Ik heb weleens gelezen dat de persoonlijkheid van een kind vorm krijgt op zijn/haar vijfde. Dat er daarna natuurlijk een hoop ontwikkelt en verandert, maar dat het 'persoontje' zichtbaar wordt rond die leeftijd. Onze oudste is nu 5,5 en als het waar is, denk ik dat we nog een hoop gaan botsen. Ik denk dat het komt omdat ze zoveel op mij lijkt. Ik zie dingen in haar die ik bij mezelf ook zie, en waarvan ik last heb (gehad). Ik wil haar onbewust behoeden ofzo, met als gevolg dat ik me dingen veel te veel aantrek en persoonlijk neem. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik faal, als het op haar aankomt. Het 'erboven hangen', wat nodig is als ouder, en het gedrag los zien van het kind, lukt me niet altijd zo goed. Hier voel ik me dan weer enorm rot en schuldig over. Bij haar zusje kan ik het wel, waarschijnlijk omdat ze een compleet ander karakter heeft. Ik voel me bij de middelste ook relaxter, alsof ik niet veel fout kan doen. Ik vroeg me af of er herkenning is en eventueel tips, hoe ik mijn dochter positief kan benaderen zonder steeds 'mezelf van vroeger' te zien. Want ik begrijp heel goed wat ze voelt en hoe ze dingen ervaart, maar wil haar hierin bijstaan en niet te emotioneel worden. Misschien een beetje vaag omschreven, maar hopelijk is er wat herkenning.
Ik herken wel wat je bedoelt. Ik heb dat opgelost door die onderdelen van de opvoeding waarin het het meest naar voren komt een beetje aan mijn man over te laten. Concreet voorbeeld: mijn grove motoriek is niet zo best; ik was een late fietser/zwemmer en heel slecht in gym. Ik werd daar erg mee gepest. Mijn oudste zoontje leek diezelfde onhandigheid te hebben. Ik heb het leren fietsen en andere sporten toen zoveel mogelijk aan mijn man overgelaten, om mijn zoontje niet nog meer ermee te belasten en niet mijn eigen probleem constant op hem te projecteren. Het was even doorbikkelen, maar ergens toen hij 6 werd kwam een grote omslag en maakte hij enorme sprongen en nu is hij 1 van de beste sporters uit de klas. Belangrijke lessen die ik hiervan geleerd heb 1. mijn kind is niet een kopie van mij, ookal lijken sommige dingen op mijn situatie, hij maakt zijn eigen ontwikkeling door. 2. omdat je zo op elkaar lijkt kun je problemen tijdig erkennen en 'hulp' zoeken. Maar je bent zelf misschien niet de aangewezen persoon om die hulp te bieden.
Mooi dat je zo bewust hiermee bezig bent. Ik kan je aanraden om videohimetraining te gaan doen. De opnames helpen je om van een afstand te kijken. Juist omdat je het terugkijkt op een ander moment. Het helpt je waarschijnlijk heel goed om je kind echt als een andere persoon te gaan zien. Juist omdat je in een video veel meer ziet en vertraagd kunt kijken en tig keer herhalen.
Ja, ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Bij mijn oudste heb ik hetzelfde (gehad). Ik zou het niet zozeer zoeken bij home videotraining, maar bij jezelf. Jouw dochter is zichzelf, een eigen persoon. Zij is niet jou, in feite staat ze helemaal los van wat jij allemaal voelt. Dus waarom haar daarin betrekken? Onderzoek jezelf. Bij welk gedrag van jouw dochter komen er sterke emoties los? Hoe komt dat? Welke pijn zit eronder? Want, het is jouw pijn en niet die van je dochter. Ik zie het bijvoorbeeld in sociale contacten. Mijn dochter is ook een sensitief meisje, kan uren alleen spelen. Ik had het vroeger ook, maar vaak was het ook terugtrekken vanuit angst voor anderen en door verlegenheid. Spannend soms hoor! Maar ik heb geleerd om rustig en open vragen te stellen. Zodat ik duidelijk heb hoe zij iets vindt i.p.v. dat ik het invul met al mijn gedachten en gevoelens. Sterkte!
