Gisteravond las ik een interview met de ouders van Emma Caris, die overleden is aan anorexia. Het schudde me wakker, want het stukje hieronder omschrijft goed hoe onze jongste (9 jaar) is. En het maakt me bang, gaan we met haar ook heftige problemen krijgen? Welke stappen kunnen we ondernemen om haar meer zelfvertrouwen te geven en minder faalangstig te laten zijn? Ze roept regelmatig: ik kan ook helemaal niets, ik ben gewoon dom! Ze kan daar zo in blijven hangen. En we kunnen zeggen wat we willen, we dringen gewoon niet tot haar door. Op andere momenten lijkt ze een 'normaal' kind te zijn. Maar ik zie vaak ook dat ze 'anders' is, met veel kinderen moeite heeft om mee om te gaan, ze kan niet tegen onrecht, snapt gemene kinderen oprecht niet, kan er niet mee omgaan. Waar mijn oudste haar schouders gewoon bij ophaalt, daar kan de jongste heel verdrietig en boos worden als mensen zo met haar omgaan. Op school doet ze het heel goed, gaat haar ook allemaal makkelijk af maar ze is eigenlijk nooit tevreden. Op school gedraagt ze zich altijd voorbeeldig, thuis klapt het nog wel eens. Ze heeft een verzorgpony waar ze zich heerlijk op kan uitleven, ik probeer met haar te oefenen om door te zetten als het niet gaat zoals ze wil, in plaats van op te geven. Dat lukt soms en ik complimenteer haar altijd dat ze zo haar best heeft gedaan en dat het soms heel goed werkt, maar soms ook niet, volgende keer beter. Maar het lijkt niet echt door te dringen. De laatste tijd heeft ze problemen met in slaap vallen. Ik heb werkelijk geen idee nu of ze zich aanstelt of dat er werkelijk iets in haar hoofd rondspeelt waardoor het niet lukt. Ik wil met haar ontspanningsoefeningen gaan doen om te kijken of dat helpt. Dat komt er nu niet van omdat ze dan zo lekker spelen, ze nog wil lezen en met oefeningen erbij wordt het weer nog veel later. Soms denk ik, het valt allemaal wel mee. Maar ik begin ook steeds vaker te denken, moeten we hier niet iets mee doen. Ben dus benieuwd naar meningen en ervaringen! Ze had moeite met het vinden van haar plek in deze wereld. Zo sensitief, zo temperamentvol en perfectionistisch, maar met weinig zelfvertrouwen.
Hoi, onze jongste heeft veel raakvlakken. Wij hebben o.a. mindsettraining gedaan en dat heeft goed geholpen. Voor meer info pb maar.
Wij hebben de Dit Ben Ik training gedaan. Rots & Water cursus is ook zo'n training en meer bekend bij velen. Ik raad je aan daar even naar te kijken. Hier hadden wij ook een heel onzeker knulletje die zichzelf niks waard vond maar na de training heb ik een heel ander, zelfverzekerd kind terug. Pb voor vragen, ervaring mag altijd
Rots &water training. Zoon heeft hier kanjer training gedaan. Heeft wel iets geholpen. Hij blijft wel onzeker en faalangst hebben. Vrees ook een stukje karakter is. Herken het zelf ook helaas wel.
Ik herken het kind van een vriendin van mij heel erg in jouw verhaal. Zij gaat nu naar een kinder coach. Een vrouw waar zij zich heel fijn bij voelt en ze alles aan kan vertellen. Bij haar helpt het juist om die een op een aandacht te krijgen. Ze heeft nu de opdracht om elke avond samen met een ouder of het hele gezin, om de beurt dingen te benoemen waar ze dankbaar voor is. En als ouder doe je dit dan ook. Verder zijn zij ook zoekende. Het is zo sneu om te zien hoe je kind worstelt. Je kunt wel denken ‘maak je niet zo druk’ maar dit zit er gewoon in. Ermee leren omgaan is dan de kunst. En accepteren dat het ook karakter is, kan een beetje helpen. Heel veel sterkte.
Bedankt voor de reacties! Ik ga er na de vakantie mee aan de slag en als het lukt ook in de vakantie al. Even kijken hoe het allemaal loopt. Vandaag weer zo'n heftige dag met haar, tenminste, nog niet maar dat komt zeker weten. We gaan 2 weken op vakantie en de cavia's logeren dan bij opa en oma. Dat wordt afscheid nr 1. Dan nog naar haar verzorgpony, dat wordt afscheid nr 2. Of misschien wil ze niet gaan om de confrontatie niet aan te gaan, maar ik weet ook dat ze dan spijt gaat krijgen omdat ze hem dan 3 wel niet ziet. Ja dit inderdaad. Ik kan haar 100 keer zeggen zich niet druk te hoeven maken, het doet gewoon helemaal niets. Maar vaak gaat het ook gewoon goed. Gisteravond 3 uur lang uit eten geweest en ze vond het heerlijk, lekker eten, lekker dollen, lekker druk doen (wij corrigeren dan wel uiteraard als het te gek wordt). Dan denk ik, ach, het gaat eigenlijk gewoon best lekker. Ik twijfel soms echt of ik nu hulp moet zoeken voor haar of niet. Wie zou de eerste zijn om daarnaar te laten kijken? De huisarts? En dan dochter meenemen of juist niet?
