Mijn dochter van 3,5 is altijd verlegen geweest, maar het begint nu problematisch te worden. Op de peuterspeelzaal speelt ze niet echt samen met de andere kindjes. Afscheid nemen gaat wel oke, en ze vermaakt zich er ook wel, want "de juf is wel lief". Ze wil dan meestal cognitieve spelletjes doen of bij de dieren kijken. Ze gaat naar peutergym, en meestal wil ze gewoon nergens aan meedoen. Zeker niet met de liedjes en groepsspelletjes, in een goede bui gaat ze eens van de glijbaan maar dan moet ik haar letterlijk aan het handje houden (terwijl ze motorisch best handig is). Reden: ze vindt de andere kinderen eng. Wel stond ze altijd te springen om te gaan. Maar vandaag heeft ze gezegd dat ze er niet meer naartoe wil. Als we buiten lopen en er komt iemand aan die ze dus moet passeren dan verstijft ze en gaat ze achter me lopen of blijft ze gewoon staan tot de tegenligger voorbij is. Als ze bij de supermarkt een klein karretje mag pakken moet ik mee. Het is niet goed genoeg als ik op twee meter afstand sta, ik moet bijna tegen aan aangeplakt meelopen. Thuis is ze gewoon ontspannen, kan ze goed samen spelen (met haar broer) en heeft ze volop praatjes. Ik ben benieuwd of iemand dit herkent bij hun kind en of er meer aan de hand was. Op dit moment weet ik even niet meer hoe ik er in praktische zin mee om moet gaan. Haar handje blijven vasthouden als ze de glijbaan niet op durft omdat er een ander kind op zit? Aandringen om alleen te gaan helpt uiteraard niet. En hoe kan ik haar helpen die angst voor andere mensen te verminderen? We hebben helaas geen familie of vrienden met jonge kinderen. Over 5 maanden zal ze toch naar de basisschool moeten, hoe moet dat daar dan? :/
Ik heb uit het boek van Elain Aron, Het hoogsensitieve kind, veel praktische tips gehaald. Het gaat dan om de bedachtzaamheid, eerst lang observeren en wachten voordat een situatie veilig en overzichtelijk is voordat ze deelnemen. Mijn dochter heeft in nieuwe situaties lang nodig om mee te doen met de activiteit. Grote druktes met veel kinderen zijn niet favoriet en ze staat eerst graag aan de zijlijn om de situatie te doorgronden en in te schatten. Kinderen, zeker jonge kinderen, zijn vaak erg aanwezig, onvoorspelbaar en lichamelijk. Dat zijn juist de aspecten die mijn dochter niet fijn vindt en ze zal zich dus niet zomaar in de groep mengen. Kleinere groepjes en vooral 1-op-1 spel vindt zij fijner. Zoek wat info over hoogsensitieve kinderen en je zult veel praktische tips vinden die hiermee te maken hebben. (Mijn dochter is thuis ook heel vrij, aanwezig en absoluut niet afwachtend. Het speelt vooral in nieuwe situaties en in grote groepen waar veel gebeurt.)
Klinkt als een fase van eenkennigheid? Dat kan best lang duren en is niet zoveel aan te doen. Rond 4 jaar zou het minder moeten worden, dus dat geeft hoop voor school Maar op school zitten ze meer in een ritme , met begeleiding enzo. Dat is vast minder *eng*. Dl is ook gevoelig en bij tijden ook erg verlegen/angstig, maar zoekt ook vaak de meest stoute, schreeuwerige, met dingen gooiende jochies uit om contact mee te leggen. Dus ik kan het zelf niet helemaal volgen
@Carino: hoe jij het beschrijft is mijn dochter dus ook. Ik heb weleens eerder gezocht op hoogsensitiviteit, maar als ik dan op een lijstje met kenmerken tegenkom dat hoogsensitieve baby's de ogen van een oude ziel hebben en je aankijken met een blik van "Wat doe ik hier?"...dan haak ik toch heel hard af. Maar bedankt voor de boekentip, daar ga ik zeker naar kijken. Want veel dingen zijn toch wel herkenbaar: het moeizame slapen, gevoelige ogen en gehoor, fenomenaal geheugen. @Uuz: eenkennigheid denk ik eigenlijk niet, binnen haar kringetje van vertrouwde personen is het al gauw goed. En ze zou nooit uit zichzelf contact leggen met andere kinderen en het in de meeste gevallen ook afstoten. Waar ik vooral bang voor ben mbt school is dat dichtklappen. Geen antwoord geven als haar iets gevraagd wordt, weigeren mee te doen met de gym. Dan staat ze ook niet open voor begeleiding, maar wil ze het liefst genegeerd worden.
