geboortegedicht

Dit gedicht heeft mijn moeder in mijn eerste babyfotoalbum geschreven:
ik vind het nog steeds onroerend..

Liefs ester

In de duisternis van de nacht
kwam het eerste teken;
negen maanden lang gewacht
voor de vliezen zouden breken.

Het warme vocht waarin jij zweefde
verstroomde, ver van jou vandaan.
Geen wonder dat je even beefde:
je eigen leven bloeide aan.

Plotsklaps was alle rust verdwenen,
natuur werd als een grootse kracht;
wat eens zo ver weg had geschenen
kwam bij het scheiden van de nacht.

Je lichaam werd -verborgen nog-
geperst, verschoven, weggeduwd.
Een enkel ogenblik van rust, doch
dan werd je weer voortgestuwd.

Agressie en angst verstarden mij;
uit dit geweld zou jij nu komen?
Ging deze pijn wel ooit voorbij,
of werd mij alle hoop ontnomen?

Ver buiten scheen het heldere licht
toen onze laatste krachttoer startte.
Eindelijk zag ik jouw gezicht,
waarop de pijn nog die jou tartte.

Op het moment dat jij mij verliet,
trilde mijn lichaam van dit wonder.
Vergeten was toen pijn en verdriet,
jij was er, heel, en zo bijzonder!

We hadden het volbracht, wij samen,
de spiraal van het leven ging weer voort.
Jij schreeuwde, terwijl mijn tranen kwamen,
het was voorbij, ik had je gehoord.