het ging er bij ons om hoe gehandicapt een kindje is. Een kindje met down of een lichamelijke afwijking oid is zeker welkom, maar een kindje als kasplantje die niet kan praten en misschien zelfs niet kan zien dat hoeft wat ons betreft dan weer niet. Ik zou zelf niet zo willen leven, daarnaast moet je er over nadenken hoe dat voor het kind is, maar ook hoe dat voor je gezin is. Tuurlijk kun je je kind in een opvang plaatsen, maar daar krijg je geen kinderen voor vind ik. Je moet er 100% achterstaan en het 100% aankunnen. En dat vind ik zelf heel erg moeilijk.
een kindje met down heeft nog wel besef van het leven dus dat zou voor mij geen optie zijn om het weg te halen wel zou ik het van te voren willen weten, omdat er vaak wachtlijsten zijn voor speciale kdv`s en scholen en activiteiten centra.
precies en vooral als er al kinderen in je gezin zijn daar voor moet je ook vind ik een goede beslissing maken.
Nog even , ik lees hier soms dat Down een niet zo een zware handicap is ; Down komt echter voor in veel verschillende gradaties. Het merendeel zit in de middenmoot, een klein deel is vrij gezond en van een redelijk niveau , maar er zijn er dus ook die niet of nauwelijks lopen , niet of nauwelijks kunnen communiceren, gedragsstoornissen hebben en dus wel degelijk flink beperkt zijn. Kardinaal veroordeelt abortus bij syndroom van Down link naar denemarken
verstandelijk denk ik dat ook en vind ik ook dat ik dat zou moeten doen.... maar als ik me het dan probeer voor te stellen, of me voorstel dat het mijn kind is die zwanger is door verkrachting dan zegt mijn gevoel heel wat anders.... daarom zeg ik ook... ik ben ook maar mens... ik hoop gewoon dat ik nooit voor de keus kom te staan!
ligt eraan hoe erg gehandicapt ik vind dat een kind gelukkig kan leven belangrijker dan "gezondheid" als het de mogenlijkheid tot een gelukkig leven dan zal ik het niet weghalen is het een kindje die in en uit het ziekenhuis moet of totaal geen leven er aan overhoud dan wel weghalen.
Het volgende las ik net in een interview. Wel iets om over na te denken: Ik ken nauwelijks mensen met een handicap. Ze zijn in feite grotendeels uit mijn omgeving 'weggesaneerd'. Velen kunnen niet mee in onze gecompliceerde wereld met haar haastige ritme. Ook ik leef in dat ritme en beschouw dat als de normaalste zaak van de wereld. Zou ik mijn leven nog de moeite waard vinden als ik een aantal dingen niet meer zou kunnen? Wat betekent dat voor mijn kijk op mensen met een handicap? Ik realiseer me dat ik leef in een schijnwereld van nietgehandicapte en vooral: bruikbare mensen.
Ik vind zelf het voornaamste als het maar: Gelukkig is/wordt En met een handicap kun je ook gelukkig zijn/worden. Ligt idd zoals al meer beschreven staat aan welke handicap zich voor doet. Als het kindje niks kan en geen toekomst perspectief heeft weet ik niet of ik voor kies om het te laten komen. Ik heb zelf nooit voor de keus gestaan , kan ook niet helemaal eerlijk antwoorden. Wie weet sta ik er dan wel heel anders tegenover. Maar dit is wel hoe wij er nu tegenover staan en besproken hebben.
voor mij ligt het eraan hoe erg maar ook zou ik zeer ernstig kijken naar de gevolgen. er zijn niet alleen gevolgen voor ons maar ook voor de rest van het gezin. ik vind dat je ook moet bedenken dat er (in ons geval) nog een kindje is en wat het voor gevolgen heeft voor dat kindje. ik persoonlijk zou het niet doen, maar dat is mijn mening. wij hebben het al meegemaakt hoe het is als je kindje niet gezond is en je veel naar het ziekenhuis moet. ik was blij dat hij de eerste was en wij dus zonder bij een ander kindje stil te staan naar het ziekenhuis konden. mijn man en ik hebben de eerste 8 dagen alleen maar in het ziekenhuis gezeten(dag en nacht) dit kan niet als er meer kinderen zijn, ookal is er 24 uur per dag oppas. maar goed dit is mijn mening en ongetwijfeld zal niet iedereen het daar mee eens zijn
Hier een mama die wel zelf de keus heeft moeten maken. Ik zit nu met heel veel verdriet en woede dit topic te lezen. Wat een ondoordachte uitspraken en kwetsende berichten worden hier geplaatst. En het erge is nog dat de mensen die het plaatsen geen idee hebben hoe het is om dit (als ouder die haar kindje heeft laten gaan uit LIEFDE) te lezen. Je kan van te voren echt niet oordelen wat je zou doen in bepaalde situaties. Ook wij konden dat niet ( al dachten wij toen ook van wel). Maar op het moment dat je te horen krijgt hoe ernstig de handicap van je kindje is en dat hij absoluut geen menswaardig bestaan zou kunnen leiden, veel pijn zou hebben en nooit iets zelf zou kunnen, dan ga je er heel anders over denken. Wij hebben puur voor zijn geluk gekozen ( en geloof me het is verschrikkelijk om uit 2 kwade te moeten kiezen) en wij zijn ervan overtuigd dat hij nu een pijnvrij gelukkig leven heeft, alleen niet hier bij ons. Juist uit Liefde hebben wij hem laten gaan, En wat was hij welkom!! Nu leeft hij voort in ons hart, pijnvrij en in zeer liefdevolle gedachten.
