergens voel ik me schuldig dat hij onbewust zoveel rekening met zijn zusje moest houden (slaapjes,stil zijn in de gang,aandacht verdelen). maar goed,zo kunnen we ons wel schulig blijven voelen hè
Ik herken je gevoel, heb het zelf ook, heb soms het idee dat ik veel van Eva heb gemist, vooral die eerste maanden dat Lisa veel aandacht nodig had. Ik denk alleen niet dat Eva iets gemist heeft, maar dat ik Eva gemist heb . En je kan het ook zo bekijken: de eerste jaren is de aandacht alleen voor de oudste geweest, iets wat de jongste nooit heeft gehad en nooit zal hebben (behalve de tijd dat de oudste op school zit, maar dat is toch anders). Ze zijn hier gelukkig wel dol op elkaar en dat maakt alles goed
Ik ben benieuwd hoe het gaat worden.. mijn zoon gaat nu aankomend jaar naar groep 2!! (trots) en is ook super enthousiast dat ie een broertje erbij krijgt... nu wordt het alleen wel lastig want eind augustus uitgerekend en 4 september moet hij weer naar school... dat wordt een klus voor mijn mannetje denk ik.... zodat ik in ieder geval goed kan herstellen... mn mannetje neemt de oudste ook mee naar de efteling zodra ik ben bevallen om nog wel aan hem te laten merken dat hij ook hartstikke bijzonder is en dat echt niet alles into babystyle is... Ik zal proberen mijn oudste zoveel mogelijk bij de baby te betrekken, we zijn namelijk best een close gezinnetje... alles wordt samen gedaan en dat wil ik graag zo houden.... zijn er nog tips voor aanstaande 2 kinderenmama's om de jaloersie zo min mogelijk de kans te geven? ik kan overigens best begrijpen dat het wel ff lekker is om even wat rust te hebben met de kleine... ben ook wel blij dat mijn reusje straks naar school toe gaat zodat ik rustig het ritme van de baby kan ontdekken en hervormen... en natuurlijk ben ik weer superblij als mn kanjer daarna weer terugkomt van school met zn verhalen en dat we dan gezellig samen kunnen zijn... en straks zitten ze samen bij dezelfde gastouder dus dan blijft hun band samen ook goed
Ach, gelukkig toch geen heilige. En de manier waarop het gezegd wordt.....tjah, zo kun je op alle slakken zout leggen. Waar het uiteindelijk op neer komt dat je er net zo over denkt alleen misschien iets genuanceerder zegt. Maar in the end....je bent geen haar beter dan de hele berg slechte moeders in dit topic
Grappig dat het nu wordt afgeschoven op het feit dat ik 'maar' 1 kindje heb en het dus niet begrijp. Dat is wel erg makkelijk. Je zou ook kunnen zeggen dat ik er objectiever naar kan kijken . Ik heb begrip voor jullie gevoel bij de situaties waar jullie in zitten, want ik kan het me allemaal prima voorstellen, wat je voelt en denkt, dat het heel zwaar en moeilijk kan zijn. Ik heb nergens gezegd dat jullie het slecht of verkeerd doen, ook niet dat het (direct) schadelijk is als je 'negatieve' gedachten hebt. Ik ben ervan overtuigd dat vrijwel iedereen met de beste bedoelingen en misschien zelfs wel precies op de correcte manier hier mee omgaat. Wel weet ik dat de komst van een tweede impact heeft op je oudste kind en het leven van dat kind zal veranderen. Vaak positief of neutraal/anders maar soms ook negatief. Ik vraag me af of het specifiek voor míjn dochter goed zou zijn om een broertje of zusje te hebben. Zij lijkt in sommige opzichten op mijn broer. Mijn broer die heel erg jaloers was (is). Ik was soms bang voor hem (maar ik daagde hem ook wel eens uit ). Ik zie hoe gemeen mijn nichtje tegen haar broertje is. Dit wil ik niet voor mijn dochter. Natuurlijk wil ik wel voor mijn dochter dat zij ook zo'n band zou kunnen hebben als ik met mijn zusje heb! Maar ja, dat weet je niet van te voren. Ik ben absoluut