In mijn geval werkte dat wel op een negatieve manier. Toen ze een stuk kleiner was probeerde ik het in 1e instantie ook met een meelokkertje..dus 'als je nu ophoud met huilen en meegaat dan gaan we langs de speelgoedwinkel', of 'als je nu luistert dan mag je iets lekkers uitzoeken'. Totdat ik op een dag geen tijd had om te 'onderhandelen' en gewoon wilde dat ze zonder mokken meeliep. Zo klein als ze was, zei ze: die andere keer mocht ik ook een speelgoedje uitzoeken dus nu blijf ik ook huilen . Na die ene keer ben ik het dus totaal anders gaan aanpakken. En dan pak ik het, vind ik, het nog redelijk netjes aan. Streng maar op een rustige manier. Kan me van vroeger herinneren dat als wij thuis niet luisterden we er een draai om de oren bij konden krijgen
alleen openingspost gelezen; heel grappig toen ik op een psz aan het kijken was, en rondleiding kreeg, was zoon natuurlijk als een kind in een snoepwinkel, helemaal onder de indruk van alles wat er werd laten zien. We kwamen toen in een soort gym gedeelte en daar waren allemaal ballen enz, nou moet je mn zoon geen bal laten zien haha hij word gek Anyway we moesten door..en ik vroeg Ga je mee, we gaan daar kijken... Hij kwam niet, ik uitleggen leuk heh die bal, maar is voor andere indjes, wij gaan nu daar kijken, mss is daar ook een bal whatever,..zoiets... Nou weer niet..dan is het voor mij simpel, hup oppakken en gewoon mee ... Die leidster gaf me gelijk de opmerking, dat ze het zo goed van me vond dat ik zo resoluut dan het heft in handen nam en dus niet "zoals de meeste ouders" geen nee durven zeggen of dus niet laten zien wie er wat bepaalt ofzo... Dat viel me erg op.. ik ben niet van de generatie, alles maar bespreken en compromissen sluiten... Natuurlijk wel genuanceerd Krijg altijd opmerkingen dat mn zoontje zo goed luistert en beleefd is ( met 2 woorden spreekt ed)
Ik koop mijn kinderen eigenlijk nooit om. Ik geef ze alleen beperkte keuze ruimte (eerst schoenen of eerst jas aan ). Gaan ze en public dralen en zeuren, dan gaan we snel naar huis. Desnoods met kind onder de arm. Naar huis is wel iets wat ze dan eigenlijk juist willen, maar mama ook, dus tja . Wel zeg ik bijvoorbeeld bij het kdv: zo, snel jasje aan, dan kunnen we naar huis en dan mag je lekker eten. Maar goed, dat krijgen ze sowieso. Als papa er dan niet is, mogen we soms ook lekker een (educatief, bijv. Dora of NL Disney film) filmpje kijken tijdens het eten. Of 'als je je schoenen pakt, kunnen we naar buiten in de sneeuw'. Maar dat zie ik eerder als oorzaak-gevolg-training . Omkopen werkt hier ook niet zo: cadeautjes zijn leuk, maar geen reden voor gedragsverandering voor hen. Snoep krijgen ze sowieso bijna nooit en thuis nooit, dus daar zijn ze allerminst dol op. Waarmee moet ik ze dan omkopen? Liefde, aandacht en genegenheid krijgen ze toch gratis en voor niets. En omdat ze een stofwisseling hebben waar je U tegen zegt, mogen ze echt ook alles eten wat ze willen, mits het overwegend gezond is en er voldoende vitamientjes binnen komen. Oh ja, ik dreig wel eens met de time-out op de gang. Dat werkt als een tierelier voor goed gedrag thuis. Maar zodra we het huis verlaten steken mijn jongens elkaar helaas aan in druk gedrag en pfff... ik ben wel eens jaloers op ouders van wat minder initiatiefvolle kinderen
Oh, ik ga ook echt geen half uur soebatten. Zoon kan de laatste tijd ook erg treuzelen als ik hem kom halen op het kdv. Dan zeg ik bijv. wel: kom, papa is al thuis of: we eten vanavond ... Na een paar keer vragen, pak ik ook door en trek gewoon die jas aan.