Ligt hier ook aan de ernst van de handicap. Als de levenskwaliteit echt dramatisch laag is zou ik het het kind niet aan doen en weg laten halen. Ook mijn andere kinderen zou ik dat niet aan doen. Klinkt misschien hard, maar er zijn al 2 kindjes.. Die mogen niet 'aan de kant gezet worden' omdat de volgende alle zorg nodig heeft. Maar goed, dit ik hoe ik er nu over denk. Mocht er hier ooit nog een kindje komen en ik zou voor die keuze komen te staan dan heb ik natuurlijk geen idee of ik op dat moment ook nog zo denk.
Ja erg om te lezen he Ik las laatst in de vlindertuin van een mama dat de reacties van anderen voor haar een heel rouwproces was bovenop het eigenlijke rouwproces. Mensen kunnen ons zo kwetsen en waarom?! Ik hoop dat ze eens na gaan denken en ook echt hier gaan lezen ipv alleen maar hun mening blijven spuien. Knuffel voor jou!
ik zou het heeeeeeel erg moeilijk vinden. Ik zou er dan ook pas een echte mening over kunnen geven als ik er echt voor zou staan. mijn mening van nu is denk iki heel anders dan als ik er daadwerkelijk voor zou staan. dan denk ik misschien wel weer hel anders. moeilijk hoor. is denk ik ook groot verschil of je al 2 kinderen hebt bijv of als het de 1e is. wil je je dat de andere kinderen ook aan doen want die 2 kids lopen er dan ook al. als het de 1e is dan heb je je handen denk ik alleen al vol aan het gehandicapte kindje. echt een ethisch dilemma vind ik. er is geen goed of slecht in de keuze.
Meid heel veel respect voor je keuze. het zijn onmenselijke keuzes maar sommige keuzes zijn uit liefde voor je kindje. Heel veel respect daarvoor hoor. en sterkte.
Ik ben misschien een struisvogel daarin, denk dat ik daar nu niet over kan oordelen. mijn ouders hebben vroeger te horen gekregen dat mijn broertje heel zwaar gehandicapt lichamelijk en geestelijk zou zijn , zij hebben toen besloten hem te laten komen helaas bleek het ziekenhuis 2 dossiers verwisseld te hebben. Vrienden van mijn ouders zij had een zusje die ernstig gehandicapt was helaas is ze enkele jaren geleden overleden na een maag infectie en een darmperforatie ten gevolge van een virus. Als ik dit zo bekijk weet ik echt niet wat te doen, denk dat het van de ernst van de situatie (handicap ) afhangt, maar van nog vele meerdere factoren. Kan daar niet over beslissen nu,
Een kindje dat 'niet goed' is bij de 20 weken echo laat je niet weg halen, je moet dan vroegtijdig bevallen. En dat is verschrikkelijk, bevallen terwijl je weet dat dat het leven van je kind beëindigt. Mijn vriend en ik hebben er trouwens bij onze dochter* niet voor gekozen, zij is spontaan geboren en was waarschijnlijk helemaal gezond. Maar met 21 weken geboren worden was dodelijk voor haar. Nu hebben wij een gezonde zoon gekregen, na een voldragen zwangerschap. De stress of je kind het gaat redden of niet is echt verschrikkelijk. Bij ons was de kans op herhaling 20%, we moesten al blij zijn als we de 30 weken zouden halen. Daarmee hebben we dus zeer bewust het risico genomen dat onze zoon vroeggeboren zou worden, met alle gevolgen van dien. Toch zijn we zeer bewust weer zwanger geworden. Met deze achtergrond heb ik op internet meer ouders leren kennen die afscheid hebben moeten nemen van hun ongeboren kind en ik ben werkelijk nog nooit een verhaal tegen gekomen van een vrouw die bij een aangetoonde aandoening simpelweg zoiets had van 'doe maar niet'. Dat is toch wel iets waar ik bij mijn dochter* blij mee ben, dat mijn vriend en ik niet hebben moeten kiezen. Wat me toch altijd weer verbaast is als mensen mij vragen of ik mijn dochter* weg heb laten halen vanwege Down, pas als ik dan nee zeg, zeggen zij dat het erg is van mijn dochtertje*. Alsof ouders die een zwangerschap afgebroken hebben geen medelijden verdienen, omdat ze er zelf voor 'gekozen' hebben. Niemand 'kiest' ervoor een zwangerschap vanwege een handicap 'gewoon' af te breken, het is een verschrikkelijke emotionele achtbaan. Ik hoop het nooit te hoeven meemaken.
Ik denk dat dit voor iedereen ook weer anders is. Wij weten dat ons zoontje eind dit jaar een zeer zware hartoperatie moet ondergaan en hebben toch bewust ervoor gekozen om voor nog een kindje te gaan, die er dus al is als wij minimaal 1 a 2 weken 24 uur per dag (zowel ik als mijn vriend) bij ons zoontje zullen zijn. Wij nemen ons babietje gewoon mee en zullen gebruik moeten maken van oppasoma en tante etc. Maar dit zie ik niet als een reden om daarom een volgende zwangerschap uit te stellen. En ook dit kindje had een hartafwijking kunnen hebben (of iets anders) waardoor we dan dubbel de zorgen hadden gehad, maar ik ben er heilig van overtuigd dat je alleen dingen toegeworpen krijgt omdat je ze aan kan. Op wat voor manier dan ook. Dus ook moeders die voor een onbegrijpelijke keuze staan en voor het kindje kiezen gebeurd dit omdat ze die keuze (onbewust) aankunnen.. Het leven is soms kut en klote maar doet je juist hierdoor ook weer hele mooie dingen waarderen en inzien. (Sorry voor mijn ratelverhaal)