Ik ben heel erg blij met mijn zwangerschap, maar ook erg onzeker. Hoe of ik het straks allemaal ga doen. Ben ik hier de enige in of toch niet?
Nee hoor, ik heb dat ook wel eens. Dan denk ik bv: stel je voor dat ik het dadelijk helemaal niet leuk vind om moeder te zijn. Of, stel je voor dat de baby alleen maar huilt en ik heel boos op hem/haar wordt... Persoonlijk helpt het mij om me te realiseren dat hele generaties vóór mij het ook allemaal gered hebben Sterkte!
Ik denk dat dat heel normaal is. Misschien ook een beetje hormonen die opspelen? Ik zie heel erg op tegen de gebroken nachten omdat ik van nature heel goed slaap (en doorslaap). Als ik een nacht niet goed slaap ben ik de volgende dag brak. Hoe ga ik dat doen? Ben ik dan nog wel een leuke moeder als ik weken achter elkaar een gebroken nacht heb? Maar ja, dat hebben zoveel ouders en die kinderen worden ook groot! En hoe zit dat dan met moedergevoelens? Ik weet nu rationeel heel goed wat ik wil voor mijn kind, maar kan ik dat zometeen wel in de praktijk brengen? Ik ging laatst oppassen, maakte m'n buurmeisje een scene over niets, heb ik haar op de trap gezet voor straf. Man, ik ging bijna meehuilen en dat is niet eens mijn kind. Hou ik dat wel vol als het echt mijn kind is? Wat dat aangaat heb ik mij laten vertellen (en dat hielp toen ook) dat je in je achterhoofd moet houden, 'nu doorzetten anders zit ik straks weer' En dat is waar want de rest van de middag en avond was ik haar grootste vriendin en heeft ze heel goed geluisterd...... Dus ja, soms maak ik me wel een klein beetje zorgen, maar ik denk dat dat alleen maar bewijst dat je heel veel van je kindje houdt en dat je het beste voor hem/haar wilt. Dan kan je je afvragen of jij wel het allerbeste in je hebt, wat het is natuurlijk niet snel goed genoeg Als dat alles is komt je kindje iig in een heel liefdevol nest terecht, en dat is de basis en het begin van alles! Linda