De dochter wordt alleen opgenomen bekijkt niet mee terug.Je kunt aan kinderen heel goed uitleggen dat dat is om jou als mama te helpen.
ik vind het inderdaad erg vaag en ik begrijp niet wat jij precies bedoelt. natuurlijk herkent een ouder dingen van zichzelf in eigen kinderen. maar dat hoeft geen botsing te leveren. kan juist heel erg leuk zijn. as if you've got a second chance. als je een voorbeeld kunt geven snap ik misschien beter wat je bedoelt. Ik lees wel, denk ik, dat jij 'lief' en/of 'positiever' voor je kind wilt zijn, maar dat lukt niet, omdat ze op jou lijkt, alsof je niet lief bent/kunt zijn tegen jezelf. Is dat het? Of ze reageert anders dan je andere kinderen als jij niet lief/positief bent? weet je zeker dat het probleem alleen voor haar geldt of zij reageert heel anders dan je andere kinderen. Kijk, ze zijn nog heel erg jong. Ik vind dat jij veel te veel definitief praat over je kindjes. niemand is perfect en je leert in je leven je eigenschappen te kanaliseren in de goede richtingen, zodat je de beste variant van jezelf kunt worden. voor de duidelijkheid, een kind van 5.5 jaar kan nog alle kanten op gaan. niets staat nog vast. niets, dus ook je eigen persoonlijkheid is geen beperking. leer jezelf je persoonlijkheid niet als een beperking te ervaren. Mensen kunnen veranderen. maar er is nog steeds een omgevingsfactor waarin een persoon zich naar de omstandigheden gedraagt. voorspelbaar voor zichzelf en voor zijn omgeving. probeer duidelijker patronen te zoeken van de momenten waarop het keer op keer mis gaat. en probeer patroon door te breken. dat is zo heel erg algemeen als een tip, maar ik weet ook niet wat t specifieke probleem is. doe eens iets wat je van jezelf niet zou verwachten. en kijk hoe het gaat. vaak komt er geen ramp van, en zeker altijd krijg je een veel leerzamere ervaring daarvan dan je gewend bent. jij bent zelf volgens mij nog heel jong, en je kinderen zijn nog veel te jong om dat soort dingen van vroeger in hun persoontjes te kunnen herkennen. hoe objectief kan iemand in dat soort dingen zijn is de vraag. je hebt jezelf van toen ook niet 100% onthouden, alleen de dingen die indruk gemaakt hebben vormen de vroege kindertijd herinneringen. En vaak op een gefilterde wijze, met de denkvermogens van toen weet je hoe jij was. Vaak niet objectief dus.
Dl lijkt erg op mij, maar als ik objectief kijk, dan gaat ze vaak compleet anders om met dingen dan ik, heel grappig maar ook soms verwarrend om te zien. Ik dacht trouwens dat karakter aangeboren is, en verdere persoonlijkheid zich ontwikkelt tussen 6 en 12?
Ik begrijp het ook niet helemaal, maar ik lees in je post vooral dingen die zich 'in jou' afspelen. Jij voelt, jij denkt, jij bent bang (dat je kind dezelfde negatieve ervaringen krijgt als jij?). Ik denk dat je daar iets mee moet. Hoe reëel zijn je gedachten/gevoelens, in hoeverre beïnvloeden ze nu hoe je met je dochter omgaat, is dat fair ten opzichte van je dochter, wat gebeurt er nu werkelijk/objectief? Ik herken zeker karaktertrekjes van mezelf in mijn kinderen, maar niet alles, het zijn geen kopieen. En zij leven in andere tijden, andere omgeving, andere situaties, waar zijn dan op hun unieke manier op reageren.