niet zoals Suus en ik heb ook wel eens 'slechte' gedachten over mijn kind, waar ik me overigens niet altijd schuldig over voel hoor! Ik zou precies zo kunnen denken "ik wil nu van mijn baby genieten, dus nu ..." en juist daarom schrok ik ervan! Ik vind het ook best een pittige gedachte, ik kan het niet eens opschrijven op dit moment. Hm. Maar ik weet dat ik in mijn frustratie ook dat soort dingen denk. Ik voelde opeens hoe dit voor een peuter (of eigenlijk mijn dochter), die niet begrijpt waarom zij mama opeens moet delen, moet voelen. Veel kinderen zullen dit delen van mama uiteindelijk prima of best gaan accepteren, maar ik twijfel sterk of mijn dochter dit zal kunnen. Zeker op de peuterleeftijd. Mijn dochter vraagt veel aandacht en heeft een zeer pittig karakter. Ik kan me van haar wel voorstellen dat ze flink jaloers kan zijn. Als ik haar die aandacht niet meer zal geven, maar haar broertje of zusje wel. En van mezelf kan ik me voorstellen dat ik een voorkeur kan hebben voor een van mijn kinderen, misschien niet eens perse voor haar! Of misschien niet eens een voorkeur, maar meer dat ik op mijn dochter vaker boos zal zijn, vanwege haar gedrag. Ondanks dat ik van beide oneindig veel zal houden. Stel dat een tweede kind veel makkelijker zal zijn en mijn dochter wordt heel erg jaloers (met bijbehorend gedrag). Ik vind dit geen ongegronde gedachte. Maar ik moet er niet aan denken wat de impact zal zijn op haar (verdere leven)!
@Maka.. ik krijg het idee dat je ontzettend in dubio zit of je nog een tweede kindje zou willen en dat je alles aanhaalt om voor jezelf maar een reden te kunnen vinden. Wel of niet... Negatief effect op je dochter zou een - voor jou goeie reden zijn om het niet te doen.. Je weet ook dat het wetenschappelijk onderzoek het hebben van broertjes en zusjes in de meeste gevallen als (zeer) positief bestempeld? Ik begrijp je gevoelens, hoewel het voor mij buiten kijf stond dat ik een tweede wilde hebben (en zelfs een derde).. mijn hart is zo groot, meer dan voldoende ruimte. Het krijgen van een tweede kind is misschien voor jou en anderen wetenschappelijk en daarmee een technische afweging. Voor mij is het krijgen van een tweede kind een geschenk en ik denk dat vele met mij er zo over denken. Natuurlijk snap ik dat het moeilijk is om de keuze te maken maar misschie moet je het bij jezelf zoeken en wat minder bij je dochter.. zo komt het tenminste op mij over... maar ik snap je wel hoor. En afschuiven? Nee hoor, het is een feit dat je geen flauw idee hebt hoe het is om twee of meer kinderen te hebben. Je bent dus niet objectief, je bent theoretisch en het zou je sieren om het zo ook te benaderen. Oh wacht, even ik lees nu je laatste zin nog eens goed. Je hebt al gekozen voor één kind.. prima. Jouw keuze. Heb je nagedacht over het gegevens dat jouw dochter altijd zal voelen dat jij die keuze schijnbaar in haar belang hebt gemaakt? Met alle negatieve consequenties hiervan?
Natuurlijk is dat logisch om te denken. Het hebben van broertjes of zusjes voelt meestal positief. Maar een kind met broertjes of zusjes is gemiddeld niet gelukkiger, dus komt niets tekort. Het heeft andere voordelen. Is er zelfs op bepaalde punten beter af. En is jaloezie niet een van de ergste dingen die je een kind aan kunt doen?
Herstel: Natuurlijk is dat logisch om te denken. Het hebben van broertjes of zusjes voelt meestal positief. Maar een kind met broertjes of zusjes is gemiddeld niet gelukkiger, dus een enigskind komt niets tekort. Het heeft andere voordelen. Is er zelfs op bepaalde punten beter af. En is jaloezie niet een van de ergste dingen die je een kind aan kunt doen?