Haha ja, klinkt wat zwaar maar ik beschrijf het vooral als heel alert zijn, vanaf baby af aan. Wat meer opmerkzaam dan veel anderen en echt de kat uit de boom kijken. Wat hier het beste werkt is altijd de ruimte geven om even aan de kant te staan observeren. Niks forceren en nooit vergelijken met anderen. Ze is zoals ze is en dat is goed.
Lastig zeg! Ik haak even in op je opmerking over geen vrienden of familie met jonge kinderen hebben: betekent dit dat jullie dan nooit afspreken met mensen die ook kinderen hebben? Dat lijkt mij dan namelijk wel iets om misschien ook proberen iets mee te doen. Het is voor haar een goede Oefening om contact met andere kinderen te leggen als jullie erbij zijn; een veilige situatie voor haar dus. Zou je niet eens kunnen proberen af te spreken met de moeder van een kindje uit de klas van grote broer met ook een jonger broertje of zusje? Of misschien iemand uit de straat? Succes!
Dit probeer ik ook wel veel te doen. Peutergym, zwemmen, veel speeltuinen, buitenspelen. Elk contact met leeftijdsgenoten is meegenomen en is voor haar ook echt een goede oefening.
Ik herken het ook, vooral wat corina zegt! Wat ik ook veel doe is uitleggen, uitleggen en uitleggen... Verder ook haar het vertrouwen geven om dingen te proberen en aangeven dat je soms een paar keer iets moet proberen voor iets lukt. Ik zeg ook altijd als ze iets goed geprobeerd heeft, nou ja, ik benoem dan dat dat je van tevoren niet altijd weet of iets gaat lukken, maar dat proberen ook goed is en je het dan vanzelf een keertje kunt...
We spreken inderdaad nooit af met mensen die ook kinderen hebben. Dat is ook de reden dat ik haar op peutergym heb gedaan, maar het lijkt dus totaal niet te helpen. Ik benoem ook vaak wat ik zie, dat ze het spannend vindt of dat ze iets goed heeft geprobeerd. En dat bijv. goedemorgen zeggen tegen de juf vanzelf minder spannend wordt als je het oefent. En ik probeer haar vaak een zetje te geven in de goede richting, maar zonder succes dus. Forceren doen we natuurlijk niet, zou ook helemaal niet werken. Ik denk dat het inderdaad goed zou zijn om in een vertrouwde omgeving te oefenen met een speelafspraakje. Op zoek naar een geschikt slachtoffer dus ..
Ja, ik zou ook op zoek gaan naar speelmaatjes. Op zo'n peutergym enzo doen ze niet echt vaak spontaan iets samen. Op een psz kunnen ze eerder samen vrij spelen met kinderen met wie het klikt of een buurvrouw op de koffie vragen met een kindje, dat soort dingen. Wie weet leer je in een speeltuintje nog wat buurkinderen kennen. Ik zou het van tevoren wel aan school doorgeven en ook vragen wat zij met zulke verlegen kindjes doen. Misschien kunnen ze haar aan een kindje koppelen wat haar wegwijs maakt en wat helpt de eerste tijd. Dat vinden veel kleuters wel leuk en stoer om te doen. Hoe gaat het straks met wennen, hoe staat school daar tegenover? Vooral met kinderen die gevoelig/verlegen zijn kan dat een groot verschil uitmaken, een goed begin is het halve werk en dat geldt ook voor beginnen op school. Als zij snel vertrouwen krijgt in school, zal ze eerder open staan voor nieuwe contacten en situaties. Oh, ik had niet goed gelezen, zie dat ze op de psz ook niet echt met andere kinderen speelt, moeilijk.
