Een heel goed gesprek gehad met de leerkracht vanmiddag! Zo fijn! Met mijn dochter erbij, die moest ook een paar keer huilen, ze schrok wel hoe heftig het voor mijn dochter was allemaal. Ze snapt het helemaal, gaat rekening met de issues van mijn dochter houden en heeft ook heel duidelijk aangegeven dat mijn dochter altijd naar haar toe mag stappen, desnoods in de pauzes of even mee naar de gang nemen (omdat mijn dochter snel gaat huilen en dat niet wil voor een volle klas). Ze ging toen wij weggingen meteen met de ib-er overleggen, dus ben benieuwd. Dochter voelt zich in ieder geval heel erg gehoord en het luchtte al erg op.
Afgelopen weken zijn echt slopend geweest. Alles was drama, ze kon niet kiezen (al vanaf haar 2e regelmatig een issue), ze kan niet slapen en kan het gewoon niet loslaten om aan bepaalde dingen te denken. In het begin waren we nog begripvol, maar we merkten dat dat niet werkte. Streng zijn werkt beter lijkt het, oftewel duidelijkheid. Niet altijd even leuk maar de oeverloze discussies schoten ook echt niet op en het hielp onze dochter ook echt niet. Het lijkt erop dat sinds we dingen zijn gaan benoemen het erger lijkt geworden. En dat snap ik niet zo goed. Of zou dochter nu alles loslaten ipv zich inhouden wat ze altijd heeft gedaan? Maar ik zou zo graag ons lieve meisje weer terug hebben... Ze had wel haar nukken maar bij lange na niet zo erg als nu. Binnenkort neemt de Ib-er contact met ons op, er zijn instanties waar school contact mee heeft en waar we hopelijk iets aan hebben. Anders ga ik zelf verder zoeken, maar vind het wel lastig, want volgens mij mag iemand zich al snel kindercoach noemen. Onze dochter heeft hulp nodig maar wij net zo goed. Want we zitten soms echt met de handen in het haar.
Wat vervelend dat het niet goed gaat! Misschien kun je naast school ook al zelf hulp zoeken, ivm de wachtlijsten gaat er soms best veel tijd overheen. Van het wijkteam of de huisarts kun je advies krijgen over instanties inde buurt en hoe daar te komen. Een coach is misschien zelfs wel wat te licht, als ik je berichten zo lees...en inderdaad: iedereen mag zich zo noemen. Dan moet je dus echt via via een naam horen waar goede ervaringen mee zijn.
Ik vermoed dat ze nu meer vrijheid voelt om al haar akelige gevoelens te delen en dat ze nu wordt overspoeld en ze niet meer wegdrukt. Een tip (hebben wij gekregen van een orthopedagoge): laat haar overdag praten over dingen die haar dwarszitten, niet vlak voor het slapen. Wat je aandacht geeft, groeit, dus als je dat vlak voor het slapen doet, is het bal. Maar blijf het inderdaad ook begrenzen, wellicht van tevoren een tijd aangeven, een kwartier of zo. Onze dochter kan ook heel erg doordraven, soms draven we een stukje met haar mee en trekken het tot in het belachelijke door, zodat ze zelf ook ziet dat het misschien minder erg is dan ze denkt, soms vereist het een actie van ons, en soms kappen we haar af, als het alleen maar een herhaling van zetten wordt. Ik heb je ook pb gestuurd, maar de tip van het boek dat ik heb genoemd wil ik hier ook nog even geven: het boek 'Ik ben 9' van Bauke Borsboom was voor onze dochter echt een feest van herkenning.