Hier spreekt enig kind. Ik ben idd niets te kort gekomen maar oh wat zou ik graag een broertje of een zusje willen hebben. Op jonge leeftijd heb ik het zeker niet gemist, had en heb een boel vrienden om me heen. Maar wat ik heel erg jammer en verdrietig vind dat ik als mijn ouders zorg nodig hebben, ik ze dit met alle liefde zal geven, maar zal het nooit kunnen delen met een broer of een zus. En straks als mijn ouders er niet meer zijn zijn, kan ik het verdriet nooit delen met iemand die precies hetzelfde voelt. Naast het feit dat we graag meer kindjes wilden hebben, is het bovenstaande voor mij een heel belangrijke reden geweest. Ik zie ook niet hoe enig kind op sommige punten beter af is.
Als je daar reden toe geeft natuurlijk wel maar dan moet je vooral bij jezelf kijken als ouder. Als je kind van nature een jaloerse aard kan je haar in mijn optiek geen groter kado geven dan te leren om daar mee om te gaan (en het niet uit de weg te gaan) Maar hoe voelt je kind zich later als het altijd broertjes en zusjes heeft willen hebben en ze begrijpt dat jij niet wilde maar de reden vond dat ZIJ anders per definitie jaloers zou zijn geweest en een rottig leven zou hebben gehad. Ik kan er geen kaas van maken. Volgens mij speelt hier helemaal niet de overweging of het wel of niet goed zou zijn voor het eerste kind maar vooral omdat mama het niet wil en het sociaal niet erg geaccepteerd is om bewust voor één kind te kiezen (wat trouwens ook weer erg jammer is). Het lijkt mij dat het kind hier toch als reden gebruikt wordt om een eigen gevoel te verantwoorden.
Ik herken het helemaal hoor! Maar je moet vooral niet vergeten, dat het ook al een bewandeld pad is. Bij de eerste speelt (in mijn ogen) een stuk onzekerheid een grote rol. Nu hebben we er al 1 rond lopen en die is ook groot geworden, dus ergens hebben we het toch wel goed gedaan. Dus die zorg is er nu al niet....de grote test: Kunnen we een kind tot zover groot brengen is beantwoord: Ja. Ik was ook een stuk minder knuffeliger, nu kan ik de kleinste wel opeten. Misschien omdat hier nooit meer een baby in huis komt? Misschien omdat de oudste er geen behoefte aan heeft en ik ondertussen wel? Of...omdat de oudste ondertussen een stuk onafhankelijker is en mama niet zo hard meer nodig heeft? Als ze verdrietig is, dan loopt ze wel naar mama/papa/opa/oma toe. Heeft ze honger, dan zegt ze dat en kan mama/papa/opa/oma dat pakken. Heeft ze dorst, dan kan ze zelfs zelf een pakje drinken uit de koelkast halen of pakt ze haar krukje om een glaasje water te pakken. Maar....de jongste is nog totaal afhankelijk van mama. Krijgt nog bv, dus als mama er niet is en er staat geen gekolfde melk in de koelkast...is ze verdrietig, dan zal mama/papa haar op moeten pakken. Hou ik daarom minder van de oudste? Welnee....ze is alleen niet meer zo afhankelijk van mama. En de jongste is gewoon nog een baby, waar mama nog heerlijk mee kan kroelen en die niet roept: Nee mama, dat wil ik niet! Dus lekker van de baby-periode genieten, niet schuldig voelen! Ook bij de jongste komt er ooit weer een moment dat ze je minder hard nodig heeft. (gaat nu het hele topic eens doorlezen, vind het wel een interessant onderwerp )
Nee dat is helemaal niet zo. Ik wilde altijd 2 kinderen, maar ik denk dat het het beste is voor mijn gezin om dat niet te doen. Voordelen van een enigskind zijn oa dat ze vaak zelfbewuster, mondiger en sneller van begrip zijn. Ze hebben meer (positieve) aandacht gekregen van de ouders. Ik denk zelf dat het ook leuker is, omdat er veel meer mogelijk is voor iedereen. Ook denk ik dat ik dan zelf een leukere moeder zal zijn voor haar. Mijn dochter is niet jaloers van aard, ze kent dat nog niet. Maar ik kan me voorstellen dat een broertje of zusje haar dat wel zou maken. Ik geloof niet dat je een kind dan helpt door het te pushen met een brusje te dealen (beetje overdreven gezegd). Een kind kan alle levenslessen leren zonder broer of zus. Kiwi, ik snap ook die kant, dat kun je zeker als een nadeel zien. Anderzijds zie ik dat de zussen van mijn vader geen contact meer hebben met mijn oma en dat hij het enige kind is dat zich nog om haar bekommerd. Uiteindelijk blijft er altijd een uit het gezin over. Ik vind het ook erg jammer dat er zoveel vooroordelen zijn, daar was mijn eerste keus ook op gebaseerd denk ik.