Je kunt inderdaad naar de huisarts of naar het wijkteam. Ik zou dat eerst zonder je dochter doen, zodat je gewoon je verhaal kunt doen. Een tweede afspraak kan ze dan mee, dan kan zij misschien ook vertellen hoe ze er tegen aankijkt. En je zou het natuurlijk ook op school kunnen bespreken, daar kennen ze haar ook beter, wat het misschien makkelijker maakt. Ik zou het niet al te lang aankijken. Vanaf het moment waarop je hulp zoekt tot het moment waarop er iets start kan best veel tijd zitten. Als je dus afwacht tot het ‘echt niet meer gaat’, ben je dus eigenlijk al te laat.
Mijn oudste dochter heeft op ons initiatief een ‘Ik RET het zelf’ training gevolgd. Later heeft ze op school meerdere keren een mindset training gevolgd (in de plusklas) en ook een klassikale Rots & Water training. En afgelopen jaar deeltjes uit de Vriendentraining. Ze weet het allemaal, maar het toepassen blijft lastig, zeker in lastige situaties. Gelukkig heeft ze op dit moment een hele fijne juf die heel veel met haar oppakt op momenten dat het zich voor doet, niet volgens een van de gevolgde trainingen, maar op haar eigen manier en dat werkt eigenlijk nog het beste. (Omdat het complex is, zitten wij daarnaast ook in het traject voor meer hulp/begeleiding, daardoor weet ik helaas dat dat lang kan duren...)
Ik haak even in op een deel van jouw verhaal, namelijk het moeilijk in slaap kunnen vallen. Wat ik je kan adviseren, is het boek "slaapklets" (er zijn meerdere delen van) van Gezinnig. Het is een soort dagboekje, waarin ze aan de hand van leuke en soms verrassende vragen kan schrijven over haar dag. Er staan ook kleine opdrachten en ontspanningsoefeningen in. Wij deden het iedere avond samen, echt even tijd en aandacht nemen om terug te kijken naar de dag en tot rust te komen. https://www.gezinnig.nl/slaapklets-deel-1.html Ook te koop bij de Bruna, Bol.com etc.
Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien zeg ik iets overbodigs nu, maar hebben ze op school niet iets van faalangsttraining, een remedial teacher of zoiets dergelijks? Daarnaast hoor ik vaak goede verhalen over karate/judo/boksen om kinderen weerbaarder te maken. Voor het in slaap vallen zou je kunnen kijken of jonge kinderen al valeriaantabletten/-druppeltjes mogen (is een natuurproduct, weet uit mn hoofd niet of kinderen dit ook mogen). Of wat je sowieso kan geven is wat lavendelolie op een zakdoekje. Lavendel werkt kalmerend. Verder denk ik aan ontspanningsoefeningen zoals 'de bodyscan' (google even). Of focussen op de ademhaling. En voor wat het waard is: ik herken mn vroegere ik heel erg in je verhaal, maar ik ben nooit ook maar in de rìchting van anorexia geraakt. Het hoeft dus niet zo te zijn dat het zo ver komt, al is het natuurlijk goed dat je er alert op bent
Ze hebben op school wel een remedial teacher, zal eens vragen aan de leerkracht of die iets kan betekenen. Judo e.d. is echt niets voor mijn dochter, daar ga ik haar niet naartoe krijgen. Ze zit op dansles, paardrijles en heeft een verzorgpony dus ook wel druk zat Die lavendelolie is een goede tip, net als de ontspanningsoefeningen, dat laatste doen we af en toe ook met haar. Maar in haar hoofd blijft van alles spoken waardoor ze telkens naar beneden gaat. En daarbij stelt ze zich soms ook aan en blijft naar beneden komen. Moeilijk om die grens te ontdekken en begrip te tonen of boos te worden. Ik snap inderdaad dat ze niet persé anorexia zal krijgen, maar het opende wel even mijn ogen, dat het misschien toch iets problematischer is dan we denken. En misschien valt het al met al wel mee, maar ik wil het zekere voor het onzekere nemen.
