Natuurlijk zeg ik dat ik nooit bij hem weg zou gaan, maar dat is makkelijk zeggen omdat ik weet dat het niet zo is...
Mijn man stond gelukkig gelijk open voor een donor. Adoptie is op dit moment nog te duur maar we zijn aan het orienteren. Mijn man wou bijvoorbeeld verder geen onderzoeken, je hebt bijv een soort van punctie, waarbij ze kunnen kijken of er zaad is, of ze kunnen een sneetje en het zo proberen te krijgen. ( TESE/MESA/PESA). Mijn man zag dat absoluut niet zitten. Nou achte de uroloog de kans klein dat er iets gevonden zou worden, zouden jullie daar vrede mee hebben?
Ik heb zelf ook PCOS en mijn man is verminderd vruchtbaar door kiemcelkanker. Gelukkig is hijzelf weer helemaal beter en had hij zaad in laten vriezen (dit speelde voordat wij elkaar kenden). Wij waren hierdoor genoodzaakt gelijk het medisch traject in te gaan. Was het niet gelukt zwanger te raken (wat hebben wij geluk gehad met 2 prachtige dochters!) dan was ik echt niet bij hem weggegaan. Ik heb altijd gezegd dat ik niet gewild kinderloos wilde zijn. Ongewild is een ander verhaal, dan zou het ons helaas niet gegund zijn.
ik ben niet weggegaan bij mijn man, en danzij KID zijn we nu trotse ouders van een zoontje, je houd van iemand door dik en dun, en ja manlief wou eerst ook geen KID< ook toen niet getwijveld om weg te gaan, geen haar op mijn hoofd.
Ik ben het eens met Mupet. Dat hij onvruchtbaar zou zijn, zou niet betekenen dat ik bij hem weg zou gaan, ondanks mijn grote kinderwens. Onze relatie betekent ontzettend veel voor me en zou hem voor geen goud kwijt willen. Stel je voor dat je zelf onvruchtbaar bent, en dat je man/vriend je daarom verlaat.. dan stort je wereld toch in? Maar echter, als hij totaal niet openstaat voor andere mogelijkheden, zoals bijvoorbeeld donorschap of zelfs adoptie, ja dan wordt het wel heel erg moeilijk. Een kinderwens is zoiets sterks, dat schuif je niet zomaar aan de kant. Maar dat heeft meer te maken met hoe je man/vriend omgaat met de situatie. Is het voor hem "alleen mijn eigen kindje of anders niks" of staat hij open voor de andere mogelijkheden?
Het ligt eraan... (al weet ik natuurlijk nooit zeker wat ik zou doen als ik voor die keus zou komen te staan). Maar ik zou alleen bij 'm kunnen/willen blijven als 'ie open zou staan voor andere opties (donor of adoptie, eventueel pleegzorg), ik kan me namelijk geen leven zonder kinderen voorstellen en dat zou ik ook echt niet willen.
Mijn man heeft al twee kinderen uit zijn vorige relatie en aangezien we 11 jaar in leeftijd verschillen heb ik hem letterlijk bij de eerste date verteld dat ik kinderen wilde. Kon me namelijk voorstellen dat hij daar niet meer op zat te wachten en wilde geen 'tijd verspillen' aan daten als je toch weet dat het niets gaat worden. Gelukkig wilde hij (voor mij) nog wel een kindje, maar als ik geen eigen kind had gewild had het voor hem ook echt niet gehoeven. Anyway, als hij inmiddels onvruchtbaar had gebleken had ik niet om die reden bij hem weggegaan, maar ik zou dan wel geeist hebben dat hij openstond voor vruchtbaarheidsbehandelingen/donorzaad. Ik had er niet mee kunnen leven dat hij zijn kinderen heeft en ik geeneen doordat hij niet open zou staan voor medische hulp. Maar gelukkig bleek manlief megavruchtbaar en was het de eerste ronde raak. Hoop voor jullie dat het ook nog gaat lukken op welke manier dan ook!
