Hier ook een man die keihard overkomt aan de buitenkant, maar waar een heel klein hartje in zit. Huilt vaker dan ik... maar is sowieso veel beter en directer met zijn emoties. Ik ga, als er iets gebeurt, een soort 'op slot'... waardoor er de eerste periode niets uitkomt en ik door iedereen als ongevoelig word versleten Maarre... zit er niet ook een hele seksistische kant aan deze discussie? Tuurlijk, als je man er zelf last van heeft, zou ik hem proberen over te halen er iets aan te doen... maar anders? Waarom zouden ze minder moeten huilen dan wij omdat ze toevallig een ding tussen de benen hebben hangen?
Ik heb absoluut niet zo'n man als jij (echt een binnenvetter, zal zijn gevoelens niet snel tonen), maar wel zo'n vader. We noemen hem gekscherend 'emotioneel incontinent'. Vroeger vond ik het vreselijk. Hij ging bijvoorbeeld al huilen als ik moest oefenen voor gitaarles, omdat hij het zo mooi vond. Maar nu vind ik het wel mooi eigenlijk, een man die zo zijn gevoelens kan laten zien. Toch weet ik dat mijn vader het wel eens lastig vindt. Hij kan namelijk ook erg geëmotioneerd raken als hij op zijn werk een lastig gesprek moet voeren wat hem raakt. Maar zo is het nu eenmaal. En zo laat je ook zien dat het je iets doet, toch? Ik zou me er geen zorgen over maken hoor. Of hij moet er zelf echt last van krijgen.
mijn mannetje heeft echt nog nooit gehuild in mijn bijzijn, zelfs niet bij overlijden van heel dichtbijstaande. ik vind dit ook soms wel vervelend, want het lijkt alsof niets hem zou kunnen raken. maar dit is dan ook weer het uiterste als bij jou. ik zou het juist wel fijn vinden als mijn mannetje wat gevoeliger was, zodat ik kon zien dat het hem echt wat deed zegmaar. maar ik zou het ook voor mezelf niet zo fijn vinden als hij juist weer heel snel moest huilen/gevoelig was, want dat vind ik niet zo mannelijk maar dat is heel persoonlijk denk ik. en wat jij zegt over onverwerkt verdriet zou goed kunnen, omdat het onverwerkt is hoeft het dus ook neit zijn dat hij vaak aan zijn vader denkt of niet, maar dan komt het er dus op een andere manier uit, en misschien bij hem op deze manier door dus snel geemotioneerd te zijn. ik heb verder niet alle berichten gelezen, maar was hij heel anders dan voor het overlijden van zijn vader?
Mijn man is heel gevoelig binnen ons gezin.. Toen ik een miskraam kreeg moest ie huilen en ook op onze trouwdag dat ik de deur open deed had hij een flinke brok in zijn keel en waterige ogen. Als het ons gezin aan gaat is hij dus heel gevoelig en heel zachtaardig.. Naar de buitenwereld is hij veel harder, maar schroomt er niet voor om te laten weten hoe hij zich voelt. Maar zoals ik mijn man zie, zien niet veel mensen hem. Die zien niet de emoties en de zacht-goedaardige man die ontbijtjes op bed brengt, mij heel veel dingen uit handen neemt, mij lekker even laat liggen en zelf in huis bezig gaat zonder van mij te verwachtten dat ik help. Of zoals net, ik met mijn schoonmaakwoede, onze slaapkamer heel grondig schoongemaakt, alles uit de kasten, sloffe doek erdoork etc. De douche helemaal schoongemaakt en dan zegt ie dat het genoeg is en parkeert mij op de bank terwijl hij de hele dag al bezig is geweest beneden de boel schoon te maken, de wc behangen en nu dus staat te sauzen en ondertussen nog komt vragen of ik wat drinken wil. Hij is dus gevoelig en zachtaardig maar toont dit niet naar iedereen.
Jaah, dit is lief en helemaal oké. Maar janken met gierende uithalen & snot - en dat wekelijks - is van een hele andere orde. Zeker als het is omdat ik plagerig heb 'durven' zeggen dat híj ook wel eens eigenwijs is. Op een gegeven moment was ik bij alles wat ik zei terughoudend, want als het onderlipje begon te trillen was er geen weg meer terug.
Mijn vriend en ik zijn allebei heel gevoelige mensen. En helemaal sinds we ouders zijn...soms kijken we naar onze zoon als hij iets liefs doet, en dan beginnen we allebei tegelijk te janken Films als 'komt een vrouw bij de dokter' of programma's over ziekte/dood wil hij niet zien, daar kan hij totaal niet tegen (en hij wordt nog kwaad ook dat ik er wel naar wil kijken). Hij kan heel goed over zijn gevoelens praten en zijn gevoelens uiten. En toch is het een supermannelijke man in zijn gedrag en in zijn uiterlijk, en vindt de buitenwereld hem vaak een onbehouwen hork Ik zou zelf absoluut niks kunnen met een heel rationeel ingestelde man. Al moet het ook weer geen vreselijke jankerd zijn natuurlijk. Die van mij is precies goed
Ja, gelukkig heb ik ook een goeie. Samen verschrikkelijk elkaars schouder besnotterd toen Poes doodging... Maar los van elkaar is de één ook sterk genoeg om de ander te troosten als het moet. En dat in juiste verhoudingen. (Ik uiteraard ietsje meer als hij )
Zou het 'man mag niet huilen'-idee niet terugvoeren op oerinstinct of zo? Ik bedoel; bij rampspoed (bijvoorbeeld een kudde woeste, geile rovers) heeft een vrouw er niets aan als manlief huilend in zijn broek plast, en gaat piepen 'da's NIE eerlijk!', in plaats van de schone jonkvrouwe beschermen... Vechten zul je, vent! Niet janken! (Is maar theorie, hoor!)
