Hier gaat het op school gelukkig wel goed, de juffen merken eigenlijk weinig van haar gevoeligheid. Denk en hoop dat het wel zal loslopen volgend jaar, maar dat ik vooral ook omdat ze al leest. Fijn dat jullie nu wat handvaten hebben gekregen. Een diagnose is op zich natuurlijk ook helemaal niet altijd persé nodig, zeker niet als jullie het op deze manier gaan redden.
Mijn man bijvoorbeeld zou zich echt niet druk maken over een geplette slak en zo zijn er echt nog wel veel meer mensen. Vooral mannen heb ik het idee Ja ze zit wel goed in haar vel en kan het meestal wel bij ons kwijt, daarom ben ik blij dat mijn man nu ook inziet dat ze er niets aan kan doen. Want hij had de neiging om boos te worden en dan krijg je dus dat ze het opkropt. Soms wil ze het niet vertellen maar meestal krijg ik het er wel uit en hamer erop dat ze thuis gewoon mag huilen en vertellen wat er is. Op school doet ze dat dus echt niet. Maar gelukkig geeft dat geen problemen thuis. Toen mijn nichtje nog niet de diagnose Asperger had was het trouwens heel zielig, vooral haar vader werd vaak boos omdat ze vaak zo 'belachelijk' reageerde. Achteraf helemaal zielig natuurlijk, gelukkig gaat het nu redelijk goed.
Hier binnenkort de eerste opvoering van dansles, ik vind het wel spannend hoe ze het gaat vinden! Gelukkig is ze inmiddels wel zo dat als het in een groep is met 'vreemden' (niet met ouders), dat ze het wel gewoon doet. Toen ze kleiner was weigerde ze gewoon. Fijn is ook dat de juf nog mee het podium opgaat (kleuterdans, de jongsten zijn net 4). Maar daarom wilde ik dus geen hulpouder zijn, ben bang dat ze dan aan me gaat hangen. Maar de optredens op school gaan erg goed. Doen ze zo'n 5 keer per jaar in de aula. Laatst moest ze al eerste van haar klas op en ook een klein dansje doen, alleen, ik was zo trots! En zij ook trouwens
Ik herken hier een aantal dingen in van mijn zoontje. Hij is dol op diertjes natuur en kan niet tegen verdriet van andere. Laats in de grote speeltuin was hij helemaal overstuur en riep in paniek pas op pas op er ligt een lieveheersbeestje in het water (wij hebben zo'n waterkraan in de speeltuin) . Hij hem eruit gehaald maar bleek iets anders te zijn. Labeltjes die prikken kleren die niet goed zitten kan hij ook niet tegen. Harde geluiden, het podium op school kan hij ook niet tegen.
Denk dat mijn dochter ook zo is inderdaad. Het sociale misschien iets minder, ze kan soms vreemd uit de hoek komen. Dat is vooral voor haar zus soms wel even lastig. Maar ik merk wel dat het steeds iets beter gaat en ze ook wel begint in te zien dat haar gedrag soms niet 'werkt'.
Jazeker het is het belangrijkste dat zij zich er goed bij voelt! En daar hamer ik ook op bij haar, dat het goed is zoals ze is. Ik doe ook aan slakken zigzaggen, maar kan me er inmiddels goed overheen zetten als ik zie dat ik er eentje plat rijd Met Romereis, ik was toen 17, kregen we gevogelte op ons bord. Iemand vertelde me dat het een duif was. Ik was dol op duiven (had een opa met duiven en toen ik 16 was een gewonde duif gered van een bouwterrein), dus dat zou ik nooit eten. Heb het dus niet gegeten, achteraf bleek het natuurlijk gewoon kip te zijn
En het kan gek lopen...zo wordt ze hysterisch als de kinderen klappen als ze leeskampioen is en tranen met tuiten, maar toen het adjunct vroeg wie er op de foto wilde voor de voorkant van de schoolgids die alle kinderen en papa's en mama's en juffen en meneren te zien krijgen stak mevrouw als eerste haar vinger op😂. De juf wees al meteen: kies die maar....erg buiten haar comfortzone maar goed als ze het zelf aangeeft.