Pff ik hou superveel van mijn vriend en we hebben nu 2 kids...maar ik zou natuurlijk alle andere opties bekijken...Maar ik kan me wel voorstellen dat het misschien in de weg gaat staan in je relatie? Maar dat kun je zonder dat je het echt meemaakt bijna niet beantwoorden zo`n vraag
Mijn man bleek na 1.5 jaar proberen zwanger te worden ook onvruchtbaar. Als hij alle deuren had dicht gegooid zoals KID, adoptie en pleegzorg zonder dat ik daar dan nog een keuze in had gehad dan was ik bij hem weg gegaan. Klinkt hard en dat is het ook, maar als hij nergens voor open had gestaan dan had hij mij gedwongen kinderloos te blijven. Hij weet dit ook, we hebben het er nadat hij was bijgedraait mbt KID, over gehad. Hij wilde dus eerst echt helemaal niks. dan maar geen kinderen was wat hij zei. Als ze niet van mij zijn hoef ik ze niet. Volledig voorbij gaand aan mijn gevoelens toen. Gelukkig kon ik het laten rusten en kwam hij na een half jaar zelf aan met KID. Had ie dat niet gedaan dan was het jammer, maar dan had ik de scheiding aangevraagd. En ja ik hou heel veel van mijn man, en hij kan er niks aan doen. Ik ben blij dat ik die keuze nooit heb hoeven maken.
tevens als je vragen hebt over donor ofzo dan mag je altijd pben of me toevoegen op msn jessica_faber@msn.com
Mooi gezegd Kawaii. En ik ben het ook met je eens. Voor mij zou er ook veel van afhangen of hij ook bereid zou zijn de trajecten in te gaan of niet. Gelukkig is het hier nooit aan bod gekomen. En ben ik gezegend met 2 zoons. En ik wil iedereen die wel in deze trajecten zit ontzetten veel sucses en geluk toe wensen. Ik heb ontzetend veel respect voor jullie. Liefs Janna
Als een man geen kinderen zou WILLEN zou ik hem hiervoor verlaten echter als mijn man onvruchtbaar bleek zou ik dat niet doen, voor mij een groot verschil dan zouden we gaan voor een donor of uiteindelijk adoptie, maar voor ons zou eerste keuze een donor zijn (hebben we het over gehad) omdat vaderschap niet vastligt in genen maar of je je als een vader gedraagt.
Yup, ik zou daar vrede mee hebben. 100% zeker. Me in hem verplaatsende zou ik daar namelijk heel veel begrip voor hebben. Als ik in zijn schoenen stond zou ik dat ook niet zomaar doen namelijk. Ik moet wel zeggen dat de liefde tussen ons heel erg groot is. Ik heb hiervoor twee 'vriendjes' gehad en bij beiden wilde ik niet eens kinderen. Nu wil ik dat wel. Ik denk dat dat ook wel heel veel uitmaakt misschien. Weet ik niet hoor, maar denk ik .
Ik zou alleen bij hem blijven als hij zou instemmen met donorzaad om toch een kind te kunnen krijgen. Of andere opties. Maar toch moeilijk: hij kan er ook niks aan doen. Ik vind het een heel erg lastige kwestie!
Ook heel veel succes van mij gewenst! Kleine toevoeging van mij, ik ga er bij mijn mening wel vanuit dat mijn vent niet over mijn gevoelens dendert. Dat we er normaal over kunnen praten en als hij dan aangeeft dat hij het om welke reden ook niet ziet zitten dat ik daar begrip voor heb. Zou het een kwestie zijn van 'schijt aan, dan maar niet'. Dan zou het wel eens heel anders kunnen zijn. Dan zou ik het eerst een tijdje rust gunnen omdat ik dan denk dat het vooral het acceptatieproces is dat deze reactie veroorzaakt. Verandert dat niet, tja dan zou het maar zo anders kunnen zijn.
We hebben al twee kinderen en kan deze vraag niet beantwoorden omdat ik niet of nooit in die positie geweest ben. Mijn gevoel zegt dat ik denk wel bij hem gebleven had maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Als een wens te sterk is kan het alles verwoesten wat het je waard zou zijn en voor de meeste vrouwen is het op de een of andere manier toch het moederschap. Weet nog jaren geleden toen ik er achter kwam dat mijn moeder DES heeft geslikt tijdens de zwangerschap van mij. En ik zij als ik daar door geen kinderen kan krijgen:x Gelukkig is het lot me goed gezint geweest en was ik met nummer een binnen drie maanden zwanger. Maar nummer twee is een wonder opzich ze schelen ook 9 jr en 3 m dat zegt genoeg die kwam wel van zelf maar niet eerder dan ik gehoopt had T.s heel veel sterkte voor de periode.s die nog komen gaan en mogen jullie wensen uitkomen in wat voor manier dan ook.