Wat is er mis met ruimte geven? Waarom denk jij dat je voor een ander wel ff bepaalt 'hoe erg' iets is? Wij verwachten veel zelfstandigheid van DL, en alles gaat veel sneller en blijer als ze zelf ook een stem heeft. Ik ga me dus niet bemoeien met welke kleren zij graag draagt.
Jouw reactie roept bij mij ook enorm veel irritatie op. Je hebt duidelijk geen idee waar je het over hebt, gelukkig voor jou. Bij de meeste kinderen heeft dit niks te maken met aandacht trekken, teveel ruimte krijgen etc. Het laatste waar ik en velen met mij op zitten te wachten is een reactie als de jouwe: vol onbegrip en oordeel terwijl je niet weet waar je het over hebt
Als het je zo irriteert waarom reageer je dan? Je hebt heel veel verschillende kinderen en binnen deze groep kinderen zijn er een aantal die sensorisch heel gevoelig zijn. Ik voel zelf geen labeltje zitten als deze in mijn kleren zit, ik voel zelf de naden van mijn sokken niet. Echter als er een los haartje in mijn nek kriebelt irriteert mij dat wel en zal ik zo snel mogelijk dit haartje willen verwijderen. Het kriebelt, ik voel het en het irriteert mij. Zolang het blijft kriebelen blijf ik er aan denken en ben ik afgeleid door dat ene stomme los zittend haartje. Ik kan mij wel voorstellen dat een labeltje of een naadje in een kleding voor een ander hetzelfde is als dat haartje voor mij. Het heeft totaal niets te maken met aanstellen of aandacht trekken of met opvoeden. Het heeft te maken met overgevoeligheid voor iets. Dus nee, het is geen vorm van extreme aandachttrekkerij. Het kindje kiest hier niet voor en wil dit juist graag niet. Jouw reactie kan ook gezien worden als vorm van aandachttrekkerij. Is dat het ook? Het is overduidelijk dat jij geen ervaring en geen kennis hebt over dit soort dingen. Misschien kan je dan beter een vraag stellen hoe het zit en waar het door komt en wat het is. Dan kan je er misschien nog iets van leren. Wil je dat niet? Misschien kan je dan beter niet reageren. Iemand vraagt hulp, niet om een trap na.
Dat is heel makkelijk gedacht. En bijzonder eigenlijk dat jij irritatie voelt over hoe een ander kind iets ervaart. Ik denk dat dat meer zegt over jou dan over die kinderen.
@ts. Ik zou ook eens kijken naar iemand die wat voor je kan betekenen kwa sensomotorische integratie. Een aantal fysio's werken ermee, maar bijvoorbeeld ook een ergotherapeut. http://www.sensomotorische-integratie.nl/therapeuten/
Fijn dat jij irritatie opvoelt op komen. Dan heb jij geen kind die dit ervaart. Heel fijn voor je. Ik voel dus irritatie na jouw antwoord. Hier dus ook een extreem gevoelige zoon. Sokken doe ik nu binnenste buiten, zachte jogjeans en zeker geen overhempjes.
Zo erg kan het niet zijn? Wat een negatieve kijk heb jij bovendien op kinderen? Extreme vorm van aandachttrekkerij? En ja zo erg kan het wel zijn. Sterker nog, Ik ben 34 en ik houd er nog rekening mee. Ik koop ook nog speciale sokken voor mijzelf en kan sommige kledingstukken echt niet verdragen. Dan word ik echt gek en kan ik mij minder goed op andere dingen concentreren.
Dit inderdaad! Heeft hier enorm geholpen! Wordt 10 uur per jaar vergoed vanuit basisverzekering volgens mij. Verdiep je in prikkelverwerking en hoogsensitiviteit, met name dan wat de zintuigen betreft. Zo leer je te begrijpen waar je kind mee zit. Zoek een goede ergotherapeut die ook SI therapie geeft. Je kind kan ermee om leren gaan, het kan echt stukken minder worden!
Hihi, is al genoeg op gereageerd. Maar zo dacht mijn man ook altijd. Ben pas met mijn hem naar een bijeenkomst over prikkelverwerking geweest. Daar kon je ervaren hoe het is als je bepaalde zintuiglijke prikkels niet kunt filteren. Mensen die hoogsensitief of hooggevoelig zijn (naar schatting 1 op de 5) maken de wereld veel intenser mee. Dat is voor een ander haast niet te begrijpen. Ken je fantoompijn? Een niet te negeren pijnprikkel van een afgezette teen? Of tinnitus? Een constante piep in je oor, je leven lang? Zoiets is een naadje in een sok voor sommige kinderen; niet te negeren en constant aanwezig, super irritant dus! Onze zoon kon geen geluid filteren. Als opdracht van SI therapie moest hij 2 weken lang met een muziekje aan slapen s nachts. Een kabbelend beekje, de hele nacht lang. Op die manier leerde hij zachtere geluiden te filteren en schrikt hij niet meer van elk zuchtje wind wakker. Soms komt het weer terug en zetten we het kabbelende beekje weer een paar nachten aan....