Ik ga volgende week de huisarts bellen (die is nu met vakantie), kijken of hij een goede coach weet en/of een instantie die haar kan testen, want ik wil gewoon meer duidelijkheid. Of weet iemand hier goede instanties in Brabant? Een collega van mij heeft ook neefjes die getest zijn hier, van hem hoor ik morgen meer. Van school weet ik niet hoe snel ik iets kan verwachten. Mijn hoofd zit echt vol, druk op het werk, deze week extra werken, dochter die 'vervelend' is, ben echt even op, nu is het ook nog slecht weer en kan ik ook niet even gaan wandelen (doen we normaal gesproken in de pauzes). Bedankt voor jullie berichtjes, zal vanavond even reageren
Veel aan het lezen geweest vanavond, hoop morgenavond te reageren op jullie. Huisarts kan ik ivm vakantie van huisarts en mijn werk pas volgende week vrijdag terecht. De Ib-er van school ga ik even mailen, heb het idee dat ik anders lang kan wachten. Goed gesprek gehad met dochter vanavond, ze wil eigenlijk niet met iemand praten, ze wil gewoon niet anders zijn dan de rest. Doordat we er de afgelopen weken zo mee bezig zijn heb ik haast het idee dat we haar wat aanpraten ofzo, ook al weet ik ook dat alles al veel langer speelt. En dochter snapt ook dat het zo niet gaat, niet voor haar, maar ook niet voor ons. Vanavond ging het naar bed gaan gelukkig wel redelijk goed, ze luisterde nu ook eens echt naar onze tips. Avondeten was wel drama, op die momenten heb ik echt zoiets van, pakken we het wel goed aan, maar ook, hoe kunnen we haar in godsnaam helpen. Het moet telkens escaleren (in een woede aanval van haar) voordat ze eindelijk eens meeveert/toegeeft. We aten vanavond namelijk pizza (gekozen door oudste en vriendin van de oudste), maar ze wilde liever iets anders, prima vonden wij. Op het laatst zei ze dat ze misschien toch wel zin had in pizza. Toen niets meer van haar gehoord tot we gingen eten. Ze wilde iets anders. Maar wist niet wat. Heel drama vooraf wat resulteerde dat wij zeiden, of je kiest nu iets anders, of je eet pizza, of niets, laatste kans nu om te kiezen. Heel stellig. Na een hoop gekrijs, gehuil, geschop en slaan met deuren koos ze dan toch wat ze wel wilde. En dan is het ook meteen goed. Maar achteraf denk ik, doen wij nu iets fout? Terwijl op het moment zelf ik niet zou weten hoe we het anders moeten doen. Die pizza was ze nooit gaan eten. Zonder eten naar bed kan ook gewoon echt niet (dat trekt ze fysiek niet). En we hebben gewoon ook totaal geen ervaring met dit soort gedrag, echt nooit eerder gehad bij haar of haar zus. En nu ging het om eten, een andere keer gaat het over een paracetamol, of waar ze mee wil spelen, of waar ze wil slapen (tijdens de hitte van een tijdje terug sliep ze op de grond ipv haar hoogslaper).
Psychologenpraktijk Mia Frumau. Die heeft denk ik wel een wachtlijst, maar wellicht kan zij je doorverwijzen naar een collega.
Ik herken veel van je dochter in mijn dochter, ze is hooggevoelig / hoog sensitief, wat je veel bij hoogbegaafde kinderen (en volwassenen) ziet. Ze heeft hulp gehad van een kinderpsycholoog die haar goede handvatten gaf om met haar gevoeligheid om te gaan. Wat haar hielp en nog steeds wel helpt is een zorgendoosje. Ze had een doosje geknutseld en als ze zich ergens zorgen om maakt schrijft of tekent ze dit op een blaadje. Als er dingen zijn die ze ook wil bespreken met ons of de leraar haalt ze dat briefje er uit en bespreekt ze dit, wil ze dat niet dan is dat ook goed. Daarnaast mag ze van ons niet altijd het journaal kijken, over heftige gebeurtenissen (waar ook ter wereld) kan ze zich te lang te druk om maken. Angsten, of reacties die irreëel zijn leggen we (op advies van de psycholoog) heel plat uit. Dus met die diertjes bij jullie op vakantie opzoeken hoeveel er dood gaan en of dat percentage in verhouding is met de diertjes die ze had gered bijvoorbeeld. We hebben mindset kaartjes, je zal ze wel vinden als je ze googelt, daar staan emoties en vragen op zodat haar emoties makkelijker bespreekbaar worden. Toen het echt minder met haar ging pakte we elke avond een kaartje en hadden we het over die emoties. Op school hebben ze gewerkt met growie en fixie, op de oude school heeft ze daar individueel mee gewerkt met een externe begeleider (regulier onderwijs), op deze school is het een onderdeel van het lesaanbod. Op school mag ze ook altijd een koptelefoon pakken of op een andere, rustigere plaats gaan zitten als de prikkels van andere kinderen te veel binnen komen. Aangezien meer kinderen in de klas hier last van hebben, op verschillende momenten, is dit niet raar ofzo.