Haha, o zou het uit de oertijd komen, die opvatting dat een man niet mag huilen....... Nee, hoor, mijn vent mag echt wel huilen. Vind het zelf ook schattig en ben blij dat hij gevoelig is. Dus wat mij betreft is het prima. Hij heeft er alleen zelf soms last van. En ik denk dus dat het door het overlijden van zijn vader komt. Naar eigen zeggen, was hij daarvoor ontzettend hard en zakelijk en totaal niet gevoelig. Zijn vader is een jaar of 14 geleden al overleden en toen kenden wij elkaar nog niet. Dus of het echt zo zwart wit is, weet ik niet. Wel leuk om te horen dat er nog meer gevoelige mannen tussen zitten. Ik zou bijvoorbeeld weer niet weten wat ik met een botte ongevoelige vent zou moeten.... Moet er niet aan denken.... En zo past op ieder potje een dekseltje he!
Mja, door de evolutie is het huilen vast functioneel geworden. Geen Gevaarlijke, Geile Rovers meer, maar Slinkse Sloeries en Depressies waarbij de man - begripvol meesnikkend - dient te ondersteunen op hetzelfde geestelijke level. Ach, is het zo simpel?
Ik zou er niet aan moeten denken!Mijn vriend is redelijk stoer haha! Maar zeker ook iemand die bij heftige momenten een traan weg kan pinken! Maar over het algemeen gewoon de stabiele nuchtere factor. Ik zou helemaal kriegelig worden als mijn vent al moet huilen als die een puppy voorbij ziet komen!(bij wijze van) Als ik mijn gestressde vrouwenmomentje heb, wat ook niet erg vaak is, maar gewoon heerlijk mijn vrouwelijke hormonen de loop laat, is hij degene die met zn grote armen me knuffelt en zegt komt allemaal goed wijffie! Daar heb ik persoonlijk meer aan!
Ik heb mijn man ook nog nooit zien huilen. Zou me denk ik geen raad weten. Ik doe de tranen tegenwoordig voor ons beide wel. Vanmiddag op de radio (3FM) een jongetje dat heel nuchter verteld dat zijn vader op een donderdag, vorig jaar is overleden. Hij was eigenlijk genezen van kanker en niet veel later was het terug en binnen heel korte tijd afgelopen. Ze zouden eigenlijk dat jaar voor het eerst samen naar Pinkpop gaan. In plaats daarvan hebben zijn ze dit jaar gegaan met een beetje as van papa om dat op het veld uit te strooien.... Poehee, daar kwamen de tranen weer. Vond het zo mooi en zo verdrietig tegelijk....en ook grappig toen hij zei dat er een beetje as in het bier terecht was gekomen... Maar terug on topic.....wat is normaal? Denk dat dat echt heel erg van de man afhangt. Als die van mij ineens om dat soort dingen gaat huilen stuur ik hem wel even door naar het maatschappelijk werk denk ik...
Ik heb mijn man 1 keer zien huilen, dat was toen zijn moeder overleed (ze was nog maar 50). En dat is 11 jaar geleden. Verder nooit. Hij is wel een binnenvetter en als ik zie dat er wat is moet ik echt doorzeuren, anders vertelt hij niets. dus nee ik herken het niet echt ts.
ik herken niet de dingen die je beschrijft. maar toch is mijn vriend op een bepaalde manier wel gevoelig. maar het is ook meer een binnenvetter (en koppig zelfs met doorzeuren kom ik vaak nog neit alles te weten) zoals iemand anders ookal beschreef.
Maar het gekke is eigenlijk dat mijn vriend toch ook wel een binnenvetter is. Als er iets is, moet ik dat ook uit hem trekken. Maar als er iets emotioneels is, dan komt het er zo uit.... Maar dan in de vorm van tranen. Praten doet hij dus niet.
Mijn vriend is ook gevoelig, maar kan ook goed over zijn gevoelens praten. Het is niet zo dat hij gauw huilt, maar bij programma's als Babyboom krijgt hij wel echt een brok in zijn keel. Dan praat hij na afloop echt even schor, zeg maar. Ik vind dat wel aandoenlijk....
Mijn vriend is alleen op bijzondere momenten emotioneel, zoals bij de geboorte van onze zoon. Ook toen het niet goed met mij en onze zoon ging heb ik hem meerdere malen zien huilen. Wat dan ook schattig was, toen de arts ons vertelde dat het zo slecht ging dat hij overgeplaatst moest worden, dat hij zich omdraaide en een paar traantjes wegpinkte. Ik zei toen, dat hij zich best mocht laten gaan. Ik heb hem toen nog nooit zo emotioneel gezien. Ik ben nu trouwens een boek aan het lezen: Waarom Baby's huilen van Aletha Solter. Wat ik erg boeiend vind aan het boek (ben nog niet heel ver hoor) dat er instaat dat huilen werkelijk een doel heeft en stress verlagend is. De stofjes die de stress veroorzaken, verlaten het lichaam via de tranen. Hierdoor voelt men zich na een potje janken vaak veel beter.