Tja..in hoeverre koop je een kind om? Ik wil mijn dochter wel graag meegeven dat goed gedrag (en daarmee ook luisteren) beloont kan worden. Zo zeg ik bijvoorbeeld tegen haar, wanneer we naar de winkel lopen "als je de hele weg netjes de wandelwagen vasthoudt, mag je straks in de winkel een pak koekjes/toetje/snoepgoed uitzoeken". Maar ik vind dit geen omkopen..ik vind het een beloning voor haar goede gedrag.. Dus tja.. Avondeten momenteel is een ramp.. Daarbij probeer ik haar dan ook om te kopen; "als je goed etet, mag je strakjes nog even Zappelin op de i-Pad".. Vaak werkt het wel! Moet er wel bijzeggen, dat ik niet eindeloos ga herhalen en consequent doe wat ik zeg. Ik blijf dus niet zeggen: weet je nog, als... Dan... En als ze niet naar me luistert en driftig is, spreek ik haar gewoon aan en kan ze (al dan niet) thuis in de strafhoek.. Tot 3 tellen werkt hier vaker niet dan wel..tis een behoorlijk pittige dame, met een behoorlijk sterke wil. Maar goed; mamma is de baas! Meer dan pappa trouwens!
hier is het 1,2,3 in de hoekregel. En op straat is het "dag ik ben weg hoor". En als dat nog niet helpt is het manu militari (dochterlief heeft er een handje van weg om dan koppig als een steenezel te blijven staan; maar dan is het oppakken en weg). Ook is het hier de regel dat om 19u het nieuws begint en dan kijkt iedereen naar het nieuws, willen of niet. Met 3 kinderen moet je een beetje discipline hebben (al is het maar dat 3 omkopertjes/snoepjes in de supermarkt wel aantikt GNIF)
Nee, ik ben daar heel "gemakkelijk" in, ik bepaal nl wat er gebeurt. En heb dus inderdaad wel eens met een brullende peuter in de Hema gestaan. Mevrouw wilde met de trap naar boven en ik met de lift, want had ook nog zusjelief in de wandelwagen. Dat zinde haar niet en werd dwars, dus languit op de grond. Dan ben ik heel kort hoor, "prima meid, ga jij lekker op de grond liggen... mama loopt door naar de lift, tot straks" Dat is twee tellen op de grond brullen, checken waar mama is en dan als de bliksem naar de lift rennen Helaas heeft mijn partner iets minder "geduld", dus die zegt bij brulbuien (als gevolg van een "nee" op iets anders) al snel dat ze wat lekkers krijgt oid. Ik begrijp hem wel, want door zijn hartinfarct vorig jaar april, kan hij gewoon minder hebben.... maar ja omkopen werkt niet natuurlijk. En daarbij... ze is groot/zwaar genoeg, beter gezegd té voor haar leeftijd. Dus snoep heeft ze ook niet nodig.
Nee, absoluut niet! Mijn broer is verstandelijk gehandicapt en ik zie dat gedrag er elke keer in terug als ik bij mijn ouders ben... Hij loopt met enige regelmaat weg en komt pas terug als hij zijn zin krijgt.. En mijn ouders doen het elke keer weer Moeten ze lekker zelf weten, ik heb in elk geval het ideale voorbeeld hoe ik het niet wil. Nu is mijn broer 27, en verstandelijk dus wel wat lager. Maar goed, dat gedrag kan je dus ook terug zien bij 10/12jarigen, nee dankjewel! Nee is nee, en als mama wat zegt gebeurd dat klaar. En ja, dat is in een winkel wel al eens je plat op de grond gooien en schreeuwen. Ik ga haar dan echt niet omkopen, je kan meelopen en anders blijf je wel liggen. Als ze dan ziet dat mama echt doorloopt is ze er als de kippen bij om weer mee te lopen Liever een chagrijnige dreumes die er van geleerd heeft dan een verwende dreumes die steeds een stapje verder gaat.
Hier is het nog niet echt aan de orde, maar als we zo'n dramabui dreigen te krijgen in de winkel ofzo dan werkt gelukkig afleiden nog wel heel goed. Uiteindelijk is het niet zo dat ik haar maar haar zin geef om drama's te voorkomen. Hoe ik hier over een jaar in sta weet ik niet, ligt denk ik echt aan de situatie en aan dochter. Laatst heb ik wel met stomme verbazing naar zo'n tafereel bij de huisarts zitten kijken. Er was een moeder met een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als dochter, misschien iets ouder. Toen ze klaar waren moest ze haar jas weer aan, maar dat wilde ze niet. En ze heeft daar werkelijk, ik overdrijf niet, zeker 10 minuten om het kind heen staan dralen en draaien of ze asjeasjeblieft haar jas aan wilde. En fluisteren, en onderhandelen, en wachten en proberen.. zodra ze het probeerde begon het meisje te piepen en dan stopte ze maar weer. Zo, nou dat was dus bij mij niet zover gekomen. Ik vraag het een paar keer en daarna is mijn geduld wel op.
