mijn opa ligt op het moment heel erg slecht en zal deze week denk ik komen te overlijden. wie heeft er in zijn zwangerschap ook zoiets meegemaakt. ik heb het erg moeilijk mee het is mijn alles. hoop ook dat ie snel mag gaan voor hem zelf geen verder lijden heeft. zal voor de familie pijn en verdriet doen maar ook rust geven. helaas zal ie zijn achterkleinkind nietmeer zien maar hij is van alles op de hoogte.
Wat vreselijk voor je, als ik je berichtje lees voel ik echt met je mee... Mijn opa is vorig jaar (26 september 2005) plotseling overleden, mijn middelste zusje ging een kopje thee bij hem drinken, maar toen ze binnenkwam vond ze hem dood in zijn stoel... Ik had op dat moment nog niet zo lang geleden een miskraam gehad (4 september 2005)... Die miskraam heeft hij wel meegekregen, wat jammer dat het voor hem daarbij is gebleven... Mijn opa heeft mijn huidige zwangerschap niet meer meegemaakt, maar wat had ik graag gehad dat dat wel zo was geweest. Sterkte...
O, wat naar voor je, heel veel sterkte mijn man zijn oma (voor mij ook een echte oma)overleed 10 dagen voor we trouwden, gelukkig heeft ze mij nog wel op een foto in mijn trouwjurk gezien. (we hadden besloten hoe dan ook de bruiloft door te laten gaan.) ze had er ook erg naar uitgekeken naar een achterkleinkind, op haar stefbed voorspelde ze dat we 2 kinderen zouden krijgen en het 2 jongens zouden worden. Ze is gisteren verstrooid over zee maar ze kijkt op ons en zal het daar boven allemaal wel volgen
Ik was 24 weken zwanger toen mijn opa plotseling overleed. De dinsdag avond ervoor hebben we met mijn ouders en opa en oma nog samen naar de film van de 3d echo gekeken. Hij wist dat ik een jochie bij me droeg. (maandag hadden we de echo laten maken) Die vrijdag nacht (op zaterdag) is mijn opa overleden. Het geeft wel een dramatisch effect, als er een vrouw met zo'n dikke buik een grafrede houdt, hoor. Daar moet ik nog wel es om lachen. Mijn opa was meer dan een opa voor mij (en mijn zussen ook). Mijn opa was gek op kinderen en toen wij aankondigden dat we zwanger waren, bleek dat ie al geklaagd had bij mijn oma, dat t hem al te lang duurde, hihi. Ik heb mijn zoon naar mijn opa vernoemd. Voluit heet hij Giulian Gerrit G. (Djoelian) Ongeveer een jaar later is mijn oma overleden, die net zo belangrijk was, of misschien zelfs belangrijker was geworden sinds het overlijden van mijn opa. Het is niet mis, Tweety. Heel veel sterkte.
Mijn opa overleed 2 jaar geleden in juli. Ik wist toen net dat ik zwanger was toen ik een belletje kreeg dat mijn opa op sterven lag. Hij maakte nog wel alles bewust mee maar was niet meer in staat om te eten en drinken. Hij lag daar met z'n mond open om zich heen te kijken. Ik kon het toen niet over m'n hart krijgen om hem te vertellen dat ik zwanger was. Hij zou het toch niet meer mee maken. En heb er nooit spijt van gehad dat ik het niet verteld heb aangezien kort nadat mijn opa was overleden ik een miskraam kreeg
Hier tijdens alle 3 de zwangerschappen een overlijden van opa's en oma's..... Tijdens de zwangerschap van Simone overleed mijn stiefoma (moeder van mijn stiefvader) en ik was toen bijna uitgerekend, moest nog een maandje ofzo...) Sta je daar met je dikke buik aan het graf, echt heel naar... Toen Simone geboren werd om 10 over 7 `savonds, lag mijn man zijn opa in het ziekenhuis. Het ging heel slecht met hem. Mijn schoonloeder heeft opa toen nog verteld dat Simone is geboren en zijn laatste woorden waren? "Is alles goed gegaan? Mooi! " En toen is hij `snachts ( 5 uur na haar geboorte) in geslapen. Toen Simone 5 dagen jong was, had ze haar eerste begravenis al achter de kiezen... Ik vond het heel erg emotioneel, want voor opa was Simone het eerste achterkleinkind. Als Simone niet geboren was voor zijn overleiden, dan had er op zijn grafsteen geen "overgrootvader" gestaan. En dat staat er nu wel, daar ben ik erg blij mee en mijn man nog meer Met de zwangerschap van de middelste overleed mijn stiefopa (vader van stiefvader) Daar had ik weinig mee en heeft me verder ook weinig gedaan. Met de zwangerschap van de jongste is mijn opa overleden toen ik hoog zwanger was (3 weken voor uitgerekende datum) Ik had zware B.I en kon amper meer lopen. Ik heb geen afscheid kunnen nemen en kon ook niet naar de begravenis. Toendertijd had ik het er niet zo heel moeilijk mee (lijkt wel of je je afsluit als je je zwanger bent....) maar nu begint het steeds vaker de kop op te steken. Wat we gedaan hebben tijdens de begravenis van mijn man's opa is dat we een foto van Simone bij hem in de kist gelegd hebben. Zo was Simone toch een beetje bij hem en kan hij over Simone waken. Heel veel sterkte meis, het zijn zware dagen..... (weken? maanden? dat bepaal alleen jij hoelang je over het verwerken doet!)