Ik ken dat gevoel ook,bij de 1ste had ik het HELLP-syndroom en een postnatale depressie en bij de 2de helemaal niks.Ik heb met de oudtse een andere gevoel/band als met de 2de.Ik voel me daar ook schuldig over!!!Wij lijken qua karakter ook erg veel opelkaar en dat botst enorm. En toch hou ik heel veel van hem.en me andere schatje ook alleen bij de 1ste is het toch een ander gevoel.Raar eigenlijk
Hier hebben ik de oudste af en toe ook lekker laten ophalen door opa en oma. even lekker tijd voor de baby en opa en oma de volle 100% voor de oudste, die ik op dat moment niet kon geven, een win-win situatie. Bijna elk oudste kind heeft jaloerse gevoelens jegens een nieuw broertje of zusje. Dat komt omdat ze gewend zijn om de volle 100% aandacht te hebben en die aandacht nu moeten delen.
Wij hebben overigens bewust gekozen voor 2 kinderen omdat wij allebei enig kind waren. Ik widle vroeger heel graag nog een broer of zus,vriendjes op school hadden ook allemaal een broer(tje) of zus(je) en dat leek me altijd zo gezellig,later wilde ik het graag zodat mijn ouders zich dan tenminste niet alleen maar met mij bemoeiden. En ik wilde ook weleens ruzie of make-up jatten of een grotere broer die mij kon beschermen als ik gepest o.i.d werd. anyway,genoeg redenen dus voor mij om voor 2 kinderen te gaan en ik zie het dus dat we veel meer een gezin zijn en hoe mijn zoontje over zijn kleine zusje waakt is echt schattig.
Dat eerste slaat echt werkelijk helemaal nergens op. Dat is een karakter eigenschap. Heeft helemaal niks met een broertje/zusje te maken. Hoezo heeft een enigskind per definitie meer aandacht gekregen? Omdat een kind met een broertje/zusje soms even moet wachten? Mijn dochter moet ook wachten als papa en mama aan het praten zijn. JE weet helemaal niet of ze jaloers van aard is, ze heeft niks om jaloers om op te zijn....komt wel. Kortom, dat hele stuk slaat als een *** op een drumstel. Ga je haar trouwens home schooling geven? Want op school moet ze straks ook aandacht leren delen, moet ze ook wachten. Zoals jij je situatie omschrijft, gaat jou kind het straks heel zwaar krijgen in de maatschappij. Het arme kind moet straks nog eens leren dat ze niet de enigste is op de wereld....dat er ook nog zoiets als "delen" bestaat. Jij snapt het niet helemaal denk ik.... Ik houd van mijn kinderen, ken er geen gradaties in. Mijn jongste heeft me in deze fase van haar leven net wat harder nodig. Tijdens mijn zwangerschap vroeg ik me juist af, hoe ik in godsnaam net zo veel kon houden van nog een kindje....nou heel simpel, bij haar geboorte ging er ook weer een luikje met liefde open. En ik kende haar niet eens zoals ik mijn oudste ken. ZE is MIJN kindje en ik hou van MIJN kinderen. Ik hou ook van mijn ouders, ben er toch niet minder verdrietig om als mijn bv moeder overlijdt....of meer verdrietig.... Dat ik een betere band heb met mijn moeder zegt niks over de liefde voor mijn vader....