Bedankt nog voor al jullie reacties! Vanavond brak ze, ze vertelde over wat er vorig jaar in de klas gebeurde en was helemaal over haar toeren. Heb even jullie meningen en inzichten nodig. Vorig jaar zat ze in een plus klasje, dan werken ze zelfstandig op de gang met z'n vieren of vijven. Mijn dochter werkt graag hard, anderen wat minder en gaan irritant doen, door bv bepaalde dingen te zeggen. En irriteren daarmee mijn dochter, want die wel gewoon werken. Mijn dochter zegt er dan wat van, ze gaan toch door, mijn dochter wordt boos, soms emotioneel, of heel erg boos, en gaat meestal uiteindelijk naar de leerkracht. Ze bijt dus wel duidelijk van zich af, maar is erg gevoelig en kan haar emoties niet in bedwang houden. Wij hebben haar nu verteld dat als dit dit jaar weer gebeurt, ze het moet negeren en gewoon door moet werken. Hoe langer ze het negeert, hoe minder leuk de pesters het vinden (want ja, het is gewoon pesten dit). Dat gaat ze proberen, we gaan het bij de leerkracht aankaarten en hopen dat het dit jaar leuker gaat verlopen. We hebben ook aangegeven dat ze in de pauze dan bij goede vriendinnen haar verhaal kwijt kan, en thuis ook, vooral thuis dan uithuilen als het nodig is. Vinden jullie dit een goede aanpak? Hier ben ik altijd al bang voor geweest, dat ze gepest wordt omdat ze zo emotioneel reageert. Want daar kan ze zo weinig aan doen, al hoop ik dat het nu wel beter gaat. Maar mede door haar perfectionisme (en een vleugje ass heb ik het idee), kan ze het niet relativeren en wil ze geen grapjes tussendoor, maar gewoon hard doorwerken, want je hoort hard te werken op school. Wie zou hierbij kunnen helpen? Er zijn ook coaches denk ik die gespecialiseerd zijn in het omgaan met (hoog)gevoelige kinderen? Nog een voorbeeld van de vakantie, er zaten 's avonds veel krekels in de douche, ze wilde die helpen door ze de douche uit te loodsen. Dat lukte bij 1 krekel niet, hij viel juist in het putje, ze werd hysterisch dat hij nu verdronk. Het was zo zielig. Ze riep ook: ik ben slecht! Het raakt haar gewoon zo diep. Relativeren vindt ze dan ook echt heel moelijk op zo'n moment. Dat er elke dag veel krekels doodgaan omdat ze soms een beetje dom zijn en het de natuur is gaat er bij haar niet in.
Ik zou zeker op zoek gaan naar een goede coach of therapeut met ervaring op hsp. Ben zelf momenteel ook een beetje zoekende voor mijzelf en zag dat er trainingen bestaan waarbij het kind wordt begeleid, maar tegelijk ook de ouders. Dat geeft jou dan ook weer handvaten om beter met haar om te gaan. Verder heel interessant leesvoer: hoogsenitief opvoeden van Esther Bergsma. Daar heb ik in de omgang met mijn oudste zoon al veel aan gehad.
Ik vind het juist goed dat ze het aangeeft i.p.v. het negeert! Juist omdat ze zo gevoelig is en ook omdat relativeren lastig is (dat maakt negeren heel lastig cq. onmogelijk, denk ik). denk dat ze dat moet blijven doen, maar dat ze wellicht eerder naar de leerkracht kan stappen; voordat ze boos wordt. Daarnaast is het goed om haar te leren omgaan met haar emoties; wat doe je als iemand iets doet wat je niet leuk vindt en wat doe je als je merkt dat je boos of verdrietig wordt (hoe/waaraan merk je dat uberhaupt)? Hoe zorg je ervoor dat je niet ‘klapt’? Enz. Ik denk dat vrijwel iedere kindercoach of begeleider op dit gebied wel wat kan betekenen. Rationeel emotieve therapie (en ook cognitieve gedragstherapie in het algemeen) is bv. ook iets wat zich hier op richt, dat leert je hoe gedachtes en gevoelens werken en dat je met je gedachten je gevoelens kunt beinvloeden.