Heel jong ben ik niet, een vroege dertiger. Maar ik heb heel veel aan je reactie! Ik had dit denk even nodig om het terug open en niet definitief te bekijken. Kort gezegd ben ik niet tevreden met mijn opvoeding en bagatelliseren mijn ouders hun rol hierin, tot op de dag van vandaag. Dat doet nog steeds veel met me. Ik besef dat het mijn probleem is en dat het niets zegt over mijn meisje en hoe zij zichzelf gaat zien. De site loopt steeds vast, erg moeilijk reageren zo. Maar ik kom op de andere reacties ook snel terug. Heb er al veel aan gehad en blij ook herkenning te vinden!
als ik jong zeg zeg ik dat natuurlijk ook niet zo objectief, maar relatief, alleen vanuit mijn ervaring. ik ben 49 en ik was tot n met mijn 40ste een alleen wonende carrière vrouw zonder kinderen. dus je kunt je leven totaal omgooien zelfs na je 40ste. niemand kon zich mij zwanger of met een baby voorstellen. zelfs mijn moeder niet, toen ze kwam en me zag met mijn zoon zei dat het voelde alsof ik ergens een baby geregeld had om haar te foppen, ze kon het echt niet geloven. ze huilt van geluk nog steeds als ze mijn zoon ziet. iedereen die ik ken moest leren om anders met mij om te gaan. en iedereen had een totaal ander soort moederschap van me verwacht(kindje 5 dagen naar kdv, of oppas thuis, gewoon doorgaan met werk, ongeduldig en extreem streng tegen het kindje: niets van waar dus etc) EN totaal ander soort kind (eigenwijs, niet luisterend, ondeugend, koppig, bazig etc Niet dus ) Ik zeg jong omdat nog veel kan veranderen in je leven zodat je steeds ontdekkingen kunt doen over jezelf -en over je ouders-
Bedankt voor alle reacties. @belize wow dat is inderdaad een hele omslag! Ook dat je omgeving iets totaal anders denkt, je kan inderdaad jezelf blijven verrassen. Dat geeft hoop. @Line bedankt voor je berichtje, 'fijn' ook die herkenning. Het beseffen dat mijn dochter een totaal ander persoon is helpt al. Het blijkt dat mijn pijn toch wat dieper zit. Ik weet alleen niet of ik weer moet gaan graven (ben vorig jaar naar de psycholoog geweest, dit heeft goed geholpen en ik dacht dat ik het niet meer nodig had), of het nu zo aannemen (ik zie het nu iig helder) en verder zo laten. Ik wil heel erg graag een goed voorbeeld en rolmodel zijn voor mijn dochters. Ik wil ze alles aanreiken, ze laten dromen, ze laten realiseren dat zij uniek zijn en alles kunnen bereiken (zonder de realiteit uit het oog te verliezen en te leren dat falen erbij hoort). Maar goed, willen we niet allemaal 'perfect met gebreken' zijn als ouder? @Syane ik ga er eens op zoeken, ik denk dat ik bij Kind en Gezin hier ook meer info kan krijgen over videotraining. @Kache dat zijn hele goede vragen. Als ik het op afstand bekijk zijn mijn gevoelens en gedachtes inderdaad niet reeël, maar worden ze getriggerd door bep. ervaringen. @cowgirl80 dat is ook een goede, mijn man is inderdaad beter thuis in omgaan en herkennen van bep. emoties, die bij mij een soort 'blokkade' opwerpen. Ik ben thuis nooit gestimuleerd, mijn ouders keken op mij neer en zelfs toen ik aan de universiteit studeerde 'mocht' ik nooit thuiskomen met de stof die ik geleerd had. Ze zeiden dat ze trots waren, maar het voelde altijd onoprecht. Als ik dan zie hoe ze met mijn broertje omgaan (er helemaal in meegaan, kwelen over zijn resultaten) doet dat gewoon pijn. En rond de feestdagen heb ik dat weer even gevoeld omdat we bij mijn ouders waren en mijn moeder het nodig vond me 'op mijn plaats te zetten', om welke reden dan ook. Het was totaal onnodig en volgens mij ook een blijk dat zijzelf voelt dat ze iets fout heeft gedaan. Maar daar koop ik niets voor, en zeker niet in de opvoeding van mijn eigen kinderen. Wat ben ik blij dat we in het buitenland wonen.