Heel herkenbaar verhaal, heel heel herkenbaar! Een paar weken geleden ook naar peuter/kleutergym gegaan maar was geen succes dus na twee proeflessen weer gestopt, hij zit ook nog op judo en we zwemmen ook iedere week. Daarnaast heeft ie wel vriendjes van dezelfde leeftijd en 1 op 1 gaat het hartstikke leuk en goed maar ik moet er dan wel bij blijven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er af en toe wel moeite mee heb ...zeg wel dat ie dingen best spannend mag vinden, dat ik dat soms ook nog heb. Benieuwd hoe het straks op de kleuterschool gaat, aan de ene kant ben ik bezorgd zeg maar maar aan de andere kant zei de peuterleidster van de week nog dat hij, ondanks dat ie soms anders reageert, heel goed in de groep ligt...iedereen mag 'm. Edit: gister ook weer met ophalen van de psz, om een klein voorbeeldje te noemen. Er stond een moeder met kindje in de deuropening en er was genoeg ruimte om te passeren maar hij verstijfde. Ik begeleidde 'm naar buiten zeg maar en vroeg buiten waarom ie niet gewoon doorliep maar echt een duidelijk antwoord kreeg ik niet...dan komt ie tot de conclusie dat er niks gebeurde toen we er langs liepen en dan ontspant ie weer.
mijn zoon had/heeft precies hetzelfde. Altijd al gehad. Nu is hij 8,5 jaar en is nog steeds zo. Op de kleuterschool ging het gigantisch verkeerd en had ik een zwaar overspannen kind thuis. Kreeg diagnose autisme, naar mkd en nu 2,5 jaar op speciaal basis onderwijs. Het blijft moeilijk maar gaat nu wel ietsjes beter. Hij durft tenminste langs andere kinderen te lopen. Praten is een andere kwestie en over spelen moet je het helemaal niet hebben Hopen dat het bij je dochter een fase is. Sterkte!
Oh ja, ze gaat straks naar een jenaplanschool en daar worden de kinderen gekoppeld aan een maatje. Het is dan de bedoeling dat het oudere maatje het jongere wat op weg helpt. Ook komt ze in de klas bij een meisje dat ze al kent van de gym. Dus dat is iig wel positief @Marianne: ik vind het soms ook frustrerend. Voor het grootste gedeelte snap ik haar heel goed, want zelf ook niet zo'n sociaal beest, maar soms...Als ze dan begroet wordt en ze kijkt met een onweersgezicht de andere kant op, denk ik wel: zeg dan gewoon hoi of steek desnoods je hand alleen op.
Ik zou vooraf even praten op school en overleggen hoe je dit kunt aanpakken. In het boek: hooggevoeligheid in de klas, staan ook heel veel tips hoe een kind goed went in de kleuterklas. Het koppelen aan een ouder kind is wel goed, mits het een goede match is. Meestal is dat een soortgelijk kind, een rustig type. Dat zou ik vooraf aangeven op school. Verder inderdaad ruimte en vertrouwen geven. Kleine succesjes al benadrukken en op terug komen in nieuwe situaties. Wanneer een gevoelig kind zich serieus genomen voelt, komt alles wel goed, op zijn tijd.
Mocht een speelmaatje/eigen vriendin niet zo snel lukken kan je ook gewoon wat meer 'openbare' gelegenheden opzoeken. Bv speeltuin, bieb (al dan niet met speciale kinderuurtjes), misschien een spelotheek (bij ons zit die bij het cons bureau) dat soort dingen die wat informeler dan een echte peutergymles zijn zeg maar succes!