Hier is het heel simpel. Bij de oudste dan he, (de jongste is gewoon vooral nog heel lief altijd) als hij zijn schoenen niet aan wil doen, of niet meer wil komen, dan zeg ik gewoon. Nou, dan blijf je maar hier, mama gaat weg. Omkopen niet echt. Hooguit met avondeten. Eerst bordje leeg/bijna leeg en dan pas een toetje, maar proberen daar niet teveel de nadruk op te leggen. 1x gehad dat hij in de winkel op de grond ging liggen en bléren. Waarbij ik gewoon naar de kassa ging om te betalen. Na betalen terug gelopen om hem te gaan halen. Had een andere vrouw hem al opgepakt die mij nogal beschuldigend aankeek, omdat hij aan het huilen was en ik niet in de buurt was.. ZUCHT.. ging mn opvoeding. Maargoed, geloof wel dat de boodschap duidelijk was, want sindsdien geen problemen meer tijdens het boodschappen doen. En bij hier in huis krijsen/gillen/huilen en niet meer voor rede vatbaar zijn krijgt hij 3 sec de kans om te stoppen met huilen en gewoon te praten en anders mag meneer lekker even op de gang gaan staan tot hij weer kan praten.
ik klop het even af maar tot nu toe altijd een kind gehad dat nadat hij even uit de kinderwagen was geweest en er weer in moest, maar na 1 of 2 keer dreinen weer lekker stil was. (ik koester dat! ) Thuis kan ie er wel soms een drama van maken, maar ik besteed er weinig aandacht aan. Als hij treuzelt om iets te doen wat wij van hem vragen dan is het na zoveel keer vragen zoonlief oppakken en bv naar bed brengen of naar hem toegaan en zelf bv. zijn schoenen aantrekken, zeker geen dingen beloven, ook al zou hij het beloven van iets misschien nog niet eens volledig begrijpen.
Wat nonoo zegt zie ik altijd op het cb gebeuren!! Die moeders staan zowat 30 min met hun koppig kindje te onderhandelen!! Pfff hou toch op zeg, mijn zoontje behandel ik op het cb, de creche de winkel enz net als thuis. Ik kan overal een afkoelhoekje vinden. Op het cb ook een keer in de hoek gezet omdat hij een drama maakte om mee naar huis te gaan. Ik werd met grote ogen en een blik van " hallo je bent op cb hoor" aangekeken door de andere moeders maar dat boeide me weinig. Ik onderhandel ook wel eens, hij moest naar de dokter en hij was doodsbang want hij heeft er een soort trauma aan overgehouden toen hij 1,5 jaar geleden zijn tand eruit moest trekken want hij was van de trap gevallen. Anyways alles dat te maken heeft met artsen ed is vreselijk. Hij moest dus naar de dokter en ja toen heb ik onserhandeld met even flink zijn en als je klaar bent mag je een klein kadootje uitzoeken. Maar ik zie dat meer als een beloning dat hij zo flink is geweest
wel vervelend zijn de voorbijgangers. Dochterlief gaf gisteren weer haar versie van de koppige steenezel ten beste. Ze bleef staan en ik zei "prima ik ben weg" en ik stapte resoluut door (was op school, dus het enige dat ze kon was het schoolplein aflopen en terug de klas in, ze kon niet op straat geraken). Ik zet de 2 andere in de auto (stond pal voor de ingang, ook hier kon ze niet voorbij mij geraken) en toen ik terug ging, stond er al een vrouw naast die het "toch zo zielig vond" met een blik naar mij van ontaarde moeder. Zucht
Omkopen heb ik me vast een.x schuldig aangemaakt, maar zo u het even niet weten wanneer. Hier krijgt dochter altijd een keuze dus dat we bijv. weggaan staat vast, maar bij problemen kan ze.kiezen of zelf lopen of ik til je. Ook altijd probleem met sokken wilt ze vaak niet, ik vraag dus meteen doe je het zelf of doet mama het. Hierdoor voorkom ik vaak gedoe. Time out plekjes ben ik (nog) niet zo.van, dat gebeurd heel sporadisch.