Heb m'n opa moeten afgeven op acht jarige leeftijd. Ik hoor jullie denken dat is nog jong maar ik mis die man nog elke dag. Eerst kon ik er geen tranen om laten mijn verdriet zat diep vanbinnen en was van mij. Maar eens in de kerk toen gingen ze de vrije loop en dat doen ze soms nog. Ik heb een foto op de kast waarop ik en m'n neef naast opa zitten. Die foto geeft me sterkte en soms praat ik er wel eens tegen. Ik zou alles geven om hem terug te halen.. Ik vind het zo erg dat hij er niet bij zal zijn als ik vertel dat ik zwanger ben. Hij was ook dol op kinderen en vooral op m'n neef en ik. Het is niet zo dat we gewoon verwende kleinkinderen waren... Er was een band en die band zal denk ik nooit verbroken worden. Jaren nadien zo'n drie jaar geleden is m'n neef overleden. Die was 27 jaar en is thuis dood gevonden door z'n zus. Hij had een hersenbloeding gekregen. Hij was net van plan om aan zijn huisje te beginnen bouwen. Toen een jaar later is m'n 'lievelings' tante gestorven. Ik denk ook elke dag aan haar. Gelukkig heeft zij haar kleinkinderen nog weten geboren worden. Ze was 60 wat ik nog steeds een heel oneerlijke leeftijd vind. Heb haar een week daarvoor nog gezien springlevend... juist een week daarna is ze plotseling overleden aan haar hart. Ik mis haar verschrikkelijk... Dat is ook een één van de redenen waarom ik nu aan kindjes wil beginnen. In de eerste plaats omdat ik een mama wil zijn en op de tweede omdat ik graag zou willen dat de mensen die ik nu dierbaar heb het nog zoude meemaken. M'n ouders zijn beide nog jong (47, 51) maar m'n oma is er nu 80 en m'n overgrootmoeder die overigens nog héél goed haar plan kan trekken is er 101... en vava aan de kant van mijn moeder is er 90... Met het leven weet je nooit en deze mensen zoude dat nog zeker 'moeten' meemaken... Heel veel sterkte meid... hoe cliché ook het is gewoon niet eerlijk.
Ik heb mijn enigste opa (Mn andere is toen mn vader 4 was weg gelopen bij mn oma om nooit meer gezien te worden...) verloren bij 21 jarige leeftijd. En ook ik mis hem nog vaak. Hij was zo'n speciale oude man waar ik n erg hechte band mee had. Hij had in de nacht een hersenbloeding gehad en is toen de volgende dag naat t ziekenhuis gebracht. Hij herkende mensen niet altijd echt meer en kon niet meer praten. Opa had het voor zn hersenbloeding eigenlijk al opgegeven. Hij zat in een bejaarde tehuis en zn kinderen kwamen nauwelijks langs. Alleen mijn moeder elke zaterdag zoals ze heel haar volwassen leeftijd gedaan had en ik af en toe door de weeks na mn werk. Behalve als hij jarig was. Dan zat ineens t hele huis (of bejaarde kamertje) vol...dat vond ik altijd zo scheef Na n jaar heeft hij weer een hersenbloeding gehad en na enkele weken begaf zn hart het.. 3 jaar daarna was ik zover dat ik aan kinderen wilde beginnen. En ondanks de tijd die er tussen zat heb ik t altijd jammer gevonden dat mn opa er niet was om hen te zien. Mn opa was GEK met kinderen en honden... ook met die gekke hond die ik nu heb heb ik t zelfde...was opa er nog maar, die zou gek op hem zijn geweest! Ik denk ook dat hij na barbie zn teckel nog n hondje had moeten nemen. Hij wilde niet omdat hij bang was dat hij dood zou gaan en t beestje naar t assiel had gemoeten. Mijn enigste spijt is dat ik hem nooit gezegd heb dat ik dat beestje wel had gewild als hij er plots niet meer had geweest ofzo. Dan had hij t waarschijnlijk nog wel gedaan en was actiever gebleven en had nut gezien in zn leven... Opa's en Oma's zijn speciaal en gelukkig hebben mijn kinderen nog een volledige set er van. Tweety ik wens je HEEL veel sterkte toe. Je opa verliezen is niet niks, zeker niet als je ook nog zwanger bent. Ik geloof dat op de een of andere manier grootouders toch nog mee krijgen dat er kleinkinderen zijn geboren en dat zij over hen waken. Rauw zolang als je nodig hebt en laat niemand je zeggen "het is alweer xx weken geleden" Volg je gevoel. Dat heb je gewoon nodig. Ik hoop dat je opa tijdens de slaap overlijd en gewoon zacht over mag gaan.