Ik herken wel veel. Mijn dochter is faalangstig, als iets niet meteen lukt wil ze het echt niet nog eens proberen. Ze wil bv blije poppetjes tekenen, maar de mondjes die ze tekent zijn telkens droef; nu tekent ze dus niet meer. 'Ik kan het toch niet!' Ook met puzzelen; een keer een puzzel met 50 stukjes geprobeerd, lukt niet meteen, nu wil ze ook geen puzzels met 6 of 12 of 24 stukjes meer proberen. En met mensen en kinderen ook zo; ze is erg van het de kat uit de boom kijken, kan érg verlegen zijn, ook verstijven van angst. Op de psz gaat het goed, ze gaat 4x per week, maar iedere ochtend moet ze echt even weer die kat uit de boom kijken. Ze zal nooit alleen al het lokaal in wandelen, ik moet echt mee, en het liefst verstopt ze zich achter me. Maar als ik haar kom halen, is ze gewoon aan het spelen en vertelt ze de leidsters ook van alles. We gaan vaak naar openbare plaatsen met kinderen; speeltuin, bieb, ze zit op dansles, etc. Ze speelt ook regelmatig met kindjes uit de buurt, maar is altijd erg afwachtend in het begin. Het helpt erg goed als ik wat afstand neem in bv de bieb, het haar zelf laat uitzoeken ipv dingen voor haar op te lossen. Zij moet zelf een kindje benaderen, ik doe dat niet voor haar (maar bv wel voor mezelf, door bv het kindje gewoon te begroeten, maar ik zeg dus niet;'Dit is J, wil je samen met haar X doen?'). Bij buurtkindjes neem ik volledig afstand; zij gaat bv daar spelen en moet zich dan dus echt zelf redden. Maar dat gaat echt heel goed en in die contacten geeft haar dat veel vertrouwen, het werkt alleen nog niet door in contacten met anderen. Bij haar grootouders was ze eerder ook enorm verlegen, ze zei echt geen woord en kroop het liefst onder een tafel. Toen hebben we het gehad over verlegen zijn en dat dat best mag, maar dat het vervelend is als ze wel heel graag iets wil vertellen maar niet durft. Samen kwamen we op het idee dat ze kon proberen of fluisteren wel lukte. Dat werkte! En op een dag vond ze ineens haar gewone stem bij opa en oma, sindsdien is het echt over. Ik heb zelf jaren last gehad van een sociale angststoornis/faalangst. Het heeft ontzettend veel voor mij bepaald. We zijn er dus erg alert op bij haar, maar willen zeker ook niks forceren. Ze moet zelf door die angst en onzekerheid heen, wij kunnen zorgen dat ze in situaties komt waarin ze er gecontroleerd mee geconfronteerd wordt. Tot nu toe werkt dat dus goed, het zit wel in haar, maar ze komt steeds stapjes verder. Ben ook erg benieuwd hoe dat op school zal gaan over een paar maandjes, maar ze komt bij bekende kinderen in de klas, dat scheelt!
Mijn zoontje had er heel erg veel last van. Met 2,5 jaar liep hij vast op de peuterspeelzaal. Uiteindelijk kwam ik er achter dat hij ook bang was voor andere kinderen. Hij hield ze op afstand door te gillen en te slaan. Werkte volgens hem bijzonder effectief . Ik ben met de juffen om tafel gegaan en zij zijn hem anders gaan begeleiden. Dichter op hem, tijdens overgangen en moeilijke situaties. Na een week ging het al veel beter en zat hij beter in zijn vel. Van daaruit kon hij zich langzaamaan verder ontwikkelen en succes ervaringen opdoen met anderen en nu, ruim een half jaar later, is hij veel meer op zijn gemak en speelt nu ook met andere kinderen op de peuterspeelzaal. Het gaat de ene dag beter dan de andere. Vanochtend toen we zijn zus naar school brachten, kon hij even geen kinderen vlak bij hem aan. Eerst vraag ik hem dan bij me te blijven en als dat niet genoeg is, til ik hem op. En dat geldt ook voor andere situaties, ik kijk wat hij op dat moment nodig heeft. Soms niets, soms verbale aanwijzingen, soms dicht in de buurt zijn en soms optillen. In de laatste twee gevallen, praat ik ook altijd met hem. Ik moet zeggen dat ik op dit moment nog erg op zie tegen het moment dat hij naar school moet. Ik probeer hem sterker en zelfverzekerder te maken. Gelukkig heb ik nog even de tijd...
Of ze er echt mee zit durf ik niet te zeggen. Maar het beperkt haar natuurlijk heel erg in het dagelijks leven. Als we naar een speeltuintje gaan en ze ziet van een afstandje al dat er een ander kind aan het spelen is, wil ze dus niet meer naar dat speeltuintje. En ze zal zich toch moeten weten te redden straks op school and beyond.