Neemt ze dingen heel letterlijk? Zoals ze aangaf dat ze misschien toch wel pizza wou eten. Dat jullie in haar ogen het woord ‘misschien’ hebben genegeerd en er vanuit gingen dat ze die pizza ging eten? Wat zegt school erover tegen jullie waarom ze niet meer in het Plusgroepje zit? Ik zou wel benieuwd zijn wat hun verklaring is, vooral als ze het gewoon goed deed. Krijgt ze nog wel Levelwerk wat ze gewoon in de klas zelf maakt? Net als iemand eerder al noemde, apart op de gang werkt vaak voor geen meter. Dat is vragen om problemen. Geen toezicht, geen begeleiding enz. Dat ze zonder naar haar (of misschien zelfs naar jullie) te communiceren haar uit die groep hebben gezet is al idioot. Ze nemen haar daarbij niet serieus, hadden een apart gesprek met haar aan moeten gaan om uit te leggen waarom ze uit dat dat groepje is geplaatst. Nu gaat ze er waarschijnlijk zelf invulling aan geven. Je kunt ook zonder verwijzing vast een psychologenpraktijk bellen voor een kennismakingsgesprek. Vaak hebben ze de verwijsbrief pas nodig als de behandeling echt start.
Ja ze neemt dingen heel letterlijk, ze zei ook een paar keer 'ik zei toch misschien!'. Maar ze had ook niets anders gezegd en wist dat de pizza de oven inging, dus wij vinden dat ze dan had moeten aangeven wat ze dan wel wilde. Over het plusgroepje, de laatste cito van vorig jaar was wat minder, daarom wilden ze haar rustig laten starten gewoon in de klas en dan daarna kijken. Dat is achteraf dus aan ons en haar uitgelegd. Maar ik merk nog steeds onbegrip vanuit haar kant, aan de andere kant is ze blij dat ze niet in het groepje zit ivm de stoorzenders daar. Haar werk in de klas vindt ze heel makkelijk zegt ze. Ik heb het idee dat school het wel prima vindt allemaal. Zo zit ze al tijden op dezelfde plek terwijl ze heeft aangegeven ergens anders te willen zitten. Ze heeft erg veel last van de stoorzenders in de klas en eentje ervan zit naast haar. Die negeert ook haar rode 'niet storen' dobbelsteen. Ik bedacht me opeens dat een koptelefoon zou kunnen helpen (of was dat door een opmerking hier? Mijn hoofd zit nogal vol ), dochter gaf opeens ook aan dat ze bij het raam zit en last heeft van de geluiden van het schoolplein. Jammer dat school dit niet heeft aangegeven, ik had er nog nooit aan gedacht. Dus morgen ga ik vragen op school wat mogelijk is. Het is zo jammer dat ik ivm werk en sport van de kinderen niet zo snel tijd heb voor een gesprek, gelukkig kan het komende donderdag wel, dan kunnen miin ouders haar naar dansen brengen en kan ik naar school. Geen idee of ze levelwerk doet in de klas, ga ik navragen. En als ze maandag geen nieuwe plekken hebben ga ik daar meteen achteraan. Morgen ga ik de huisarts bellen (is dan terug van vakantie) voor een verwijzing en ik ga een praktijk bellen waar ik vrijdag goede verhalen over heb gehoord. Dan kan het balletje eindelijk gaan rollen. Gister weer meerdere uitbarstingen gehad, zo zielig. Inmiddels weten we dat het moet klappen, dan gaat ze dingen kapot maken, huilen en hebben we een goed gesprek. Jammer dat het zo moet, voor nu even de 'oplossing'.