Tweety, ik heb er gelukkig geen ervaring mee maar ik wil je hierbij wel heel veel sterkte en kracht toewensen voor de komende tijd. Hou je taai, meis!
Hoi Tweety, Helaas heb ik hier ook ervaring mee. Mijn opa is 4 weken geleden overleden nadat hij 2 weken slecht heeft gelegen. Dat was een heel heftige periode. Het ergste was nog dat ik een paar uur later in datzelfde ziekenhuis een echo had. Ik lag daar echt in tranen op die bank. Ik heb toen zoveel mogelijk rust genomen en de emoties laten lopen. Gelukkig wist mijn opa dat er een kindje op komst was. Als symbool van ons ongeboren kindje hebben we een enkele witte roos op de kist gelegd met daaraan een kaartje: wel geweten.... maar nooit zullen zien. Tevens hebben we de laatste echo foto (die is gemaakt een paar uur na zijn overlijden) bij hem in de kist gelegd. Ik wil je heel veel sterkte toewensen de komende tijd, uit ervaring weet ik dat je dat nodig zult hebben!!!! Sterkte!!!! Gr, Misty
hoihoi Heel erg veel sterkte . Dat ik hoog zwanger was is mijn mam zijn oma overleden ( 6 dec en ik ben 26 dec bevallen ) heb het erg zwaar gehad die periode . sterkte yvonne
iedereen heel erg bedankt voor de steun. bij mijn opa is vorig jaar weer kanker geconstateerd en er kon toen niks meer aan gedaan worden ivm zijn leeftijd en hij wilde het zelf ook niet meer. nu is het sinds een week of 4 erg slecht met hem aan het gaan eet slecht drinkt slecht pijn enz. nu sinds een goede week eet ie niets meer en drinkt ie nauwelijks. ik heb hem zaterdag nog gezien en ben heel erg geschrokken hoe die man erbij ligt. niet meer instaat zelf te eten en te drinken, niet meer uit bed kunnen uitgedroogt en lkigt zonder zijn tanden in op bed rond te kijken hij is geestelijk nog geheel bij de tijd en dat is het ergste voor hem vind ik hij snapt alles nog. ik ben heel eerlijk ik werk zelf in een verpleeghuis en heb veel gzien maar dit is echt heel triest. ik hoop dat ie snel mag gaan of in iedergeval in een soort van coma mag gaan dat ie het niet bewust meer mee maakt. nou ja een lang verhaal maar het lucht altijd weer op. misty wat jij schreef bracht me op een heel mooi idee om een roos ofzo voor ons kindje erbij te doen. iedereen nog maals bedankt voor de steun.
opa is inmiddels een uurtje geleden ingeslapen nadat hij vanaf 4 uur vanmiddag een morfine pompje had gekregen.
Mijn opa is 3 jaar geleden overleden, maar die beste man is 91 jaar geworden. Dat weegt niet op tegen een ander nog groter verdriet, toen ik net 4 weken zwanger was (nov vorig jaar) overleed m'n vader in z'n slaap, hij mocht slechts 57 jaar worden. Hij had hartritmestoornissen, en hield heel veel vocht vast. Nu de geboorte nadert denk ik er heel vaak aan, hoe erg dit is, dat hij dit niet mag meemaken. Maar ik geloof dat hij van boven toekijkt, en ons beschermt en heel trots op ons zal zijn!!! Het leven is soms hard...en niet altijd eerlijk, maar wat doe je eraan?