M'n jongste zoon vannacht de hele tent onder gekotst heeft. Ik dood moe ben omdat ik of een bed aan het verschonen was of een baby aan het voeden was... Nu maar een koffie infuusje
strontstrontstront nerveus voor mn examen (12:00-14:30) en als dat niet voldoende was stond ik op met WEER een bloeding... Was juist zo blij dat ie foetsie was. 1 ding tegelijk...eerst examen maar doen (online) en hopen dat de boel down there niet doorzet TIJDENS t examen. (moet blijven zitten anders wordt t ongeldig verklaard).
Ik heb echt even een blegh ochtend. Beetje geklooi met dochter die niet stabiel is qua epilepsie en dit is al een wig tussen mij en man. Hij zit het anders dan ik, wat normaal prima is. Maar vandaag barstte er een bommetje na thuiskomst en bespreken van wat uitslagen. Ik denk ook doordat we nu non stop op elkaars lip zitten etc, ik heb een mok (een van mn lievelings nondeju) en een glas kapot gesmeten in de tuin en nog gooit ie er een paar rot opmerkingen achteraan. Kortom... zeer gezellig. Bah. Sorry voor t gemauw. Ben het nog niet kwijt haha.
Het is ook gewoon heel erg lastig als je als ouders niet op 1 lijn zit. Als de vraag te persoonlijk is, hoef je hem niet te beantwoorden hoor, ik kan afentoe wat te nieuwsgierig zijn: Hoe kun je een verschillend standpunt hebben over de epilepsie van jullie dochter? Is dat niet gewoon heel belangrijk dat dat zo snel mogelijk stabiel wordt? Ik weet niet zoveel over epilepsie, behalve dan dat het gevaarlijk kan zijn als het niet onder controle is.
Gaat zoiets niet vaak, over de manier waarop je er mee omgaat ? Ik kan mis zijn maar in heftige situaties reageert niet iedereen hetzelfde. Wss wil je alle 2 hetzelfde maar daarom ga je er nog niet op dezelfde manier mee om.
Ja, ik denk dat dat wel klopt. Ik denk wel dat als er heel veel zorgen zijn en je weinig aan elkaar toekomt, dat het wel heel handig is als je er wel hetzelfde instaat. Maar dan betrek ik het misschien teveel op mijn eigen situatie, ik denk dat mijn man en ik wel een probleem hadden gehad met onze relatie als we niet op 1 lijn zouden zitten, gewoon omdat we toch vrij vaak in de overlevingsmodus zitten, als je dan ook nog met elkaar continu in discussie gaat, dan is het niet vol te houden (maar ja, misschien was dat ook anders als ik me niet continu overspannen zou voelen, zie je, betrek ik het toch weer op mijn eigen situatie ). En natuurlijk zijn er ook wel dingen waar we niet hetzelfde over denken, maar de grote belangrijke dingen wel.
Ik ben het volledig met je eens. Maar wanneer 1 ouder de struisvogeltechniek hanteert en de ernst van de situatie soms niet in (wil) zien is het heel lastig. Hij wil er niet 100% aan dat zijn dochter deze diagnose heeft. Zijn ouders wegen hier ook in mee waardoor het soms behoorlijk lastig is moet ik bekennen. Moet zeggen dat dit een lange tijd goed is gegaan maar nu toch een opstootje helaas. En vaak kan ik het relativeren, maar ik was nu gewoon op. Juist omdat ik al zoveel strijd alleen heb gevoerd omtrend haar gezondheid. Dat voelt soms best eenzaam; alsof alleen ik het zie/ervaar. Dat hij echt compleet op een ander level zit of ik het haar aan praat oid. Terwijl ik echt dondersgoed weet dat het niet zo is, maar je gaat echt heel erg aan jezelf twijfelen kan ik je zeggen als je partner lijnrecht tegenover je staat in sommige gesprekken...
Nee dit is oprecht anders. Ik zal proberen een voorbeeld te schetsen. Dochter is instabiel. Uitslag van eeg is schoon, maar wel 3 insulten gehad. Dat kan (is ook niet nieuw in haar geval, dit is eigenlijk continue zo geweest -> schoon eeg). Neuroloog zegt; we wachten af. Haar vorige neuroloog zei ons; iedere activiteit is er een teveel, gezien het feit dat we haar al eens hebben moeten reanimeren. Kortom; de angst is er dat een geringe activiteit al kan doorslaan tot een grote aanval die alles platlegt even heel grof gezegd. Daardoor was ik een tikje verbaasd bij thuiskomst dat nu de conclusie was; afwachten. Waarop man zeg; ja maar ieder kind heeft toch weleens hoofdpijn? Was het dat niet gewoon? (het insult dus wegzetten als hoofdpijn). Nee, je kind heeft epilepsie. Ja maar jij ziet het altijd als gelijk het meest heftige. Nee, je kind is bekend met deze aandoening. Waarom zou het 'gewoon hoofdpijn' zijn? Ze is uit een rekstok gevallen en ving zich niet op én huilde niet. Dat is niet normaal. Dat is geen gewone hoofdpijn. En zo dus nog een paar voorvallen die dan worden afgedaan als; 'Ja maar is het niet gewoon....'. Nee. Je kind heeft epilepsie. Wen eraan.
Lijkt me echt heel moeilijk. Niet aan jezelf twijfelen, de gezondheid van je kind is veel belangrijker. Is er niemand die voldoende tot hem door kan dringen?
Oh wow, daar zou ik echt niet mee om kunnen gaan zeg.. Ik vind je er nog aardig nuchter onder. Sterkte met je dochters gezondheid en de hele situatie!
Zo nuchter was ik niet vanmorgen... Ik baalde echt behoorlijk dat ik 2 glazen kapot heb gesmeten en intern raast het nog steeds. Hij vind mij niet rationeel, ik laat me teveel emotioneel beinvloeden en dat ik teveel van het negatieve van de ziekte uit ga zeg maar. Ik denk dan, ik heb haar al een keer door mijn vingers voelen glippen. Die ene keer vond ik genoeg... Ik doe alles wat ik kan om dat te voorkomen. Dus het minste geringste spring ik ervoor ja. Maar blijkbaar ben ik dan te overbeschermend.
En dat bedoelde ik dus met er anders mee omgaan. Jullie horen de dokter alle 2 hetzelfde zeggen. Uw man hoort de arts zeggen dat jullie mogen afwachten en zijn gevoel word dan wss gevoed. Terwijl jij hetzelfde hoort er met die info toch anders omgaat.
En als je dit op die manier uitlegt aan je partner begrijpt hij je standpunt dan niet? Ik vind het wel een lastige situatie voor je, maar vertrouw op je moedergevoel!
Nee hij was daar dus niet bij omdat er door covid maar 1 ouder mee mag nu. Omdat hij het van mij hoort neemt hij het niet/anders aan en geeft er eigen invullingen aan zoals deze rare fratsen. Sorry dat ik ze zo noem. Ik merk dat ik er nog steeds erg kribbig van word. Ik snap wat je bedoeld hoor, maar het is gewoon heel frustrerend .