Oh kijk de tip van de hoofdtelefoon kwam van jou Ik vind het bizar dat zoveel mensen dit herken die een kind hebben die hb is. Ik heb dit er echt nooit achter gezocht. Bedankt voor de tips ook, ik neem alles mee. Ik wil nu gewoon weten wat mijn dochter heeft/is. En daarnaar kunnen handelen. Ik denk dat deze school niets kan met hb, er is hier wel een hb school in de buurt (of met een hb klas), zouden jullie haar voor 2 jaar nog laten overstappen? Of eerst deze school proberen? Ze heeft maar 2 echte vriendinnen in deze klas, en nog 2 waar ze redelijk vaak mee afspreekt maar ook vaak bonje mee heeft (vooral in haar hoofd). Haar zus gaat volgend jaar naar de middelbare dus voor mij maakt het verder niet uit. Maar goed, eerst maar alles afwachten. Ik wil in ieder geval dit schooljaar duidelijkheid.
We proberen inderdaad overdag met haar te praten. Maar dan komt er vaak gewoon niets uit. Ik heb het idee dat ze er dan gewoon geen zin in heeft en dus gewoon zegt dat alles goed gaat.
Gister na een boze bui toen ze brak zei ze ook, ik wil gewoon dat iemand begrijpt wat ik voel. Ik wil niet anders zijn. Niemand begrijpt me. En na een andere bui, toen ze iets van haar Schleich kapot had gegooid, heeft ze wel 10 keer gezegd (gegild) dat ze gewoon stom is. Ik heb haar uitgelegd dat ze hier niets aan kan doen, met tranen in mijn ogen gezegd dat ze echt niet stom is, ik brak echt, vind het zo zielig. Toen hebben we samen een potje zitten huilen, zo fijn.
Waarschijnlijk voelt ze het ook als falen om toe te geven wat ze niet fijn vindt aan school enzo. Het is voor volwassenen soms al best moeilijk om te weten en te verwoorden wat je problemen zijn en voor kinderen nog meer. Mijn zoon is na de vakantie met een proefperiode in een hb-groep op een andere school gestart. De klas is veel kleiner, het tempo ligt veel hoger en tot nu toe lijkt de sfeer op school ook beter. Gewoon meer rust en veiligheid. Er zijn ook andere vakken. Dat is ook groep 7. De wachtlijsten zijn hier in de omgeving bij veel van zulke scholen lang. Zo jammer ook dat veel plusklassen zich vooral richten op hoog presterende kinderen. Ook zo’n misverstand. Een hoge intelligentie staat niet garant voor geweldige cito’s enz. Oorkappen/koptelefoon hebben we ook meegegeven in zijn vorige klas. Daar vonden kinderen het vooral erg grappig om op te kloppen of hem van zijn hoofd af te halen en hard terug te laten schieten. Nou, tel daar een juf bij op die gewoon zowat nergens wat aan deed en het feest is compleet.