Haha toevallig wilde onze jongste van de week niet mee naar huis toen we hem van de creche ophaalden. Hij was nog zo leuk met lego aan het spelen. De leidster heeft hem toen gelokt met een soepstengel Ik vind het op het moment erg moeilijk opvoeden met 2 jonge kids. De jongste is bijna 3 en de oudste is 4.5 jaar. Ze zijn ons enorm aan het testen. Vind het ook erg moeilijk om grenzen te stellen en zou hier graag wat tips voor krijgen.
No way dat ik m'n kind om ga lopen kopen. Een kind hoort bij jou te bedelen, niet andersom Hier wordt dus gewoon geluisterd en zo niet, dan zijn daar consequenties aan verbonden. Alles binnen redelijke grenzen uiteraard, ik ga niet voorbij aan basale behoeften van m'n kind, maar de basis is hier wel dat er geluisterd wordt en zoniet, dat allerlei extra's of leukigheidjes komen te vervallen. Ik geef Thirza altijd 2 keuzes, daaruit kan ze dan kiezen. Als ze dan moeilijk doet, wordt de keuze herhaald met de boodschap dat als zij niet kiest, ik kies. Ik hoef dan weinig echt te straffen of negatieve consequenties in het vooruitzicht te stellen. Dat ik haar een keuze afneem, is blijkbaar al wel straf genoeg... Als ik iets wil, bereid ik dat wel altijd even voor, dus: over 5 minuten gaan we... Of: je mag nog even dit, en daarna gaan we ...
nee hier word ook nie omgekocht nooit gedaan neem ze gewoon mee gaat het niet goed schiks dan gaat het kwaad schiks bedoel daar niet mee klap tegen de billen ofzo maar neem ze dan gewoon mee aan de hand en neem ze mee ik vraag 3x om mee te gaan zo niet dan is het dus met de hand mee en op de bank gaan zitten gelukkig maak ik het amper mee
in de gevallen die de TS bedoelt, denk ik wel. Als je kind niet mee naar huis wil en dat uit eindelijk doet omdat jij ten einde raad, een speelgoedje voor hem koopt, ben je (naar mijn mening) verkeerd bezig. Dat is belonen van negatief gedrag. Ik denk dat het gedrag daar alleen maar erger van word en na verloop van tijd moet je steeds grotere fratsen uithalen om je kind tevreden te houden. Ik wil dat niet voor mijn kinderen. Het fenomeen *niet mee naar huis willen* ken ik hier van de BSO. Jelle vind het zo leuk daar, dat hij echt niet mee naar huis wil. Soms sta ik ook wel eens met mijn handen in het haar, maar ik ga hem toch echt niet omkopen met iets om hem mee te krijgen. Wat ik wel doe is hem vertellen dat hij nog 5 minuten mag spelen en dat ik dan wil dat hij meegaat. Met als reden daarbij dat papa dan thuis komt met de pizza en anders word het koud. Meestal werkt dat en soms niet. Als het niet werkt word ik ook heus wel boos en drieg ik ook wel eens met geen verhaaltje of geen toetje. Maar eigenlijk hoef ik dat nooit te doen.
Ik zeg niet dat ik nooit omkoop, vooral met eten gebeurt dat hier nogal eens. Is het niet met een toetje dan wel met de belofte voor een extra verhaaltje of nog even televisie kijken. We hebben hier dan wel twee moeilijke eters, waarbij de oudste een jaar niets gegeten heeft 's avonds (en nee, omkopen gebeurde niet en als dat wel getest werd, dan hielp het ook niet. Hij at gemiddeld 1x in de twee weken mee; als we friet aten). Maar wat ik echt probeer te voorkomen is dreigen met consequenties die ik niet na kan komen. Dus niet zeggen: als je nu niet mee gaat dan ga ik alleen weg. Ik kan namelijk mijn kind van 2 of 3 niet alleen thuis laten, dus ik kan het dreigement nooit echt uitvoeren. Aangezien ik twee kinderen heb die bij zo'n dreigement direct hun jas en schoenen uittrekken met de opmerking: doei mam... Ook bijvoorbeeld in de winkel. Als mijn dochter op de grond ligt en ik dreig met doorlopen, blijft zij gerust liggen, al loop ik de winkel uit, het boeit haar echt niet. Dus geen dreigement wat ik echt uit kan voeren en dus niet zinvol. Dus omkopen probeer ik zo min mogelijk te doen, maar dreigen met niet uitvoerbare consequenties vind ik nog erger.