Het is zeker goed dat ze het aangeeft. Probleem is dat die meiden dan weer gaan lopen piepen dat ze naar de leraar is gegaan. En ze kan toch niet telkens naar de leraar gaan? Ze zitten op de gang en in de klas zijn ze dan ook aan het werk, praktisch gezien is het denk ik niet haalbaar. Misschien moet ze het 1 keer zeggen en daarna negeren. Ik hoop dat de lol er dan snel vanaf is voor de pesters. Al hoop ik eigenlijk natuurlijk dat het niet meer gaat voorkomen. Voor nu zit ze niet in het plusgroepje (wat ze totaal niet snapt, ze doet het heel goed en er is niets gecommuniceerd), maar het geeft voor nu wel even rust. Dus ik laat het nu zo en ga het tijdens het gesprek begin september bespreken. Een kindercoach is denk ik zeker een idee, ik ga bij het cjg navragen voor een goede omdat volgens mij iedereen zich kindercoach kan noemen. Verder moet er misschien toch wat meer uitgezocht worden, want herken heel veel in het volgende (kreeg deze link van iemand via pb) : https://www.jongbegaafd.nl/verbaal-performaal-kloof-bij-hoogbegaafde-kinderen/
Die meiden zullen altijd ergens iets te piepen vinden; ik vind het aan de leerkracht om hen daar in te begeleiden. En telkens naar de leerkracht gaan zou ook niet nodig moeten zijn, want 1. die kan haar begeleiden in hoe ze met die situaties om kan gaan en 2. die andere kinderen begeleiden in wat zij kunnen doen. Dit zijn voor beide partijen leermomenten. En misschien werkt op de gang laten werken in deze fase nog wel niet? Je hoort heel vaak dat kinderen met pluswerk zonder toezicht op de gang worden gezet en je hoort vrijwel net zo vaak dat dat niet werkt. Pluswerk moet ook begeleid worden, zowel inhoudelijk als qua ‘manier van werken’. Ik vind dus zeker dat je hierin iets van de leerkracht mag verwachten. Ook kan het vertrouwen dat de leerkracht helpt met oplossen/aanpakken een kind het vertrouwen geven om er eerst zelf mee aan de slag te gaan. Maar als je het gevoel hebt het zelf op te moeten lossen en je daar om wat voor reden dan ook (nog) niet toe in staat bent, dan kan dat heel verlammend werken. De dingen beschreven bij die kloof passen veelal natuurlijk ook bij ASS en ook bij wat angstiger zijn. En bij een hoog iq/hb kunnen ook weer bepaalde dingen horen (zoals perfectionistisch zijn, dingen ‘groter’ oppakken en extreem emotioneel reageren), zoek maar eens op het zijnsluik (zie bv. https://ontwikkelingsvoorsprong.info/zijnsluik-2/). En juist weer om die redenen vind ik dat je niet kunt verwachten dat ze het negeert. Ze heeft er namelijk wel last van, dus grote kans dat ze het dan opkropt en dat moet je nou net niet willen. Ze zal eerst moeten leren hoe je er mee om gaat, zelfs als dat omgaan negeren is, en daarvoor heeft ze de hulp van de meester of juf nodig (ook als ze naar bv. een kindercoach gaat, want dan zal de leerkracht haar nog steeds moeten helpen om de transfer van het geleerde tijdens de coaching naar de schoolpraktijk te maken).
Zeker iets om over na te denken hoe je het omschrijft. Ben het er ook mee eens, maar vind het zo lastig. Want ze is dan wel heel gevoelig, ze ergert zich ook snel aan anderen in de klas, terwijl het toch af en toe moet kunnen dat iemand iets zegt. Ze zal zich toch moeten proberen iets meer af te sluiten daarvoor. Want het is gewoon niet realistisch dat iedereen muisstil is in de klas. Maar met op de gang werken heeft ze/jij een punt, want de kinderen uit het plusgroepje zouden toch zelfstandiger moeten kunnen werken. En als dat niet lukt is het wel belangrijk dat de leerkracht dat weet. Ik ga toch alvast een gesprek aanvragen bij de leerkracht voor deze of volgende week. Want qua communicatie vind ik het heel vreemd, dat iedereen weer in het plusgroepje zit behalve mijn dochter, en daar niets over gecommuniceerd is naar haar. Voor nu wel fijn, die rust, misschien is dat ook wel de reden dat het gedaan is? Maar voor mijn dochter heel verwarrend.
Phoe hoe herkenbaar is jouw verhaal... Hier een zoon van 10 die eigenlijk precies hetzelfde doormaakt. We zijn nu ook zoekende welke stappen te nemen. Wat ik lastig vind is dat wij bang zijn dat hij elke hulpstap als falen van zichzelf zal beleven. Dat er 'iets met hem is', dat komt uit zijn faalangst. Hoe hebben jullie dat aangepakt?
Ik gaf hier gisteravond bij mijn dochter aan dat we misschien wel hulp kunnen zoeken om er mee om te gaan, ze was daar juist heel blij mee, wat ik eigenlijk niet had verwacht. Ik denk dat ze het fijn zal vinden als er iemand is die haar daarbij kan helpen en ik denk dat het als een opluchting voelt dat er eindelijk iets mee gaat gebeuren. En ik zou dan meteen het perfectionisme aan willen pakken, maar dat hoeft zij niet te weten