Hier een oplossing gevonden, ondanks alle vermoeidheid flink gezellig gemaakt (husband with jaw drop...) en geslapen als een blok beton, stond op als herboren (met spierpijn). Ze zeggen wel vaker dat sporten goed is in dat soort gevallen. Valt allicht te proberen.
Mijn oma zei altijd: "Of ik nu op een wolkje of een ster zit of niet, ik zal in jullie hoofd en in jullie hart zitten en van daaruit zal ik jullie altijd leiden in woord en gedachten, in doen en laten...." En voor mijn papa (en die van jou) vind ik deze ontzettend mooi:
Durft niet te luisteren nu, had al een brok van t verhaal van Iertje. Bewaar m wel ff. Hier ook een opa minder en een roodborstje die op een camping op de plek gaat zitten waar mn vaders fiets stond. (en altijd op zijn fiets ging zitten toen ze er waren). Een dochter die zeepbellen hoog in de lucht blaast zodat "opa ook kan speluh". Door zn herseninfarct bij lange na niet meer de opa die hij had willen zijn. Maar voor de kleintjes was hij opa, ookal kon hij niet veel en ging praten niet echt meer ze begrepen hem probleemloos en namen hem met liefde hoe hij was. Groot t gemis door klein en groot. Wat zo "normaal" was, valt ineens weg, ookal ben je er op voorbereid en was hij al jaren niet meer de man die hij was en slechts een schim van zichzelf, de afwezigheid is soms pijnlijk duidelijk.
Mijn vader had ms en overleed toen ik net 'volwassen' was. Dement door gebrek aan isolatie van zijn bedrading. Wat je noemt: een schim van wat hij was. Jaren van voorbereiding. Inmiddels tien jaar verder moet het besef nog komen. Ik kan het niet toelaten.
Kippenvel en de tranen stromen van dit verhaal. Heel veel sterkte! Hopelijk gaat het vandaag wat beter
Lief dankjewel ❤️ Ik voel me wel iets beter. Ik ga proberen me vandaag hier ook niet zo de tent uit laten lokken
Mijn man is in nederland geboren, maar niet blank. Onze dochter is dus een halfbloedje. Nu is er een jongetje uit haar klas die haar wel vaker plaagt. Meestal blijft het bij plagen, maar gisteren heeft hij iets heel akeligs gezegd. Hij heeft tegen haar gezegd dat ze geadopteerd is. Ter info; we hebben het hier over kleuters. Mijn dochter weet niet wat dat betekend en vroeg dus aan mij wat dat is. Ze wist wel dat het iets " stouts" was om te zeggen. Ik was er zo van geschrokken dat ik gewoon echt even niet wist wat ik moest zeggen. Ga er vanuit dat dat manneke ook niet weet wat het betekend en zo maar wat riep. Maar wel pijnlijk. Ik heb de juf gebeld, die zou vandaag even met de kindjes gaan praten.
Inderdaad pijnlijk. Alleen heeft dat jongetje het woord geadopteerd toch ook ergens gehoord moeten hebben. Hoe komt hij er anders op? En hij gebruikte het woord ook nog eens in de goede context.
Dat was ook het gene waar ik zo verdrietig van werd. Dat ze er dus anders uit ziet dan de andere kindjes. Ik had gewoon gehoopt dat dit haar nog een paar jaar bespaard zou blijven.
Zo sneu! Ik herken het wel een beetje. Mijn vader is ook een halfbloedje. Gewoon in Nederland geboren, mijn broertje heeft meer zijn uiterlijk. Vroeger tijdens het voetballen hebben ze weleens wat racistische opmerkingen naar hun hoofd geslingerd gekregen. En dan denk ik hoe dan? Beide in Nederland geboren en ze zijn Indonesisch.