Ik heb mijn dochter gevraagd of ze nog wel extra werk maakt in de klas nu ze niet in het plusgroepje zit. Ze mag als ze haar weektaak af heeft extra werk maken. Maar dat krijgt ze dus nooit af door de stoorzenders in de klas (zei ze met een diepe zucht). Ondanks dat ze het moeilijk heeft, merk ik ook dat het haar oplucht dat we er nu over praten met haar. Ik geef nu ook aan dat ze het ons moet laten weten als er iets gebeurd is. Zoals de nieuwe plekken, ik ga ervan uit dat ze die vandaag krijgen. Mijn dochter zei al, als dat niet zo is ga ik aan de juf vragen waarom niet. En als het dan nog niet gebeurt vertel ik het jullie. Nu hoop ik dat mijn dochter dat dus echt gaat doen . Morgenochtend ga ik wel even naar de juf om te zeggen dat we zelf hulp gaan inschakelen omdat het van hun kant te lang duurt. En omdat we er goede verhalen over hebben gehoord. Ik wil meteen gaan vragen of ze nieuwe plekken krijgen en of mijn dochter een koptelefoon kan krijgen. Meerdere kinderen in de klas hebben die dus dat zou geen probleem moeten zijn en ook gewoon goed moeten gaan. Vandaag ging het beter met mijn dochter. Wel weer even een bui op haar verzorgpony, kon weer geen keuze maken, maar ze accepteerde het vrij snel toen ik de keuze maakte. Daarna was ze ook weer ontspannen. Haar pony maakte nog een flinke bok in galop, doet hij anders nooit, dochter bleef er gelukkig op zitten. Uiteraard even huilen maar ook trots op zichzelf. Heb haar toen verteld dat het ook echt niet gek was geweest als ze er wel af was gevallen. Maar zoals het eruit zag kon ze ook prima een rodeo stier aan . Gelukkig kon ze daar erg om lachen, humor maakt vaak veel goed bij haar, gelukkig. Nu maar weer slapen, drukke week weer voor de boeg...
Ook als dochter niet Hb blijkt te zijn lijkt zo'n Hb klas me wel echt iets voor haar. Ze is een harde serieuze werker en maakt haar werk ook goed. Maar dat soort kinderen lijkt wel in de minderheid te zijn (tegenwoordig?). Heel storend voor mijn dochter helaas.
Mocht duidelijk worden dat ze zou passen op een HB-school, die school heeft plek én de manier waarop ze te werk gaan (heel belangrijk, kan nogal verschillen) spreekt jullie aan: een volmondig JA! Onze dochter is eind groep 5 overgestapt en kan dus ruim drie jaar op deze school blijven, maar ik zie nu na ruim een jaar al zoveel groei dat het zelfs voor een jaar de moeite kan lonen. Sterker nog, een jongen van haar oude school (met wiens moeder ik bevriend ben) stapt nu voor groep 8 over. Nu is er wel een groep 9, waarvan ze nog niet weten of hij die ook gaat doen, dus dan kan het alsnog twee jaar worden, maar ook al blijft hij er 'maar' 1 jaar, dan nog vonden zij het dus ook de moeite waard. Onze ervaring (en die van héél véél ouders op diverse groepen waar ik mee lees) is dat het voor een reguliere school doorgaans heel moeilijk is om een ander spoor te nemen. En als ik lees dat ze vanwege tegenvallende CITO's uit de plusklas is gezet, denk ik dat ik wel kan inschatten hoe het verloop daar gaat zijn als je met een testuitslag aankomt: 'we gaan eens kijken hoe we dat gaan invullen', 'goh, dit hebben we echt nog nooit meegemaakt', 'tja, je dochter zal het toch eerst moeten laten zien', 'je dochter moet wel wat weerbaarder worden'. Haha, de frustratie spat ervan af, denk ik.
Zo herkenbaar wat Gitta zegt. Allemaal meegemaakt, zelfs de testuitslag en het verslag met adviezen haalde weinig uit.
Vandaag de huisarts gebeld en ook daar moet het via de jeugdprofessional, net als bij school. Maar de huisarts (assistente) zei ook, als ze binnen een paar dagen niet bellen moet je weer terugbellen. Dus dat is al heel anders dan hoe school reageert. Weet ook niet waar het probleem zit op school, bij de ib-er of bij de jeugdprofessional. Zal de komende dagen wel blijken. Ben in ieder geval blij dat de huisarts het erg serieus neemt. Ik wist trouwens al dat de school van onze kinderen eigenlijk alleen goed is voor gemiddelde kinderen zeg maar. En voor mijn oudste is de school dan ook perfect. En ik dacht voor mijn jongste ook, maar die blijkt nu toch wat minder gemiddeld